Ilustracja przedstawia automat szlifierski. Automat jest koloru biało‑szarego. W górnej części automatu znajduje się klapa, którą można otwierać. Obok niej prostokątny ekran. Pod ekranem znajduje się skaner soczewek.

Urządzenia wykorzystywane do wykonywania oraz naprawiania soczewek. Automat szlifierski. Jest to urządzenie używane do całościowej obróbki soczewek okularowych. Służy do blokowania, skanowania i szlifowania na mokro, rowkowania, wiercenia i wykańczania soczewek. Automat szlifierski pozwala na wykonanie i dopasowanie szkieł do kształtu tarczy oprawy, a także jest wyposażony w dodatkowe funkcje pozwalające na: wykonywanie rowka przy mocowaniu soczewki do oprawy żyłką, wiercenie otworów przy mocowaniu soczewki w oprawach bezramkowych, frezowanie nacięć, polerowanie krawędzi, polerowanie powierzchni soczewek, zatępianie, czyli załamywanie ostrych krawędzi, modyfikację kształtu soczewki umożliwiającą w oprawach bezramkowych i z żyłką zmniejszenie lub powiększenie wymiarów tarczy.

Szlifowanie z użyciem proszków ściernych. Szlifowanie zgrubne z użyciem proszków ściernych wykorzystuje się do: usunięcia znacznych nierówności soczewki, nadania jej kształtu, wydajnej obróbki soczewek. Szlifowanie dokładne z użyciem proszków ściernych wykorzystuje się do: uzyskania wymiarów zgodnych z ustalonymi wartościami (w przyjętych granicach tolerancji), uzyskania kształtu geometrycznego zgodnego z wymaganymi granicami, nadania soczewce gładkości, dokładnej obróbki soczewek. Bardziej rozbudowane automaty mają wbudowany skaner oprawy, centroskop, dioptromierz i w praktyce zastępują zestaw urządzeń, spełniając funkcję szlifierki, wiertarki, rowkarki, szabloniarki i polerki.

Pod tekstem znajduje się ilustracja. Jest to widok główny automatu szlifierki.

Ilustracja przedstawia barwiarkę do soczewek. Pierwszy obraz na ilustracji to widok z góry, drugi to widok z boku. Barwiarka kształtem przypomina prostopadłościan. Górna podstawa jest koloru czarnego, znajduje się na niej sześć pojemników do barwienia. Obok metalowy element pozwalający umieścić soczewki. Na ścianie bocznej widoczny jest czerwony włącznik oraz monitor pozwalający wybrać temperaturę.

Urządzenia wykorzystywane do wykonywania oraz naprawiania soczewek. Barwiarka do soczewek. Barwiarka do soczewek to urządzenie wykorzystywane do podgrzewania w kąpielach olejkowych roztworów barwników służących do barwienia soczewek organicznych bez powłok. Obecnie rzadko stosuje się barwiarkę do soczewek, ponieważ współczesne soczewki na ogół posiadają powłoki. Jednolite barwienie całej soczewki najczęściej jest stosowane w przypadku soczewek korekcyjnych i ma na celu umożliwienie łatwiejszego umieszczania soczewki w oku. Tego typu soczewki stosuje się także w celach estetycznych do zmiany koloru oka, np. z niebieskiego na zielony. Gradalne barwienie soczewek polega na stopniowej zmianie koloru soczewki, co daje efekt przejścia. Tego typu soczewki zazwyczaj stosowane są ze względów estetycznych w celu uzyskania bardziej naturalnego wyglądu oka. Soczewki gradalne mają różne wzory i kolory udające naturalne kolory oczu. Soczewki gradalne mogą być również stosowane w celach terapeutycznych, np. w przypadku albinizmu, aby zmniejszyć negatywne oddziaływanie światła ultrafioletowego na oczy.

Pod tekstem znajduje się ilustracja. To widok główny barwiarki do soczewek. Widoczne pojemniki do barwienia.

Ilustracja przedstawia centroskop, Centroskop zbudowany jest z podstawy na którym znajduje się element budową przypominający miskę. Na nim znajduję się pokrętło. Z tylnej części wychodzi słup. Na słupie umieszczone są dwa soczewki, większa soczewka oparta jest na krótszym ramieniu i wychodzi nad miskę. Mniejsza oparta jest na większym ramieniu. Za urządzeniem widoczne są czarne kable.

Urządzenia wykorzystywane do wykonywania oraz naprawiania soczewek. Centroskop. Jest to urządzenie kontrolno‑pomiarowe przystosowane do współpracy między innymi z aparatami szlifierskimi. Pozwala na weryfikację parametrów soczewki i dopasowanie parametrów okularów. W praktyce służy do zamontowania przyssawek lub przylepianych uchwytów niezbędnych do mocowania soczewek przed obróbką w automacie szlifierskim. Centroskop umożliwia przylepienie lub przyssanie uchwytu w dokładnie wyznaczonym miejscu soczewki z zastosowaniem wcześniej ustalonej decentracji. Podziałka centroskopu pozwala na wymagane przesunięcie obserwowanej soczewki w pionie i w poziomie, a niektóre modele umożliwiają również ustalenie kąta osi cylindrów i pryzmatów. Centroskop pozwala na dokładne zbadanie jakości soczewek, przede wszystkim ich powłok oraz wad, np. zarysowań czy pęcherzyków powietrza. Zbadanie jakości soczewek ma duże znaczenia dla komfortu i zdrowia ich użytkowników.<br><br>Kąt osi cylindrów – na recepcie oprócz mocy cylindra powinna być podana także oś, czyli wartość określająca kąt, pod jakim w szkłach cylindrycznych mają załamywać się promienie (w przypadku korekcji astygmatyzmu). Kąt osi cylindrów jest podawany w stopniach i przyjmuje wartości od zera do stu osiemdziesięciu stopni. Kąt osi pryzmatów – odpowiednie wypolerowanie pryzmatycznych soczewek okularowych powoduje zmianę kierunku biegu fal świetlnych. Soczewki pryzmatyczne skupiają obraz i ułatwiają pacjentowi prawidłowe widzenie. Załamanie promieni świetlnych sprawia, że widzenie w oku zezującym jest podobne do widzenia w oku zdrowym. Obie plamki są równocześnie stymulowane przez światło, co prowadzi do ich pobudzenia. Równoległe ułożenie obojga oczu sprawia, że pacjent odzyskuje umiejętność wyraźnego, obuocznego widzenia.

Budowa centroskopu: Obudowa – zewnętrzna osłona urządzenia chroniąca je przed mechanicznymi uszkodzeniami.

Światłowód – służy do przenoszenia światła z badanej soczewki do oka obserwatora.

Uchwyt – umożliwia stabilne umocowanie badanej soczewki w centroskopie.

Soczewka – umieszczona w obudowie, ułatwia powiększenie badanej soczewki.

Źródło światła – zazwyczaj jest to dioda LED emitująca światło, które umożliwia dokładne przeanalizowanie powierzchni soczewki.

System optyczny – zestaw soczewek, które pozwalają na uzyskanie właściwego powiększenia oraz ostrości obrazu.

Pod tekstem znajduje się ilustracja. To widok boczny centroskopu.

Ilustracja przedstawia dioptriomierz elektroniczny (frontofokometr elektroniczny). Urządzenie oparte jest na podstawie, z której wychodzi słup lekko przekrzywiony u góry. Na nim znajduje się monitor, pod nim siedem przycisków. Pod nimi znajdują się dwa przyciski: czerwony i zielony. Pod przyciskami jest stojak do umieszczania soczewek.

Urządzenia wykorzystywane do wykonywania oraz naprawiania soczewek. Dioptriomierz elektroniczny (frontofokometr elektroniczny). Jest to urządzenie należące obecnie do podstawowego wyposażenia pracowni optycznej. Podobnie jak dioptromierz lunetowy służy do precyzyjnych i tym samym skutecznych pomiarów mocy czołowej soczewki. Jest wykorzystywany także do pomiaru pryzmatyczności oraz wyznaczania środka optycznego i osi cylindra, a także do punktowania przed rozpoczęciem procesu szlifowania oraz automatycznego wykrywania rodzaju soczewki. Wykorzystując dioptromierz elektroniczny, można uzyskać automatyczny odczyt mocy soczewki jednoogniskowej, wieloogniskowej, progresywnej, a nawet soczewek kontaktowych. Dodatkowo dzięki dioptromierzowi elektronicznemu można wyznaczyć PD i poziom ochrony przed promieniowaniem UV i światła niebieskiego.

Budowa dioptromierza elektronicznego: monitor lub panel dotykowy – wyświetla dane potrzebne do centrowania soczewek, informacje dotyczące warunków pomiaru, wyników pomiaru itd., które wykorzystuje się do obsługi różnych przycisków, uchwyt obiektywu – służy do pomiaru szkieł optycznych lub soczewek kontaktowych, pozwala na odpowiednie ustawienie soczewki lub szkła, blokada noska – podczas pomiaru pd (rozstawu źrenic) jest dokładana do nosków oprawek okularowych, przycisk hold – zapisuje dane pomiarowe w pamięci wewnętrznej, stolik pomiarowy dioptromierza – jest używany jako punkt odniesienia dla osi astygmatyzmu szkieł optycznych, lampka mocy – miga w trakcie wydruku, a świeci się na zielono, gdy przyrząd jest włączony, osłona znacznika punktowego – służy do osłony tego znacznika, znacznik punktowy – służy do zaznaczania punktów w środku i na osi szkieł lub soczewek, dźwignia do prowadzenia szkieł – jest używana do przesuwania szkła do góry i do dołu, prowadnica szkieł – chroni szkła podczas znakowania, regulacja kontrastu – służy do regulowania kontrastu wyświetlacza, gniazdko wyjściowe, gniazdo USB, wyłącznik zasilania, przycisk blokady stolika, drukarka.

Instrukcja obsługi dioptromierza elektronicznego: Upewnij się, że dioptromierz jest naładowany i gotowy do użycia. Sprawdź, czy w zestawie znajdują się wszystkie potrzebne elementy, takie jak instrukcja obsługi, kabel USB do ładowania oraz ewentualne dodatkowe narzędzia. Aby włączyć dioptromierz, naciśnij i przytrzymaj przez kilka sekund przycisk zasilania. Na ekranie powinien pojawić się tekst powitalny lub logo producenta. Dioptromierz może działać w różnych trybach pracy, w zależności od zastosowania. Możesz wybrać tryb pomiaru mocowania soczewek, tryb pomiaru grubości soczewek lub tryb pomiaru odległości między soczewkami. Wybierz odpowiedni tryb pracy, korzystając z przycisków funkcyjnych na urządzeniu. Przygotuj soczewki do pomiaru, usuwając wszelkie zabrudzenia i odciski palców. Upewnij się przed rozpoczęciem pomiaru, że soczewki są czyste i suche. W zależności od wybranego trybu pracy umieść soczewki w odpowiednim miejscu na urządzeniu. Na przykład jeśli wybrałeś tryb pomiaru mocowania soczewek, umieść soczewki w uchwytach soczewkowych. Dostosuj położenie soczewki zgodnie z instrukcjami wskazującymi dokładnie centrum badanej soczewki (najczęściej są to strzałki kierunkowe). Przytrzymaj przycisk pomiaru przez kilka sekund, aż na ekranie pojawią się wyniki pomiaru. Upewnij się, że soczewki są w stabilnym położeniu podczas pomiaru, aby uzyskać dokładne wyniki. Wyniki pomiaru powinny pojawić się na ekranie urządzenia. W zależności od wybranego trybu pracy możesz odczytać moc soczewek, grubość soczewek lub odległość między soczewkami. Jeśli chcesz zapisać wyniki pomiaru, skorzystaj z funkcji zapisywania danych na urządzeniu lub przesłania ich na komputer za pomocą kabla USB. Wyniki można od razu wydrukować za pomocą drukarki wbudowanej w niektóre modele. Po użyciu oczyść urządzenie z ewentualnych zabrudzeń i przechowuj w odpowiednim miejscu.

Pod tekstem znajduje się ilustracja. To widok główny dioptriomierza elektronicznego (frontofokometru elektronicznego).

Ilustracja przedstawia dwa widoki boczne. Dioptriomierz lunetowy (frontofokometr) składa się z podstawy, która jest prostokątem. Na podstawie znajduje się ramię, na którym jest umieszczony mikroskop. Na mikroskopie znajdują się dwa pokrętła. Widoczny czarny kabel wychodzący od całego urządzenia.

Urządzenia wykorzystywane do wykonywania oraz naprawiania soczewek. Dioptriomierz lunetowy (frontofokometr). Jest to przyrząd obecnie rzadko używany, wyparty przez urządzenie bardziej zaawansowane, czyli dioptromierz elektroniczny. Dioptromierz lunetowy to specjalistyczne urządzenie służące do precyzyjnych i przez to skutecznych pomiarów mocy czołowej soczewki. Jest wykorzystywany także do pomiaru pryzmatyczności oraz wyznaczania środka optycznego i osi cylindra soczewki, co jest niezbędne dla uzyskania na podstawie dokumentacji otrzymanej od lekarza lub optometrysty właściwej korekcji wzroku.

Budowa dioptromierza lunetowego: lunetka z obrotową podziałką kątową, kolimator z oświetlaczem i testem kropek, mikroskop służący do obserwacji przesunięcia kolimatora.

Instrukcja obsługi dioptromierza lunetowego: Upewnij się, że dioptromierz jest dobrze naładowany lub ma baterie. Przed użyciem wyczyść również obiektyw. Ustaw dioptromierz na stabilnej powierzchni, w miejscu wolnym od drgań. Przytrzymaj soczewkę na wierzchu dioptromierza, aby uzyskać dokładne odczyty. Umieść soczewkę, którą chcesz zmierzyć, w gnieździe na przednim końcu dioptromierza. Spójrz przez okular dioptromierza i skup się na soczewce. Odczytaj wartość dioptrii, która pojawi się na wskazówce lub na ekranie cyfrowym, a następnie zapisz wynik pomiaru. Powtórz pomiar dla każdej soczewki, którą chcesz zmierzyć. Po zakończeniu pomiaru wyjmij soczewki z gniazda i wyłącz dioptromierz.

Pod tekstem znajduje się ilustracja. To widok z tyłu dioptriomierza lunetowego (frontofokometru).

Ilustracja przedstawia lutownicę. Pokazany jest grot, zielono‑czerwona rękojeść oraz czarny przewód elektryczny z wtyczką.

Urządzenia wykorzystywane do wykonywania oraz naprawiania soczewek. Lutownica. Lutownica jest prostym urządzeniem służącym do wykonywania połączeń lutowanych opraw okularowych. Lutownica zbudowana jest z grotu, spirali elektrycznej (grzejnika) oraz uchwytu.

Instrukcja obsługi lutownicy: Rozgrzej za pomocą lutownicy metalowy element, który ma być połączony z innym. Pamiętaj, aby nie rozgrzewać cyny za pomocą grotu lutownicy. Do lutowanego elementu przyłóż na kilka sekund drut cynowy. Odsuń go, gdy cyna rozpłynie się wokół metalu. Nie nanoś zbyt dużej ilości cyny, ponieważ może to doprowadzić do powstania zimnego lutu, który nie zespoli się z metalem w prawidłowy sposób. Nie dotykaj dłonią rozgrzanych elementów oraz topników (nawet w rękawiczkach ochronnych), ponieważ może to doprowadzić do groźnych poparzeń skóry. Lutuj przy dobrze funkcjonującej wentylacji, ponieważ wdychanie oparów kalafonii jest bardzo nieprzyjemne. W trakcie przerw w lutowaniu oraz po zakończeniu prac zawsze wyłączaj lutownicę. Pod żadnym pozorem nie zostawiaj lutownicy na ubraniach ani na innych palnych materiałach.

Pod tekstem znajduje się ilustracja. To widok na lutownicę.

Ilustracja przedstawia myjkę ultradźwiękową. Przedstawiona jest w dwóch obrazach. Pierwszy to obraz przy dolnej podstawie, drugi to obraz w całości. Jest to prostopadłościan z wyciąganą podstawą górną, w której znajduje się wanna z wodą. Przy dolnej podstawie na ścianie bocznej widoczny jest ekran z dwoma pokrętłami.

Urządzenia wykorzystywane do wykonywania oraz naprawiania soczewek. Myjka ultradźwiękowa. Myjka wykorzystuje ultradźwięki do usuwania zanieczyszczeń i jest w stanie doczyścić praktycznie dowolną powierzchnię zanurzonych w niej przedmiotów. Pozwala to dokładnie usunąć zabrudzenia ze szkieł i oprawy okularów, w tym pozostałości prac, zanieczyszczenia powstałe w trakcie eksploatacji i inne. Dzięki działaniu procesu kawitacji, czyli zjawiska przejścia fazy ciekłej w gazową, i wysokiemu ciśnieniu fal generowanych przez ultradźwięki myjki mogą domyć nawet najmniejsze przedmioty, nie uszkadzając ich przy tym. W myjce wykorzystuje się destylowaną lub demineralizowaną wodę, co pozwala uniknąć powstawania osadu.

Myjka jest wykorzystywana do czyszczenia i odtłuszczania różnego typu soczewek okularowych (antyrefleksy, fotochromy) i oprawek okularowych, wykonanych z metalu i tworzywa części optycznych stosowanych do mycia szkieł po polerowaniu i szlifowaniu, a także do usuwania zanieczyszczeń powstałych po frezowaniu. Do czyszczenia soczewek używa się specjalnych preparatów, które służą do utrzymania w ich w czystości, dezynfekcji i odpowiedniej pielęgnacji. Wybór płynu do czyszczenia soczewek jest uzależniony od ich rodzaju oraz potrzeb konkretnego użytkownika. Wśród płynów do czyszczenia soczewek można wyróżnić m.in.: płyn wielofunkcyjny – najpopularniejszy rodzaj płynu do soczewek kontaktowych, zarówno jednodniowych, jak i wielodniowych. W jego skład wchodzą substancje dezynfekujące, oczyszczające i nawilżające soczewki. Płyn do soczewek miękkich – łagodnie pielęgnuje soczewki miękkie, usuwając osady z ich powierzchni. Płyn do soczewek twardych – usuwa osady mineralne z soczewek i zwiększa ich wytrzymałość. W swoim składzie ma kwas borowy i bór zapobiegające osadzaniu się kamienia. Płyn do soczewek silikonowo‑hydrożelowych – zawiera specjalne składniki nawilżające zapobiegające wysychaniu soczewek.

Pod tekstem znajduje się ilustracja z myjką ultradźwiękową.

Ilustracja przedstawia podgrzewacz do opraw z tworzywa. Na podstawie znajduje się pokrętło oraz czerwony przycisk. Wychodzi z podstawy słup, na którym umieszczone jest okrągłe naczynie przykryte wieczkiem. Przy podstawie znajdują się dwa otwory.

Urządzenia wykorzystywane do wykonywania oraz naprawiania soczewek. Podgrzewacz do opraw z tworzyw. Podgrzewacz do opraw to urządzenie, które posiada funkcję podgrzewania wraz z regulacją temperatury. Podgrzewacz służy optykom do delikatnego podgrzewania w celu zmiękczenia oprawek wykonywanych z tworzyw. Dzięki temu następuje ich uplastycznienie, a to zapobiega pękaniu soczewek podczas dopasowywania (justowania) oprawy oraz montażu do oprawy.

Budowa podgrzewacza: element grzewczy, wylot powietrza, wlot powietrza, indukowany wentylator, element podtrzymujący ogrzewanie, pokrętło służące do regulacji temperatury, przełącznik grzałki, przycisk zasilania.

Instrukcja obsługi podgrzewacza do opraw: Upewnij się, że podgrzewacz jest odpowiedni dla danego rodzaju opraw okularowych. Pewne modele podgrzewaczy mogą nie działać w przypadku niektórych materiałów, takich jak metalowe ramki lub ramki wykonane z tworzyw sztucznych. Umieść ramki okularowe w podgrzewaczu, upewniając się, że są ustawione w odpowiedniej pozycji. Podgrzewacz ma zazwyczaj specjalną tackę lub uchwyt, w którym można umieścić oprawę okularową. Ustaw temperaturę podgrzewacza zgodnie z instrukcją obsługi. Zazwyczaj temperatura powinna wynosić od sześćdziesięciu do osiemdziesięciu stopni Celsjusza. Po włączeniu podgrzewacza poczekaj, aż się rozgrzeje, zanim umieścisz w nim ramki okularowe. Umieść ramki okularowe w podgrzewaczu na kilka minut (czas podgrzewania zależy od grubości i rodzaju materiału ramki). Upewnij się, że ramki są dobrze ułożone i że nie przylegają do siebie lub do innych przedmiotów w podgrzewaczu. Wyjmij ramki z podgrzewacza i pozwól im ostygnąć przez kilka minut. Pamiętaj, że przez jakiś czas ramki będą nadal gorące. Sprawdź, czy ramki są dopasowane do nosa i uszu klienta.

Pod tekstem jest ilustracja podgrzewacza do opraw z tworzywa.

Ilustracja przedstawia polaryskop. Składa się on z polaryzatora, który jest graniastosłupem, słupka wychodzącego z polaryzatora oraz analizatora. Analizator oparty jest na słupku, ma kształt prostokąta, który posiada okrągły przeszklony otwór.

Urządzenia wykorzystywane do wykonywania oraz naprawiania soczewek. Polaryskop. Jest to urządzenie, w którym po zmontowaniu okularów sprawdza się naprężenia występujące w strukturze soczewek umieszczonych w oprawie. Umożliwia kontrolę montażu soczewek i wykrywanie zbyt dużych naprężeń, które mogą być przyczyną niewłaściwej pracy soczewki.<br><br>Polaryskop zbudowany jest z liniowego polaryzatora i analizatora, między którymi znajduje się dany obiekt. Urządzenie to umożliwia obserwację różnicy w drogach optycznych, co jest ważną cechą ośrodków naturalnie dwójłomnych. Dwójłomność wywołuje się sztucznie poprzez naprężenia w ośrodku wywołane naciskiem oprawy. Polaryskop jest także wykorzystywany do weryfikacji nadruków (grawerunków) na soczewkach, zawierających dane dotyczące jakości soczewki oraz nałożonych na nie powłok. Producenci soczewek dysponują własnymi nadrukami, które umożliwiają identyfikację ich soczewek.

Instrukcja obsługi polaryskopu: umieść soczewkę pomiędzy polaryzatorem a analizatorem polaryskopu. Obróć analizator do uzyskania maksymalnego wygaszenia. Teraz możesz zaobserwować kolorowe kręgi na soczewce. Liczba kręgów jest proporcjonalna do ilości naprężenia w soczewce. Ciemne kręgi oznaczają, że soczewka jest w stanie równowagi, natomiast jasne kręgi świadczą o tym, że w soczewce występują naprężenia. Pierścieniowe kręgi oznaczają, że w soczewce występują naprężenia jednostajne, natomiast nieregularne kręgi świadczą o tym, że w soczewce występują naprężenia nierównomierne. Odczytaj kąt między osiami kręgów na soczewce. Kąt ten jest proporcjonalny do ilości naprężenia w soczewce. Możesz porównać kąt między osiami kręgów z tabelami kalibracyjnymi, aby oszacować ilość naprężenia w soczewce.

Pod tekstem jest ilustracja z polaryskopem.

Ilustracja przedstawia polerkę do soczewek. Polerka ma kształt przypominający skrzynię, posiada klapkę, którą można otworzyć, oraz konsolę dotykową z pięcioma przyciskami.

Urządzenia wykorzystywane do wykonywania oraz naprawiania soczewek. Polerka do soczewek. Polerka do soczewek służy do polerowania powierzchni soczewek podczas ich wykonywania lub naprawy. Może być stosowana do polerowania płaszczyzn soczewek mocowanych w oprawach typu „żyłka” lub „patent” z wierconymi szkłami. Polerka do soczewek jest przydatna jako urządzenie rezerwowe/zapasowe w sytuacji awarii automatu szlifierskiego. Soczewki są umieszczane na tarczy polerskiej, która jest pokryta specjalnymi materiałami polerskimi, a następnie obracane z odpowiednią prędkością w celu uzyskania gładkiej, lustrzanej powierzchni soczewek.

Budowa polerki do soczewek: obudowa – zewnętrzna osłona urządzenia zabezpieczająca przed uszkodzeniami mechanicznymi, silnik – napędza polerkę, dzięki czemu zapewnia jej rotację; silnik zazwyczaj jest wyposażony w regulator prędkości umożliwiający dostosowanie jego pracy do różnych rodzajów soczewek, talerz polerski – miejsce do umieszczania soczewki przed polerowaniem; talerz wykonuje się z miękkiego materiału (np. filcu), a na jego powierzchni umieszcza się płyn polerski, płyn polerski – specjalistyczny preparat służący do polerowania soczewek; zwykle bazą tego płynu są tlenki metali, takich jak: tlenek żelaza, tlenek chromu, tlenek aluminium czy cer, wskaźnik nacisku – umożliwia kontrolowanie siły nacisku wywieranego podczas polerowania soczewek; zwykle umieszczany na obudowie urządzenia.

Pod tekstem znajduje się ilustracja. To widok polerki do soczewek.

Ilustracja przedstawia rowkarkę, Rowkarka została przedstawiona w widoku górnym oraz bocznym. Rowkarka kształtem przypomina skrzynię, posiada klapę, którą można otworzyć. Po boku otwieranej klapy znajdują się dwa pokrętła. Jedno pokrętło znajduje się na boku rowkarki. Na krótszej ścianie przy podstawie znajdują się dwa wyjścia, a obok nich pokrętło poziome.

Urządzenia wykorzystywane do wykonywania oraz naprawiania soczewek. Rowkarka. Rowkarka służy do wykonywania rowka w krawędzi soczewki, niezbędnego do montażu soczewek do opraw półotwartych lub otwartych – bezramkowych. Montaż soczewek w oprawce następuje za pomocą żyłki. Automatyczne rowkarki mają możliwość wykonania rowka w stałej odległości od przedniej lub tylnej powierzchni soczewki albo w środku grubości brzegu soczewki. W drugim przypadku soczewki szlifuje się na całym obwodzie z płaską krawędzią, wykonuje rowek i zatępia krawędzie.

Budowa rowkarki: pokrętło z blokadą śruby, prawa część wału, łożysko kulkowe na wale napędowym, napęd taśmowy do rowków, pokrywa tarczy diamentowej 0,55 mm, pokrywa koła diamentowego 1,05 mm/1,20 mm, lewa rolka prowadząca, prawa rolka prowadząca.

Pod tekstem znajduje się ilustracja. To boczny widok rowkarki.

Ilustracja przedstawia szabloniarkę, pokazany jest widok górny oraz boczny. Szabloniarka kształtem przypomina skrzynkę, posiada konsolę z małym ekranem oraz sześcioma przyciskami, obok znajduje się otwierana klapa. W górnej części są uchwyty na okulary.

Urządzenia wykorzystywane do wykonywania oraz naprawiania soczewek. Szabloniarka. Urządzenie to służy do wycinania szablonu danej oprawy w celu przeniesienia parametrów oprawy do automatu szlifierskiego szablonowego, co zapewnia utrzymanie założonych parametrów: rozstawu źrenic, ustawienia osi w soczewkach sferocylindrycznych itp. Budowa szabloniarki: podstawa zapewniająca stabilność całego urządzenia, stół roboczy, na którym umieszczane są metalowe elementy oprawek do obróbki, system mocowania elementów oprawek umożliwiający precyzyjne i stabilne przytrzymanie elementów podczas obróbki, szlifierka służąca do szlifowania elementów metalowych, system kopiowania umożliwiający wykonywanie szablonów na podstawie istniejących oprawek lub projekcji, system regulacji pozwalający na precyzyjne dostosowanie urządzenia do różnych rozmiarów oprawek i soczewek, narzędzia do obróbki i szlifowania metalu, takie jak tarcze szlifierskie, frezy, itp.

Instrukcja obsługi szabloniarki: Ustaw szabloniarkę na równym i stabilnym podłożu. Aby cyfrowo zeskanować ramki, soczewki i wzory, umieść je na stole szabloniarki. Sprawdź, czy są ustawione w dobrym miejscu. Włącz urządzenie. Aby w pełni automatycznie wygenerować szablon zdecentrowany, wprowadź wymagane dane w menu ustawień szabloniarki. Zeskanuj ramkę, soczewki i wzory. Aby uniknąć zniekształceń nawet w przypadku bardzo delikatnych opraw, użyj minimalnego ciśnienia śledzenia. Po zakończeniu procesu szablonowania szablon zostanie automatycznie wycięty z dużą dokładnością i atrakcyjnym wykończeniem. Po zakończeniu pracy wyłącz szabloniarkę.

Ilustracja przedstawia szlifierkę ręczną kształtem przypominającą skrzynkę, między górną podstawą a pochyloną pod kątem ostrym ścianą boczną znajdują się dwie tarcze diamentowe służące do szlifowania.

Urządzenia wykorzystywane do wykonywania oraz naprawiania soczewek. Szlifierka ręczna. Jest to urządzenie służące do załamywania krawędzi, ewentualnie wykonania jakichś drobnych detali podczas wykonywania i naprawiania soczewek. Szlifierka ręczna służy do oszlifowania elementów, które nie mogą lub nie powinny być obrabiane w automacie szlifierskim. Szlifierka może być też stosowana do całościowego ręcznego szlifowania soczewek na bazie szablonu kartonowego. Obecnie jej funkcje niemal w całości przejęły automaty szlifierskie. Szlifowanie soczewek optycznych wymaga specjalistycznej wiedzy oraz doświadczenia. Przed przystąpieniem do szlifowania soczewek należy przygotować tarczę szlifierską i odpowiednią ściernicę. W zależności od rodzaju soczewki i materiału, z którego jest wykonana, należy dobrać odpowiedni rodzaj ściernicy.

Zasady szlifowania soczewek optycznych z użyciem szlifierki ręcznej są dość podobne do ogólnych zasad szlifowania. Należy przycisnąć soczewkę do tarczy szlifierskiej i poruszać nią równomiernie, aby uzyskać pożądany kształt i wymiar. Podczas szlifowania soczewki optycznej należy zwrócić uwagę na jej delikatność i unikać zbyt mocnego nacisku na soczewkę, co może prowadzić do jej uszkodzenia. Kolejnym etapem szlifowania soczewek optycznych jest załamywanie krawędzi soczewki. Polega to na szlifowaniu krawędzi soczewki w taki sposób, aby powstała niewielka załamana krawędź, która ułatwia osadzenie soczewki.

Budowa szlifierki ręcznej: zbiornik na wodę, zewnętrzna obudowa, gniazdo wlotowe przyrządu (tył), przełącznik kierunku obrotów (tył), pojemnik na wodę (pod przyrządem), przełącznik zasilania, wtyczka zasilania, uchwyt na gąbkę z gąbką (dolna część), tarcza szlifierska, gąbka (górna część), zawór wodny, czujnik.

Pod tekstem znajduję się ilustracja, to widok z boku szlifierki ręcznej.

Ilustracja przedstawia wideocentrator składa się on z półzaokrąglonej podstawy, słupka oraz z półzakroąglonego uchwytu na czoło.

Tekst: To nowoczesne urządzenie pozwalające na precyzyjne dopasowanie okularów do indywidualnych potrzeb klienta. Urządzenie skanuje twarz klienta, co jest podstawą do wykonania pomiarów i dopasowania soczewek i ich ustawienia w oprawie w odniesieniu do twarzy klienta. Dzięki wykorzystaniu wideocentratora można wykonać między innymi pomiary:

• rozstawu źrenic (PD),

• środka optycznego,

• wysokości montażu soczewek w oprawie, aby zapewnić środek optyczny idealnie ustawiony w źrenicy,

• wysokości położenia źrenic względem dolnej krawędzi oprawy,

• szerokości i wysokości szablonu w systemie skrzynkowym,

• szerokości mostka,

• kąta pantoskopowego oprawy (oraz ustawienie),

• odległości soczewki od oka,

• kąta obrotu głowy,

• kąta pochylenia głowy od osi ciała,

• krzywizny (wygięcia) oprawy i inne.

Parametry te są szczególnie ważne przy wykonywaniu okularów ze szkłami progresywnymi, a precyzyjność pomiaru i dopasowania oprawy z wykorzystaniem wideocentratora pozwala na zamontowanie soczewek okularowych z dokładnością do 0,1 mm względem oczu.

Pod tekstem znajduję się ilustracja jest to widok główny wideocentratora.

Ilustracja przedstawia wiertarkę do soczewek. Została przedstawiona w dwóch widokach - z góry oraz z boku. Wiertarka składa się ze stanowiska, na którym znajdują się konsola z monitorem oraz przyciskami, obok jest uchwyt na okulary. Między stanowiskiem a dolną podstawą znajdują się dwa pokrętła, a między nimi włącznik. Na bocznej ścianie zamontowana jest wiertarka, która może przemieszczać się w obrębie stanowiska.

Urządzenia wykorzystywane do wykonywania oraz naprawiania soczewek. Wiertarka do soczewek. Wiertarka służy do wykonywania otworów w soczewkach okularowych. Pozwala na precyzyjne ustalenie miejsc nawiercania oraz dokładne wykonanie nawierceń lub frezowań. Wiertarka pozwala na to, aby: łatwo i szybko wyznaczyć współrzędne otworów z innej soczewki lub demolensu, zapamiętać współrzędne otworów z aktualnie skanowanej oprawy, zapisać otwory automatycznie poprzez głowicę wiertła, bez konieczności zmieniania współrzędnych, w pełni automatycznie zrealizować proces wiercenia, osiągnąć doskonały efekt w krótkim czasie.

Budowa wiertarki do soczewek: podstawa zapewniająca stabilność całego urządzenia, przymocowane do podstawy ramię, które służy do utrzymywania narzędzia wiertarskiego, uchwyt narzędzia, który pozwala na zamocowanie wiertła lub frezu, silnik elektryczny napędzający narzędzie, stół roboczy, na którym umieszczane są soczewki okularowe do wiercenia, system naprowadzający, który umożliwia precyzyjne ustalenie miejsc nawiercania, system chłodzenia zapobiegający przegrzewaniu się narzędzia i materiałów wykorzystywanych w trakcie pracy. Dzięki tym elementom wiertarka okularowa pozwala na precyzyjne wykonywanie otworów w soczewkach okularowych oraz dokładne frezowanie i nawiercanie.

Instrukcja obsługi wiertarki do soczewek: Podłącz urządzenie do źródła zasilania, umieść soczewki okularowe w uchwycie i ustaw wymagane parametry na panelu sterowania. Włącz funkcję wiercenia, a następnie naciśnij przycisk rozpoczęcia procesu. Urządzenie automatycznie wykona otwory w wybranej pozycji soczewek. Włącz funkcję frezowania, a następnie naciśnij przycisk rozpoczęcia procesu. Urządzenie automatycznie wykona nacięcia w soczewkach, umożliwiające montaż okularów progresywnych. Po zakończeniu pracy wyczyść urządzenie i uchwyt soczewek z zanieczyszczeń. Zadbaj o regularną konserwację i przegląd techniczny urządzenia zgodnie z instrukcją producenta.

Pod tekstem znajduje się ilustracja. To widok z boku wiertarki do soczewek.