Między słowem a obrazem

Lewis Carroll Ogród o żywych kwiatach

Obejrzałabym ten ogród o wiele dokładniej — powiedziała do siebie Alicja — gdybym mogła wydostać się na szczyt tego pagórka. A oto ścieżka, która prowadzi ku niemu prosto jak strzelił... a przecież nie, nie prowadzi tam wcale... — (po przejściu kilku kroków ścieżką i minięciu paru ostrych zakrętów) — ale przypuszczam, że w końcu mnie tam doprowadzi! Ale jak dziwnie się wije! Bardziej przypomina korkociąg niż ścieżkę! Ale ten zakręt prowadzi w kierunku wzgórza, jak mi się wydaje! Nie, nie prowadzi! Zawraca wprost ku domowi! No to spróbuję pójść w przeciwnym kierunku.

[...]

Tym razem natknęła się na wielki klombklombklomb, obrzeżony Stokrotkami i z wierzbą rosnącą pośrodku.

O, Tygrysia Lilialilia tygrysiaTygrysia Lilia! — rzekła Alicja, zwracając się do kwiatu rozkołysanego wdzięcznie na wietrze. — Jakże chciałabym, żebyś umiała mówić!

— Umiemy mówić — odrzekła Tygrysia Lilia — gdy nadarzy się ktoś, z kim warto mówić!

Alicję zaskoczyło to tak, że przez minutę nie mogła wymówić słowa: po prostu pozbawiło ją tchu. Wreszcie, patrząc na rozkołysaną Tygrysią Lilię, odezwała się ponownie nieśmiałym głosikiem, niemal szeptem: tylko dalej kołysała, ośmieliła się znów odezwać, lękliwie, niemalże szeptem: — A czy wszystkie kwiaty umieją mówić?

— Nie gorzej niż ty — odpowiedziała Tygrysia Lilia. — Ale o wiele głośniej.

— Okazałybyśmy złe maniery, gdybyśmy zagadnęły cię pierwsze — powiedziała Róża. — Naprawdę byłam bardzo ciekawa, kiedy przemówisz! Powiedziałam do siebie: „Sądząc z twarzy wygląda dość rozsądnie, chociaż nie jest to bardzo mądra twarz”. Ale masz właściwy kolor, a to już dużo.

— Nie obchodzi mnie kolor — zauważyła Tygrysia Lilia. — Gdyby tylko jej płatki były nieco więcej zakręcone, wszystko byłoby w porządku.

Alicja nie lubiła krytycznych ocen na swój temat, więc zaczęła zadawać pytania: — Czy czasem nie trwoży was to, że rośniecie tu, a nie ma nikogo, kto by się o was troszczył?

— To drzewo, tam pośrodku — powiedziała Róża — zostało zasadzone tylko w tym celu.

— Ale cóż mogłoby zrobić, gdyby nadeszło jakieś niebezpieczeństwo? — zapytała Alicja.

— Mogłoby wierzbnąć — powiedziała Róża.

— Mogłoby wierzbnąć z całej siły — zawołała któraś ze Stokrotek. — Dlatego przecież nazwano je wierzbą!

— Czyżbyś nie wiedziała o tym! — zawołała inna Stokrotka i wszystkie zaczęły krzyczeć jedna przez drugą tak, że powietrze wypełniło się nikłymi, piskliwymi głosikami. w powietrzu zrobiło się gęsto od ich przenikliwych głosików.

— Milczeć, wszystkie co do jednej! — zawołała Tygrysia Lilia, kołysząc się gwałtownie w obie strony i drżąc z podniecenia. — Wiedzą, że nie mogę ich pochwycić — powiedziała, dysząc ciężko i pochylając rozdygotaną głowę w kierunku Alicji — inaczej nie śmiałyby się tak zachowywać.

—Nie przejmuj się! — powiedziała Alicja pojednawczym tonem i pochyliwszy się ku Stokrotkom, które właśnie rozpoczęły od nowa, szepnęła: — Jeżeli nie będziecie trzymały języka za zębami, zerwę was!

Nastąpiła natychmiastowa cisza, a kilka różowych Stokrotek zbielało.

— W porządku! — powiedziała Tygrysia Lilia. — Te Stokrotki są najgorsze ze wszystkich. Gdy ktokolwiek próbuje się odezwać, zaczynają wrzeszczeć wszystkie równocześnie zwiędnąć od słuchania ich bez przerwy.

— Jak to się dzieje, że wszystkie umiecie tak doskonale mówić? — powiedziała Alicja, mając nadzieję, że wprowadzi ją tym komplementemkomplementkomplementem w lepsze usposobienie. — Byłam już w wielu ogrodach, ale nigdzie nie było kwiatów, które umiałyby mówić.

— Opuść rękę i przyłóż dłoń do ziemi — powiedziała Tygrysia Lilia — Wówczas zrozumiesz, dlaczego tak się dzieje.

Alicja uczyniła tak. — Ziemia tu jest bardzo twarda — powiedziała — ale nie pojmuję, co jedno może mieć wspólnego z drugim.

— W większości ogrodów — powiedziała Tygrysia Lilia — okopuje się grządki i ziemia jest miękka jak kołderka, więc kwiaty śpią pod nią nieustannie.

Zabrzmiało to dość przekonująco i Alicja ucieszyła się, że wyjaśniono jej, dlaczego tak się dzieje. — Nigdy przedtem nie pomyślałam o tym — powiedziała.

— Moim zdaniem nigdy w ogóle nie pomyślałaś o czymkolwiek — powiedziała Róża surowo.

— Nigdy nie widziałem osoby wyglądającej bardziej głupio — powiedział Fiołek tak niespodziewanie, że Alicja drgnęła gwałtownie. Nie odezwał się dotąd ani słowem.

— Trzymaj język za zębami! — zawołała Tygrysia Lilia. — Jak gdybyś ty w ogóle mógł widzieć kogokolwiek! Trzymasz głowę pod liśćmi i chrapiesz bez przerwy tak, że wiesz o świecie mniej, niż wiedziałeś, gdy byłeś pączkiem!

— Czy prócz mnie znajdują się w tym ogrodzie inni ludzie? — powiedziała Alicja, postanowiwszy, że nie usłyszy ostatniej uwagi Róży.

— Jest w ogrodzie jeszcze jeden kwiat, który umie poruszać się tak jak ty roślina, umiejąca się tak poruszać jak ty” — powiedziała Róża. [...]

unikatowy_nr_id_wpisu_01 Źródło: Lewis Carroll, O tym, co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra, tłum. Maciej Słomczyński, Wrocław 1994, s. 22–25.