Ilustracja przedstawia fragment witrażu. Po prawej stronie widnieje postać pochylonego biskupa, po lewej postać młodego mężczyzny z głową uniesioną do góry. Na środku znajduje się fragmentarycznie widoczna postać Madonny – widoczny jest jedynie tułów i złożone dłonie. Na środku napis: Muzyka w dawnej Polsce
Ilustracja przedstawia fragment witrażu. Po prawej stronie widnieje postać pochylonego biskupa, po lewej postać młodego mężczyzny z głową uniesioną do góry. Na środku znajduje się fragmentarycznie widoczna postać Madonny – widoczny jest jedynie tułów i złożone dłonie. Na środku napis: Muzyka w dawnej Polsce
Muzyka w dawnej Polsce
Źródło: online skills.
Sięgaj, gdzie wzrok nie sięga...
Kult polskich świętych patronów
W XI wieku pielęgnowano w Polsce chorał w ośrodkach benedyktyńskich, a później w klasztorach cystersów, następnie franciszkanów i dominikanów. Powstawały hymny i sekwencje związane z kultem polskich świętych patronów, zwłaszcza św. Wojciecha i św. Stanisława, a także św. Jadwigi Śląskiej. Z końca XI w. pochodzi pierwsza zachowana polska kompozycja chorałowa – antyfona ku czci św. Wojciecha Magna vox laude sonora [czytaj: magna woks laude sonora]. Natomiast z XIII wieku dotrwał do naszych czasów cały szereg polskich kompozycji chorałowych, a także pieśni religijnych opartych na melodiach gregoriańskich. Z tego właśnie czasu pochodzi Historia o św. Stanisławie Dies adest celebris, której autorem prawdopodobnie jest Wincenty z Kielczy, pierwszy znany z imienia polski kompozytor.
RDq8Ru0yZ8aUi
Ilustracja interaktywna przedstawia miniaturę z XVI wieku Stanisława Samostrzelnika „Święty Stanisław”. Przedstawia ona św. Stanisława Szczepanowskiego jako patrona Polski, pod którego opiekę uciekają się król Zygmunt I oraz biskup krakowski Piotr Tomicki z towarzyszącymi im dostojnikami duchownymi i świeckimi. Święty Stanisław jest ubrany w strój pontyfikalny. Na głowie otoczonej nimbem spoczywa biskupia mitra. W lewej ręce Stanisław trzyma pastorał, a prawą wykonuje gest błogosławieństwa. Anioły po obu stronach Stanisława podtrzymują jego kapę otaczając nią modlące się poniżej postacie oraz trzymają atrybuty świętego: gałąź palmową oraz chorągiew z ukoronowanym Orłem Białym przepasanym literą "S". Niewielka postać nagiego brodatego mężczyzny u stóp świętego wyobraża Piotra. Po kliknięciu w pulsujący punkt wyświetla się dodatkowa zawartość: opis i utwór muzyczny. 1. Wincenty z Kielczy, Antyfona Dies adest celebris, rozpoczynająca oficjum o św. Stanisławie. Wykonanie Ensemble JERYCHO, dyrygent Bartosz Izbicki, z udziałem Bractwa Różanego Wianka z Jarosławia, Kościół pokamedulski w Warszawie, 9 listopada 2016. Kompozycję poprzedza recytacja. Utwór ma wolne tempo i uroczysty charakter. Wykonywana jest w jednogłosie przez chór męski.
Ilustracja interaktywna przedstawia miniaturę z XVI wieku Stanisława Samostrzelnika „Święty Stanisław”. Przedstawia ona św. Stanisława Szczepanowskiego jako patrona Polski, pod którego opiekę uciekają się król Zygmunt I oraz biskup krakowski Piotr Tomicki z towarzyszącymi im dostojnikami duchownymi i świeckimi. Święty Stanisław jest ubrany w strój pontyfikalny. Na głowie otoczonej nimbem spoczywa biskupia mitra. W lewej ręce Stanisław trzyma pastorał, a prawą wykonuje gest błogosławieństwa. Anioły po obu stronach Stanisława podtrzymują jego kapę otaczając nią modlące się poniżej postacie oraz trzymają atrybuty świętego: gałąź palmową oraz chorągiew z ukoronowanym Orłem Białym przepasanym literą "S". Niewielka postać nagiego brodatego mężczyzny u stóp świętego wyobraża Piotra. Po kliknięciu w pulsujący punkt wyświetla się dodatkowa zawartość: opis i utwór muzyczny. 1. Wincenty z Kielczy, Antyfona Dies adest celebris, rozpoczynająca oficjum o św. Stanisławie. Wykonanie Ensemble JERYCHO, dyrygent Bartosz Izbicki, z udziałem Bractwa Różanego Wianka z Jarosławia, Kościół pokamedulski w Warszawie, 9 listopada 2016. Kompozycję poprzedza recytacja. Utwór ma wolne tempo i uroczysty charakter. Wykonywana jest w jednogłosie przez chór męski.
„Święty Stanisław”, miniatura z XVI wieku, Wikipedia, domena publiczna, na odwrocie utwór Wincenty z Kielczy, Antyfona „Dies adest celebris”