Zwierzęta w zimie

1. Cele lekcji

a) Wiadomości

Uczeń:

• zna nazwy zwierząt , które zasypiają na zimę,

• wie, które zwierzęta trzeba dokarmiać w czasie zimy,

• zna zasady pisowni nie z przymiotnikami.

b) Umiejętności

Uczeń:

• umie słuchać w skupieniu tekstu czytanego przez nauczyciela,

• praktycznie wykorzystuje alfabet,

• tworzy zbiory według podanego warunku,

• umie ułożyć wypowiedź w formie opisu.

c) Postawy

Uczeń:

• rozwija pomysłowość i innowację twórczą,

• zachowuje zasady bezpieczeństwa podczas zajęć ruchowych,

• dokarmia zwierzęta w czasie zimy i jest wrażliwy na ich krzywdę.

2. Metoda i forma pracy

Metody: słowna (praca z tekstem, rozmowa), oglądowa (ilustracje zwierząt), problemowa (działanie praktyczne).

Praca zróżnicowana w grupach, praca indywidualna i zbiorowa.

3. Środki dydaktyczne

Opowiadanie, atlas, kaseta z nagraniami piosenek.

4. Przebieg lekcji

a) Faza przygotowawcza

1. Udział dzieci w zabawach ruchowych: Stary niedźwiedź mocno śpi, Chodzi lisek koło drogi – aktywizacja ruchowa uczniów.

2. Pokaz zwierząt leśnych w atlasie i odczytywanie ich nazw.

3. Rozmowa z uczniami na temat różnych sposobów przetrwania zimy, uczulenie ich na pomoc zwierzętom zwłaszcza w okresie zimy, kiedy nie mogą znaleźć pożywienia.

b) Faza realizacyjna

1. Zapoznanie z treścią opowiadania Razem ze słonkiem M. Kownackiej:

• uważne słuchanie tekstu czytanego przez nauczyciela,

• wyróżnianie zwierząt,

• wyodrębnianie zwierząt, które zasypiają na zimę.

2. Drama:

• rozmowy zwierząt o różnych sposobach przetrwania zimy,

• dialog w parach z wykorzystaniem mimiki, gestów i ruchu ciała.

3. Układanie nazw zwierząt w porządku alfabetycznym: lis, niedźwiedź, borsuk, wiewiórka, sarna, wilk, dzik, jeleń.

4. Układanie i zapisywanie zdań opisujących wiewiórkę:

• wielkość: małe, niewielkie, nieduże zwierzę;

• części ciała: głowa – mała, uszy – spiczaste, oczy – czarne, błyszczące, tułów – wysmukły,
  nogi – krótkie, ogon – długi, puszysty;

• okrycie ciała: krótka, ruda sierść;

• sposób poruszania: skacze, wspina się, zwinna, szybka;

• pożytek: ozdoba lasów i parków.

5. Ustne próby opisywania przez dzieci wiewiórki.

6. Pisownia nie z przymiotnikami:

• przypomnienie reguły, że nie z przymiotnikami piszemy zawsze razem,

• wykonywanie ćwiczeń przez dzieci (miły – niemiły, ładna – nieładna, duże – nieduże, dobra – niedobra).

7. Wykorzystanie liczb parzystych i nieparzystych w zabawach i grach matematycznych.

c) Faza podsumowująca

Zabawa orientacyjno‑ruchowa: wiewiórki w dziupli. Dzieci biegają w różnych kierunkach. Na komendę nauczyciela: wiewiórki w dziupli wskakują do kółek, które leżą na podłodze. Za każdym razem muszą wskoczyć do innego kółka.

5. Bibliografia

1. Dziabaszewski W., Nasze środowisko. Klasa 2, WSiP, Warszawa 1998.

2. Geograficzny atlas świata, red. nauk, W. Pawlak, Res Polona, Warszawa 2003.

3. Konieczna A., Wasilewska K., Integralny plan pracy dydaktyczno‑wychowawczej dla klasy 2, semestr 1, WSiP, Warszawa 1999.

4. Kowaliszyn K., Krajobraz z uśmiechem. Ćwiczenia z języka polskiego. Klasa 2. Zeszyt 1,
   WSiP, Warszawa 1992.

5. Kownacka M., Razem ze słonkiem – zima, MAW, Warszawa 1975.

6. Muzyka w szkole podstawowej, kaseta, cz. 1, Empira, Kraków 2000.

7. Olejniczak Z., Stępień M., Kartkówki z Moniką 3, Annał, Łódź 1997.

6. Załączniki

Zadanie domowe

Na podstawie planu i zgromadzonego słownictwa uzupełnij opis wiewiórki. (Plan znajduje się
w książce: Kartkówki z Moniką 3, s.12).

7. Czas trwania lekcji

2 x 45 minut

8. Uwagi do scenariusza

Scenariusz zajęć przeznaczony jest dla uczniów klasy drugiej szkoły podstawowej.