Architektura Zamek w Chinon, Francja

Jeden z zamków nad Loarą. Najwcześniejsza wzmianka o twierdzy w Chinon pochodzi od Grzegorza z Tours, który opisuje oblężenie miasta, należącego wówczas do Wizygotów, przez gubernatora romańskiego w Galii w 446 r. W X w. zamek należał do książąt Blois, którzy utracili go na skutek walk z książętami z Akwitanii. Potomek jednego z nich, Henryk II Plantagenet, późniejszy król Anglii, rozbudował fortyfikację o fort Saint-Georges, wzmocnił i unowocześnił wieże i mury obronne. Po śmierci Henryka II, w 1189 r., zamek przejął jego syn Ryszard I Lwie Serce, następnie młodszy brat Ryszarda – Jan bez Ziemi. W 1205 r. Filip II August odebrał Chinon, które stało się znowu francuskie. W 1308 r. w jednej z wież zamku więziono przedstawicieli zakonu templariuszy (jednym z nich był Jakub de Molay) jadących na przesłuchanie do papieża Klemensa V do Poitiers. Od 1425 r. zamek w Chinon był siedzibą Karola VII. W 1429 r. przybyła do zamku z tajną misją Joanna d’Arc. Ostatni właściciele, spadkobiercy kardynała Richelieu, doprowadzili zamek do ruiny. W 1840 r. zamek został uznany za pomnik historii i objęty ochroną. W latach 2006–2009 kosztem 14,5 mln euro odbudowano XV-wieczne apartamenty królewskie w środkowej twierdzy. Zachowane fragmenty twierdzy zostały odrestaurowane i udostępnione zwiedzającym. To potężna, choć w większości zniszczona, warownia średniowieczna osadzona na skałach. Wysokie mury otaczają trzy odrębne zespoły obronne. W sumie tworzą one wydłużony czworobok o długości ok. 400 m i szerokości ok. 70 m. Wszystkie trzy fortece: Coudray, du Milieu (środkowa) i Saint-Georges oddzielone są głębokimi fosami. Zachowała się też, prowadząca do jednej z fortec, wieża zegarowa, w której za panowania Karola VII znajdowały się królewskie komnaty.