Przeciw nicości: czyn i poryw ku innemu światu

Sprawdź znaczenie liczby dwanaście w słowniku symboli.

Liczba braci może prowadzić do licznych interpretacji, np. przyrównać tę liczbę można do dwunastu pokoleń Izraela, dwunastu apostołów, dwunastu gwiazd, wchodzących w skład wieńca Matki Boskiej, dwunastu znaków zodiaku, miesięcy czy prac Heraklesa. W kulturze liczba dwanaście uważana za wyjątkową i świętą, jest symbolem spełnienia.
Ponieważ liczba braci może prowadzić do wielu znaczeń, wysnuć można hipotezę, że nie ma jednego właściwego sposobu na odkrywanie niedostępnych dla człowieka tajemnic rzeczywistości, jest ich mnogość.

Parafraza jest nawiązaniem do jednego z najsłynniejszych zdań Kartezjusza.

„Łka, więc jest” to parafraza Kartezjańskiego „myślę, więc jestem”. „Łkanie”, czyli np.: smutek, tęsknota, lęk, żal, samotność itd. to warunek, podstawa podmiotowego istnienia. Płacz może być zinterpretowany jako motywacja przedsięwzięcia dwunastu braci: ponieważ istnienie jawi im się jako tragiczne, łkanie (reprezentujące postawę wynikającą z doświadczenia egzystencji jako tragicznej) gotowi są uznać za dowód istnienia (Dziewczyny). Jeśli zaakceptujemy taką hipotezę interpretacyjną, wówczas ruch braci od rzeczywistości ku wymarzonej Dziewczynie uznany być może za akt przekroczenia ograniczeń egzystencji tragicznej w heroicznym porywie ku „innemu”, doskonalszemu światu, pełniejszemu istnieniu.

Wielką literą zapisujemy m.in. uosobione pojęcia abstrakcyjne.

Zapisywanie wyrazu „Dziewczyna” wielką literą sugeruje interpretację, że ta bohaterka, nie jest jakąś konkretną osobą, ale reprezentantką pewnych idei, pragnień, dążeń, którym bracia poświęcili życie.

Przeżegnać się w znaczeniu dosłownym to zrobić znać krzyża na sobie.

Czasownik „przeżegnać” może być interpretowany jako sakralizujący rzeczywistość (świat) lub przedsięwzięcie braci, gest (gest przeżegnania się). Można także w tym czasowniku dostrzec formę pochodną od „żegnać” („przeżegnali” w znaczeniu „pożegnali”), co nadawałoby dążeniu braci kierunek od rzeczywistości, od świata. Dokąd, w jakim kierunku, ku czemu? Istnieje wiele możliwych odpowiedzi:

• Od rzeczywistości świata ku światu idealnemu?

• Od niedoskonałej doczesności człowieka ku spełnieniu w absolucie?

• Od ludzkiej skończoności ku miłości doskonałej?

• Od egzystencji tragicznej ku szczęśliwszemu jakiemuś bytowaniu?

Antropomorfizacja inaczej antropomorfizm – zabieg językowy, polegający na nadawaniu przedmiotom, pojęciom, zjawiskom, zwierzętom itp. cech ludzkich i ludzkich motywów postępowania.

W ostatniej strofie utwór przechodzi w lirykę bezpośrednią inwokacyjną – podmiot zwraca się do czytelników zwrotem: „A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?”. Reakcją odbiorcy jest niczym nieuzasadniona drwina, wynikająca z faktu, że poza murem bracia nie znaleźli nic prócz głosu. Ich marzenia mają jednak charakter uniwersalny i mogą być odczytywane jako dążenia każdego człowieka. Są nienamacalne, sprawiają, że człowiek może się poczuć zagubiony, nie mogąc ich zrealizować. Jednak bracia wytrwale dążą do celu – do realizacji marzeń. Bracia ponoszą porażkę, która jest symbolem tego, co przeżywa każdy człowiek, gdy nie udaje mu się zrealizować swych pragnień. Niemożliwym jest bowiem poznanie wszystkiego, czego się pragnie. Człowiek dąży do tego, co jest poza jego zasięgiem. Jego zmagania bywają daremne i przynoszą rozczarowanie.

Jest to pytanie retoryczne, mające skłonić czytelnika do refleksji. Zastanów się też, co symbolizuje młot w balladzie.

Młoty są symbolem pracy twórczej, czegoś, co umożliwia dotarcie do wytyczonych przez siebie celów, narzędziem dzięki któremu zyskujemy środki potrzebne do osiągnięcia szczęścia, realizacji marzeń. Gdy żyli bracia, a później ich cienie młoty zespalały się z nimi tak, że trudno było je odróżnić, jedno było częścią drugiego, stanowiły jedność. Pytanie może nasuwać myśl, czym byłby świat bez marzeń, celów, pragnień.

Antyteza to inaczej przeciwstawienie – figura retoryczna polegająca na zestawieniu dwóch elementów znaczeniowo przeciwstawnych w jedną całość treściową dla uzyskania wyższej ekspresji.

Zestawienie słów: „jawnie” i „snów” tworzy antytezę, gdyż są to słowa o przeciwstawnym znaczeniu. Słowo „jawnie” oznacza: dokonywany lub odbywający się w sposób dla wszystkich widoczny, wiadomy, „sen” jest natomiast czymś niedostępnym, tajemniczym, nieosiągalnym. Marzenia braci kazały im poświęcić życie na pogoń za tym, co okazało się kłamstwem, ułudą, snem. Osiągnięcie zamiaru nie przyniosło zamierzonego celu, nie dało szczęścia. Czasem najistotniejsza jest droga do celu, determinacja oraz sposób, w jaki urzeczywistniamy marzenia.

Sakralizacja to nadanie czemuś religijnego charakteru.

Sakralizacja rzeczywistości następuje we fragmencie: „I przeżegnali cały świat – i świat zadumał się w tej chwili...” Czasownik „przeżegnać” może być interpretowany jako sakralizujący rzeczywistość (świat) lub przedsięwzięcie braci gest (gest przeżegnania się); można także w tym czasowniku dostrzec formę pochodną od „żegnać” („przeżegnali” w znaczeniu „pożegnali”), co nadawałoby dążeniu braci kierunek od rzeczywistości, od „innego” świata, np. świata idealnego, do spełnienia, do miłości doskonałej etc.

Prześledź, co się zmienia, gdy bracia umierają.

Chociaż bracia umarli z wysiłku w pogoni za marzeniem, odeszli tylko z realnego świata, ich cienie jednak nie wypuściły młotów z dłoni. Świat realny i pozagrobowy przenikają się tutaj i łączą we wspólnym trudzie.

Głos spowodował, że bracia rozpoczęli pracę. Zastanów się, czym dla nich był.

Dziewczyna jest tylko głosem i aż głosem, ostatecznie okazuje się widmową istotą, nieistniejącą, gdy mur już zburzono. Jej jedynym przejawem obecności jest głos – dziewczyny nie ma w znaczeniu materialnym. Może jest fenomenem bardziej duchowym, nie z tego świata. Głos był motywacją do działania braci, cieni i młotów. Ostatecznie okazuje się, że jedyne, co mamy, to marzenia i sny, będące w swej naturze zwodnicze i ulotne.