Zdjęcie numer $1$. Świder gryzowy z zębami słupkowymi.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający świder gryzowy z zębami słupkowymi.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono świder gryzowy z zębami słupkowymi. Świdry gryzowe to najpowszechniej stosowany typ świdrów w wiertnictwie obrotowym. Składają się z zespawanych ze sobą segmentów (łap) wyposażonych w czopy, na których osadzone są obrotowe gryzy uzbrojone w zęby frezowane lub słupki. W segmentach umieszczane są kanały, doprowadzające płuczkę wiertniczą pod gryzy. Kanały zakończone są wymiennymi dyszami porcelanowymi, których zadaniem jest nadanie odpowiedniej prędkości wypływu płuczce wiertniczej. W zależności od konstrukcji świdra, ilość dysz może wynosić $1$, $3$ lub $4$. Charakterystyczną cechą świdrów gryzowych są łożyska, umieszczone na czopie, umożliwiające obracanie się gryzów podczas urabiania skały. Sposób, w jaki ułożyskowany jest czop, może się zmieniać w zależności od sił, jakie łożyska będą musiały przenieść. Głównym zadaniem obecności łożyska kulkowego w konstrukcji świdra jest zapobieganie spadnięciu gryza z czopa. W zależności od twardości skał stosuje się gryzy z zębami frezowanymi (do skał miękkich) lub z zębami słupkowymi (do skał twardych). Im skała bardziej miękka tym długość słupków lub zębów jest większa a im twardsza tym mniejsza. Rozmieszczone zęby lub słupki na obwodzie gryzów tworzą wieńce w taki sposób, że wieńce jednego gryza wchodzą między wieńce drugiego gryza. Takie ułożenie powoduje samoczyszczenie się gryzów z urobku. W celu zapobiegnięcia utraty średnicy zewnętrznej powierzchnie boczne segmentów są wzmacniane poprzez napawanie twardym materiałem lub zbrojąc je słupkami z węglików spiekanych. Wyróżniamy świdry jedno-, dwu-, trój- lub czterogryzowe jednak najczęściej stosowane są świdry trójgryzowe. Do danych warunków techniczno - geologicznych świdry gryzowe dobieramy według kodu IADC. Sposób w jaki świder gryzowy urabia zwiercaną skałę to kruszenie.
W rzucie głównym widać urządzenie mechaniczne, którego podstawę stanowi gwintowany czop w kształcie lejka. Na czopie osadzone są trzy łapy zakończone gryzem. Łapa, znajdująca się w centralnej części ekranu, widziana z tyłu ma kształt prostokąta o zaokrąglonych wierzchołach górnych. Łapa, która znajduje się z prawej strony ekranu, widziana z boku, jest w kształcie połowy prostopadłościanu utworzonego poprzez odcięcie jego części w linii przekątnej prostopadłościanu. Na utworzonej w ten sposób powierzchni bocznej łapy osadzone są gryzy. Gryz stanowi półkolistą tarczę, po obwodzie której w formie wieńców osadzone są słupki. Podstawa słupka jest w kształcie cylindra, na szczycie którego znajduje się zaokrąglenie w formie półkuli lub wierzchołka stożka. Widoczne rzędy wieńców na sąsiadujących gryzach wchodzą między siebie. Pomiędzy podstawami gryzów widać okrągły otwór, czyli dyszę, którą doprowadzana jest płuczka. W rzucie widać, że urządzenie zbudowane jest z trzech takich samych segmentów. Osadzone słupki na tarczy gryza rozmieszczone są w formie czterech wieńców. Pomiędzy łapami widać okrągłe otwory, w których znajduje się dysza z płuczką. Na modelu znajdują się trzy takie otwory.

Zdjęcie numer $2$. Świder gryzowy z zębami frezowanymi

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający świder gryzowy z zębami frezowanymi.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono świder gryzowy z zębami frezowanymi. Świdry gryzowe to najpowszechniej stosowany typ świdrów w wiertnictwie obrotowym. Składają się z zespawanych ze sobą segmentów (łap) wyposażonych w czopy, na których osadzone są obrotowe gryzy uzbrojone w zęby frezowane lub słupki. W segmentach umieszczane są kanały, doprowadzające płuczkę wiertniczą pod gryzy. Kanały zakończone są wymiennymi dyszami porcelanowymi, których zadaniem jest nadanie odpowiedniej prędkości wypływu płuczce wiertniczej. W zależności od konstrukcji świdra, ilość dysz może wynosić $1$, $3$ lub $4$. Charakterystyczną cechą świdrów gryzowych są łożyska, umieszczone na czopie, umożliwiające obracanie się gryzów podczas urabiania skały. Sposób, w jaki ułożyskowany jest czop, może się zmieniać w zależności od sił, jakie łożyska będą musiały przenieść. Głównym zadaniem obecności łożyska kulkowego w konstrukcji świdra jest zapobieganie spadnięciu gryza z czopa. W zależności od twardości skał stosuje się gryzy z zębami frezowanymi (do skał miękkich) lub z zębami słupkowymi (do skał twardych). Im skała bardziej miękka tym długość słupków lub zębów jest większa a im twardsza tym mniejsza. Rozmieszczone zęby lub słupki na obwodzie gryzów tworzą wieńce w taki sposób, że wieńce jednego gryza wchodzą między wieńce drugiego gryza. Takie ułożenie powoduje samoczyszczenie się gryzów z urobku. W celu zapobiegnięcia utraty średnicy zewnętrznej powierzchnie boczne segmentów są wzmacniane poprzez napawanie twardym materiałem lub zbrojąc je słupkami z węglików spiekanych. Wyróżniamy świdry jedno-, dwu-, trój- lub czterogryzowe jednak najczęściej stosowane są świdry trójgryzowe. Do danych warunków techniczno - geologicznych świdry gryzowe dobieramy według kodu IADC. Sposób w jaki świder gryzowy urabia zwiercaną skałę to kruszenie.
W rzucie głównym widać urządzenie mechaniczne, którego podstawę stanowi gwintowany czop w kształcie lejka. Na czopie osadzone są trzy łapy zakończone gryzem. Łapa, znajdująca się w centralnej części ekranu, widziana z tyłu ma kształt prostokąta o zaokrąglonych wierzchołach górnych. Łapa, która znajduje się z prawej strony ekranu, widziana z boku, jest w kształcie połowy prostopadłościanu utworzonego poprzez odcięcie jego części w linii przekątnej prostopadłościanu. Na utworzonej w ten sposób powierzchni bocznej łapy osadzone są gryzy. Gryz stanowi półkolistą tarczę, po obwodzie której w formie wieńców osadzone są zęby frezowe. Ząb frezowy jest w kształcie graniastosłupa trójkątnego czyli graniastosłupa posiadającego w podstawie trójkąt. Graniastosłup jest osadzony na tarczy w sposób, w którym podstawy trójkątne bryły są widziane jako ściany boczne. Widoczne rzędy wieńców na sąsiadujących gryzach wchodzą między siebie. Pomiędzy podstawami gryzów widać okrągły otwór czyli dyszę, którą doprowadzana jest płuczka. W rzucie widać, że urządzenie zbudowane jest z trzech takich samych segmentów. Osadzone zęby frezowe na tarczy gryza rozmieszczone są w formie czterech wieńców. Pomiędzy łapami widać okrągłe otwory, w których znajduje się dysza z płuczką. Na modelu znajdują się trzy takie otwory.

Zdjęcie numer $3$. Świder PDC.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający świder skrawający (PDC).
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono świder skrawający PDC. Są to świdry zaliczane do świdrów diamentowych wyposażone w ostrza z polikrystalicznych diamentów syntetycznych. Charakteryzują się stalowym lub matrycowym kadłubem z węglika wolframu, a także segmentowym, żebrowym lub skrzydłowym rozmieszczeniem ostrzy. Ostrza do kadłubów świdra PDC są przyspawane twardym spiekiem w specjalnych do tego przeznaczonych gniazdach. Wyróżnia się trzy główne kształty profilu roboczej powierzchni kadłuba świdrów: płaską lub lekko wygiętą, stożkową lub bardzo głęboko wygiętą oraz paraboliczną. Na jakość pracy świdra typu PDC ma wpływ wysokość wystawania ostrzy nad powierzchnię kadłuba. Im większa wysokość tym lepsze oczyszczanie dna otworu ze zwiercin jednak mniejsza wytrzymałość na nacisk osiowy. Tego typu świdry zwiercają urabianą skałę poprzez skrawanie.
W rzucie widać urządzenie mechaniczne, którego podstawą jest czarny gwintowany czop w kształcie lejka. Przedłużenie czopa stanowi czarny cylindryczny element, na którym osadzony jest kadłub o powierzchni lekko wygiętej. Kadłub składa się z wypukłych segmentów o grubszej podstawie i zaokrąglonej lewej stronie. Po prawej stronie segmentów widać wypukłe półokrągłe gniazda, w których osadzone są stożkowe cylindryczne ostrza. W zależności od segmentu znajduje się w nim od sześciu do dziewięciu ostrzy. Przy podstawie każdego segmentu kadłuba znajduje się dziewięć nitów. Jest to zbrojenie wzmacniające. Nity są ułożone w dwóch pionowych rzędach. Pierwszy zawiera trzy elementy, drugi dziewięć elementów.
Na podstawie kadłuba pomiędzy segmentami z ostrzami widać okrągłe otwory z dyszą płuczkową.
W rzucie widać, że urządzenie zbudowane jest z sześciu takich samych segmentów z ostrzami, które z góry przybierają kształt spirali. Na całej powierzchni kadłuba widać sześć okrągłych otworów, w których znajduje się dysza z płuczką. Otworu znajdują się w okrągłych zagłębieniach, w których wycięty jest kształt w formie znaku plus. W środka znaku znajduje się otwór z dyszą.

Zdjęcie numer $4$. Łączniki.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający łączniki.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono łączniki. Łączniki służą do łączenia ze sobą różnych elementów przewodu wiertniczego, które mogą mieć nie tylko różną średnicę wewnętrzną i zewnętrzną ale również różne połączenia gwintowe. Połączenia gwintowe łączników wykonywane są w trzech zasadniczych typach: Z wąskim przelotem WP (REG), z szerokim przelotem SP (FH), z jednakowym przelotem JP (IF). W przewodzie wiertniczym łączniki występują między graniatką a rurami płuczkowymi, rurami płuczkowymi a obciążnikami, między obciążnikami a narzędziem. Stosowane są także do łączenia takich elementów jak nożyc wiertniczych, amortyzatora drgań itp. Łączniki wykonywane są w trzech typach: czop – mufa, czop – czop, mufa – mufa.
Widoczne w rzucie głównym łączniki ustawione są od lewej do prawej od najmniejszego do największego. Pierwszy z łączników jest małym srebrny prostokątnym elementem z szarym kwadratem w środku. Drugi składa się zaokrąglonego srebrnego prostokąta z szarym kwadratem w środku. Z krótszych boków prostokąta wychodzą zwężające się prostokąty z wyciętymi rowkami do połączenia gwintowego. Trzeci z łączników składa się z wysokiego srebrnego prostokąta z szarym kwadratem w środku. U samej góry znajduje się mniejszy prostokąt zwężający się ku górze z wyciętymi rowkami na połączenie gwintowe. Ostatni łącznik składa się z wysokiego zaokrąglonego srebrnego prostokąta z szarym kwadratem w środku. Z krótszych boków prostokąta wychodzą zwężające się prostokąty z wyciętymi rowkami do połączenia gwintowego.

Zdjęcie numer $5$. Koronka skrawająca PDC.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający koronkę skrawającą PDC.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono koronkę skrawającą PDC. Koronki typu PDC ze względu na możliwość formowania ostrzy różnej wielkości i konfiguracji występują w wielu formach, różniących się kształtem matrycy, ilością i wielkością ostrzy lub systemem płukania. Dodatkową zaletą koronek PDC jest brak łożysk i innych ruchomych elementów zmniejszających żywotność narzędzi oraz zwiększających prawdopodobieństwo awarii wiertniczej. Uzyskuje się również większe przewierty oraz większe uzyski w porównaniu z konwencjonalnymi narzędziami skrawającymi.
W rzucie głównym podstawę koronki stanowi szary cylindryczny element o płaskiej powierzchni zewnętrznej. U góry podstawa łączy się jasno szarą koronką, na powierzchni której znajdują się wypukłe elementy w kształcie rombu. Góra rąbu ulega zaokrągleniu i biegnie po krawędzi górnej koronki do jej wnętrza. Na zaokrągleniu znajdują się szare stożkowe elementy, w których osadzone są czarne cylindryczne ostrza skrawające. Na górnej krawędzi koronki, po jej obwodzie biegną ostrza skierowane w sposób prostopadły do koronki. Po dwa takie ostrza znajdują się pomiędzy wypukłymi elementami. W rzucie widać, że urządzenie można podzielić na siedem segmentów, które przedzielają zaokrąglone kształty z ostrzami. Na zaokrągleniu widocznych jest siedem ostrzy skrawających oraz przelot koronki. Na podstawie wewnętrznej koronki widać żłobienia, które stanowią połączenie gwintowane.

Zdjęcie numer $6$. Koronka gryzowa z zębami słupkowymi.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający koronkę gryzową z zębami słupkowymi.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono koronkę gryzową z zębami słupkowymi. Koronki gryzowe niszczą strukturę skały poprzez jej kruszenie w wyniku przemiany momentu obrotowego przewodu na udary i poślizg zębów po dnie otworu. W tego typu rozwiązaniach konstrukcyjnych energia kinetyczna obrotu przemienia się w energię potencjalną o wartości niezbędnej do zniszczenia skały, przez co uzyskuje się efekt urabiania górotworu.
W rzucie głównym widać urządzenie mechaniczne, którego podstawę stanowi płaski czop w kształcie cylindra. Na czopie osadzonych jest sześć łap zakończonych gryzem. Łapa, znajdująca się w centralnej części ekranu, widziana z tyłu ma kształt prostokąta o zaokrąglonych wierzchołach górnych. Łapa, która znajduje się z prawej strony ekranu, widziana z boku, jest w kształcie połowy prostopadłościanu utworzonego poprzez odcięcie jego części w linii przekątnej prostopadłościanu. Na utworzonej w ten sposób powierzchni bocznej łapy osadzone są gryzy. Gryz stanowi półkolistą tarczę, po obwodzie której w formie wieńców osadzone są słupki. Podstawa słupka jest w kształcie cylindra, na szczycie którego znajduje się zaokrąglenie w formie półkuli lub wierzchołka stożka. Widoczne rzędy wieńców na sąsiadujących gryzach wchodzą między siebie.
W rzucie widać, że urządzenie zbudowane jest z sześciu takich samych segmentów. Osadzone słupki na tarczy gryza rozmieszczone są w formie trzech wieńców. Pomiędzy łapami widać okrągłe otwory, w których znajduje się dysza z płuczką.
Wewnętrzna powierzchnia czopa przy jego podstawie jest żłobiona, czyli posiada połączenie gwintowane.

Zdjęcie numer $7$. Rury HWDP.

Na ekranie widać animowany interaktywny model stabilizator.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono stabilizator. W rzucie głównym rury są okrągłe i zgrubione na krawędziach oraz w samym środku. Fragment rur widoczny u dołu oraz z lewej strony to walec. W środku z każdej z rur znajduje się kolejny walec. Po drugiej stronie każdej z rur widoczny jest walec, którego fragment się zwęża. Na powierzchni bocznej zwężonej części walca widoczne są wycięcia z rowkami do połączenia gwintowego.
W rzucie głównym rura przypomina oszczep. Rury jest o kształcie wydłużonego cienkiego cylindra z zaokrąglonym wybrzuszeniem w środkowej części rury oraz na obu jej krawędziach. Powierzchnia boczna zwężonej części cylindra ma widoczne wycięcia z rowkami. Są to najprawdopodobniej elementy do połączenia gwintowanego. Prawy koniec rury ma kształt lejka.

Zdjęcie numer $8$. Stabilizator.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający koronkę stabilizator.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono stabilizator. Stabilizatory to krótkie elementy rurowe o trzech zbrojnych spiralach, których średnica jest zbliżona do średnicy otworu. Ich rozmieszczenie w przewodzie wiertniczym powinno pokrywać się z punktami ugięcia obciążników podczas wywierania nacisku na narzędzie wiercące. Stabilizują one pracę świdra oraz zmniejszają tendencję narzędzia do krzywienia otworu. Rozmieszczając stabilizatory, w pierwszej kolejności stabilizuje się świder, umieszczając nad nim jeden lub kilka stabilizatorów (stabilizatory nadświdrowe). Rozmieszczenie i liczba pozostałych stabilizatorów zależy od schematu stabilizacji, który przygotowywany jest dla konkretnego otworu wiertniczego.
W rzucie głównym stabilizator jest to gruba metalowa rura o kształcie cylindrycznym. W środkowej części znajdują się zgrubienie z czterema żłobieniami przypominającymi wiertło wiertarki.

Zdjęcie numer $9$. Aparat rdzeniowy standardowy wrzutowy.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający aparat rdzeniowy wrzutowy.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono aparat rdzeniowy wrzutowy. Służą one do wiercenia otworów geologicznych bez konieczności wyciągania przewodu wiertniczego w celu wydobycia rdzenia. Składają się z rury zewnętrznej, rury wewnętrznej oraz głowicy. Rurę wewnętrzną rdzeniówki wraz z rdzeniem wiertniczym wyciąga się wewnątrz rur płuczkowych za pomocą chwytaka zamocowanego do liny. Dzięki temu uzyskuje się zwiększenie postępu wierceń a co za tym idzie skrócenie czasu wykonania otworu.
W rzucie głównym przedstawiony model składa się z aparatu rdzeniowego oraz czterech części znajdujących się pod nim. Pierwsza z części to złoty pierścień. Druga to szary walec pusty w środku z widocznymi rowkami na połączenie gwintowe wewnątrz. Trzeci element to pusty w środku szary walec z wyciętymi rowkami na połączenie gwintowe z lewej strony. Czwarty element to trochę dłuższy od poprzednika pusty w środku szary walec z wyciętymi rowkami na połączenie gwintowe z lewej strony. Aparat rdzeniowy przedstawiony jest jako rura z ostrym zakończeniem u dołu. Składa się on z szarego walca z okrągłym otworem na boku. Następnym elementem jest złote cylindryczne złączenie z rowkami. Kolejny fragment to białe cylindryczne złączenie oraz szeroka szara nakrętka. Do nakrętki przymocowany jest walec tego samego koloru z okrągłymi otworami. Następne są kolejne trzy walce, każdy następny o większej średnicy. Kolejny walec ma okrągłe otwory i jest zakończony szarym pierścieniem. Pierścień połączony jest z długim walcem za pomocą małego cylindrycznego złączenia. Z długiego walca wystają od góry i od dołu małe wąskie zaczepy w kształcie trójkąta połączonego z prostokątem. Walec zakończony jest małym zwężającym się harpunem na zawiasie

Zdjęcie numer $10$. Koronka gryzowa zębata.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający koronkę gryzową zębatą.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono koronkę gryzową zębatą.
W rzucie głównym w centralnej części ekranu widać urządzenie mechaniczne, którego podstawę stanowi czop w kształcie cylindra. Na czopie osadzony jest cylindryczny korpus, na końcu którego widać sześć łap. Na górze łapy widać okrągłą rolkę, na której znajdują się zęby.
W rzucie widać, że centralną częścią urządzenia jest okrągły pierścień wpisany w sześcian, który zbliżony jest kształtem do struktury trójkąta. Pomiędzy łapą osadzoną na zewnętrznej ściany koronki, a ścianą sześcianu osadzona jest rolka z organem roboczym wyposażonym w zęby.

Zdjęcie numer $11$. Obciążniki.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający obciążniki.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono obciążniki. Zadaniem obciążników jest wywieranie nacisku na narzędzie wiercące oraz usztywnienie dolnej części przewodu wiertniczego. Są to grubościenne rury bez szwu. Występują w trzech odmianach: gładkie na całej długości, z zatoczką na elewator oraz z zatoczką na kliny. Obecnie najczęściej stosuje się obciążniki spiralne, przez co zmniejsza się powierzchnię styku obciążnika ze ścianą otworu co zmniejsza ryzyko przychwycenia kolumny przewodu wiertniczego.
Widoczne w rzucie głównym obciążniki są orientacji poziomej. Lewy obciążnik jest koloru srebrnego, środkowy jest błękitny oraz ma wycięte rowki na całej długości, ostatni natomiast jest koloru niebieskiego. Obciążniki przedstawione są jako długie rury z zwężającym się walcem przy jednej z krawędzi. Ściana boczna zwężającego się walca pokryta jest wycięciami do połączenia gwintowego.

Zdjęcie numer $12$. Rura płuczkowa.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający rury płuczkowe.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono rury płuczkowe. Rury płuczkowe to podstawowa część przewodu wiertniczego. Wykonane są jako rury stalowe bez szwu. Ich cechą charakterystyczną są spęczenia znajdujące się na końcach każdej z rur. Ze względu na tę cechę rury płuczkowe dzieli się na wewnętrznie spęczane (WS), zewnętrznie spęczane (ZS) oraz rury wewnętrznie i zewnętrznie spęcznane (WZS). Połączenia między rurami mogą być wykonywane jako rury płuczkowe gwintowane lub rury płuczkowe z połączeniami zwornikowymi.
W rzucie głównym widoczna rura jest o kształcie podłużnego cylindra o orientacji poziomej. Na końcu rury po prawej stronie widoczne jest zwężenie przypominające stożek ścięty od strony wierzchołka. Element ten jest gwintowany.

Zdjęcie numer $13$. Amortyzator drgań.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający amortyzator drgań.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono amortyzator drgań. Element montowany w kolumnie obciążników bezpośrednio nad świdrem lub nad stabilizatorami. Zadaniem amortyzatora drgań jest nie dopuszczenie do przeniesienia drgań z narzędzia wiercącego na przewód wiertniczy oraz wyżej na urządzenie wiertnicze.
W rzucie głównym amortyzator jest pokazany jako długa rurka w orientacji poziomej. Jego lewy fragment jest pusty w środku i jest koloru srebrnego. Środkowa część jest koloru niebieskiego. Po lewej stronie obok pustej przestrzeni znajduje się szary walec, który jest końcem rury przebiegającej wewnątrz amortyzatora. Rura jest w większości srebrna. Nad walcem znajdują się trzy białe pierścienie, a następnie kolejny, tym razem większy szary walec. Przy prawym końcu znajduje się kolejny biały pierścień. Prawy fragment rurki jest srebrnym walcem z stożkowatym wypustkiem na prawej krawędzi.

Zdjęcie numer $14$. Nożyce wiertnicze (hydrauliczne).

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający nożyce wiertnicze.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono nożyce wiertnicze. Podstawowym zadaniem nożyc jest umożliwienie wywołania w przewodzie wiertniczym udarów (w górę lub w dół) w celu uwolnienia przychwyconego przewodu. Umieszczane w zestawie nad obciążnikami co ma zagwarantować, że w razie przychwycenia przewodu, będą znajdować się nad miejscem przychwycenia co umożliwi ich użycie.
W rzucie głównym nożyce wiertnicze przedstawione są jako długa srebrna rura w orientacji poziomej. Z lewej strony rury wystaje szary walec zamocowany na końcu zielonej rurki poprowadzonej wewnątrz rury. Prawa strona zielonej rurki jest zakończona szarym walcem, który najpierw się zwęża, a potem poszerza. Nad nim znajduje się fragment wolnej przestrzeni, a następnie zielony walec z wyciętym rowkiem na boku. Do zielonego walca przyłączony jest kolejny szary walec. Kolejnym elementem jest czarny łącznik, a następnie kremowy walec zwężający się ku prawej stronie. Kremowy walec zakończony jest żółtym stożkowym elementem, który z prawej strony przyłączony jest do białego walca z czarnym pierścieniem. Kolejnym widocznym elementem jest długi kremowy walec zakończony kolejnym białym walcem z czarnym pierścieniem. Na prawo znajduje się szary walec z małym zwężeniem obok walca z pierścieniem. Szary walec rozszerza się i wychodzi poza rurę. Fragment nożyc znajdujący się po prawej stronie rury składa się z szarego walca z zwężeniem oraz szarą rurką.

Zdjęcie numer $15$. Silnik wgłębny.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający silnik wgłębny.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono silnik wgłebny. Silniki wgłębne służą przekazywaniu napędu obrotowego bezpośrednio na narzędzie wiercące. Wiercenia ze względu na rodzaj silnika dzielą się na: z elektrowiertem, turbowiertem i wiercenia z silnikiem hydraulicznym. Wiercenie z silnikiem hydraulicznym wykorzystuje moc hydrauliczną przepływającej płuczki wiertniczej między rotorem a statorem. Jest to rozwiązanie bardzo często stosowane przy otworach kierunkowych.
W rzucie głównym widoczny silnik składa się z części wewnętrznej i zewnętrznej. Część zewnętrza to rura, która jest pusta w środku. Część wewnętrzna składa się z walca. Walec nieznacznie wystaje z zewnętrznej rury. Do walca dołączone jest wiertło w kształcie świdra. W dolnej części zewnętrznej rury znajdują się rowki na połączenie gwintowe.