Jedno z szaleństw panny Ewy

Z podanych w ramce zwrotów i wyrażeń wybierz te, które będą pasowały do zachowania osób oglądających obrazy Jerzego.

Obrazy Jerzego nikogo nie pozostawiały obojętnym, ale wzbudzały negatywne emocje. Najczęściej był to lęk i przerażenie. Tak było w przypadku człowieka, który wszedł do pracowni Jerzego i zobaczył jego dzieła, czy złodzieja, który ujrzał obrazy wystawione w ogrodzie. Z kolei na krytyku nie zrobiły żadnego wrażenia, gdyż odmówił im artystycznej wartości i wyśmiał Jerzego.

Zacznij od przeczytania odpowiedniego fragmentu, potem zastanów się, co mogą oznaczać frazeologizmy. Możesz skorzystać ze słownika frazeologicznego, wyszukaj hasła: kura, droga, piorun, humor.

Związek frazeologiczny 'znać się jak kura na pieprzu' miał podkreślić to, że Ewa oglądająca obrazy malarza nie zna się na malarstwie. Oznacza on: nie mieć o czymś pojęcia, nie znać się na czymś.

Związek frazeologiczny 'kpisz, czy o drogę pytasz' został użyty przez Ewę podczas oglądania zagraconej pracowni. Jerzy uważał, że jest śliczna, Ewa była zdziwiona tą oceną. Związku tego używamy, aby okazać zdumienie czyjąś wypowiedzią.

Związek frazeologiczny 'jakby w niego piorun trzasnął' został użyty do opisu zachowania złodzieja, kiedy ten zobaczył obrazy Jerzego w ogrodzie. Mówi się tak, aby opisać czyjąś gwałtowną reakcję na coś.

Związek frazeologiczny 'nadrabiać humorem' został użyty w sytuacji, kiedy Jerzy był wyraźnie poruszony, ale chciał to ukryć. Nadrabiał humorem, czyli starał się nie pokazać Ewie, że jest przejęty. Mówi się tak wtedy, gdy chce się swoją niepewność lub wzruszenie ukryć pod wesołym sposobem bycia.

Pamiętaj o tym, że w dialogu wypowiedzi bohaterów zaczynamy myślnikami i wielką literą.

Przykładowy dialog między Ewą a Jerzym:

– Co... co się dzieje?

– Chyba zmęczyło pannę Ewcię oglądanie moich obrazów, bo zdrzemnęła się trochę.

– Tak mi wstyd! Wszystkie były piękne, ale było ich tak dużo...

– Tak, trochę przesadziłem, ale chciałem jak najwięcej ich pokazać. Chyba nie wszystkie się spodobały, skoro Ewcia przysnęła.

– Przepraszam, byłam trochę zmęczona.

– Mnie to nawet trochę cieszy, bo Ewcia jest pierwszą osobą, której moje obrazy nie przerażają, a nawet wprost przeciwnie – uspokajają. To dla mnie coś nowego!

Opis postaci jest formą wypowiedzi, która ma na celu jej zaprezentowanie. Zacznij od przedstawienia postaci i krótkiego opisu miejsca, w którym się znajduje. Kolejnym krokiem będzie opisanie wyglądu i ubioru. Przy redagowaniu opisu postaci należy zachować pewien porządek, zacząć od ogólnej prezentacji bohatera, potem przejść do informacji szczegółowych. Na koniec można wyrazić własną opinię na temat opisywanej postaci.

Obraz przedstawia malarza przy pracy. Artysta siedzi skierowany do nas bokiem i maluje obraz na ustawionych przed nim sztalugach, do których przypięty jest niewielki szkic. Ubrany jest w szary fartuch, a na głowie ma czerwony beret. Pochyla się nad obrazem, prawdopodobnie coś precyzyjnie domalowując. W lewej ręce trzyma paletę i drobne pędzelki. Prawą ręką maluje coś na obrazie, opierając ją na lasce malarskiej. Na twarzy artysty maluje się duże skupienie.

Opis wnętrza należy zacząć od ogólnego przedstawienia miejsca. Kolejnym krokiem będzie opis przedmiotów i osób, z uwzględnieniem ich wyglądu oraz położenia względem siebie. Opis powinien być uporządkowany, dlatego warto zacząć od opisywania tego, co znajduje się na pierwszym, potem drugim planie oraz w tle.

Pracownia ukazana na obrazie to duże i wysokie pomieszczenie o drewnianym suficie, oświetlone witrażowym oknem, znajdującym się po lewej stronie. Okno przepuszcza dużo światła, ponieważ większość szybek jest bardzo jasna. Na pierwszym planie widać sztalugę malarską z płótnem i z przyczepionym szkicem, a także stojący przed nią fotel. Na prawo od sztalugi stoi mały stolik z przyborami malarskimi – widać dużą butelkę z płynem, małe szmatki oraz pędzle. Po lewej stronie w rogu stoi biurko zarzucone papierami, a pod nim walające się różne przedmioty, m.in. gipsowy odlew głowy. Na drugim planie możemy dostrzec nieduży drewniany model człowieka, wiszące na ścianach ramy i palety malarskie, porozrzucane na podłodze szkice, pędzle, a także zwieszające się z sufitu poroże jelenia oraz wiszącą na ścianie czaszkę jakiegoś zwierzęcia. Na części sufitu zawieszony jest kawałek brudnego płótna. Kręte schodki po prawej stronie prowadzą na podest, znajdujący się w dalszej części pracowni, która z lewej strony jest częściowo przysłonięta zasłoną. Druga część pracowni stanowi tło obrazu. W tej części znajduje się stół do przygotowywania farb, a także strome schody, prowadzące na wyższe piętro. Oprócz tego widać także uchylone drzwi do dalszych pomieszczeń. W pracowni malarskiej panuje nieporządek i twórczy nieład, wiele przedmiotów jest porozrzucanych na podłodze, biurku czy na parapecie okiennym. Całe pomieszczenie sprawia wrażenie przykurzonego, na co na pewno ma wpływ zastosowanie przez autora obrazu całej palety ciepłych brązów i beżów.

Zwróć uwagę na to, ile minut malarz wykonywał obrazek, jaką kwotę zapłaty podał oraz ile lat uczył się szkicować i malować obrazy.

Kupiec zdziwił się, że za mały rysunek wykonany w ciągu pięciu minut musi tak dużo zapłacić. Malarz wyjaśnił mu, że aby wykonać rysunek w tak krótkim czasie, musiał uczyć się i doskonalić trzydzieści lat. Dobry obraz czy inne dzieło sztuki musi dużo kosztować, bo żeby je wykonać, artysta szkoli się całe życie.