Średniowieczna zjednoczona Europa

Obraz ma trójdzielną kompozycję: raj, ziemię, czyli właśnie ogród rozkoszy i piekło. Wszystkie sceny zarysowane szczegółowo, w trzech płynnie łączących się ze sobą planach. Na płótnie jest bardzo dużo elementów i dużo się dzieje. Lewa część tryptyku przedstawia raj ziemski. Dominują jasne, świetliste kolory, na ziemi chodzą żywe stworzenia. W centrum stoi strzelista różowa fontanna przywodząca na myśl gotyckie tabernakulum. W jej dziupli siedzi sowa. Wokół fontanny leżą kamienie szlachetne. Naokoło niej jest jezioro, po jego lustrze pływają kaczki, łabędzie i inne zwierzęta wodne. Po lewej stronie, w pobliżu fontanny rośnie drzewo, po którym wije się wąż. Po prawej stronie niedaleko fontanny można zaobserwować spragnione zwierzęta korzystające z wodopoju, jakim jest dla nich czysta woda z jeziora. Wśród nich jest jednorożec, zatapiający swój długi, ostro zakończony róg w wodzie. Po prawej stronie, przed fontanną znajduje się hiena i żyrafa poruszające się w stronę jeziora. Niedaleko za nimi małpa usiłuje się dostać na drzewo. Po lewej stronie, przed fontanną, stoi słoń. Na dalszym planie wznosi się mały pagórek. Za nim maszerują antylopy. Przed nimi między skałami o niecodziennych kształtach przelatuje stado ptaków. W dali dominuje niebieska kolorystka. Są widoczne ponure góry i ptaki szybujące po bezkresnym niebie. Nieopodal stoi drzewo, na którym wije się wąż. W dolnej części lewego skrzydła, na pierwszym planie odbywa się scena zjednoczenia Adam i Ewy z Bogiem pod postacią Chrystusa, który stoi w środku w różowej szacie. Po lewej stronie klęczy naga Ewa o złocistych długich włosach. Po prawej stronie siedzi na wzniesieniu nagi Adam z wyprostowanymi nogami. Wsparty na ręce patrzy na Chrystusa trzymającego Ewę za rękę. Prawa dłoń Chrystusa uniesiona jest w geście błogosławieństwa. Postacie znajdują się w sadzie. Przed nimi znajdują się zwierzęta, m.in. ptaki, kot z jaszczurką w pyszczku. Środkowa część tryptyku to tytułowy ogród rozkoszy ziemskich. Przedstawia ludzkość oddającą się grzechowi rozpusty i triumf grzechu. W dolnej części centralnego panelu nadzy ludzie wszystkich ras spędzają czas na cielesnych zabawach, igraszkach, jedzeniu i piciu. Grupa nagich ludzi i większe od nich różnorodne ptaki znajdują się nad brzegiem sadzawki po prawej stronie. Po prawej stronie, w pobliżu sadzawki jest widoczna postać z trudem dźwigającą muszlę, w której skryci są kochankowie (o czym sugerują dwie pary wystających z niej nóg) oraz dwie perły ułożone na ich „posłaniu”. Przed sadzawką postaci dyskutują, flirtują, kosztują bardzo duże owoce: truskawki, jeżyny, wiśnie. Z prawej strony para się całuje. Pośrodku duży ptak wkłada czerwoną kuleczkę do ust mężczyzny wychylającego się z przewróconej, fioletowej beczki. W sadzawce z lewej strony z dużego jabłka wygląda para. W głębi, w centrum panelu znajduje się okrągły, mały staw, w  którym stoją kobiety z ptakami na głowach. Wokół stawu kroczą po trzy cztery konie. Wśród koni są też m.in. dziki, wielbłądy, jelenie, koza z pelikanami na grzbiecie. Na grzbiecie zwierząt bez siodła siedzą nadzy jeźdźcy. Trzech z nich trzyma dużą rybę. Z jej pyska wystaje ogon mniejszej. Na jej grzbiecie siedzi zając. W tle, w górnej części panelu, jest umieszczona sadzawka z fontanną życia w formie niebieskiej kuli ze złotą obręczą. Na obręczy znajdują się nadzy ludzie: rozmawiają, stoją na rękach, jeden, klęcząc, wyciąga dziewczynę z sadzawki. Pod obręczą jest otwór. W jego świetle mężczyzna dotyka łona nagiej kobiety. Wokół nich znajdują się grupki ludzi. Na szczycie kuli jest umieszczony kremowy rogal księżyca. Z niego wznosi się filar poprzedzielany gruszkowatymi, kulistymi elementami. W zwieńczeniu jajkowaty z wydłużonym czubkiem. Zdobi go łuk z dwoma ptaszkami. Po bokach filar jest połączony z dwiema rybami opartymi na kuli. Z ich uniesionych ogonów tryska woda. W sadzawce pływają zwierzęta i ludzie. Dwie syreny, srebrzysty łysy mężczyzna o syrenim ogonie. W łódce do jasnoskórej dziewczyny przytula się ciemnoskóry młodzieniec. Na brzegu znajduje się kilka osób wokół ogromnej truskawki, która jest symbolem męskich narządów płciowych. Inni wchodzą do szczeliny w białym jajku. Z czterech rogów sadzawki wypływają rzeki w kierunku fantastycznych konstrukcji. Jedna z nich jest utworzona z nieregularnej kuli ze śrubami. W jej dolnej części z otworu wychodzą małpy, kilka siedzi wewnątrz. Na śrubach znajdują ptaki o długich szyjach. Kula zwieńczona białymi filarami, opasanymi kolczastą, różową gałązką z dużymi liśćmi. Na nich siedzą zielono‑żółte ptaszki. W górze filary zdobi niebieski ornament geometryczny. Z lewej strony nadlatuje nagi skrzydlaty mężczyzna z dużą rybą. Na jego pośladkach znajduje się niebieski ptaszek. Przed mężczyzną wzbija się kolejny ptak o różowych skrzydłach. Prawdziwy obraz doczesności ukazuje się nam jednak w nawiązaniu do prawego skrzydła reprezentującego piekło, czyli to, do czego prowadzi świat pełen rozpusty. Tutaj już mamy jednoznacznie ciemne barwy. W tle widzimy rozbłyskujące ogniem, zdające się wybuchać, skały i budynki, a znajdująca się obok woda nabiera od płomieni krwawego blasku lub też nie jest czystą wodą, a jest pomieszana z krwią. Na prawym skrzydle tryptyku są umieszczeni ludzie nękani przez demony. Dolna część wypełniona jest brunatnożółtą kolorystyką. Znajdują się na niej ludzie z otwartymi ustami i uniesionymi rękoma. Z lewej strony duża świnia w nakryciu głowy zakonnicy całuje cofającego się przed nią mężczyznę. Dwa czworonożne stwory pokryte srebrzystymi łuskami są umieszczone przy krtani leżącego mężczyzny. Po prawej stronie znajduje się potwór o pysku gryzonia, z płaszczką na plecach. Sztyletem przebija pierś mężczyzny opartego o drzwi. Za nimi jest widoczne kłębowisko nękanych ludzi. Wyżej po prawej na wysokim krześle latryny, siedzi niebieski potwór z długimi nogami, zakończonymi zielonymi dzbanami. Na ptasiej głowie umieszczono czarny garnek. W otwartym dziobie przytrzymuje dolną część ciała pożeranego człowieka. Pod siedziskiem z niebieskiego pęcherza do studni wypadają ludzie. Przy studni wymiotuje mężczyzna. Drugi wypróżnia się z wypiętymi pośladkami. W studni pod powierzchnią widać głowy ludzkie. Pośrodku sceny, przy ogromnej wadze znajdują się małe postacie ludzi z instrumentami muzycznymi, m.in.: trąbki, flet, bębenek. Z prawej strony z wiolonczeli wystaje harfa. Na jej strunach znajduje się człowiek z rozpostartymi ramionami. Wyżej po zamarzniętej rzece na łyżwach ślizga się potwór. Nad rzeką w łodzi znajduje się konstrukcja z drzewa. Na gałęziach jest nabita przepołowiona skorupa jajka. Konary są w formie zwierzęcej czaszki i nóg człowieka. O skorupę oparta jest drabina. Na niej znajduje się gruby człowiek ze strzałą wbitą między pośladki. Przy drabinie stoi skulony nagi mężczyzna i ptasi stwór o skrzydłach ćmy. Zza skorupy, po lewej stronie wyłania się biała twarz mężczyzny, uważana za autoportret malarza. Na niej oparty jest biały dysk. Na nim są umieszczone duże różowe dudy. Piszczałkę obejmuje swoimi kończynami zielony świerszcz o ludzkiej głowie. Wokół instrumentu, wzdłuż brzegu dysku, spacerują potwory i ludzie. W głębi konstrukcja złożona jest z pary ludzkich uszu przebitych strzałą. Pomiędzy nimi jest ostrze sztyletu. W małżowinie przedniego ucha klęcząca postać wyciąga spod ucha nagiego człowieka. Pod uszami przygniecione są liczne nagie ludzkie ciała. W górze widoczna jest szaro‑mglista przestrzeń, kłęby dymu osłaniają mury miasta. Są brunatne i czarne zarysy budowli. Po lewej stronie znajdują się małe, po prawej duże czerwono‑żółte plamy pożaru.