Model 3D przedstawiający konia dereszowatego. Tułów zwierzęcia pokryty jest sierścią w odcieniach brązu, które w różnych proporcjach wymieszane są z bielą. Głowa oraz kończyny konia pokryte są sierścią w ciemniejszym odcieniu. Grzywa i ogon ciemne.
Na modelu znajduje się dziewięć punktów interaktywnych, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z zamieszczoną treścią.
Punkt pierwszy. Głowa. Białych włosów jest tu znacznie mniej. Często też ta część ciała pozostaje w maści podstawowej.
Punkt drugi. Grzywa. Białe włosy występują sporadycznie.
Punkt trzeci. Szyja. Ilość białych włosów na szyi może dochodzić nawet do 50% sierści.
Punkt czwarty. Tułów. Rozsiane na tułowiu białe włosy stanowią nawet połowę włosów sierści. Stopień nasilenia białych włosów zależy od pór roku: wiosną i latem jest ich więcej, a jesienią i zimą sierść jest ciemniejsza.
Punkt piąty. Ślady/plamy kukurydziane. Znaki te pojawiają się w miejscach, w których skóra deresza została uszkodzona. Wówczas włosy odrastają bez siwizny.
Punkt szósty. Ogon. W ogonie białych włosów jest niewiele.
Punkt siódmy. Górne partie kończyn. Białe włosy występują bardzo licznie, do 50% włosów sierści.
Punkt ósmy. Dolne części kończyn. Te partie ciała w umaszczeniu dereszowatym pozostają w kolorze zasadniczym.
Punkt dziewiąty. Odwrócone V na nogach. To charakterystyczna cecha dereszowatości. Jest to swoista granica występowania białych włosów.

Model 3D przedstawiający konia siwego. Tułów zwierzęcia pokryty jest sierścią w burym odcieniu. Dolna część kończyn konia pokryta jest sierścią w białym odcieniu. Zwierzę posiada białą plamę między nozdrzami. Grzywa i ogon konia mają odcień brązowy.
Na modelu znajduje się sześć punktów interaktywnych, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z zamieszczoną treścią.
Punkt pierwszy. Umaszczenie siwe postępuje z wiekiem zwierzęcia. Noworodki mają po urodzeniu maść podstawową (karą, gniadą lub kasztanowatą), a z czasem pojawiają się u nich siwe włosy. Oznaką, że źrebak będzie siwiał, są np. białe rzęsy i pojedyncze białe włosy na powiekach, pysku i innych miękkich częściach głowy.
Punkt drugi. Biało na czarnym. Konie siwe z wiekiem bieleją, jednak ich skóra pozostaje ciemnoszara (pigmentowana). Widoczna jest szczególnie np. wokół oczu oraz genitaliów, a także na nozdrzach, jeśli nie występuje tam odmiana.
Punkt trzeci. Ubarwienie. We wzorze siwym zarówno sierść, jak i włosie są białe z różną domieszką włosów zabarwionych. Koń przechodzi proces depigmentacji grzywy oraz ogona i staje się z wiekiem całkowicie biały. Proces siwienia postępuje w indywidualnym tempie, dlatego niektóre osobniki mogą utrzymywać zabarwione włosy na grzywie i ogonie oraz niektórych obszarach ciała przez długi czas.
Punkt czwarty. Hreczka. Takie umaszczenie koni siwych charakteryzuje się drobnymi plamkami koloru umaszczenia bazowego.
Punkt piąty. Krwawa odmiana. Bardzo rzadko u siwych koni pojawia się odmiana krwawa, czyli duża, nieregularna plama maści podstawowej, która nie jest objęta siwieniem.
Punkt szósty. Przykłady odcieni sierści siwej. Pierwszy odcień to siwy jabłkowity. Drugi odcień to stalowosiwy. Jest to forma przejściowa u koni młodych urodzonych z sierścią maści karej lub ciemnogniadej. Trzeci odcień to różanosiwy. Jest to maść pośrednia dla konia urodzonego w kolorze kasztanowatym lub gniadym.

Model 3D przedstawiający konia z indiańskim ogonem. Tułów zwierzęcia pokryty jest sierścią w odcieniach brązu, które w różnych proporcjach wymieszane są z bielą. Dolna część prawej przedniej kończyny oraz dwóch tylnych kończyn konia pokryta jest sierścią w białym odcieniu. Zwierzę posiada białą, rozmytą plamę ciągnącą się od czoła do nozdrzy. Grzywa i ogon konia mają odcień brązowy. Dodatkowo część włosów przy nasadzie ma odcień biały.
Na modelu znajduje się pięć punktów interaktywnych, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z zamieszczoną treścią.
Punkt pierwszy. Indiański ogon. Najbardziej charakterystyczną cechą tego wzoru białej sierści u koni jest układ białych włosów u nasady ogona i w nim samym. Nazywany jest też ogonem skunksa, bo włosy układają się właśnie w taki sposób, że przypominają ubarwienie ogona tego zwierzęcia.
Punkt drugi. Nie tylko ogon. Białe włosy pojawiają się na słabiźnie, brzuchu i zadzie. Mogą tworzyć siwizny lub białe plamki.
Punkt trzeci. A może to deresz? To umaszczenie koni przypomina odmianę dereszowatą, zwłaszcza jeśli jej zasięg jest dość duży. Ważną cechą odróżniającą te maści jest to, że u koni dereszowatych białe włosy są rozłożone równomiernie na całym ciele z wyjątkiem głowy i podudzi.
Punkt czwarty. Nazewnictwo. W języku angielskim pojawia się określenie white ticking lub skunk tail, natomiast nazwa rabicano pochodzi z języka hiszpańskiego.
Punkt piąty. Genetyka. Kombinacja genów tworzących wzór z indiańskim ogonem nie została w pełni odkryta. Wciąż trwają badania nad tym genotypem, między innymi w Stanach Zjednoczonych, które mają doprowadzić do opracowania testu genetycznego, który pozwoli na podejmowanie bardziej świadomych decyzji dotyczących hodowli i selekcji.

Model 3D przedstawiający konia srokatotobiano. Sierść konia jest gniada. Całe ciało zwierzęcia pokrywają duże, nieregularne plamy w białym odcieniu. Mają rozmyte krawędzie. Całe kończyny konia pokryte są białą sierścią. Grzywa i ogon konia są dwukolorowe. W miejscu występowania plam na ciele włosy są białe. Pozostałe mają czarną barwę.
Na modelu znajduje się osiem punktów interaktywnych, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z zamieszczoną treścią.
Punkt pierwszy. Oczy. Konie tobiano mają zwykle oczy brązowe, ale czasami mogą być też niebieskie.
Punkt drugi. Głowa. Zazwyczaj jest ciemno umaszczona i mogą na niej występować odmiany.
Punkt trzeci. Nogi. Na wszystkich kończynach występują odmiany sięgające stawu skokowego lub kolana. Czasem odmiany mogą obejmować całe kończyny.
Punkt czwarty. Białe plamy. Przecinają one pionowo linię tułowia i spływają pionowo w dół.
Punkt piąty. Krawędzie plam. Są zaokrąglone i gładkie.
Punkt szósty. Plamy atramentowe i łapy niedźwiedzia. Są to występujące na białych plamach plamy maści zasadniczej – małe plamki atramentu lub duże, postrzępione łapy niedźwiedzia. Najczęściej pojawiają się u koni homozygotycznych.
Punkt siódmy. Grzywa i ogon. Często są w dwóch kolorach: białym i maści podstawowej.
Punkt ósmy. Kopyta. Konie tobiano mogą mieć dodatkowo białe lub pasiaste kopyta.

Model 3D przedstawiający konia srokatoovero. Sierść konia jest gniada. Tułów konia, z pominięciem grzbietu, pokrywają postrzępione plamy w białym odcieniu. Kończyny zwierzęcia mają ciemny odcień. Grzywa oraz ogon konia są długie i gęste. Mają czarną barwę.
Na modelu znajduje się sześć punktów interaktywnych, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z zamieszczoną treścią.
Punkt pierwszy. Oczy. W tym umaszczeniu mogą być pigmentowane (brązowe) lub niebieskie.
Punkt drugi. Głowa. Występują tu duże odmiany sięgające poza oczy. Mogą one obejmować nawet całą głowę.
Punkt trzeci. Nogi. Kończyny są maści podstawowej, jednak mogą się na nich pojawiać odmiany.
Punkt czwarty. Grzywa i ogon. Owłosienie w tym umaszczeniu może występować w wielu odmianach barwnych – od jasnego do bardzo ciemnego.
Punkt piąty. Białe plamy. Mają postrzępiony, nieregularny kontur i układ bardziej poziomy. Najczęściej znajdują się na bocznych stronach ciała zwierzęcia.
Punkt szósty. Umaszczenie. Konie overo mogą mieć dowolną maść podstawową (karą, gniadą, kasztanowatą) lub rozjaśnioną.

Model 3D przedstawiający konia srokatosabino. Sierść konia jest gniada. Grzywa oraz ogon konia są długie i gęste. Mają czarną barwę. Koń posiada łysinę. Jest to biały pas biegnący od czoła w kierunku nozdrzy. Głowa, szyja oraz górna część kończyn są miejscowo przyciemnione. Dolna część wszystkich kończyn pokryta jest białą sierścią. Kopyta mają jasny odcień.
Na modelu znajduje się pięć punktów interaktywnych, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z zamieszczoną treścią.
Punkt pierwszy. Oczy. Oczy mogą być pigmentowane (brązowe) lub niebieskie, ale zazwyczaj są pigmentowane, nawet jeśli wokół oczu występuje różowa skóra.
Punkt drugi. Głowa. Występują na niej nieregularne, rozległe białe znaczenia, przynajmniej łysina.
Punkt trzeci. Nogi. Często wszystkie kończyny są białe, ale jedna lub dwie mogą być w kolorze maści podstawowej. Białe odmiany przynajmniej na dwóch kończynach obejmują stawy nadgarstkowe i skokowe lub sięgają brzucha, a nawet wyżej – wtedy rozchodzą się w cętki i okolice mieszanego włosa.
Punkt czwarty. Białe plamy. Występują zwykle na brzuchu lub bokach. Ich brzegi są nieregularne, nakrapiane lub dereszowate.
Punkt piąty. Ogon i grzywa. Zarówno ogon, jak i grzywa w tym wzorze białej sierści są kolorowe.

Model 3D przedstawiający konia srokatoplamistego białego. Sierść konia jest gniada. Grzywa oraz ogon konia są długie i gęste. Mają czarną barwę. Głowę oraz brzuch konia pokrywają nieregularne białe plamy. Kończyny zwierzęcia mają biały odcień. Kopyta jasne.
Na modelu znajduje się sześć punktów interaktywnych, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z zamieszczoną treścią.
Punkt pierwszy. Białe plamy. Mają gładkie i dobrze zaznaczone brzegi (bez cętek i oznak dereszowatości). Białe plamy zazwyczaj nie sięgają górnej linii ciała zwierzęcia, a występują w większym stopniu po brzusznej stronie ciała – odwrotnie niż we wzorze srokatotobiano.
Punkt drugi. Głowa. Białe plamy obejmują też głowę. Przeważnie jest to łysina, często szersza w dolnej części pyska, albo latarnia. Głowa może być też cała biała.
Punkt trzeci. Nogi. Na wszystkich kończynach występują białe odmiany.
Punkt czwarty. Ogon. Może być biały lub z białym zakończeniem.
Punkt piąty. Grzywa. Włosie występuje w wielu odmianach barwnych – od jasnej do bardzo ciemnej..
Punkt szósty. Oczy. Konie o umaszczeniu srokatoplamistym białym przeważnie mają niebieskie oczy (rybie oko), nawet jeśli nie mają białej sierści wokół oczu. Możliwe jest jednak występowanie tęczówek brązowych.

Model 3D przedstawiający konia jednolicie białego. Sierść konia jednolicie biała na całym ciele zwierzęcia. Grzywa oraz ogon konia są długie i gęste. Mają białą barwę. Kopyta jasne.
Na modelu znajduje się pięć punktów interaktywnych, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z zamieszczoną treścią.
Punkt pierwszy. Oczy. Tęczówki koni o umaszczeniu jednolicie białym są zazwyczaj brązowe, ale mogą też występować niebieskie.
Punkt drugi. Skóra. U koni jednolicie białych skóra jest różowa i nie zawiera melatoniny. Z tego powodu nie jest chroniona przed promieniowaniem UV, a to naraża konie na groźne zmiany skórne – nie tylko oparzenia, ale też obrzęki i swędzenie, infekcje, martwice oraz raka skóry.
Punkt trzeci. Geny. Nasilenie barwy białej zależy od mutacji genu KIT (W1, W2, …, W30). Umaszczenie konia jednolicie białego składa się z białych plam, które mogą obejmować od 50% do 100% ciała. Gen W20 w połączeniu z innymi dominującymi białymi allelami oraz z innymi genami białego wzoru może dać całkowicie białe umaszczenie. Jeśli występuje tylko jeden allel (w/W20), sierść będzie zabarwiona białymi znaczeniami na pysku i nogach. Natomiast w wypadku połączenia z innymi dominującymi białymi allelami (W5/W20, W10/W20 lub W22/W20) sierść będzie zazwyczaj cała biała.
Punkt czwarty. Jak odróżnić konia jednolicie białego od siwego? Konie jednolicie białe są często mylone z końmi siwymi. Można je odróżnić po kolorze skóry: koń jednolicie biały ma różową skórę na obszarach białych, a koń siwy – ciemną. Kolor skóry pod spodem jest zwykle widoczny tylko w obszarach o małej ilości włosów, takich jak pysk i obszar wokół oczu. Drugim elementem jest zmiana umaszczenia: koń jednolicie biały jest biały po urodzeniu, natomiast koń siwy rodzi się z kolorową sierścią, która stopniowo wybiela się wraz z wiekiem.
Punkt piąty. Ogon i grzywa. Włosie w tych miejscach jest białe.

Galeria modeli 3D przedstawiających konie tarantowate.

Pierwszy model przedstawia konia tarantowatego – wzór lampart. Sierść konia jednolicie biała. Całe ciało pokrywają nieregularne plamki o różnej wielkości. Mają one odcień jasnobrązowy lub ciemnokremowy. Grzywa oraz ogon konia są długie i gęste. Grzywa ma biały kolor, natomiast ogon jest kremowy. Kopyta zwierzęcia są jasne.
Na modelu znajduje się jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z zamieszczoną treścią.
Wzór tarantowaty lampart charakteryzuje się białą sierścią z kolorowymi plamami różnej wielkości, równomiernie rozmieszczonymi na ciele, co przypomina trochę umaszczenie psów rasy dalmatyńczyk. Plamki maści zasadniczej znajdują się na ciemnej skórze, a sierść biała – na skórze różowej. Plamy pokrywają całe ciało, a przynajmniej większą część tułowia, i obejmują kłąb. Mogą być bardziej skoncentrowane na głowie i nogach.

Drugi model przedstawia konia tarantowatego – wzór werniksowy. Umaszczenie konia jest siwe. Sierść w okolicach głowy, szyi, brzucha i kończyn miejscowo przyjmuje ciemnoszary lub ciemnobrązowy kolor. Pysk oraz kończyny konia pokryte są ciemną sierścią. Okolice zadu oraz głowy okrywają nieregularne plamki różnej wielkości. Mają one brązowy odcień. Grzywa oraz ogon konia są długie i gęste. Grzywa ma ciemny kolor, natomiast ogon jest jasnobrązowy. Kopyta zwierzęcia są ciemne.
Na modelu znajduje się jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z zamieszczoną treścią.
Wzór tarantowaty werniksowy to jeden z podstawowych wzorów maści tarantowatych i łatwo rozpoznawalny. Przypomina wzór lamparta, ale bez plamek, a z dużymi plamami mieszanej sierści na bardziej odśrodkowych i wystających okolicach ciała. Pojawiają się one stopniowo wraz z wiekiem. W tych partiach ciała, gdzie skóra jest blisko kości, np. głowa, kolana, biodra, występuje maść podstawowa, która utrzymuje się do końca życia konia.

Trzeci model przedstawia konia tarantowatego – wzór duch. Sierść konia jest biała. Okolice pyska oraz oczu są przyciemnione. Kopyta mają ciemną barwę. Sierść znajdująca się tuż nad kopytami ma ciemną barwę. Układa się ona w kształt trójkąta. Grzywa oraz ogon konia są długie i gęste. Włosie ma białą lub czarną barwę.
Na modelu znajduje się jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z zamieszczoną treścią.
Konie o umaszczeniu tarantowatym duch są prawie całkowicie białe. Cechą charakterystyczną tego wzoru są plamy maści zasadniczej w kształcie trójkąta tuż nad kopytami. Źrebięta rodzą się z ciemnymi grzywami i ogonami, a maść zasadnicza jest widoczna również na innych partiach ciała. W wiekiem koń bieleje, a ciemne partie pokryte są mieszaniną włosów maści zasadniczej i białej (jak przy dereszowatości). We wzorze tym mogą pojawić się plamki lamparcie, ale nieliczne.

Czwarty model przedstawia konia tarantowatego – wzór derka. Sierść konia jest gniada. Okolice głowy, szyi oraz kończyn w niektórych miejscach są przyciemnione. Tylną część tułowia (głównie okolice zadu) pokrywa obszerna, nieregularna biała plama. Kończyny konia mają ciemną barwę. Kopyta są ciemne. Grzywa oraz ogon konia są długie i gęste. Mają czarną barwę.
Na modelu znajduje się jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z zamieszczoną treścią.
Występuje wiele odmian tego umaszczenia. Derka to biała plama na różowej skórze na zadzie konia. Może przyjmować różne rozmiary i maksymalnie sięgać do tylnej części kłębu. Na derce widoczne są plamki maści zasadniczej na ciemnej skórze, ale nie zawsze one występują. Krawędzie derki mogą być gładkie, o mieszanej sierści lub cętkowane. Z wiekiem wzór może się zmieniać, ale nie jest to regułą.

Piąty model przedstawia konia tarantowatego – wzór płatki śniegu. Sierść konia jest gniada. Okolice pyska, głowy oraz szyi są przyciemnione. Całe ciało konia pokrywają niewielkie, nieregularne plamki w białym kolorze. Kończyny konia mają ciemną barwę. Kopyta są ciemne. Grzywa oraz ogon konia są długie i gęste. Włosie ma siwą lub czarną barwę.
Na modelu znajduje się jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z zamieszczoną treścią.
Jak sama nazwa wskazuje, wzór ten przypomina płatki śniegu rozrzucone na ciele konia. Są to małe białe plamki na tle maści zasadniczej. Plamki mogą być bardziej rozbudowane i wówczas się ze sobą łączyć, tworząc większe łaty. Jest to dość rzadki wzór białej sierści.

Szósty model przedstawia konia tarantowatego – wzór cętkowany. Sierść konia jest biała. Okolice pyska oraz kopyt są lekko przyciemnione. Całe ciało pokrywają drobne, nieregularne plamki w ciemnokremowym odcieniu. Grzywa oraz ogon konia są długie i gęste. Mają ciemnokremowy odcień.
Na modelu znajduje się jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z zamieszczoną treścią.
W tym umaszczeniu występują małe cętki na białej sierści na ciemnej skórze. Wzór przypomina konia w hreczce, ale plamki są trochę większe, niemniej są mniejsze niż we wzorze lampart.

Siódmy model przedstawia konia tarantowatego – wzór oszroniony. Sierść konia jest gniada. Okolice głowy, szyi, klatki piersiowej, brzucha oraz zadu miejscowo pokrywa sierść w ciemnym bądź białym odcieniu. Kończyny konia mają ciemną barwę. Kopyta są ciemne. Grzywa oraz ogon konia są długie i gęste, mają ciemną barwę.
Na modelu znajduje się jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z zamieszczoną treścią.
U konia tej maści występują duże obszary mieszanej sierści ciemnej i białej na ciemnej skórze. Są one umiejscowione przede wszystkim na zadzie, ale mogą sięgać aż do kłębu. Białe włosy mogą tworzyć małe, nieregularne plamki. Ten wzór może pojawić się przy urodzeniu lub rozwijać się wraz z wiekiem. Może przypominać umaszczenie dereszowate.

Model 3D przedstawiający konia dereszowatego‑tobiano. Tułów zwierzęcia pokryty jest sierścią w odcieniach brązu, które w różnych proporcjach wymieszane są zbielą. Głowa oraz kończyny konia pokryte są sierścią w ciemniejszym odcieniu. Całe ciało zwierzęcia pokrywają duże, nieregularne plamy w białym odcieniu. Całe kończyny konia pokryte są białą sierścią. Grzywa i ogon konia są dwukolorowe. W miejscu występowania plam na ciele włosy są białe. Pozostałe mają czarną barwę.

Model 3D przedstawiający konia tarantowatego‑tobiano. Maść zasadnicza konia jest gniada. Na jej tle tułów zwierzęcia pokryty jest dużymi plamami o nieregularnych kształtach i rozmytych krawędziach. Plamy mają odcienie bieli i beżu. Całe ciało konia pokrywają do tego drobne plamki w brązowym kolorze. Kończyny konia mają białą barwę. Kopyta są jasne. Grzywa i ogon konia są dwukolorowe. W miejscu występowania plam na ciele włosy są białe. Pozostałe mają czarną barwę. Koń dodatkowo posiada strzałkę, czyli biały wąski pasek biegnący od czoła do pyska.

Model 3D przedstawiający konia w białe kropki. Sierść konia jest gniada. Grzywa oraz ogon konia są długie i gęste. Mają czarną barwę. Pysk konia pokrywają duże, nieregularne plamy w odcieniach czerni i bieli. Głowa, szyja oraz tułów konia są miejscowo przyciemnione. Przednie kończyny zwierzęcia mają ciemną barwę. Dodatkowo okolice prawego przedniego kopyta pokrywa biała plama. Tylne kończyny w większości poryte są białą sierścią. Ich górna część charakteryzuje się ciemną barwą. Całe ciało konia pokrywają nieregularnie rozmieszczone białe kropki.