Sięgaj gdzie wzrok nie sięga…

Historia notacji muzycznej również może być interesująca. Oto kilka ciekawostek.

Notacja literowa

Nazwy literowe dźwięków w gamie C‑dur to c, d, e, f, g, a, h. Natomiast w notacji anglosaskiej „h” zastąpione jest literą „b”, która u nas oznacza obniżone „h” czyli „h” z bemolem. Stąd też, korzystając z materiałów anglosaskich należy zwrócić na to uwagę.

Solfeż

System solmizacyjny, znany także jako solfeż, używa sylab do reprezentowania dźwięków. Interesującym elementem jest fakt, że pierwotnie używano innych sylab. W XI wieku Gwido z Arezzo wprowadził nową metodę śpiewu – solmizację, opartą na nazwach poszczególnych dźwięków heksachordu i użył do tego pierwszych zgłosek wierszy w hymnie na cześć św. Jana Chrzciciela: ut, re, mi, fa, sol, la. Z czasem niewygodną sylabę „ut”, zmieniono na „do” i dodano „si”. W ten sposób powstała skala z nazwami, którą używamy obecnie.

Gama C‑dur

Gama C‑dur jest jedną z najpopularniejszych tonacji, ze względu na swoją prostotę. Ciekawostką jest, że skala C‑dur nie posiada żadnych czarnych klawiszy na fortepianie. To sprawia, że jest łatwiejsza do nauki dla początkujących, co czyni ją często wybieraną do pierwszych prób gry na instrumentach klawiszowych.

Warianty solfeżu

Oprócz powszechnie stosowanego solfeżu diatonicznego (do, re, mi, fa, sol, la, si), istnieje także solfeż chromatyczny, który obejmuje dodatkowe sylaby dla półtonów. Te zmiany chromatyczne  to alteracje, których używa się w innych tonacjach.