Jak dobrze argumentować?

John Flanagan [czyt. Dżon Flanegen] Zwiadowcy. Księga 1. Ruiny Gorlanu

Jechali stępastępstępa w zapadającym zmroku, przechyleni w siodłach, by łatwiej śledzić trop dzika. Przyznać trzeba, że nie było to trudne. Potężne cielsko pozostawiło w śniegu głębokie wyżłobienie, zresztą nawet latem nietrudno byłoby odnaleźć jego ślad. OdyniecodyniecOdyniec najwyraźniej był rozjuszony, uderzał kłami w drzewa, deptał poszycie, pozostawiając widoczne oznaki zniszczenia.

- Halt? - spytał trochę niepewnie Will, gdy ujechali już około pół mili gęstym lasem.

- Hm? - mruknął zwiadowca bez zainteresowania.

- Po co trudzić barona? Czy nie moglibyśmy ustrzelić tego dzika z naszych łuków?

Halt pokręcił głową.

- Jest na to zbyt wielki, Willu. Świadczą o tym rozmiary śladów. Trzeba by z pół tuzinatuzintuzina strzał, żeby go położyć trupem, a i wówczas nie padłby od razu. Gdy ma się do czynienia z taką bestią, trzeba się mieć na baczności.

- Jak więc to się robi?

Halt rzucił okiem w jego stronę.

- Jasne, przecież nigdy nie widziałeś prawdziwego polowania... Will potrząsnął głową. Halt powstrzymał konia, by wyjaśnić chłopcu, w czym rzecz; Will zatrzymał Wyrwija u jego boku.

- Po pierwsze - zaczął zwiadowca - do tego potrzebne są psy. Bowiem jest jeszcze drugi powód, dla którego nie możemy po prostu go dopaść i ustrzelić z łuków. Prawdopodobnie, gdy go znajdziemy, skryje się w jakimś gąszczu, w krzakach czy zagajniku, gdzie nie zdołamy się bezpiecznie dostać. Natomiast psy wypłoszą go z kryjówki, wokół której będzie już czekać krąg myśliwych z oszczepami.

- Którymi będą w niego ciskać? - spytał Will.

- Nie, o ile mają choć trochę oleju w głowie - odpowiedział Halt. - Oszczep na dzika ma ponad dwa metry długości i zakończony jest dwusiecznym, długim grotem z rodzajem poprzecznego jelcajelecjelca u nasady. Idzie o to, żeby odyniec ruszył na oszczepnika, szarżując. Ten wówczas zatyka drzewce w ziemię i nachyla oszczep tak, by zwierz nadział się na ostrze. Poprzeczny jelec służy temu, by powstrzymać impet dzika, w przeciwnym razie oszczep mógłby przejść na wylot, a ranna bestia dopadłaby myśliwego.

Will nie był zachwycony.

- Brzmi to niebezpiecznie.

Zwiadowca skinął głową.

- Bo jest niebezpieczne. Jednak ludzie tacy jak baron i sirsir sir  oraz inni rycerze uwielbiają podobne zabawy. Za żadne skarby nie wyrzekliby się polowania na odyńca, skoro nadarza się okazja. - A ty? - zaciekawił się Will. - Też będziesz miał oszczep?

Halt pokręcił głową.

- Nie, będę siedział sobie na grzbiecie Abelarda - odparł - a ty na grzbiecie Wyrwija. A to na wypadek, gdyby dzik przebił się przez krąg myśliwych lub gdyby był tylko raniony i uciekł.

- Ale co zrobimy, kiedy tak się stanie?

- Dopadniemy go, nim znów skryje się w gąszczu - oznajmił Halt ponuro. - I wtedy rzeczywiście ustrzelimy go z naszych łuków.

01 Źródło: John Flanagan [czyt. Dżon Flanegen], Zwiadowcy. Księga 1. Ruiny Gorlanu, tłum. Stanisław Kroszczyński, Warszawa 2009, s. 170–172.

John Flanagan [Dżon Flanegen] Zwiadowcy. Księga 1. Ruiny Gorlanu

W obozowisku panował nie tyle gwar, co ożywiony ruch. Składano kolejne namioty, a zwiadowcy pakowali ekwipunek w podróżne sakwy, przytroczone do siodeł. Kilku pierwszych jeźdźców opuściło już zgromadzenie, kierując się w stronę wyznaczonych im obszarów lennych królestwa.

Will właśnie sprawdzał troki bagaży, umieściwszy uprzednio w torbach te nieliczne przedmioty, które wydobył na czas postoju. Halt siedział na ziemi kilka metrów od niego, marszcząc brwi w zamyśleniu nad mapą terenów otaczających Samotną Równinę. Samotna Równina stanowiła obszar rozległy i niezbadany. Nikt nigdy nie pokusił się o stworzenie jej dokładnej mapy - nie było tam dróg, a pośrodku białej plamy zaznaczono tylko kilka punktów orientacyjnych. Gdy na płachtę padł czyjś cień, zwiadowca podniósł wzrok. Ujrzał GilanaGilanGilana który stał nad nim z zatroskanym obliczem.

- Halt? - spytał młody zwiadowca, a w jego głosie pobrzmiewał niepokój. - Czy jesteś tego pewien?

Halt spojrzał mu prosto w oczy.

- Jak najbardziej, Gilanie. Ktoś musi to zrobić, po prostu nie ma innego wyjścia.

- Ale przecież on jest jeszcze chłopcem! - zaprotestował Gilan, spoglądając w stronę, gdzie Will zajęty był mocowaniem zwiniętego koca za siodłem Wyrwija. Halt westchnął ciężko, spuszczając wzrok.

- Wiem o tym. Ale to już zwiadowca. Choć jest dopiero uczniem, należy do korpusu, tak jak my wszyscy. - Spostrzegł, że Gilan nie zamierza dać za wygraną i ten przejaw troski o młodszego kolegę ze strony jego byłego ucznia wzruszył starego wygę. - Gilanie, w innej sytuacji z pewnością nie wystawiałbym go na aż tak wielkie ryzyko. Tak jednak się składa, że znaleźliśmy się wszyscy w sytuacji niezwykle trudnej, wręcz krytycznej. W tej kampanii każdy będzie musiał wypełnić swe zadanie, nawet taki chłopak jak Will. MorgarathMorgarathMorgarath bez wątpienia przygotowuje się do zadania potężnego ciosu. Agenci CrowleyCrowleyCrowleya donoszą też, że najprawdopodobniej prowadzi rozmowy ze Skandianami.

- Ze Skandianami? Po co?

Halt wzruszył ramionami.

- Nie znamy szczegółów, ale najprawdopodobniej zamierza zawrzeć z nimi przymierze. Skandianie dla pieniędzy gotowi są walczyć przeciw każdemu. No i jak widać, również nie sprawia im różnicy, kto jest ich mocodawcą - dodał ze wzgardą w głosie; najwyraźniej był nader niskiego zdania o najemnikach. - Otóż, w tej chwili, zdaniem Crowleya, najpilniejszą sprawą jest zmobilizowanie naszych wojsk. Gdyby nie to, nie wyruszyłbym na poszukiwanie kalkarówkalkarykalkarów w sile mniejszej niż co najmniej pięciu doświadczonych zwiadowców. Jednak w tej chwili Crowley po prostu nie ma aż tylu ludzi do dyspozycji. Muszę się więc zadowolić dwoma, których darzę największym zaufaniem. Tobą i Willem.

Gilan uśmiechnął się niewesoło.

- No cóż, dla mnie to honor. - Skłonił się lekko. Nie były to puste słowa, bowiem zaufanie ze strony mistrza stanowiło nie lada wyróżnienie. Gilan nadal darzył Halta ogromnym szacunkiem, podobnie zresztą jak większość zwiadowców.

- Zdaje mi się poza tym, że kawał zardzewiałego żelastwa, który nosisz przy boku, może być użyteczny w spotkaniu z tymi paskudami - stwierdził Halt. Decyzja rady zwiadowców, by pozwolić Gilanowi na kontynuowanie ćwiczeń szermierczych okazała się nader słuszna. Mało kto wiedział bowiem, że dzięki temu Gilan stał się jednym z najwytrawniejszych fechtmistrzówfechmistrzfechtmistrzów królestwa Araluen. - Co się zaś tyczy Willa - ciągnął Halt - nie doceniasz go. Jest bystry, odważny i już świetnie strzela. I co najważniejsze, szybko myśli. W gruncie rzeczy mój plan sprowadza się do tego, że jeśli natrafimy na ślady kalkarów, będziemy mogli posłać chłopaka po posiłki. W ten sposób będzie nam przydatny, a zarazem utrzymamy go z dala od niebezpieczeństwa.

Gilan podrapał się w zamyśleniu po brodzie. Teraz, gdy Halt wyłożył mu swe zamiary, wydawało się, że to jedyny sensowny sposób postępowania. Po chwili spojrzał nauczycielowi w oczy i skinął głową na znak, że zrozumiał i zgadza się z jego tokiem myślenia. Zamierzał zająć się pakowaniem swoich rzeczy, tymczasem okazało się, że Will już zdążył się z tym uporać i przytroczył sakwy do jego siodła. Gilan uśmiechnął się do Halta. - Masz słuszność - przyznał. - Rzeczywiście potrafi myśleć samodzielnie.

02 Źródło: John Flanagan [Dżon Flanegen], Zwiadowcy. Księga 1. Ruiny Gorlanu, tłum. Stanisław Kroszczyński, Warszawa 2009, s. 238–241.