Intaglio przedstawia konia pasącego się z pochyloną głową i podniesionym ogonem, ukazanego w profilu skierowanym w lewo. Wizerunek ten często występuje w gliptyce greckiej w różnych konfiguracjach już w okresie archaicznym. Tutaj może on wyrażać zachwycenie grawera naturą. Niekiedy podobnym wizerunkom towarzyszą inskrypcje z imionami zwierząt, być może zatem niektórzy ludzie nosili w pierścieniach wizerunki swoich ulubieńców. Niektóre z gemm można interpretować również jako oznaczenia profesji (np. jeźdźca rydwanu bądź wojskowego). Warto wreszcie podkreślić istotną rolę, jaką koń odgrywał w mitologii greckiej, np. był świętym zwierzęciem Aresa. Najsłynniejszym przedstawicielem gatunku był Arejon, koń zrodzony ze związku Demeter i Posejdona, który potrafił mówić ludzkim głosem i dał się okiełznać wyłącznie Heraklesowi. Podobne przedstawienie konia widnieje na monetach miasta Tepulsa położonego w Arkadii, gdzie otaczano go szczególną czcią.
W inwentarzu obiektów przekazanych do kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie stworzonym przez Konstantego Schmidta-Ciążyńskiego w czerwcu 1886 r. znajduje się informacja, że opisywane intaglio było pierwotnie wprawione w nowożytny złoty pierścień, który zaginął najprawdopodobniej podczas II wojny światowej.
Paweł Gołyźniak
