Alfred Szklarski Tomek w krainie kangurów

Piękne papużki wciąż się do niego wdzięczyły. Raz udało mu się musnąć dłonią jedną z nich po miękkich piórkach. Wprawdzie ptak zręcznie mu się wymknął, lecz Tomek nabrał nadziei, że nie wróci  do domu z próżnymipróżnymipróżnymi rękami. [...] Skrzeczały do niego, jakby wyśmiewały się z jego próżnego wysiłku.

- Och, głupi, myślałeś, że złapiesz papugę - rzekł głośno sam do siebie, zły, że mu się te szczególne łowy nie udają.

- „Och, głupi, myślałeś, że złapiesz papugę!” - ozwał sięozwał sięozwał się za nim czyjś głos.

Tomek zaczerwienił się jak sztubaksztubaksztubak schwytany na niemądrej psocie. [...]

Nagle tuż nad jego głową znów odezwał się głos:

Och, głupi, myślałeś, że złapiesz papugę!

Rda0cAd36SLod1

Zdjęcie przedstawia białego ptaka. Ma białe pióra, czarny dziób i stopy. Na czubku głowy ma żółte pióro. Ma biało‑czarne oczy. Siedzi on na skraju gałęzi. Tło jest zamazane, przeważają odcienie zieleni. Zdjęcie zostało wykonane w świetle dziennym.

Tomek natychmiast spojrzał w górę. O metr nad nim na gałęzi siedziała wspaniała kakadu. […] Od tej chwili Tomek zapomniał o wszystkim. Miał tylko jedno, jedyne pragnienie: schwytać gadającego ptaka! […] Po wielu próbach udało mu się schwytać pięknego ptaka za ogon, lecz mocno uderzony dziobem w rękę, puścił papugę zaskoczony. W tej chwili smycz wymknęła mu się z dłoni. Pies, jakby pragnąc pomścić niepowodzenie swego towarzysza, natychmiast rozpoczął szaleńczy pościg za ptakiem. […] Tomek pobiegł za psem. Papuga odlatywała coraz dalej w gąszcz, aż w końcu Tomek doszedł do wniosku, że jej nie schwyta. Zły na siebie i zmęczony zaprzestał bezskutecznego pościgu. Zaczął teraz przywoływać psa, lecz ten ani myślał wracać. […] Nie wiedział już, w którym kierunku znajdowała się farma. Jedynie pies mógłby go chyba do niej doprowadzić. Przestraszył się nie na żarty i zdwoił wysiłki, aby schwytać uciekiniera. […] Wystraszony, zmęczony gonitwą, usiadł na ziemi i zapłakał. Naraz poczuł, że coś ciepłego, wilgotnego dotyka jego twarzy. Odsłonił oczy. Tuż przy nim siedział na tylnych łapach pies i wilgotnym jęzorem lizał go po policzku. Odetchnął z ulgą.

- Więc jednak mnie nie opuściłeś? – rozczulił się chłopiec.

Mazgaj ze mnie – pomyślał Tomek. – Pies na pewno nie zabłądzi, a poza tym mam przecież sztucersztucersztucer. Nic mi się nie stanie! Wstał szybko, przerzucił sztucer przez ramię, a pies, jakby tylko na to czekał, ruszył przed siebie węsząc przy ziemi.

Kogo on szuka – zastanawiał się. – Możliwe, że trafił na ślady jeźdźców przetrząsających skrubskrubskrub w poszukiwaniu dziewczynki. A może…?

Serce zaczęło mu bić żywiej w piersi. Przecież pies mógł natrafić na ślad zaginionej SallySallySally!

- Szukaj piesku, szukaj – zawołał zachęcająco. […] Przystanął przed zaroślami. Po dłuższej chwili pies wybiegł z gęstwiny. Skomląc żałośnie, otarł się o nogi chłopca, kilka razy to zbliżał się do krzaków, to zawracał, jakby zapraszał go w ten niezbyt zachęcający gąszcz.

Tomek zamyślił się. Przecież SallySallySally z pewnością nie mogła się  znajdować w tych krzewach, ponieważ z tego miejsca łatwo było trafić do domu.

Nagle przyszły mu do głowy straszliwe podejrzenia. Może jadowity wąż ukąsił SallySallySally i teraz biedna dziewczynka leży martwa w tym pustkowiu?

Najlepiej zrobię uciekając stąd czym prędzej – pomyślał. – Jeśli ukąsił ją wąż, to i mnie może spotkać ten sam los.

Zaraz zawstydził się własnego tchórzostwa. Co powiedziałby o takim zachowaniu bosmanbosmanbosman Nowicki? Czy mógłby spojrzeć w oczy Smudze lub ojcu? Żaden z nich na pewno by się nie zawahał w takiej sytuacji.

Ha, choćby ze względu na nich muszę zaryzykować! Sprawdzę, co jest w tych krzakach - postanowił odważnie. [...]

RXoz37abjD49h1

Zdjęcie przedstawia drzewa o rozłożystych gałęziach, na czubkach których rosną zielone liście. Ziemia jest pokryta pomarańczowym piaskiem. W niektórych miejscach rosną kępki wysokiej, zielonej trawy. Niebo jest błękitne, częściowo przysłonięte białymi chmurami. Zdjęcie zostało wykonane w świetle dziennym.

Naraz pies znikł za rozłożystym krzewem. Tomek pochylił się i podążył za nim [...]. Ziemia osunęła mu się pod stopami i runął w dół, upuszczając broń. Wywinął kozła, po czym twarzą upadł w trawę. Oszołomiony trochę uniósł głowę i spojrzał. Tuż przed nim leżała na ziemi drobna, skulona postać. [...] Dziewczynka otworzyła oczy. Westchnienie pełne bólu wyrwało się z jej piersi.

[...] - Więc ty jesteś Sally, ta zaginiona dziewczynka, której wszyscy szukają od wczoraj? - niedowierzająco rzekł Tomek. [...]

- Nie mogę się wydostać z tego okropnego dołu. Noga, moja noga, spójrz tylko na nią! - odpowiedziała i łzy ukazały się w jej dużych oczach.

- Och, jak boli! [...]

- Już się nie masz czego obawiać. Mam tu sztucer [...].

- To ty umiesz strzelać? - zaciekawiła się, ocierając ręką łzy.

Tomek podał jej chusteczkę.

- Zabiłem tygrysa, który wydostał się na statku z klatki - odparł Tomek niby to obojętnie. [...]

Zdjął koszulę, pociął ją nożem na szerokie pasy i zaczął bandażować nogę Sally. [...]

Zaraz rozpoczął przygotowania do wyprowadzenia Sally z głębokiej jamy. Przede wszystkim wspiął się na górę i odnalazł sztucer. Potem rozrywał ziemię nożem i spychał ją w dół. Po godzinie ciężkiej pracy wyżłobił kilka stopni, które powinny ułatwić Sally wydostanie się z jamy. Nie mogła stać o własnych siłach, więc wziął ją na ręce. [...]

- Naprawdę czuję się lepiej - rzekła.

- Pobiegnę do domu po pomoc - zaproponował Tomek.

- Och, tylko nie to! Zaraz będzie wieczór. Nie zostawiaj mnie samej - powiedziała prędko i chwyciła go kurczowo za rękę.

[...]

- Wobec tego poniosę cię na plecach. [...]

W krąg światła rzucanego przez ognisko wszedł półnagi Tomek, uginając się pod ciężarem siedzącej mu na plecach dziewczynki. Wszyscy oniemielioniemielioniemieli na ten widok.

t_1 Źródło: Alfred Szklarski, Tomek w krainie kangurów, Warszawa 1981, s. 187–196.

Alfred Szklarski Tomek w krainie kangurów

Emu usiłowały zboczyć na wschód. Jeźdźcy z łatwością zagrodzili im drogę, pobiegły więc dalej na północ.

– Uf, jak gorąco! – sapał Tomek.

– Bo też grzeje coraz lepiej! – dodał bosman.

– Hm, nie jest to zbyt dziwne. Przecież zbliżamy się do równika.

– Co też ty pleciesz, brachu? – zniecierpliwił się bosman. – Ten gorący wiatr wali na nas z zachodu.

– To znaczy, że wieje z wnętrza kontynentu.

– Teraz trafiłeś w sednotrafić w sednotrafiłeś w sedno rzeczy. Żar bucha jakby z rozpalonego pieca. Nawet koniom się to nie podoba. Już prawie ustają […].

Przynaglone konie ruszyły szybciej, lecz w tej chwili gorący wiatr przybrał na sile. Na zachodnim widnokręgu ukazał się czerwony obłok. […] Od zachodu nadchodziła gęsta mgła. Olbrzymim półksiężycem szybko zbliżała się do jeźdźców. To gorący wiatr gnał z głębi lądu całe chmury drobniutkiego czerwonego pyłu. Zaledwie burza piaskowa dopadła niefortunnych łowców, natychmiast pojęli grozę swego położenia. Drobny pył oślepiał wierzchowce, zasypywał jeźdźcom oczy, wdzierał się do nosów, uszu, przenikał przez ubranie do ciała. Konie zaczęły chrapać z przerażenia i wysiłku. Czerwonawe chmury pyłu zasnuły całe niebo. Mrok spowił step. Stało się naraz bardzo duszno. Teraz gwałtowny wicher uderzył w konie i jeźdźców. […] Tymczasem konie z wielkim trudem zbliżały się do wzgórz. Gryzący pył wirował w powietrzu, zmuszał ludzi i zwierzęta do zamykania powiek, toteż wierzchowce potykały się co chwila na twardej, popękanej z gorąca ziemi. W końcu jednak bieg koni stał się równiejszy i szybszy. […]

– Oczywiście musimy przeczekać tutaj burzę – przytaknął Tomek. – Słyszałem, że na Saharze burze piaskowe zasypują niekiedy całe karawanykarawanakarawany. Najlepiej byłoby znaleźć jakąś pieczarę. Mam wszędzie pełno pyłu. Tak gorąco i duszno.

t_2 Źródło: Alfred Szklarski, Tomek w krainie kangurów, Katowice 1975, s. 153–156.