W czasie deszczu...

Historia parasola

Wyraz parasol pochodzi z języka francuskiego. Oznacza osłonę od deszczu lub słońca, która wykonana jest z tkaniny rozpiętej na składanych drutach, przymocowanych do laski, kija lub metalowego pręta.

Pierwsze parasole powstały około 4000 lat temu w starożytnym Egipcie, aby chronić głowy członków rodziny królewskiej oraz bogatych obywateli przed promieniami słonecznymi. Początkowo wykonywano je z liści, gałęzi palmowych lub pawich piór. Z czasem do ich wyrobu zaczęto używać również skór i materiałów takich jak płótno lub jedwab. Używane w starożytności parasole były duże i ciężkie.

Około 2000 lat temu parasole pojawiły się w Chinach. Służyły wyłącznie władcom, ich rodzinom oraz zamożnym obywatelom, gdyż ich produkcja była bardzo kosztowna. Do wyrobu parasoli używano bambusowych kijków oraz liści, piór, jedwabiu i woskowanego papieru. Pokrywano je wielobarwnymi, misternymi malunkami.

Parasole pojawiły się w Europie dopiero kilka stuleci później i początkowo używały ich jedynie kobiety. W XVII wieku zaczęły jednak zyskiwać również uznanie mężczyzn, zwłaszcza na północy kontynentu (np. w Anglii), gdzie pogoda często jest deszczowa. Wkrótce stały się pożądanym, luksusowym dodatkiem. W sporządzonym w 1637 roku spisie majątku króla Francji Ludwika XIII została zawarta informacja, że posiadał on jedenaście parasoli z koronki oraz trzy z natłuszczonego jedwabiu.

Damy nosiły małe parasolki, które kolorem i wzorem pasowały do ich stroju. Natomiast parasole używane przez mężczyzn były większe i bardziej stonowane.

Pierwszy sklep, w którym sprzedawano ten elegancki i luksusowy produkt, został otwarty w 1830 roku w stolicy Anglii. Co ciekawe, istnieje on do dziś i ma wielu wiernych klientów.

W XVII i XVIII wieku stelaże parasoli wytwarzano z drewnianych listewek, na które naciągano nasączone olejem płótno. W 1850 roku został wyprodukowany pierwszy parasol, którego stelaż stanowiły połączone ze sobą metalowe pręty. Dzięki temu był lżejszy i trwalszy. Można go było również z łatwością rozkładać i składać. W 1928 roku powstał parasol, który można było zmieścić w kieszeni. Produkcja parasoli stała się szybsza i tańsza, co zapoczątkowało karierę tego niezwykle przydatnego sprzętu. Teraz parasol mógł mieć każdy.

Parasole zaczęły pojawiać się na obrazach znanych malarzy, którzy, uwieczniając znane postacie czy scenki rodzajowe, nie zapominali o dodaniu tego atrybutu elegancji.

Również w literaturze znalazło się miejsce dla parasoli. Bohaterowie nosili je dla ochrony przed deszczem lub w zupełnie nietypowym celu. Pan Tomasz, postać z noweli Bolesława Prusa pt. Katarynka, jest emerytowanym adwokatem i eleganckim mężczyzną. W pochmurne dni obowiązkowym dopełnieniem jego stroju jest wykonany z jedwabiu, duży parasol z rączką.

Jednym z bohaterów cyklu powieści o przygodach Harry’ego Pottera jest Hagrid. Ten pół‑olbrzym o gołębim sercu właśnie w parasolu umieścił swoją roztrzaskaną różdżkę. Sprawiało to wrażenie, że czaruje parasolem.

Z kolei Mary Poppins – tajemnicza, raczej oschła i wymagająca osoba – okazuje się być niezwykłą nianią, dzięki której życie jej podopiecznych nabiera blasku. Jej znakami rozpoznawczymi są słomkowy kapelusz, dywanikowa torba oraz parasolka z rączką w kształcie papuziej główki, dzięki której bohaterka lata.

Robinson Crusoe, bohater powieści Daniela Defoe, to najbardziej znany na świecie rozbitek. Spędził on wiele lat z dala od cywilizacji. Na bezludnej wyspie, która stała się jego domem i królestwem, własnoręcznie zbudował nowy dom. Wykonał również wiele przydatnych mu sprzętów, wśród których znalazł się parasol. Choć nie działał on właściwie, Robinson nosił go jako symbol świata, za którym tak bardzo tęsknił.

Współcześnie parasole należą do przedmiotów powszechnego użytku. Są nie tylko praktyczne, ale i estetyczne, dlatego chętnie dekorujemy nimi na przykład ulice i deptaki, wypoczywamy w ich cieniu w kawiarenkach czy na plaży.

Parasole towarzyszą ludziom każdego dnia już od tysięcy lat.