Podsumowanie

Muzyka epoki romantyzmu charakteryzowała się odejściem od zasad klasycyzmu na rzecz indywidualnego wyrazu artysty, co sprawiło, że twórcy zyskali wolność w ekspresji. Ważnym aspektem muzyki romantyzmu była idea artysty, którego twórczość była silnie związana z jego własnymi przeżyciami i doświadczeniami. Kompozytorzy romantyczni stawiali nacisk na subiektywne oddawanie emocji.

W ramach epoki romantyzmu wykształciły się różnorodne „szkoły narodowe”, które kultywowały unikalne tradycje muzyczne poszczególnych krajów i regionów.

Muzyka romantyzmu była również nierozerwalnie związana z literaturą, malarstwem i filozofią tego okresu. Kompozytorzy inspirowali się dziełami romantycznych poetów, pisarzy i malarzy, przekształcając słowa i obrazy w dźwięki. Przykładem są cykle pieśni Franza Schuberta, nawiązujące m.in. do poezji Friedricha Schillera.

W epoce romantyzmu pojawiły się także innowacyjne pomysły muzyczne i techniczne, takie jak programowa muzyka symfoniczna, której prekursorem był Hector Berlioz, czy wykorzystanie nowych instrumentów, takich jak saksofon,  saxhorn czy tuba, co rozszerzyło paletę brzmienia orkiestry.

Podsumowując, muzyka romantyzmu to czas olbrzymich zmian w muzyce, wyrażająca tęsknoty i marzenia artystów, szanująca tradycje narodowe i inspirująca się wieloma dziedzinami sztuki. To era, która dała światu niezapomniane arcydzieła i zrewolucjonizowała podejście do komponowania, pozostając do dziś inspiracją dla kolejnych pokoleń twórców.