Zróżnicowanie gleb i roślinności na obszarze Polski

R1PZjKWOrLUU6

Na zdjęciu łagodne stoki porośnięte lasem mieszanym. Na pierwszym planie wysokie trawy, pośrodku zdjęcia przebiega ścieżka. W oddali widać góry, które rozciągają się na całej szerokości zdjęcia. Zachmurzenie niewielkie z występującymi chmurami kłębiastymi.

1. Gleby w Polsce

O tym, że na danym obszarze występuje określony rodzaj glebyglebagleby, decyduje nie tylko klimat i roślinność. Ważną rolę w procesie glebotwórczymglebotwórczy procesprocesie glebotwórczym odgrywają też takie czynniki, jak: skała macierzysta, woda, zwierzęta i inne organizmy oraz rzeźba terenu i działalność człowieka.

Gleby wykorzystywane są przez człowieka pod uprawę roślin. Ważną sprawą jest więc dobra ich jakość, by plony były duże. Na jakość gleby ma wpływ zawartość próchnicy – im większa, tym lepiej. Najlepszymi pod tym względem glebami są czarnoziemy. Ustępują im nieco mady i czarne ziemie, a także niektóre gleby brunatne i rędziny. Natomiast najmniej próchnicy zawierają gleby górskie oraz bielice i płowe.

R1WR25zybcGxB

Na ilustracji profil czarnoziemu w postaci pionowego prostokąta. W górnej warstwie próchnica. Na głębokości od 51 cm do 100 cm przejście do skały macierzystej. Na głębokości od 101 cm do 150 cm skała macierzysta, którą jest less.

RP5TkH2y3OLD1

Na ilustracji profil gleby brunatnej w postaci pionowego prostokąta. W górnej warstwie próchnica. Na głębokości od 51 cm do 100 cm poziom brunatnienia. Na głębokości od 100 cm do 150 cm skała macierzysta, którą może być piasek, żwir lub glina.

ROC8h2WpEjOQj

Na ilustracji profil mady rzecznej w postaci pionowego prostokąta. W górnej warstwie próchnica. Na głębokości od 51 cm do 100 cm warstwa piaszczysto‑pyłowa z domieszką substancji organicznej (tzw. aluwia rzeczne). Na głębokości od 101 cm do 150 cm podłoże piaszczyste.

R3KInvofCmJnC

Na ilustracji profil rędziny w postaci pionowego prostokąta. W górnej warstwie próchnica. Na głębokości od 51 cm do 100 cm przejście do skały macierzystej. Na głębokości od 101 cm do 150 cm skała macierzysta, którą może być wapień, margiel lub dolomit.

R1TCcMd7P9xkw

Na ilustracji profil bielicy w postaci pionowego prostokąta. W górnej warstwie próchnica. Na głębokości od 1 do 50 cm poziom wymywania. Na głębokości od 51 cm do 100 cm poziom wmywania. Na głębokości od 101 cm do 150 cm skała macierzysta, którą mogą być żwiry lub piaski.

Blisko 80 % powierzchni Polski pokrywają łącznie gleby brunatne, bielicowe i płowe. Występują one powszechnie na terenach nizinnych i pojezierzach. Nieco mniej jest ich na wyżynach i w górach (zwłaszcza bielic). Pod względem przydatności rolniczej najbardziej wartościowymi z nich są gleby brunatne.

R1WVTvdpOqllV

Na ilustracji diagram kołowy, powierzchniowa struktura gleb Polski. Bielice 26,00 %; Brunatne i płowe 52,00 %; Czarnoziemy 1,00%; Czarne ziemie 1,00 %; Rędziny 1,00 %; Mady 5,00 %; Bagienne 7,00 %; Górskie 6,00 %; Antropogeniczne 1,00 %.

Gleb o najwyższej jakości jest w naszym kraju niewiele – czarnoziemy zajmują tylko ok. 1% powierzchni. Można je spotkać na Wyżynie Lubelskiej, Wyżynie Małopolskiej i na Płaskowyżu Głubczyckim (opolskie).

Charakteryzujące się niewiele niższą jakością czarne ziemie również mają tylko ok. 1% udziału w powierzchni kraju. Występują głównie na Kujawach, a poza tym na Nizinie Wielkopolskiej, Nizinie Szczecińskiej i Nizinie Śląskiej.

Większy odsetek (ok. 5%) przypada na mady. Na dużej powierzchni utworzyły się one w delcie Wisły, dzięki czemu Żuławy Wiślane zaliczają się do najbardziej urodzajnych terenów w Polsce.

Gleby bagienne zajmują ok. 7% powierzchni kraju i poza dolinami rzek występują głównie na Podlasiu, Polesiu i pojezierzach. Są dosyć dobre, ale ze względu na duże zawilgocenie wykorzystuje się je przede wszystkim jako łąki i pastwiska.
Dobrą jakość z uwagi na głęboki profil mają także rędziny. Wykształciły się one na skałach węglanowych Wyżyny Małopolskiej i Wyżyny Lubelskiej. Stanowią łącznie ok. 1% powierzchni kraju.

Natomiast dla typowo górskich gleb inicjalnych odsetek ten wynosi ok. 6%. Spotkać je można na stokach Karpat i Sudetów. Są mało urodzajne i na ogół porośnięte trawami, dlatego najczęściej wypasa się na nich zwierzęta.

Ostatnią grupę stanowią gleby antropogeniczne, czyli przekształcone na skutek działalności człowieka. Występują one na obszarach miejskich (tzw. urbisole), podmiejskich (np. ogrodowe – hortisole) i uprzemysłowionych (industrioziemy). Większe ich kompleksy można spotkać w Górnośląskim Okręgu Przemysłowym i na terenie innych dużych miast (w Warszawie, Trójmieście, Łodzi, Krakowie, Wrocławiu, Poznaniu, Szczecinie) oraz w rejonie odkrywkowych kopalni węgla brunatnego (Bełchatów, Konin, Turoszów).

Ryy23kWsZuLyh

Ilustracja przedstawia mapę Polski. Na mapie kolorami zaznaczono typy gleb. Centralną część Polski zajmują gleby bielicowe oznaczone kolorem żółtym i gleby płowe oznaczone kolorem beżowym. Na północy przeważają gleby brunatne właściwe i kwaśne oznaczone dwoma odcieniami koloru brązowego. Wzdłuż rzek występują mady (kolor turkusowy) i gleby bagienne (kolor zielony). Na mapie zaznaczone są kolorem czerwonym gleby antropogeniczne, które znajdują się w pobliżu dużych miast takich jak: Warszawa, Katowice, Łódź, Gdańsk, Poznań , Wrocław. Na mapie niebieskim kolorem przedstawione są rzeki Polski. Po lewej stronie mapy w legendzie umieszczono w pionie jedenaście kolorowych prostokątów, które opisano nazwami gleb. Wydzielono pięć rodzajów gleb strefowych: bielicowe, płowe, brunatne właściwe, brunatne kwaśne i czarnoziemy; oraz sześć rodzajów gleb astrefowych: czarne ziemie, mady, gleby bagienne, rędziny, inicjalne gleby górskie i gleby antropogeniczne.

2. Roślinność w Polsce

W ciepłych klimatach strefy umiarkowanej roślinnością naturalną są lasy liściaste, które rosną przeważnie na glebach brunatnych. Kierując się na północ, lasy liściaste przechodzą stopniowo najpierw w lasy mieszane, a następnie w lasy iglaste. Te z kolei rosną na słabych glebach bielicowych i płowych. Na obszarze Polski również można zaobserwować wzajemne relacje między klimatem, glebami i roślinnością.

RF5XYya7B3q3a

Na ilustracji schemat zależności między klimatem, glebami i typami lasów w Polsce. Strefa roślinna Formacje leśne/gatunki drzew Typy siedliskowe Warunki klimatyczno‑glebowe Polska/
Lasy strefy umiarkowanej iglaste/
sosna, świerk,
modrzew, jodła, cis bór sosnowy
bór świerkowy
w górach regiel górny
bór jodłowy gleby słabe, np. bielice
klimat ostrzejszy mieszane bór mieszany
np. sosna+świerk, dąb, buk,
jodła, brzoza i inne gleby średnie, np.
płowe
klimat zmienny liściaste/
dąb, grab, buk, klon,
jawor, lipa, wierzba,
topola, brzoza, jesion,
wiąz, olsza, osika dąbrowa (dąb)
brzezina (brzoza)
jaworzyna (jawor)
grąd (grab, dąb)
ols (olsza)
łęg (olsza, wierzba, wiąz)
buczyna (buk) – w górach
regiel dolny gleby dobre, np.
brunatne
klimat łagodniejszy

W zależności od naturalnego środowiska powstania i dominujących gatunków drzew wyznaczono w Polsce typy siedliskowe lasu:

• bórbórbór – las iglasty z niewielkimi domieszkami drzew liściastych; zdecydowanie dominuje w nim sosna, a ponadto występuje świerk, dąb, brzoza, jodła; rośnie przeważnie na słabych glebach, praktycznie w całym kraju – stanowi obecnie (głównie dzięki sztucznemu nasadzeniu) ok. 70 % powierzchni wszystkich polskich lasów; największe kompleksy to Bory Tucholskie, Bory Lubuskie, Bory Dolnośląskie, Bory Stobrawskie, Puszcza Solska, Puszcza Piska, Puszcza Drawska;

• grądgrądgrąd – wielogatunkowy las liściasty (niekiedy z domieszką jodły lub modrzewia); główne gatunki drzew to grab i dąb (w dąbrowach), a poza tym buk (w buczynach), brzoza (w brzezinach), klon, osika, jarzębina; rośnie na dobrych, na ogół wilgotnych glebach brunatnych; zajmuje ok. 8 % powierzchni leśnej; występuje w niewielkich kompleksach, głównie na Pojezierzu Pomorskim i Pojezierzu Mazurskim oraz na Wyżynie Małopolskiej;

• łęgłęgłęg – wielogatunkowy las liściasty powstały w środowisku wilgotnym, najczęściej w dolinach rzek; składają się nań wierzby, topole, jesiony, wiązy, dęby, olsze; cechuje się bardzo bogatym runem leśnym; w podłożu występują żyzne gleby brunatne, czarne ziemie bagienne lub mady; lasy łęgowe zachowały się na niewielkich powierzchniach w dolinach Odry i Wisły, a także na Żuławach Wiślanych; zostały objęte ochroną;

• ols (olszyna)ols (olszyna)ols (olszyna) – las liściasty z dominacją olszy czarnej; oprócz niej występuje brzoza, jesion, wierzba; powstaje w środowisku wody stojącej, najczęściej na bagnach i torfowiskach; spotkać go można w puszczach Pojezierza Mazurskiego.

  RQqcG4LeDN2HK

  Mapa przedstawia roślinność rzeczywistą Polski. Na mapie kolorami zaznaczono trzy główne typy lasów, łąki i pastwiska, grunty orne, tereny miejskie i przemysłowe oraz tereny podmokłe. Większą część Polski zajmują grunty orne oznaczone kolorem żółtym. W dolinach rzek i na pojezierzach występują lasy iglaste, gdzieniegdzie lasy liściaste. Na terenach górskich występują lasy mieszane. W rejonie dużych miast oznaczono tereny miejskie i przemysłowe. Najwięcej łąk i pastwisk występuje w północno‑wschodniej części Polski. Czerwonymi kropkami zaznaczono miasta wojewódzkie. Opisano główne rzeki i morze. Na mapie widoczny jest układ południków i równoleżników, które są podpisane co jeden stopień, dookoła mapy w białej ramce. Po lewej stronie mapy w legendzie umieszczono siedem kolorowych prostokątów, które opisano. Wydzielono trzy rodzaje lasów: iglasty, mieszany i liściasty; oraz łąki i pastwiska, grunty orne, tereny miejskie i przemysłowe oraz tereny podmokłe. Na mapie oznaczono również główne puszcze, od północnego zachodu ku północnemu wschodowi: Puszcza Goleniowska (okolice Szczecina), Puszcza Koszalińska (Pojezierze Zachodnie), Puszcza Słupska (Pojezierze Wschodniopomorskie), Puszcza Drawska i Bory Tucholskie (Pojezierze Południowopomorskie). Na wschodzie Puszcza Nidzicka, Puszcza Piska (Pojezierze Mazurskie), Puszcza Augustowska (Pojezierze Litewskie). Po zachodniej stronie Pradoliny Toruńsko‑Eberswaldzkiej – Puszcza Notecka, na Pojezierzu Lubuskim – Puszcza Lubuska, na Nizinie Śląsko‑Łużyckiej – Bory Dolnośląskie. Na Nizinie Śląskiej znajdują się Bory Stobrawskie, w okolicy Bramy Krakowskiej – Puszcza Niepołomicka. W północnej części Kotliny Sandomierskiej – Puszcza Sandomierska, powyżej niej na wschodzie – Puszcza Solska, a na zachodzie Puszcza Jodłowa. W Górach Świętokrzyskich znajduje się Puszcza Świętokrzyska, na północy od Gór Świętokrzyskich – Puszcza Kozienicka. Na Polesiu Wołyńskim – Lasy Sobiborskie. Na Nizinie Środkowomazowieckiej – Puszcza Kampinoska. Na Nizinie Podlaskiej – Puszcza Białowieska i Knyszyńska. Na zachód od niej Puszcza Kurpiowska.

  

W Polsce najwięcej lasów znajduje się na Pojezierzu Pomorskim i Pojezierzu Lubuskim. Dużo jest ich też w górach i na wyżynach, a także na Pojezierzu Mazurskim oraz na Nizinie Podlaskiej i miejscami na Nizinie Śląskiej. Natomiast zdecydowanie najmniej lasów występuje na Nizinie Mazowieckiej i Nizinie Wielkopolskiej.

Niemal wszystkie lasy w Polsce zostały nasadzone przez człowieka. Jedyne pozostałości całkowicie naturalnych lasów pierwotnych zachowały się w Puszczy Białowieskiej, Puszczy Kampinoskiej i Puszczy Jodłowej.

Oprócz lasów w Polsce spotkać można również inną roślinność. Taka o charakterze pierwotnym występuje na terenach trudno dostępnych dla człowieka, np. w wyższych piętrach roślinności górskiej (hale, kosodrzewina) czy na bagnach.

Na terenach podmokłych, gdzie występuje stałe, duże zawilgocenie, tworzą się torfowiska. Typową roślinnością są tam m.in. mchy (w tym torfowiec), turzyce, trawy. Obumarłe szczątki tych roślin nagromadzone przez wiele lat tworzą pokłady skały osadowej zwanej torfem. Na obszarach zasilanych wodami podziemnymi powstają torfowiska niskie, tzw. łąkowe. Natomiast w bezodpływowych zagłębieniach terenu tworzą się torfowiska wysokie, tzw. mszary, które zasilane są przez wody opadowe. W Polsce najwięcej torfowisk występuje na Polesiu, Podlasiu, Pojezierzu Mazurskim i Pojezierzu Pomorskim oraz w pradolinach, a także lokalnie w zagłębieniach wysokogórskich (np. w Zieleńcu w sudeckich Górach Bystrzyckich).

Łąki i pastwiska to tereny trwale pokryte zwartą roślinnością trawiastą. Ich występowanie jest mniej więcej równomierne w całym kraju. Największe kompleksy łąk znajdują się na Mazurach i Polesiu oraz w pradolinach. Zdecydowana większość z nich powstała sztucznie, na miejscu wyciętych lasów. Jako roślinność naturalna łąki zachowały się praktycznie tylko w górach, powyżej granicy lasów, np. hale w Tatrach czy połoniny w Bieszczadach.

Uprawy to sztuczne zbiorowiska roślinne, które powstają na skutek działalności człowieka. Są znaczącym składnikiem polskiej roślinności, gdyż zajmują ponad 45 % powierzchni kraju. Ich rodzaj zależy nie tylko od woli ludzkiej, ale także od warunków naturalnych – przede wszystkim od jakości gleb, a ponadto od stosunków wodnych i klimatu.

Na terenie miast i innych osiedli człowiek kształtuje tzw. zieleń miejską, czyli parki, ogrody, skwery, trawniki itp.

Ciekawostka

Wśród roślin występujących obecnie w Polsce znaleźć można gatunki, które reprezentują różne etapy rozwoju szaty roślinnej. Pomiędzy gatunkami przystosowanymi do obecnych warunków klimatycznych znajdują się tzw. rośliny reliktowe – wymierające. Są one typowe dla zbiorowisk rosnących w klimatach panujących w minionych okresach geologicznych. Zaliczają się do nich m.in. skalnica tatrzańska, wierzba japońska, azalia pontyjska, wiśnia karłowata.

R1CyfeUGq4Y2Z

Ilustracja przedstawia skalnicę tatrzańską. Niska roślina rośnie na glebie zgromadzonej w pęknięciu między skałami. Ciemnozielone, gęsto osadzone listki o długości 6–10 mm rosną tuż przy ziemi, tworzą kształt podobny do niewielkiej poduszki. Wyrastają z niej krótkie łodyżki, na których rosną niewielkie, pięciopłatkowe, białe kwiaty z żółtymi pręcikami w środku kwiatu.

RHGEYthw6WxT0

Na zdjęciu las iglasty. Na pierwszym planie żółto‑zielone, nieco wyschnięte trawy, dalej wysokie sosny. Drzewa rosną w odległości około półtora metra od siebie. Przez korony drzew prześwituje jasnoniebieskie niebo.

RvKeWlfRygxYB

Na zdjęciu las liściasty. Na pierwszym planie niskie, bardzo młode drzewka, ściółka pokryta opadłymi liśćmi oraz niskimi roślinami i z rzadka mchem. Na dalszym planie dęby i buki, w oddali jedno przewalone drzewo (wykrot).

R1QLzkPPSPIKT

Na zdjęciu las liściasty porastający bagienne siedliska, wysoki poziom wody stojącej. Na kępach wokół szyi korzeniowej drzew drobne rośliny, z wody wystają kępy roślin bagiennych.

RK4mdarD4DsCn

Na zdjęciu las mieszany. Wysokie drzewa oraz młodsze, kilkuletnie; widać jedno przewalone drzewo oraz jedno zeschnięte, pozbawione kory. Las jest gęsty.

R1PZjKWOrLUU6

Na zdjęciu łagodne stoki porośnięte lasem mieszanym. Na pierwszym planie wysokie trawy, pośrodku zdjęcia przebiega ścieżka. W oddali widać góry, które rozciągają się na całej szerokości zdjęcia. Zachmurzenie niewielkie z występującymi chmurami kłębiastymi.

RLb08saGZiNob

Na zdjęciu szeroka, trawiasta grań, na stokach pojedyncze krzewy kosodrzewiny. Przez szczyty przebiega szlak turystyczny. W lewym dolnym rogu zdjęcia widać odpoczywającą turystkę.

R1La1uN1FDLYO

Na zdjęciu kępy mchów pośród suchych traw. Pnie drzew. W tle las. Trawy są koloru słomkowego.

R19uYlm1d3drl

Na zdjęciu skoszona łąka, siano ustawione w wysokie kopce. Siano jest koloru słomkowo‑zielonego. W tle las, głównie drzewa iglaste.

R8smDUPBvmc7T

Na zdjęciu znajdują się pola pszenicy. Są lekko falowane, rozciągają się po horyzont. Na pierwszym planie zbliżenie na grube i długie kłosy z ziarnami zboża. W oddali inne, zielone pole uprawne oraz linia lasu.

RZiqT2IuQqqC2

Na zdjęciu kwitnące drzewa owocowe. Podłoże porośnięte niską, zieloną trawą i kwitnącymi mniszkami lekarskimi.

RnlUSWSP50CLM

Na zdjęciu aleja w parku, na środku kwietniki z czerwonymi i białymi kwiatami, po bokach latarnie, wysokie drzewa, spacerowicze.

3. Znaczenie lasów

Lasy zajmują ok. 30 % (2020 r.) obszaru Polski. Jest to wartość przeciętna jak na warunki europejskie – są kraje silniej i słabiej zalesione. Lesistość to udział powierzchni lasów w ogólnej powierzchni kraju, województwa itp.

RdlmbxJIziHf0

Mapa przedstawia lesistość na obszarze wszystkich województw w Polsce. Na mapie przedstawiono lesistość w województwach. Granice województw zaznaczone są czerwoną linią. Granice powiatów zaznaczone są czarną linią. Powierzchnie powiatów mają kolor zielony, użyto sześciu odcieni. Nasyceniem kolorów oznaczono udział lasów w ogólnej powierzchni powiatów. Poszczególne kolory rozkładają się nierównomiernie i występują na mapie w zbliżonych ilościach. Najciemniejszy kolor jest w województwach zachodnich i na południowym wschodzie Polski. Na mapie opisano nazwy województw i opisano procentowy udział lasów w poszczególnych województwach. Lesistość w województwach: lubuskie 49,2% podkarpackie 37,9% pomorskie 36,3% zachodniopomorskie 35,4% śląskie 31,9% warmińsko‑mazurskie 31,0% podlaskie 30,7% dolnośląskie 29,7% małopolskie 28,6% świętokrzyskie 28,1% opolskie 26,6% wielkopolskie 25,7% kujawsko‑pomorskie 23,4% lubelskie 23,1% mazowieckie 23,0% łódzkie 21,3%. Czerwonymi kropkami zaznaczono miasta wojewódzkie. Po lewej stronie mapy na dole w legendzie umieszczono w pionie sześć prostokątów i opisano procentowy udział lasów w ogólnej powierzchni powiatów od dziesięciu procent – kolor najjaśniejszy, do pięćdziesięciu procent – kolor najciemniejszy. Po lewej stronie mapy umieszczono tabelę, w której przedstawiono lesistość w wybranych państwach Europy: Polska 29,4% Niemcy 31,1% Republika Czeska 33,7% Słowacja 39,7% Ukraina 16,1% Białoruś 41,5% Litwa 33,2% Fed. Rosyjska 42,9% Finlandia 68,5% Szwecja 63,4% Norwegia 31,6% Islandia 0,3% Dania 13,6% Holandia 8,8% Wlk. Brytania 11,8% Francja 29,2% Hiszpania 36,0% Włochy 30,4% Szwajcaria 30,0% Austria 46,0% Węgry 21,9% Rumunia 27,7% Grecja 29,6%

Las jest formacją roślinną składającą się z warstwy runa, podszytu i drzew. Stanowi on wielkie zbiorowisko roślin będące jednocześnie środowiskiem życia wielu zwierząt i innych organizmów. Także w życiu człowieka las odgrywa istotną rolę – m.in. dostarcza drewna, grzybów i owoców leśnych.

R1M0pWLk2zuHf

Na ilustracji schemat przedstawiający funkcje lasów. 1. Ekosystem: zbiorowisko roślin, głównie drzew, będące środowiskiem życia zwierząt i mikroorganizmów. 2.„Zielone płuca”: w wyniku fotosyntezy do atmosfery dostarczany jest tlen. 3. Czynnik glebotwórczy: tworzy się poziom ściółki, który przekształcany jest w poziom próchniczny. 4. Bogactwo naturalne: Człowiek wykorzystuje – drewno, żywicę, nasiona, sadzonki, zbiera runo leśne, poluje na zwierzęta, uprawia turystykę; człowiek chroni – opryskuje, zalesia, odnawia, tworzy szkółki leśne, ustanawia prawne formy ochrony.

Pozyskiwanie drewna to największa korzyść z lasu dla gospodarki. Od dawna drewno było używane do ogrzewania i do wznoszenia różnych budowli (domów, mostów, ogrodzeń). W kopalniach stawiało się grube drewniane słupy podtrzymujące górną warstwę skał (tzw. kopalniaki lub stemple). Pod torami układane były drewniane podkłady kolejowe. Napowietrzne linie energetyczne i telekomunikacyjne wisiały na drewnianych słupach. Dziś drewno zużywane jest głównie do produkcji papieru i mebli, a także nadal w budownictwie. Do wszystkich tych celów wycinane były wielkie powierzchnie leśne, aż zostało ich mniej niż 30 %. Dopiero w latach 90. XX wieku zaczęto w większym stopniu dbać o polskie lasy. Na dużą skalę podjęto działania mające służyć zalesianiu nowych terenów i odnawianiu zubożałych drzewostanów. Dało to taki skutek, że mimo stale rosnącego pozyskania drewna stopniowo wzrasta powierzchnia lasów.

Korzyścią z odpowiednio prowadzonej polityki leśnej jest także wzrastająca populacja dzikich zwierząt żyjących w naszych lasach.

Tabela. Zmiany liczebności dzikich zwierząt łownych i chronionych w Polsce

Podsumowanie

• Główne czynniki glebotwórcze to skała macierzysta, klimat, woda, roślinność, zwierzęta, ukształtowanie powierzchni, działalność człowieka, czas.

• W Polsce dominują słabe gleby bielicowe i płowe oraz nieco lepsze brunatne. Mało jest gleb najlepszych (czarnoziemy) i bardzo dobrych (mady, czarne ziemie).

• Roślinność naturalna w Polsce to przede wszystkim lasy – liściaste i mieszane oraz iglaste.

• Najwięcej lasów pokrywa północno‑zachodnią część Polski, a najmniej – centralną.

• Inna roślinność naturalna to torfowiska oraz łąki. Sztucznymi formacjami roślinnymi, tj. stworzonymi przez człowieka, są uprawy i zieleń miejska.

• Największe znaczenie w gospodarce leśnej ma pozyskanie drewna.

• W Polsce corocznie stopniowo zwiększa się zalesienie.

Słownik

Ćwiczenia