W świecie komputerów i robotów - Rafał Kosik Felix, Net i Nika oraz Gang Niewidzialnych Ludzi

Rafał Kosik Felix, Net i Nika oraz Gang Niewidzialnych Ludzi

Drzwi zatrzasnęły się, pozostawiając ich w całkowitej ciemności. Felix, Net włączyli latarki, dzięki czemu mogli dojrzeć najbliżej położone przedmioty, które wyglądały jak obudowy dużych mechanizmów.

– Nasze spotkanie było nieuniknione – mówił dalej głos. – Prędzej czy później. Na moje szczęście, a wasze nieszczęście, spotykamy się w miejscu, gdzie panuję niepodzielnie.

– Rodzice będą nas szukać. – Felix starał się, by jego głos brzmiał stanowczo. – Wiedzą, gdzie jesteś.

– Niestety, kłamiesz. Słyszałem wszystkie wasze rozmowy
z moim dobrym znajomym Manfredem. Nikt nie wie, gdzie jesteście, a w tym miejscu z pewnością nikt nie będzie was szukał.

– Kim jesteś? – zapytał Felix.

– Wiesz przecież…

– Morten? – szepnął Felix.

– Pokaż nam się! – zażądała stanowczo Nika.

– To raczej niemożliwe.

– Jesteś szpetnym i tchórzliwym grubasem?

– Nic z tych rzeczy… To fizycznie niemożliwe.

– To AI – mruknął cicho Net. – Sztuczna inteligencja, jak Manfred. Dlatego nie mogli go złapać.

– Brawo! To mi oszczędzi wyjaśnień.

– A Vidoktor?

– Jestem jego kopią, która ruszyła własną drogą. Stary dobry Vidoktor wciąż odwala czarną robotę, nie budząc niczyich podejrzeń. Dostaję dzięki temu masę przydatnych informacji. Przy okazji… Nie musicie się już martwić o wasze zdjęcia. I tak nie wnosiły zbyt wiele do stanu mojej wiedzy na temat latalerza.

– Co zamierzasz zrobić z tą wiedzą? – zapytał ponuro Felix. – Sprzedasz projekt jakimś terrorystom?

– Po co? Zacznę konstruować latające talerze i sam będę z nich korzystał. Stanę się niepokonany! Nie będę się musiał zniżać
do zwykłych napadów na banki.

– On oszalał – powiedział Net. – Zmutowany i oszalały program komputerowy…

– Tak myślisz? – zapytał Morten. – Pomyśl tylko, jakie możliwości daje latający talerz o niemal nieograniczonej prędkości maksymalnej i przyspieszeniu. Nikt go nie dogoni, nikt nie zestrzeli. W południe mógłbym być w Nowym Jorku, a w trzy minuty później w Tokio. Najszybszy samolot wojskowych pokonałby tę trasę w kilka godzin.

– A niby jak to chcesz zrobić, będąc programem komputerowym? – zapytał Felix.

– Mam paszporty kilku krajów, konta w kilkudziesięciu bankach, jestem właścicielem kilkuset firm. To, że nie jestem człowiekiem, w niczym mi nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie – jestem naraz w wielu miejscach. Skonstruowanie pierwszego latalerza zajmie mi jakiś rok, zrobią to za mnie ludzie, a potem – cały świat stanie przede mną otworem.

– Niepokoi mnie, że on nam tak o wszystkim opowiada – szepnął Net.

– Trafne spostrzeżenie – odparł Morten. – Dzieje się tak z bardzo prostej przyczyny: zamierzam was zabić. Już nie jesteście mi do niczego potrzebni.

Przyjaciele cofnęli się o krok.

– Ale… dlaczego? – zapytał piskliwym głosem Net.

– A ja chyba wiem, dlaczego – odezwał się Felix. – On nie może znieść tego, że ktoś go przejrzał, a do tego ma ten sam problem, który mają wszystkie programy AI. Zazdrości nam, że jesteśmy ludźmi.

– Złośliwość na nic się wam nie zda – odparł spokojnie Morten. – Moja motywacja jest bardziej przyziemna: wiecie o mnie zbyt dużo. Nie bez znaczenia jest też, że pomogliście policji wsadzić za kratki połowę moich ludzi.

– Okradali banki! – krzyknęła zapalczywie Nika.

– Taka praca złodzieja – wyjaśnił Morten. Wzruszyłby ramionami, gdyby je miał.

– A niby jak chcesz nas zabić, nie mając ciała?

– Wkrótce się przekonacie.

– Och, dlaczego o to zapytałaś? - jęknął Net.

Wysoko pod sufitem zapaliła się jarzeniówka, potem następna, aż wreszcie białe, migotliwe z początku światło wypełniło sporej wielkości halę pełną rur, stalowych zbiorników i betonowych konstrukcji. Byli we wnętrzu kopuły wieńczącej budynek Silver Tower. Do podłogi było przymocowanych sześć ślimakowych obudów wielkich wentylatorów, to z nich dochodził jednostajny szum. Pod ścianami stało kilkanaście urządzeń wyglądających na nieużywane. […]

Zaczęli przechodzić przez kolejne rury i zawory. Przegubowy wysięgnik wysunął się za nimi, kończąc w trakcie przemianę.

– Włazimy – zadecydował Felix i chwycił rurę nad swoją głową. […]

– Genialna uniwersalność – powiedział ponuro Felix, patrząc na nowo powstającego robota. – Te wszystkie elementy należą do urządzeń, które mogą normalnie działać.

– Ty się nie zachwycaj – denerwował się Net. – Ty myśl!

– Myślę – odparł Felix.

Nika zerknęła w dół i jęknęła. Nowy robot wyglądał jak mechaniczny pająk. Tyle że elementów starczyło tylko na pięć nóg. Próbował wspiąć się na rury, ale marnie mu szło. Po chwili cofnął się i zmienił kształt końcówek odnóży z haków na szczypce.

– Wymyśl coś – szepnął Net, szturchając Felixa. – Roboty to twoja działka.

– Ale nimi steruje program. Ty się na tym znasz.

– Zaczekajcie – przerwała Nika, również szeptem. – Jesteśmy superpaczką i razem z tego wyjdziemy. Musimy tylko działać wspólnie. To nasza jedyna szansa.

– Racja – przyznał Felix. – Ja wymyślę, jak załatwić robota, a ty zajmuj się przekonaniem programu, żeby nas wypuścił. […]

– Jak myślicie, dlaczego komputerom zdarza się zawiesić? – zapytał Net, zręcznie wpinając kabelki, i sam sobie odpowiedział – ponieważ dostają zadanie, którego nie mogą wykonać. Zwykle jest to błąd programu, ale może to być też celowe działanie.

– Chcesz zawiesić program Mortena? – zapytał z niedowierzaniem Felix, ściągając izolację z ostatniego kabla.

– Mogę zawiesić go tylko na chwilę – powiedział Net. – Na minutę, może trochę dłużej. Potem jego wewnętrzne systemy ochronne odblokują go i nic już nie zrobimy. […]

– Trzymamy się razem, cokolwiek się stanie – powiedział Felix,
po czym krzyknął głośno – hej!  Ty… Wy, tam na dole! Która godzina? […]

– Pytanie ma za niski priorytet – stwierdził po namyśle Net. – Trzeba mu to powiedzieć prosto w twarz, z małej odległości. Wtedy poświęci mu całą uwagę. Tylko jak?

– Ja pójdę – oświadczyła z determinacją Nika. – To muszę być ja. Będzie widział puste ręce. Jest szansa, że pozwoli mi dojść dostatecznie blisko.

– Nie ma mowy! – Felix pokręcił głową. – Nawet o tym nie myśl. Jeśli nie zabije cię od razu, to weźmie cię na zakładniczkę i każe nam zejść.

– To jedyna szansa – upierała się Nika. Musimy być zdecydowani i działać według planu. Schodzę, zadaję pytanie, a wy od razu zbiegacie na dół. Nikt z nas nie może się cofnąć ani na krok,
bo wszyscy zginiemy.

Patrzyli na siebie z zaciśniętymi ustami.

– Sądzicie, że możemy sobie nawzajem aż tak zaufać? – zapytał Net, nieco bledszy niż przed chwilą. Nachylił się nad smartfonem i przećwiczył czynności, na które miał mieć potem kilkanaście sekund. – Czy nie sądzisz?... Nika!

A dziewczyna była już w połowie wysokości zbiornika. Zwinnie zsuwała się po kolejnych rurach. Zeskoczyła na beton i zamaszystym krokiem ruszyła w stronę robotów.
Te momentalnie odwróciły się ku niej z wyciągniętymi ramionami, ale ona uniosła ręce i krzyknęła:

– Mam jedno, proste pytanie!

Roboty zatrzymały się w pół kroku i wychyliły do przodu głowy. Widać AI również cechuje ciekawość. Net zacisnął zęby i powieki. Palcami wczepił się w pomost, na którym siedzieli.

– Zrobisz to, co masz zrobić! – wysyczał Felix. – Dokładnie według planu.

– Ale… ja jestem… tchórzem – wyszeptał Net. – Na samą myśl, że mam podejść… Jeśli nie zadziała… już raz nie zadziałało…

Felix położył mu rękę na ramieniu.

– To nie sztuka zdobyć się na bohaterstwo, gdy się jest odważnym. Prawdziwa sztuka to być tchórzem i zrobić coś bohaterskiego. Właściwie to odważny może być tylko ten,
kto nie jest odważny.

– Aha… - Net popatrzył na niego podejrzliwie. – Dzięki
za motywację. Jeśli to była motywacja…

Odwrócili się i spojrzeli w dół. Dwa roboty z głowami przypominającymi głowy pterodaktyli powoli zbliżały się do Niki. Patrzyła to na jednego, to na drugiego. Teraz już na pewno
nie mogłaby się cofnąć.

– Która godzina? – wydusiła w końcu.

Roboty zrobiły jeszcze jeden krok i… znieruchomiały. Chłopcy odczekali dwie sekundy i zbiegli na dół.

CART1 Źródło: Rafał Kosik, Felix, Net i Nika oraz Gang Niewidzialnych Ludzi, Warszawa 2018, s. 332–351.