Rama pojazdu jest elementem przenoszącym wszystkie siły wynikające z pracy układów samochodu i przewożonych ładunków. służy do połączenia wszystkich układów i elementów pojazdu.

Rama podłużnicowa jest złożona z dwóch podłużnych belek (tzw. podłużnic) i poprzecznych belek (tzw. poprzeczek), łączących ze sobą obie podłużnice. Odpowiedni kształt poprzeczek ułatwia mocowanie części podwozia i nadwozia. Rama podłużnicowa posiada zarówno swoje zalety, jak i wady. Do tych pierwszych należy tania i nieskomplikowana konstrukcja.

Wadą tego rodzaju ramy jest natomiast jej duży ciężar. Ramy podłużnicowe są powszechnie stosowane w samochodach ciężarowych. Podłużnice ułożone są równolegle lub nieznacznie równolegle do osi podłużnej samochodu. Ramy te mają zazwyczaj płaską powierzchnię górną i  posiadają wsporniki  oraz otwory, służące do połączenia z nią wszystkich mocowanych do niej układów i mechanizmów

Elementy mocowane do ramy łączy się z nią przy użyciu wsporników i łączników. Większość tych pierwszych jest mocowana do podłużnic, które zapewniają ramie wymaganą wytrzymałość. Funkcję zderzaków pojazdu pełnią specjalne belki montowane na końcach ramy. Do tylnej poprzeczki ramy może być umocowane urządzenie, które sprzęga samochód z przyczepą. Podłużnice wykonuje się zwykle z belek stalowych o przekroju ceowym. Mogą one być także wzmocnione wkładkami, które umieszcza się w miejscach szczególnie obciążonych.

Poprzeczki mają odpowiednio dobrane przekroje otwarte lub zamknięte, które są przynitowane lub przyspawane do podłużnic. Coraz częściej w tych miejscach stosuje się połączenia śrubowe. Połączenia poprzeczek z podłużnicami są wykonywane w taki sposób, aby uzyskać najkorzystniejszy rozkład naprężeń w materiale łączonych elementów. W tym celu końce poprzeczek zwykle kształtuje się tak, aby poprzeczka przylegała do podłużnicy na większej powierzchni niż powierzchnia przekroju poprzeczki. Dzięki temu naprężenia występujące w miejscach połączeń są rozłożone na większą powierzchnię i nie powodują tym samym niekorzystnego spiętrzenia naprężeń.

Często w miejscach łączenia podłużnic i poprzeczek stosuje się płaskie płyty stalowe, które pełnią funkcję lokalnych wzmocnień. Zwykle dąży się do uzyskania jak najniższego położenia ramy względem podłoża, co pozwala na uzyskanie niskiego położenia nadwozia. Obniżenie wysokości samej ramy osiąga się poprzez stosowanie podłużnic o małej wysokości przekroju. W połączeniach większych zespołów i elementów z ramą wykorzystuje się elementy metalowo‑gumowe. Ich zadaniem jest zmniejszenie dynamicznych obciążeń w miejscu połączenia. Często stosuje się obniżenie przedniej części ramy przez odpowiednie ukształtowanie podłużnic.

Wsporniki mocujące poszczególne podzespoły do ramy są wykonywane jako odlewy staliwne lub żeliwne oraz jako stalowe wytłoczki. Silnik mocuje się do ramy w kilku punktach. Wykorzystuje się do tego wsporniki i łączniki metalowo‑gumowe, których zadaniem jest tłumienie drgania silnika i ograniczanie przełożenia tych drgań na ramę samochodu. Wsporniki mocowania silnika do ramy są zwykle kształtowymi elementami stalowymi.

Często stosuje się dodatkową, odpowiednio profilowaną poprzeczkę ramy, podtrzymującą tylną część silnika. Podobnie jak silnik są mocowane do ramy skrzynia biegów i skrzynia rozdzielcza oraz wał napędowy. Kabinę, osie jezdne i mosty napędowe wiążą z ramą elementy ich zawieszenia. Skrzynię ładunkową łączy się z ramą za pomocą metalowych lub metalowo‑gumowych wsporników. Urządzenia specjalne, takie jak cysterny czy żurawie, są zwykle mocowane do ramy pośredniej połączonej z ramą samochodu obejmami i śrubami. Stosowanie ramy pośredniej ułatwia montowanie urządzeń na podwoziu samochodu i usztywnia konstrukcję nośną.

Ilustracja interaktywna przedstawia ramę podłużnicową. Składa się ona z dwóch długich równoległych listew połączonych ze sobą poprzecznymi krótkimi listwami. Dodatkowo między listwami zamontowano poprzecznie wiele drobnych elementów, na przykład prętów, śrub czy haków. Na grafice wymienione są poszczególne elementy ramy podłużnicowej. Po kliknięciu na nazwę elementu, element ten podświetla się oraz pojawia się dodatkowy opis tekstowy, grafika ze zbliżeniem na element oraz tożsame z nim nagranie dźwiękowe.

Układ hamulcowy służy do zmniejszenia prędkości lub zatrzymania pojazdu znajdującego się w ruchu oraz do jego unieruchomienia podczas postoju. W tym celu stosuje się hamulce robocze (zasadnicze), awaryjne i postojowe (pomocnicze). Układ hamulcowy powinien być przede wszystkim niezawodny, aby zapewnić wysoki poziom bezpieczeństwa czynnego. Składa się z mechanizmu uruchamiającego hamulce, w którym czynnikiem roboczym w samochodach użytkowych najczęściej jest sprężone powietrze oraz mechanizmów hamulcowych tarczowych lub szczękowo‑bębnowych. W samochodach użytkowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony stosuje się hydrauliczny mechanizm uruchamiania hamulców ze wspomaganiem podciśnieniowym. Koniecznym elementem współczesnych układów hamulcowych jest system zapobiegający zablokowaniu kół podczas hamowania, znany jako ABS.

Układ kierowniczy — zbiór elementów konstrukcyjnych, które współdziałając ze sobą, pozwalają nadawać pojazdowi kierunek zgodnie z potrzebami i zamysłami kierowcy.

Składa się z mechanizmu zwrotniczego, który służy do takiego ustawienia kół kierowanych względem siebie, aby ich toczenie po łuku odbywało się poprawnie, bez poślizgu oraz mechanizmu kierowniczego, służącego do ustawienia kół kierowanych pod kątem umożliwiającym uzyskanie wymaganego kierunku jazdy. Elementami mechanizmu zwrotniczego są drążki kierownicze, ramiona zwrotnic i zwrotnice kół. Mechanizmu kierowniczy składa się z kola kierownicy, kolumny kierownicy, wału kierownicy oraz przekładni kierowniczej.

Przyczepa — pojazd drogowy bez jednostki napędowej; zbudowany tak, że można łączyć go z samochodem osobowym, ciężarowym, ciągnikiem rolniczym, autobusem. Podział przyczep umożliwia rozróżnienie ich na te z dyszlem skrętnym (obrotnicą) oraz centralnoosiowe (jedno-, dwu- i trzyosiowe).

Naczepa — pojazd drogowy, który nie posiada własnego napędu, przystosowany konstrukcyjnie do transportu różnego rodzaju towaru. Część pojazdu i duża część ładunku spoczywają na ciągniku siodłowym, czyli pojeździe silnikowym ciągnącym naczepę. Aby zamocować naczepę do ciągnika siodłowego, należy obniżyć tylne zawieszenie, podjechać siodłem pod naczepę i podpiąć przewody łączące instalację elektryczną układy pneumatyczny i hamulcowy. Po wykonaniu tych czynności pozostaje podniesienie zawieszenia ciągnika i schowanie nóżek naczepy.

Żuraw przenośny (przeładunkowy) to dźwignica zamontowana na samochodzie ciężarowym pomiędzy kabiną kierowcy a skrzynią lub z tyłu pojazdu, służąca do załadunku towaru na samochód oraz jego rozładunku; w tym żurawie leśne służące do załadunku i rozładunku drewna (zalicza się tu również harvester’y i forwarder’y – specjalistyczne maszyny przeznaczone do zrywki lub/i transportu drewna).
Wszystkie żurawie przenośne (przeładunkowe) podlegają dozorowi technicznemu.
Jednak żurawie przenośne (przeładunkowe) o udźwigu do $250 \mathrm{kg}$ z wyłączeniem żurawi służących do przemieszczania osób ustalono formę dozoru uproszczonego (urządzenia nie wymagają zgłoszenia do UDT i badań, ale należy zapewnić konserwację i obsługę przez osoby posiadające odpowiednie uprawnienia; uprawnienia do obsługi nie są wymagane przy urządzeniach z napędem ręcznym).

Żuraw samochodowy — zaliczany jest do grupy żurawi samojezdnych. To dźwignica zainstalowana na podwoziu specjalistycznego samochodu ciężarowego. Wykorzystuje się ją głównie do prac załadunkowych, rozładunkowych i przeładunkowych oraz montażowych. Z żurawi samochodowych korzysta się także w budownictwie oraz przemyśle podczas montażu obiektów konstrukcyjnych. Są zbudowane głównie z wciągarek i wysięgnika wychylnego, który umożliwia transportowanie i manipulowanie ładunkami. Wszystkie żurawie samochodowe o udźwigu powyżej $250 \mathrm{kg}$ podlegają dozorowi technicznemu.

Winda załadowcza — ruchomy podest załadowczy osadzony na podwoziu samochodu ciężarowego, służący do zmiany położenia przewożonych przedmiotów (podnoszenia lub opuszczania) w trakcie ładowania i rozładowywania przestrzeni ładunkowej. Najczęściej wyposażony jest w napęd hydrauliczny i podlega dozorowi technicznemu.