Optymiści kontra pesymiści

Kubuś Puchatek

ROZDZIAŁ IV

w którym Kłapouchy gubi ogon, a Puchatek go znajduje

Poczciwy, buryburybury osioł Kłapouchy stał sobie samotnie w zaroślach ostu na skraju Lasu, z łbem zwieszonym ku ziemi, i rozmyślał o sprawach tego świata. Od czasu do czasu smętnie zapytywał samego siebie: „Dlaczego?” – to znowu: „Na co i po co?”, a czasem znów myślał: „O tyle, o ile”, a niekiedy sam nie wiedział, o czym właściwie rozmyślał. I gdy Kubuś Puchatek, kołysząc się z boku na bok, przechodził tamtędy, Kłapouchy ucieszył się bardzo, że może przestać myśleć na chwilę, by móc powiedzieć smętnie i ponuro:

– Jak się masz?

– A ty jak się masz? – spytał Puchatek.

– Nie bardzo się mam - odpowiedział Kłapouchy. – Już nie pamiętam czasów, żebym jakoś się miał. 

– Ach, mój Kłapouniu – rzekł Puchatek – bardzo mnie to martwi. Pozwól, że ci się przypatrzę. I Kłapouchy, z głową posępnie zwieszoną ku ziemi, stanął przed Puchatkiem, który obszedł go dookoła.

– Powiedz mi, Kłapouszku, co się stało z twoim ogonem? – zapytał. 

– A co się miało z nim stać? 

– Nie ma go na miejscu. 

– Czy jesteś tego pewien? 

– Zwykle tak bywa, że ogon jest albo go nie ma. Co do tego nie można się pomylić. A twojego nie ma. 

– Nie ma? A co tam jest? 

– Nic. 

– Trzeba się przekonać – powiedział Kłapouchy i powoli obrócił się w tę stronę, gdzie jeszcze przed chwilą był jego ogon. I gdy przekonał się, że nie może go złapać, obrócił się w przeciwną stronę i tak długo wykręcał łeb, aż trafił na to samo miejsce. Wtedy przechylił się naprzód i zajrzał przez rozstawione przednie nogi, i powiedział z długim i smutnym westchnieniem:

– Przekonałem się, że masz rację.

– Pewnie, że mam rację – odpowiedział Puchatek. 

– To jest zupełnie jasne – powiedział Kłapouchy – nie mam co do tego żadnych złudzeń.

– Musiałeś go gdzieś zostawić – rzekł Kubuś Puchatek. 

– Ktoś musiał mi go zabrać – powiedział Kłapouchy. – I jak tu mieć dla nich serce? – dodał po dłuższej chwili milczenia. 

Puchatek czuł, że powinien powiedzieć Kłapouchemu coś pocieszającego, ale nie wiedział co. Więc zamiast tego postanowił uczynić coś pocieszającego.

– Kłapousiu – rzekł uroczyście. – Przyrzekam ci, że ja, Kubuś Puchatek, odnajdę twój ogon. 

A na to Kłapouchy: 

– Dziękuję ci, Puchatku. Prawdziwy z ciebie przyjaciel – powiedział. – Nie to, co Inni – powiedział. 

I tak Puchatek powędrował szukać oślego ogona. […] 

– Sowo, przychodzę po poradę! To ja, Kubuś Puchatek!

Po czym drzwi się otworzyły i ukazała się w nich Sowa. Przemądrzała we własnej osobie.

– Co słychać, Puchatku? – zapytała. – Jakie masz nowinki?

– Ach, okropne i smutne – odpowiedział Puchatek.

– Mój przyjaciel Kłapouchy zgubił swój ogon. Strasznie mu go brak. Więc czy nie mogłabyś mi łaskawie powiedzieć, gdzie go szukać?

– Widzisz – odparła Sowa – najczęściej praktykowane postępowanie w takich wypadkach jest następujące...

– Ojej! – przerwał jej Puchatek. – Co znaczy najgęściej polukrowane postękiwanie? Jestem Misiem o Bardzo Małym Rozumku i długie słowa sprawiają mi wielką trudność.

– To oznacza rzecz, którą ma się zrobić. – No, jeśli to tylko to znaczy, to niech już będzie – szepnął Miś skruszony.

– Więc rzecz do zrobienia jest następująca: po pierwsze, wyznaczenie wynagrodzenia. Trzeba ogłosić... […]

– Co? Powtórz jeszcze raz... – poprosił Puchatek nieśmiało. –

Wynagrodzenia! – huknęła Sowa. – Ogłosimy, że damy bardzo dużą ilość czegoś tam temu, kto znajdzie ogon Kłapouchego!

– Aha, rozumiem – powiedział Puchatek, kiwając głową – ale mówiąc o bardzo dużej ilości czegoś tam – mówił dalej marząco – ja zwykle o tej porze dostaję jakieś małe Conieco – i spojrzał tęsknie w stronę szafki stojącej w kącie bawialni sowy. – Po prostu łyk słodkiej śmietanki czy czegoś tam innego i odrobinkę miodu...

Sowa Przemądrzała udawała, że nie słyszy.

– Otóż więc – powiedziała – napiszemy na karteczce ogłoszenie i zawiesimy je w Lesie.
– Odrobinę miodu – mruczał Puchatek do siebie – albo cokolwiek innego. Przy tym westchnął głęboko i starał się z uwagą słuchać tego, co mówiła Sowa

A Sowa mówiła i mówiła, używając coraz dłuższych słów, aż wróciła do tego, od czego zaczęła, i wyjaśniła, że osobą, która napisze ogłoszenie, może być tylko Krzyś.

– To właśnie on sporządził napisy na moich frontowych drzwiach. Chyba je widziałeś, Puchatku? Puchatek już od pewnego czasu mówił tylko „tak” i „nie” na przemian, nie słuchając wcale tego, co mówiła Sowa, a że ostatnio powiedział „tak, tak”, więc teraz przyszła kolej na „nie”, choć nie wiedział wcale, o co Sowie chodziło.

– Naprawdę nie widziałeś ich? – spytała Sowa lekko zdziwiona.

Poszli do drzwi wejściowych i Puchatek spojrzał na kołatkękołatkakołatkę i napis pod nią, a potem na sznur od dzwonka z chwaścikiemchwaścikchwaścikiem i napis pod nim. I im dłużej patrzył na chwaścik, tym bardziej sobie przypominał, że widział już kiedyś coś podobnego.

– Ładny dzwonek, prawda? A jaki prześliczny chwaścik, czy nie? – spytała Sowa.

Puchatek skinął głową. 

– Coś mi on przypomina – powiedział – tylko nie mogę sobie przypomnieć co. Skąd go masz?

– Szłam akurat przez Las. Naraz patrzę, a to sobie wisi na krzaku. Zdawało mi się, że tam ktoś mieszka, więc myślę sobie, zajrzę. I pociągnęłam, żeby zadzwonić. I nic. Więc zaczęłam dzwonić bardzo gwałtownie, aż mi to zostało w ręku... A że zdawało mi się, że to nikomu niepotrzebne, zabrałam do domu...

– Sowo – rzekł Puchatek uroczyście. – Popełniłaś pomyłkę. Jest to komuś bardzo, a bardzo potrzebne.

– Komu?

– Kłapouchemu. Mojemu drogiemu przyjacielowi Kłapouchemu. On to bardzo lubił.

– Lubił? – Był do tego bardzo przywiązany – odparł rzewnierzewnierzewnie Puchatek. To mówiąc, odczepił chwaścik i zaniósł go Kłapouchemu i gdy Krzyś przybił go młotkiem na właściwe miejsce, Kłapouchy zaczął hasaćhasaćhasać i kozły fikaćkozły fikaćkozły fikać po Lesie, i machać ogonem tak wesoło, że Kubuś Puchatek z trudem przezwyciężył swoją radość i pośpieszył do domu po swoje małe Conieco dla pokrzepienia sił.

Puchatek Źródło: Alan Alexander Milne, Kubuś Puchatek, Warszawa 2006, s. 41–49.