Wypowiedz życzenie, czyli historia pewnego krzesła

Andrzej Maleszka Magiczne drzewo. Czerwone krzesło

Czerwone niewiadomoco zbliżało się. Kuki położył się na mostku i wyciągną rękę. Na szczęście most był niski i do wody było niedaleko. Wychylił się jeszcze mocniej, omal nie wpadając do rzeki, ale wciąż nie mógł dosięgnąć przedmiotu. Już myślał, że mu ucieknie, kiedy ten nagle zatrzymał się i podpłynął wprost do jego ręki. Kuki złapał go z trudem i wyciągnął z wody.

Był rozczarowanyrozczarowanyrozczarowany. To nie był żaden skarb, to zwykłe krzesło. Ale wyglądało jak nowe. Czerwony lakier lśnił w słońcu. Kuki wytarł siedzisko rękawem bluzy i usiadł. Poczuł coś dziwnego, jakby przeszedł do lekki prąd.

1 Źródło: Andrzej Maleszka, Magiczne drzewo. Czerwone krzesło, Kraków 2015, s. 30–31.

Andrzej Maleszka Magiczne drzewo. Czerwone krzesło

ROeybTTMVErsu1

Zdjęcie przedstawia czerwone, drewniane krzesło, które stoi na brzegu morza. Dół krzesła jest częściowo zanurzony w wodzie. Woda jest spokojna, widoczne są niskie fale.

„Kuki popatrzył na Marcelinę bez słowa. Nagle zerwał się z krzesła i zawołał.

– Już wiem! Wiem!

– Co?

– Wiem!!! Podbiegł do rodzeństwa. – Pamiętacie!? Ja wtedy powiedziałem, że chcę pizzę i zaraz ją dostaliśmy. Tam, na jarmarkujarmarkjarmarku!

– To była promocja – powiedziała niepewnie Tosia.

– To była magia!!!

– To znaczy, że czarujesz?

– Nie ja. KRZESŁO!”

2 Źródło: Andrzej Maleszka, Magiczne drzewo. Czerwone krzesło, Kraków 2015, s. 90.

Andrzej Maleszka Magiczne drzewo. Czerwone krzesło

Filip błyskawicznie usiadł na krześle. Rodzeństwo stanęło za nim. Mercedes ciotki nadjechał i zahamował kilka metrów od dzieci. [...] Ciotka podeszła do nich i wrzasnęła:

– Wsiadajcie do samochodu! Porozmawiamy sobie w domu! Wsiadajcie, ale to już!

– Już wiem! – zawołał Filip. – Niech ciotka będzie mniejsza od nas!

Natychmiast zerwała się straszliwa wichura. Wiatr uderzył w ciotkę i odepchnął ją. Zaczęła wirować jak karuzela i krzyczeć na całe gardło. [...] Zobaczyli, jak z okna samochodu wychyla się twarz w ciemnych okularach. Była to twarz siedmioletniej dziewczynki! [...]

– No to cześć, ciociu! – powiedział Filip. – Musimy już lecieć! Pa!

Pokiwał wrzeszczącej ze strachu dziewczynce. Chwycił krzesło i poszedł w stronę przystanku autobusowego. Rodzeństwo ruszyło za nim. Ciotka wyszła z samochodu [...]. Ocierała łzy. Tosia zatrzymała się.

[...]

– Nie możemy jej tak zostawić. Ona jest za mała. Musimy ją odczarować albo zabrać.

– Zwariowałaś? – krzyknął Filip.

Tosia obróciła się i podeszła do małej ciotki. Spojrzała niepewnie na dziewczynkę, która jeszcze niedawno była wysoką groźną kobietą [...].

– Chodź z nami… ciociu. [...]

– Dobrze – powiedziała przez zaciśnięte zęby. – Pojadę z wami. Ale jak będę znów duża, to was spiorę!

[...]

Na szczycie stało krzesło, a na nim siedziała dziewczynka w czarnym płaszczu. Przerażone rodzeństwo skoczyło do rowurówrowu, kryjąc się przed wzrokiem ciotki.

Ale ta nie patrzyła w ich stronę. Wygodnie rozparła się na krześle i powiedziała głośno:

– Na początek chcę... Żądam wygodnych butów!

I natychmiast na jej stopach pojawiły się czerwone sandałki z miękkiej skóry. Mała uniosła stopy i mruknęła:

– Może być. Teraz chcę parasol od słońca.

R1AjgzaSz4GMW1

Zdjęcie przedstawia żółty parasol przeciwsłoneczny na tle błękitnego, bezchmurnego nieba.

I żółty parasol wyrósł z trawy, jak wielki grzyb. Rozłożył się, rzucając łagodny, żółty cień na dziewczynkę i krzesło.

– Bardzo dobrze. A teraz poczekam na tych smarkaczysmarkaczsmarkaczy. A jak przyjdą, to… - Uśmiechnęła się złowieszczo. – Jeszcze nie wiem, co z nimi zrobię. Ale na pewno wymyślę coś strasznego. […]

– Przyjdźcie tu wreszcie, bo mi się nudzi! – zawołała. – Może się nad wami zlitujęzlitowaćzlituję i wyczaruję wam tylko świńskie ogony.

Kiedy to powiedziała, zrobiło jej się trochę głupio, bo czterdziestoletnia dyrektorka banku nie powinna mówić takich rzeczy. […]

– Dobrze! – krzyknęła tak, żeby usłyszało ją rodzeństwo. – Wyczaruję różne rzeczy, tylko dla mnie! Chcę lody. I owoce. Grzanki z serem, pizzę. I kawę! […]

– Nie chcę być sama przez całą noc… Przyjdźcie tu, nic wam nie zrobię!

Ale nikt jej nie odpowiedział. Wtedy wyprostowała się na krześle i zawołała:

– Chcę zobaczyć, gdzie oni są! Chcę ich widzieć. Teraz! Rozkazuję!

FRU! Krzesło gwałtownie poleciało w górę. Frunęło w stronę chmur wraz z ciotką, aż ta zaczęła wrzeszczeć.

– Aaa! To nie był dobry pomysł… Nie tak wysoko! Ratunku!

Krzesło wzleciało na wysokość kilkuset metrów. Było stąd widać całą okolicę. Także dzieci ukryte za krzakami. Ale ciotka już o nich nie myślała. Zamknęła oczy. Kurczowo trzymała się oparciaoparcieoparcia i szeptała:

– Ja mam lęk wysokości. Niech to krzesło wyląduje na ziemi!

I krzesło natychmiast poleciało w dół. Niestety, poleciało samo, a ciotka pozostała w powietrzu! […]

– Lepiej ją tam zostawić – powiedział Filip. – Niech ją wróble rozdziobią!

– Filip, nie wygłupiaj się! Każ jej wrócić – zawołała Tosia – słyszysz?

– No dobra. Spadaj!

– Aaa!

Ciotka poleciała w dół jak zestrzelony samolot. […]

Rozległo się głośne CHLUP i ciotka wpadła do wody. Rodzeństwo pobiegło na wysoki brzeg jeziora. Zobaczyli, jak na środku ciotka miota się i rzuca w wodzie.

– Ona nie umie pływać!

Nie mogli jej uratować żadnym czarem, bo ciotka co chwila zanurzała się pod wodą i była niewidocznaniewidocznaniewidoczna. Filip, który zdobył kiedyś mistrzostwo klasy w pływaniu, natychmiast zdarł z siebie bluzę i popędził do niej, ale był jeszcze daleko.

– Wyczaruj koło ratunkowe – zawołał Kuki.

Tośka usiadła na krześle i krzyknęła:

– Chcę koło ratunkowe! […]

Filip właśnie dopłynął do małej ciotki i złapał ją za ramię. Zaczął holowaćholowaćholować topiącą się dziewczynkę w stronę brzegu. Nie dawał rady, sam zaczynał się topić. Wtedy doleciało do niego pierwsze koło ratunkowe.

3 Źródło: Andrzej Maleszka, Magiczne drzewo. Czerwone krzesło, Kraków 2015, s. 133–201.

Andrzej Maleszka Magiczne drzewo. Czerwone krzesło

Tym razem czaru dokonała Tosia. Nie żądała superpojazdu ani ferrariferrariferrari. Po prostu poprosiła o „cokolwiek”, co pozwoli im wydostać się z tego pustkowiapustkowiepustkowia. [...] Po chwili usłyszeli szum wody. Tafla jeziora się poruszyła i wynurzyły się z niej cztery konie. Były niebieskie.

6 Źródło: Andrzej Maleszka, Magiczne drzewo. Czerwone krzesło, Kraków 2015, s. 225.