Ujawnia się w postaci nawracających, nagłych i niespodziewanych ataków silnego lęku (paniki), którym towarzyszą nasilone objawy somatyczne (uczucie duszności, omdlewania, kołatanie serca, ucisk w klatce piersiowej, zawroty głowy, szybki i płytki oddech – hiperwentylacja, pocenie się, nudności). Myślenie koncentruje się wokół utraty kontroli, a nawet śmierci czy poczucia, że zaraz „zwariuję”, co jeszcze bardziej wzmacnia lęk. Dziecko doświadczające ataków paniki obawia się, że nikt mu nie udzieli pomocy. Napad paniki może się pojawić bez uchwytnej przyczyny lub może być wyzwolony przez konkretny czynniki. Może być również reakcją na rzeczywiste zagrożenie lub stres związany z sytuacją społeczną, np. w trakcie lekcji, klasówki, odpowiedzi ustnej. Po doświadczeniu takiego napadu dziecko może odczuwać niepokój przed kolejnym atakiem paniki. Może reagować niepokojem na jakiekolwiek objawy somatyczne. Może również zacząć unikać sytuacji, w których przewiduje, że może takiego ataku doświadczyć, np. unika ćwiczeń fizycznych czy nowych sytuacji. Dziecko w obawie przed nawrotem napadu paniki paradoksalnie może go doświadczać kolejnych napadów.

Choć zaburzenie paniczne diagnozowane jest najczęściej w okresie wczesnej dorosłości, to u wielu pacjentów pierwsze ataki pojawiały się już w dzieciństwie. Całkowita remisja jest rzadka, jednak zdarzają się długie okresy bez ataków.