Wstęp

Nazwa muzyka kameralna pochodzi z wł. da camera [czytaj: da kamera], tj. komnaty, i początkowo słowo to oznaczało muzykę wykonywaną w pomieszczeniach prywatnych. Około 1530 r. na dworze Franciszka I Walezjusza śpiewaków zatrudnionych po to, aby uprzyjemniać królowi czas wolny od zajęć państwowych i udziału w ceremoniach religijnych, nazywano la Musique de la Chambre [czytaj: la muszik de la szombr]. W 1555 r. podobnego słowa użył teoretyk Nicola Vicentino [czytaj: nikola wiczentino] w traktacie L’antica musica ridotta alla moderna prattica [czytaj: lantika muzika ridotta alla moderna prattika] (Muzyka starożytna przystosowana do nowoczesnej praktyki). Muzyką kameralną nazwał tę, którą śpiewało się da camera [czytaj: da kamera], czyli w komnacie. Podział ten, wynikający z różnych funkcji i miejsc wykonywania muzyki, przetrwał do XVIII w. Mianem muzyki kameralnej określano więc zarówno utwory wokalne, jak również instrumentalne – ważne było to, że wykonywane były w komnatach (da camera) [czytaj: da kamera], a nie w kościele bądź teatrze (operze).