Ilustracja interaktywna przedstawia kwartet smyczkowy. Cztery kobiety grają na instrumentach. Kobiety ubrane są na czarno. Mają uśmiechnięte twarze. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Kwartet smyczkowy, utwór przeznaczony na czworo wykonawców: dwoje skrzypiec, altówkę i wiolonczelę, ukształtował się w klasycyzmie w oparciu o model cyklu sonatowego. W okresie tym kwartety smyczkowe były chętnie wykonywane w bogatych domach i stąd też spore zapotrzebowanie na tego typu utwory. Kompozycje o charakterze użytkowym oraz tworzone z myślą o profesjonalnych wykonawcach pisali także klasycy wiedeńscy: Joseph Haydn, Wolfgang Amadeusz Mozart i Ludwig van Beethoven. W ich twórczości kwartet zyskał na znaczeniu i zaczął być interpretowany jako „rozmowa czworga rozumnych osób”. 2. Gatunek ten był równie popularny w okresie romantyzmu, choć kompozytorzy nie wykraczali poza techniczne zdobycze Beethovena. Jego godnym kontynuatorem stał się dopiero w XX w. Bela Bartók. 3. Kwartety smyczkowe nie były utworami chętnie wiązanymi ze sferą programowości. Stąd też wyjątkowe znaczenie ma skomponowany w 1876 r. przez Bedřicha Smetanę Kwartet smyczkowy Z mojego życia. Autobiograficzny charakter tego utworu często zestawiany jest per analogiam z Symfonią Fantastyczną Hektora Berlioza. 4. W pierwszej części kwartetu Smetany scharakteryzowane zostały romantyczne korzenie jego twórczości, druga stanowi obraz radosnych wspomnień młodości. Ogniwo trzecie interpretowane bywa jako oda do miłości walczącej z przeciwnościami losu, a część finałowa jest opisem drogi kompozytorskiej.