Po nitce do kłębka -  Adam Bahdaj Kapelusz za 100 tysięcy

Adam Bahdaj Kapelusz za sto tysięcy

Goguś był oryginalny. Nie spoglądał – jak inni – w siną dal,
lecz jego badawczy wzrok błądził niedbale po murach i oknach hotelu, jakby tam kogoś wypatrywał.
Był w deszczowym płaszczu, w ręku trzymał nieodłączny parasol i – co mnie najbardziej uderzyło – nie miał popelinowegopopelinowypopelinowego kapelusza. W ogólnie nie miał żadnego.

Wydawało mi się to podejrzane. Postanowiłam go śledzić.[…] Skręcił w ulicę Uskok, potem w Wiejską, minął kościół i – jak gdyby nigdy nic – wszedł do urzędu pocztowego. Zapadał już zmrok. Na poczcie przed zamknięciem urzędu panował tłok. Chwilę wahałam się – wejść czy nie wejść, lecz wnet zdecydowałam, że pójdę za nim. Będę udawała, że wysyłam pozdrowienia dla cioci lub wuja Władka.

Wślizgnęłam się do środka, ukryłam za wysokim pulpitem
do pisania listów i bacznie obserwowałam wytwornisia.
Ten z wrodzoną nonszalancjąnonszalancjanonszalancją zbliżył się
do okienka z napisem „Telefon – TelegraftelegrafTelegraf – Poste restanteposte restantePoste restante”, przeczekał aż dwie osoby załatwią swe sprawy, potem uśmiechnął się uwodzicielsko do urzędniczki i zapytał:

- Przepraszam, czy jest coś dla mnie? Młoda urzędniczka
na widok eleganta odwzajemniła się czarownym uśmiechem.

- O, właśnie – powiedziała, przewracając oczami – miałam
do pana telefonować. Przyszła z Warszawy depeszadepeszadepesza. […]

Udałam więc, że napisałam kartkę do cioci Basi i wyślizgnęłam się z poczty. Zobaczyłam go już na ulicy. Zatrzymał się i, nie wyjmując wygasłej fajeczki, otworzył depeszę. Co bym za to dała, gdym mogła w tej chwili czytać razem z nim! Niestety, musiałam stać za pniem sosny i niecierpliwić się, kiedy czyta. Trwało
to zapewne bardzo krótko, lecz mnie zdawało się, że całe wieki.

Nareszcie wyjął fajeczkę z zębów. Zmiął depeszę i ruchem niedbałym rzucił ją na chodnik. Zatarłam ręce z radości. Niestety, nie cieszyłam się długo. Goguś bowiem schylił się i podniósł zmięty papier. Porządniś, nie chce zaśmiecać Nieborza.
Ale znowu rozczarowanie. Goguś darł depeszę na drobniutkie kawałeczki i rozsiewał je wokół. Gdy skończył, rozejrzał się, jakby chciał sprawdzić, czy nikt go nie obserwuje i sprężystym krokiem ruszył w stronę kościoła.

Co miał robić prawdziwy detektyw w takiej sytuacji: iść
za podejrzanym czy zbierać z ziemi strzępki papieru? Najchętniej rozdwoiłabym się, ale trudno…

Zbieranie podartej depeszy z mokrej ulicy nie należy do rzeczy łatwych, zwłaszcza gdy ludzie kręcą się bez przerwy i znowu pada deszcz, a strumienie wody unoszą strzępy we wszystkich kierunkach. ZakasałamzakasaćZakasałam jednak rękawy i cierpliwi zbierałam te,
co zostały.

Stanęłam bezradnie z garstką papierowych strzępków w dłoni. Na szczęście przypomniałam sobie najlepszego w klasie ornitologaornitologornitologa – Maćka. Padał deszcz, ptaki kryły się w gałęziach i pod dachami, nasz ornitolog na pewno nudził się i ziewał. Wpadnę do niego – pomyślałam – może mi coś poradzi. [...]

Weszłam ostrożnie na schodki. Zapukałam w oszklone drzwi.
Po chwili w drzwiach zjawiła się starsza pani. [...]
- Przepraszam, czy zastałam Maćka? - zapytałam.
Starsza pani uśmiechnęła się pogodnie.
- Ach to ty, Dziewiątka, szef gangu z Saskiej Kępy? Maciek
mi o tobie opowiadał.

Kapelusz za sto tysięcy Źródło: Adam Bahdaj, Kapelusz za sto tysięcy, Łódź 2001, s. 33–35.