Turystyczne walory wybranych regionów Polski – prezentacje

Na ilustracji schemat prezentujący podział turystyki na jej główne rodzaje wraz z krótkimi objaśnieniami. Turystyka dzieli się na wypoczynek i krajoznawstwo. Wypoczynek to regeneracja sił fizycznych i psychicznych. Może być czynna (wycieczki piesze, rowerowe i inne, a także rekreacyjne uprawianie sportu, na przykład pływanie, żeglarstwo, narciarstwo lub bierna – plażowanie, piknikowanie (grillowanie), wędkarstwo. Krajoznawstwo to poznawanie ciekawych miejsc i obiektów. Miejsca i obiekty dzielą się na przyrodnicze (krajobrazy naturalne, elementy przyrody ożywionej i nieożywionej) oraz na kulturowe – miasta, wsie, zabytki, muzea.

Ilustracja przedstawia mapę Polski. Na mapie przedstawiono walory turystyczne kraju. Dookoła mapy w ramce opisano współrzędne geograficzne co jeden stopień. Po lewej stronie legenda, w której opisano znaki użyte na mapie. Na górze legendy tytuł mapy: „Polska. Walory turystyczne”. Poniżej pozioma podziałka, na której jeden odcinek to pięćdziesiąt kilometrów. Główne ośrodki turystyczne podzielono na wypoczynkowe, krajoznawcze (w tym pielgrzymkowe) i uzdrowiskowe. Przedstawiono je w postaci kół w kolorze zielonym (wypoczynkowe), czerwonym (krajoznawcze) i niebieskim (uzdrowiskowe). Część z nich pełni jednocześnie kilka funkcji, więc sygnatury kół, którymi je oznaczono, są w różnych kolorach. Wielkość ośrodków zróżnicowano wielkością sygnatur – wyróżniono ośrodki bardzo duże, duże i średnie. Oprócz ośrodków (czyli miast i miejscowości atrakcyjnych turystycznie) wyróżniono również poszczególne obszary kraju – kolorem ciemnopomarańczowym zaznaczono obszary bardzo atrakcyjne, a żółtym obszary atrakcyjne turystycznie. Ostatnim punktem legendy jest lista obiektów wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO (wraz z rokiem wpisu). Każdy obiekt oznaczono na mapie bordową czteroramienną gwiazdą z przyporządkowanym numerem. Numer jeden to Historyczne Centrum Krakowa (rok tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty ósmy). Numer dwa to Kopalnia Soli w Wieliczce (rok tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty ósmy). Numer trzy to Puszcza Białowieska (rok tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty dziewiąty, tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty drugi). Numer cztery to Obóz Koncentracyjny w Oświęcimiu (rok tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty dziewiąty). Numer pięć to Historyczne Centrum Warszawy (rok tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty). Numer sześć to Stare Miasto w Zamościu (rok tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty drugi). Numer siedem to Zamek Krzyżacki w Malborku (rok tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty siódmy). Numer osiem to Średniowieczne Miasto w Toruniu (rok tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty siódmy). Numer dziewięć to Sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej (rok tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty dziewiąty). Numer dziesięć to Kościoły Pokoju w Świdnicy i Jaworze (rok dwa tysiące pierwszy). Numer jedenaście to Drewniane Kościoły w Południowej Małopolsce (rok dwa tysiące trzeci). Numer dwanaście to Park Mużakowski (rok dwa tysiące czwarty). Numer trzynaście to Hala Stulecia we Wrocławiu (rok dwa tysiące szósty). Numer czternaście to Drewniane Cerkwie w polskim i ukraińskim regionie Karpat (rok dwa tysiące trzynasty). Numer piętnaście to Kopalnia rud ołowiu, srebra i cynku w Tarnowskich Górach oraz system gospodarowania zwodami podziemnymi (rok dwa tysiące siedemnasty). Numer szesnaście to Krzemieniowski region pradziejowego górnictwa krzemienia pasiastego (rok dwa tysiące dziewiętnasty). numer siedemnaście to lasy bukowe w Bieszczadzkim Parku Narodowym jako wpisany w roku dwa tysiące dwudziestym pierwszym komponent seryjnego dobra międzynarodowego pod nazwą „pradawne i pierwotne lasy bukowe w Karpatach i innych regionach Europy” (rok 2007, 2011, 2017, 2021). Wzdłuż linii brzegowej leży wiele ośrodków pełniących funkcję wypoczynkową. Są to: Świnoujście, Międzyzdroje, Międzywodzie, Dziwnów, Dziwnówek, Kamień Pomorski, Łukęcin, Rewal, Pobierowo, Pustkowo, Pogorzelica, Mrzeżyno, Dźwirzyno, Sianorzęty, Ustronie Morskie, Sarbinowo, Mielno, Dąbki, Darłowo, Jarosławiec, Ustka, Rowy, Łeba, Jastrzębia Góra, Władysławowo, Puck, Jastarnia, Hel, Gdynia, Sopot, Gdańsk, Jantar, Stegna, Kąty Rybackie, Krynica Morska, Frombork. Międzywodzie, Sianorzęty, Sarbinowo, Puck, Hel i Kąty Rybackie są ośrodkami średniej wielkości. Gdańsk, Gdynia, Sopot, Kołobrzeg, Międzyzdroje i Świnoujście to ośrodki bardzo duże. Pozostałe z dotychczas wyliczonych są sklasyfikowane jako duże ośrodki. Frombork pełni funkcję krajoznawczą, wszystkie pozostałe spełniają funkcję wypoczynkową. Niektóre z ośrodków pełnią również dodatkowe funkcje – Świnoujście, Kamień Pomorski, Kołobrzeg, Łeba (dodatkowo funkcja uzdrowiskowa i krajoznawcza); Rewal, Dźwirzyno, Ustka, Jastarnia, Krynica Morska (dodatkowo funkcja uzdrowiskowa); Gdynia, Gdańsk (dodatkowo funkcja krajoznawcza). Obszar linii wybrzeża został sklasyfikowany jako bardzo atrakcyjny turystycznie i oznaczony kolorem ciemnopomarańczowym. Na terenie Pojezierza Pomorskiego i Pradoliny Toruńsko‑Eberswaldzkiej największymi ośrodkami turystycznymi są Szczecin, Toruń i Malbork – pełnią funkcję krajoznawczą i sklasyfikowano je jako bardzo duże. Dużym krajoznawczym ośrodkiem na tym terenie jest Bydgoszcz i Grunwald. Na obszarze leżą liczne ośrodki średniej wielkości, które pełnią funkcję wypoczynkową. Od zachodu są to: Moryń, Trzebież, Morzyczyn, Długie, Drawno, Drawsko Pomorskie, Wałcz, Czaplinek, Szczecinek, Miastko, Więcbork, Człuchów, Charzykowy, Bytów, Kartuzy, Wdzydze Kiszewskie, Tuchola, Koronowo, Nowe, Tleń, Iława, Lidzbark Welski, Ostróda, Kretowiny. Średnie ośrodki o charakterze krajoznawczym to (od zachodu): Gorzów Wielkopolski, Koszalin, Piła, Słupsk, Czersk, Chełmno, Grudziądz, Golub‑Dobrzyń, Brodnica, Elbląg. Połczyn‑Zdrój sklasyfikowano jako średni ośrodek o charakterze uzdrowiskowym. Na terenie Pojezierza Mazurskiego największymi ośrodkami (zostały sklasyfikowane jako bardzo duże) są Olsztyn i Augustów. Oba pełnią funkcję wypoczynkową i krajoznawczą. Lidzbark Warmiński, Święta Lipka i Gierłoż pełnią funkcję krajoznawczą. Dwie pierwsze miejscowości sklasyfikowano jako ośrodki średniej wielkości, Gierłoż jako ośrodek duży. Pozostałe wyszczególnione ośrodki na terenie Pojezierza Mazurskiego pełnią funkcję wypoczynkową. Od zachodu są to: Olsztynek, Nidzica, Pasym, Ruciane‑Nida, Mrągowo, Pisz, Mikołajki, Wilkasy, Węgorzewo, Giżycko, Kocioł, Ełk, Gołdap, Olecko, Rajgród, Gawrych‑Ruda. Giżycko i Ruciane‑Nida sklasyfikowano jako ośrodki duże, pozostałe jako ośrodki średnie. W przybliżeniu połowa obszaru Pojezierza Pomorskiego oraz Mazurskiego została oznaczona jako atrakcyjna lub bardzo atrakcyjna turystycznie. Dotyczy to terenów w dolinach rzek oraz wokół jezior. Obszary oznaczone jako bardzo atrakcyjne leżą na terenie największych atrakcji regionów, na przykład wokół największych jezior mazurskich, na Kaszubach, na Pojezierzu Drawskim i Bytowskim. Na obszarze rozciągającym się od doliny Waty i Noteci na północy, Niziny Mazowieckiej na Wschodzie i wzdłuż doliny Odry na południowym zachodzie do pasa wyżyn największymi ośrodkami turystycznymi są pełniące funkcję krajoznawczą Poznań, Gniezno i Wrocław. Duże ośrodki o tej samej funkcji to również (od zachodu) Zielona Góra, Kórnik, Brzeg, Opole, Biskupin, Kalisz, Licheń, Włocławek. Łagów i Ciechocinek są ośrodkami o podobnej wielkości, jednak dodatkowo spełniają funkcję uzdrowiskową i wypoczynkową. Średnimi ośrodkami spełniającymi funkcję krajoznawczą są (od zachodu): Głogów, Lubiąż, Leszno, Rydzyna, Rogalin, Trzebnica, Oleśnica, Lednogóra, Konin, Kruszwica, Wieluń. Ośrodkiem średniej wielkości o funkcji uzdrowiskowej jest Wieniec‑Zdrój. Na obszarze jest szereg średnich ośrodków o funkcji wypoczynkowej, są to (od zachodu): Lubniewice, Głębokie, Mierzyn, Sława, Wieleń, Karpicko, Sieraków, Boszkowo, Oborniki Śląskie, Karłów, Zaniemyśl, Wągrowiec, Antonin, Powidz, Skorzęcin, Przyjezierze, Turawa, Ślesin, Burzenin. Inowrocław zalicza się do ośrodków średniej wielkości, pełni jednak oprócz wypoczynkowej dodatkowo funkcję krajoznawczą i uzdrowiskową. Wokół wymienionych ośrodków o średniej, dużej i bardzo dużej wielkości wyznaczono również obszary atrakcyjne turystycznie. Jako bardzo atrakcyjne oznaczono obszary leżące w okolicach Biskupina, Gniezna, Inowrocławia, Kruszwicy, Łagowa, Głębokiego i Sierakowa. Na rozległym obszarze Niziny Mazowieckiej największym ośrodkiem turystycznym jest Warszawa, spełniająca funkcję krajoznawczą. Duże ośrodki o tej samej funkcji to również Łódź, Płock, Arkadia/Nieborów, Żelazowa Wola. Do średnich ośrodków krajoznawczych zalicza się Łęczycę, Tum, Piotrków Trybunalski, Łowicz, Radom i Treblinkę. Pułtusk dodatkowo spełnia funkcję wypoczynkową. Pozostałe wyszczególnione ośrodki są średniej wielkości i pełnią funkcję wypoczynkową. Od zachodu są to: Grotniki, Soczewka, Łąck, Sulejów, Spała, Białobrzegi, Jadwisin, Serock, Otwock, Wilga, Kozienice, Urle, Brok. Konstancin‑Jeziorna to średni ośrodek o funkcji uzdrowiskowej. Jako bardzo atrakcyjny turystycznie uznano region od Włocławka do Płocka, u zbiegu Narwi i Bugu oraz w okolicach Sulejowa. Na Podlasiu największymi ośrodkami turystycznymi są Białowieża i Białystok, oba sklasyfikowane jako duże o funkcji krajoznawczej. Funkcję krajoznawczą oraz wypoczynkową pełni Tykocin, ośrodek o średniej wielkości. W tym samym przedziale wielkości mieści się leżący nieco na zachód Supraśl, który spełnia funkcję uzdrowiskową (wokół niego rozpościera się teren oznaczony jako obszar atrakcyjny turystycznie). Idąc na południe, wyznaczono jeszcze kilka średnich ośrodków o charakterze wypoczynkowym: Mierzwice (z wyróżnionym obszarem atrakcyjnym turystycznie), Białka, Firlej, Okuninka. Na obszarze wyznaczonym na północy przez Nizinę Mazowiecką i Podlasie, na zachodzie przez Nizinę Wielkopolską i Śląską, a na południu przez Pogórze Karpackie występuje wiele bardzo dużych ośrodków o charakterze krajoznawczym. Są to: Oświęcim, Częstochowa, Kraków, Wieliczka, Sandomierz, Lublin i Zamość. Bardzo dużym ośrodkiem jest również Kazimierz Dolny, który dodatkowo spełnia funkcję wypoczynkową. Wyszczególnione duże ośrodki to: Ojców, Kielce, Baranów Sandomierski, Puławy, Łańcut oraz Nałęczów, który pełni również funkcję uzdrowiskową. Średnie ośrodki krajoznawcze to: Racibórz, Góra Świętej Anny, Pszczyna, Katowice, Olsztyn, Ogrodzieniec, Jędrzejów, Chęciny, Wiślica, Tarnów, Szydłowiec, Wąchock, Nowa Słupia, Opatów, Rzeszów, Ulanów, Jarosław, Chełm. Wyszczególnione średnie ośrodki wypoczynkowe: Kamień, Zawady, Sielpia Wielka, Zaklinów, Zwierzyniec, Susiec. Średnie ośrodki uzdrowiskowe: Jastrzębie‑Zdrój, Busko‑Zdrój, Solec‑Zdrój, Horyniec‑Zdrój. Od Częstochowy do Zamościa łukiem rozciągają się obszary wyszczególnione ze względu na atrakcyjność turystyczną. Rejon Gór Świętokrzyskich i okolice Zwierzyńca zostały oznaczone jako bardzo atrakcyjne kolorem ciemnopomarańczowym. Na południu rozpościera się Pogórze Karpackie i Karpaty. Niemal cały ten obszar został oznaczony jako atrakcyjny lub bardzo atrakcyjny turystycznie (jedynie wschodnie tereny Pogórza Karpackiego oznaczone są kolorem żółtym, pozostałe tereny – kolorem ciemnopomarańczowym). Największe ośrodki (sklasyfikowane jako bardzo duże) to Zakopane (o funkcji wypoczynkowej i krajoznawczej) oraz Krynica‑Zdrój (pełniąca funkcję wypoczynkową i uzdrowiskową). Duże ośrodki krajoznawcze na tym terenie to (od zachodu): Cieszyn, Bielsko‑Biała, Czorsztyn, Nowy Sącz, Przemyśl. Średnie ośrodki o funkcji krajoznawczej: Wadowice, Chochołów, Krosno, Sanok, Cisna, Wetlina, Krasiczyn, Ustrzyki Górne. Duże ośrodki o funkcji krajoznawczej i wypoczynkowej: Wisła, Szczyrk, Żywiec, Kościelisko. Zawoja i Bukowina Tatrzańska to duże ośrodki wypoczynkowe. Średnie ośrodki o funkcji wypoczynkowej: Istebna, Węgierska Górka, Korbielów, Białka, Myślenice, Limanowa, Czchów, Gródek nad Dunajcem, Lesko, Solina, Ustrzyki Dolne. Duże ośrodki o charakterze wypoczynkowo‑uzdrowiskowym to: Ustroń, Rabka‑Zdrój, Szczawnica, Muszyna, Iwonicz‑Zdrój. Średnie ośrodki uzdrowiskowe: Piwniczna‑Zdrój, Żegiestów‑Zdrój, Wysowa, Rymanów. Na obszarze Sudetów bardzo dużymi ośrodkami o charakterze wypoczynkowo‑krajoznawczym są Szklarska Poręba i Karpacz. Sudety wraz z Pogórzem Zachodniosudeckim i Przedgórzem Sudeckim posiadają wiele ośrodków o charakterze krajoznawczym. Duże ośrodki to: Lwówek Śląski, Legnica, Świdnica, Kłodzko i Nysa. Średnie ośrodki krajoznawcze: Żary, Żagań, Jawor, Krzeszów, Sobótka, Ząbkowice Śląskie. Duże ośrodki o charakterze wypoczynkowo‑krajoznawczo‑uzdrowiskowym: Bolków, Kudowa‑Zdrój, Duszniki‑Zdrój, Polanica‑Zdrój, Lądek‑Zdrój. Średni ośrodek o takim charakterze: Szczawno‑Zdrój. Średnie ośrodki wypoczynkowe: Piechowice, Międzygórze, Otmuchów, Głuchołazy, Pokrzywna. Kowary to ośrodek średniej wielkości o charakterze wypoczynkowo‑krajoznawczym. Świeradów‑Zdrój to duży ośrodek krajoznawczo‑uzdrowiskowy. Jedlina‑Zdrój i Długopole‑Zdrój to średniej wielkości ośrodki uzdrowiskowe. Kolorem ciemnopomarańczowym oznaczającym obszar bardzo atrakcyjny turystycznie oznaczono Karpaty, a żółtym obszary przylegające do nich na północy.

Ilustracja przedstawia mapę hipsometryczną Polski. W obrębie lądów występują obszary oznaczone różnymi kolorami. Po prawej stronie mapy na górze w legendzie umieszczono prostokątny pionowy pasek. Pasek podzielono na dwadzieścia trzy części. Przedstawia on zastosowanie poszczególnych kolorów na mapie dla danych wysokości. Kolorem zielonym oznaczono tereny położone od zera do około stu siedemdziesięciu pięciu metrów nad poziomem morza. Ciemnozielony kolor nadano obszarom położonym poniżej poziomu morza. Wraz ze wzrostem wysokości nasycenie koloru stopniowo maleje. Następnie, do poziomu około trzystu metrów nad poziomem morza tereny oznaczono odcieniami koloru żółtego. Tereny położone do tysiąca metrów nad poziomem morza przybierają odcienie koloru pomarańczowego, a tereny powyżej tej wysokości odcienie koloru czerwonego. Opisano izohipsy od zera metrów (poziom morza) do dwóch tysięcy metrów powyżej poziomu morza – co dwadzieścia pięć metrów do dwusetnego metra, co pięćdziesiąt metrów do trzechsetnego metra, a potem kolejno zaznaczono czterysta, pięćset, siedemset, tysiąc, tysiąc pięćset, dwa tysiące i dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt pięć metrów. Na dole paska odcieniami koloru niebieskiego oznaczono głębokości wód i opisano izobaty: dziesięć metrów poniżej poziomu morza, dwadzieścia pięć metrów poniżej poziomu morza, pięćdziesiąt metrów poniżej poziomu morza, sto metrów poniżej poziomu morza. Mapa pokryta jest równoleżnikami i południkami. Dookoła mapy w białej ramce co jeden stopień opisano współrzędne geograficzne– od czternastego do dwudziestego czwartego stopnia długości geograficznej wschodniej i od czterdziestego dziewiątego do pięćdziesiątego piątego stopnia szerokości geograficznej północnej. Po lewej stronie mapy na dole w legendzie umieszczono i opisano znaki użyte na mapie. Miasta oznaczono białą kropką, stolice – czerwoną kropką, granice państw – różową wstążką. Rzeki to niebieskie linie, teren podmokły – niebieskie kreskowanie, kanały – linie z dodatkowymi prostopadłymi kreskami, przełęcze – dwie położone obok siebie kreski lekko wygięte na zewnątrz, szczyty to czarne kropki opisane wysokością. Na mapie opisano nazwy półwyspów, wysp, głównych nizin, wyżyn i pasm górskich, morza, zatok, zalewów, rzek i jezior. Na obszarze morza w wybranych miejscach opisano głębokości. Oznaczono główne miasta, stolice – Warszawę, Berlin i Pragę. Oznaczono szczyty górskie. Kolorem czerwonym opisano państwa sąsiadujące z Polską. Zaznaczono Morze Bałtyckie, na zachodzie Zalew Szczeciński i Zatokę Pomorską, a przy ujściu Wisły Zatokę Gdańską. Wyszczególniono Mierzeję Helską, Przylądek Rozewie, Zatokę Pucką oraz Mierzeję Wiślaną, Zalew Wiślany. Na północy kraju oznaczono Pobrzeże Szczecińskie, Pobrzeże Koszalińskie (z największymi jeziorami, między innymi Jamno, Gardno, Łebsko), Żuławy Wiślane (z wyszczególnionym obszarem depresji). Na północnym zachodzie Polski znajduje się Pojezierze Pomorskie. Na jego terenie wyszczególniono następujące pojezierza (od zachodu): Pojezierze Myśliborskie, Pojezierze Wałeckie, Pojezierze Drawskie, Pojezierze Bytowskie, Pojezierze Krajeńskie, Pojezierze Kaszubskie, Pojezierze Starogardzkie, Bory Tucholskie. Na wschodnim brzegu Wisły leży Pojezierze Iławskie i Chełmińsko‑Dobrzyńskie. Na Pojezierzu Drawskim, Bytowskim, Kaszubskim wysokości wzniesień przekraczają dwieście metrów nad poziomem morza. Najwyższe z nich to Wieżyca – trzysta dwadzieścia dziewięć metrów. Pojezierze Pomorskie na południu oddziela Pradolina Toruńsko‑Eberswaldzka (z rzekami – Wartą i Notecią), na zachodzie Odra, na wschodzie Wisła. Na terenie Pojezierza Mazurskiego wyszczególniono Pojezierze Olsztyńskie, Mrągowskie, Ełckie. Na północy opisano jeszcze Nizinę Sępopolską, a na północnym wschodzie Pojezierze Suwalskie (będące częścią Pojezierza Litewskiego). Na Pojezierzu Mazurskim leżą największe lub jedne z największych jezior w Polsce - Śniardwy, Mamry, Niegocin. Największym wzniesieniem północno‑wschodniej części kraju jest Dylewska Góra, położona we wschodniej części Pojezierza Chełmińsko‑Dobrzyńskiego. Wzniesienia w okolicach trzystu metrów występują także na wschodzie Pojezierza Suwalskiego (na przykład Szeska Góra – trzysta dziewięć metrów). Na południe od Pradoliny Toruńsko‑Eberswaldzkiej leży Pojezierze Wielkopolskie, w skład którego wchodzą: Pojezierze Poznańskie, Gnieźnieńskie, Kujawskie, a w północnej części Pojezierze Chodzieskie. Na zachód od Pojezierza Wielkopolskiego wyróżniono graniczące z Odrą Pojezierze Lubuskie, a między Odrą i płynącą przez środkową część Pojezierza Wielkopolskiego Wartą leży Pojezierze Leszczyńskie. Na południe od opisanego regionu leży Nizina Wielkopolska, granicząca na wschodzie z rozległą Niziną Mazowiecką. W centralnej części Niziny Mazowieckiej w miejscu wpadania do Wisły Wkry i Narwi wyszczególniono dodatkowo Kotlinę Warszawską. Na wschodzie z Niziną Mazowiecką graniczy Nizina Północnopodlaska (na jej północy wyróżniono jeszcze Kotlinę Biebrzańską) oraz Nizina Południowopodlaska, która graniczy z Polesiem na wschodzie, a jej zachodnią granicę wyznacza Wisła. Między nizinami płynie Bug. Na południe od Polesia i Niziny Południowopodlaskiej znajduje się Wyżyna Lubelska (oznaczona odcieniami koloru żółtego), a dalej Roztocze (którego tereny leżą często powyżej trzystu metrów) z zaznaczonym na mapie wzniesieniem Wielki Dział o wysokości trzystu dziewięćdziesięciu metrów na granicy z Ukrainą. Największą rzeką płynącą na wymienionych obszarach jest Wieprz, a na południu San. Na południe od Niziny Wielkopolskiej rozciąga się Wał Trzebnicki z wysokościami wynoszącymi często ponad dwieście pięćdziesiąt metrów. Idąc dalej na południe, na zachodzie rozciąga się Nizina Śląsko‑Łużycka (jej zachodnią granicę i jednocześnie granicę kraju wyznacza Nysa Łużycka), a na wschodzie Nizina Śląska (z wyszczególnionym na południowym wschodzie Płaskowyżem Głubczyckim), przez jej środek płynie Odra. Dalej na wschód od Niziny Śląskiej mieści się Wyżyna Śląska (w jej zachodniej części zaznaczona Góra Świętej Anny – czterysta metrów nad poziomem morza), a następnie Wyżyna Krakowsko‑Częstochowska z najwyższymi szczytami sięgającymi ponad pięciuset metrów. Następnie znajduje się rozległy obszar Wyżyny Małopolskiej graniczący na północy z Niziną Mazowiecką. Na północy Wyżyny Małopolskiej zaznaczono Wyżynę Przedborską, w centralnej części Wyżynę Kielecką (z Górami Świętokrzyskimi i ich najwyższym szczytem – Łysicą na sześciuset dwunastu metrach nad poziomem morza) oraz Nieckę Nidziańską na południu. Południową i wschodnia granicę Wyżyny Małopolskiej stanowi Wisła. Między Wyżyną Małopolską (i Wisłą) na północnym zachodzie a Roztoczem (i Sanem) na północnym wschodzie rozciąga się Kotlina Sandomierska. Na południe od niej znajduje się Pogórze Karpackie z wysokościami powyżej czterystu metrów nad poziomem morza. Następnie z Pogórzem Karpackim graniczą Beskidy Zachodnie (z wyszczególnionym Beskidem Wysokim i najwyższym szczytem – Babią Górą na wysokości tysiąca siedmiuset dwudziestu pięciu metrów oraz Gorcami). Na południe od Beskidu Wysokiego zaznaczono Podhale, a dalej Tatry z wysokościami powyżej dwóch tysięcy metrów – wyróżniono najwyższe szczyty: Rysy (dwa tysiące czterysta dziewięćdziesiąt dziewięć metrów) i leżący na Słowacji Gerlach (dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt pięć metrów). Następnie na mapie oznaczono Beskidy Środkowe, z wyróżnionym w ich południowej części Beskidem Niskim oraz przełęczą Tylicką leżącą na granicy Polsko‑Słowackiej. Najdalej na wschodzie leżą Beskidy Wschodnie i Bieszczady. Zaznaczono jezioro Solińskie i ich najwyższy szczyt – Tarnicę o wysokości tysiąca trzystu czterdziestu sześciu metrów. Między Sudetami a Niziną Śląsko‑Łużycką znajduje się Pogórze Zachodniosudeckie, na wschód od niego położone jest Przedgórze Sudeckie graniczące na północy z Niziną Śląską.Na terenie Sudetów wyszczególniono mniejsze jednostki. Na terenie Polski, zaczynając od zachodu, są to: Góry Izerskie, Przełęcz Szklarską, Karkonosze, Góry Kaczawskie, Przełęcz Lubawską, Góry Stołowe, Góry Sowie, Góry Orlickie, Przełęcz Międzyleską i Góry Złote. Oznaczono najwyższe szczyty, w tym Śnieżkę (tysiąc sześćset dwa metry) i Śnieżnik (tysiąc czterysta dwadzieścia pięć metrów).