Na rozdrożu

Marek Skolarski Szczęśliwej drogi, już czas

Los cię w drogę pchnął i ukradkiem drwiąc się śmiał,
Bo nadzieję dając ci, fałszywy klejnot dał.
A ty, idąc w świat, patrzysz w klejnot ten co dnia,
Chociaż rozpacz już od lat wyziera z jego dna (co dnia).

Na rozstaju dróg, gdzie przydrożny Chrystus stał,
Zapytałeś: dokąd iść? Frasobliwą minę miał.
Przystanąłeś więc z płaczem brzóz sprzymierzyć się
I uronić pierwszy raz w czerwone wino łzę (w wino łzę).

Ref.: Szczęśliwej drogi już czas,
Mapę życia w sercu masz,
Jesteś jak młody ptak.
Głuchy jest los,
nadaremnie wzywasz go,
Bo twój głos...

Idziesz wiecznie sam i już nic nie zmieni się,
Poza tym, że raz jest za, raz przed tobą twój cień.
Los cię w drogę pchnął i ukradkiem drwiąc się śmiał,
Bo nadzieję dając ci, fałszywy klejnot dał (tak chciał).

Ref.: Szczęśliwej drogi już czas
Mapę życia w sercu masz,
Jesteś jak młody ptak.
Głuchy jest los,
nadaremnie wzywasz go,
Idziesz sam, wiecznie sam.

Szczęśliwej drogi już czas
Mapę życia w sercu masz,
Jesteś jak młody ptak.
Głuchy jest los,
nadaremnie wzywasz go,
Bo twój głos...

Szczęśliwej drogi Źródło: Marek Skolarski, Szczęśliwej drogi, już czas, [na podstawie:] https://www.tekstowo.pl/piosenka,ryszard_rynkowski,szczesliwej_drogi__juz_czas.html [dostęp 10.04.2022], domena publiczna.

Jan Kochanowski Pieśń IX, Fragmenta albo pozostałe pisma

Kto mi wiary dać nie chce, daj ją oku swemu
A przypatrz sie stworzeniu pilnie tak pięknemu:
Taka jeszcze nie była za dawnego wieku,
Aniołowi podobna barziej niż człowieku.
Raj tam, gdzie ona siedzi, a którędy mija,
Za jej stopami róża wstawa i lelija;
Jej k woli piękne drzewa dają cień sowity
Nie chcąc, aby ją letni żegł ogień obfity.
A ona, myśl wspaniałą znosząc z układnością […]

Pieśń Źródło: Jan Kochanowski, Fragmenta albo pozostałe pisma, Pieśń IX, [w:] Antologia polskiej poezji renesansowej, red. Jadwiga Sokołowska, Warszawa 1984, s. 118–119.

Robert Lee Frost Droga niewybrana

Dwie drogi w żółtym lesie szły w dwie różne strony:
Żałując, że się nie da jechać dwiema naraz
I być jednym podróżnym, stałem zapatrzony
W głąb pierwszej z dróg, aż po jej zakręt oddalony,
Gdzie wzrok niknął w gęstych krzakach i konarach;

Potem ruszyłem drugą z nich, nie mniej ciekawą,
Może wartą wyboru z tej jednej przyczyny,
Że, rzadziej używana, zarastała trawą;
A jednak mogłem skręcić tak w lewo, jak w prawo:
Tu i tam takie same były koleinyj0000008S5B6v21_000tp002koleiny,

Pełne liści, na których w tej porannej porze
Nie znaczyły się jeszcze śladów czarne smugi.
Och, wiedziałem: choć pierwszą na później odłożę,
Drogi nas w inne drogi prowadzą – i może
Nie zjawię się w tym samym miejscu po raz drugi.

Po wielu latach, z twarzą przez zmarszczki zoraną,
Opowiem to, z westchnieniem i mglistym morałem:
Zdarzyło mi się niegdyś ujrzeć w lesie rano
Dwie drogi: pojechałem tą mniej uczęszczaną –
Reszta wzięła się z tego, że to ją wybrałem.

j0000008S5B6v21_00000_BIB_001 Źródło: Robert Lee Frost, Droga niewybrana, [w:] tegoż, 55 wierszy, tłum. Stanisław Barańczak, Kraków 1992.