I. Muzyka w ujęciu historycznym – periodyzacja, język, właściwości i charakterystyka.
2. Starożytność (Egipt, Grecja, Rzym i in.). Uczeń:
1) wymienia i omawia funkcje muzyki (użytkowa, obrzędowa, rozrywkowa, wojskowa);
2) rozróżnia i charakteryzuje gatunki muzyczne związane z teatrem antycznym (hymn, oda).
II. Analiza i interpretacja dzieł muzycznych. Uczeń:
3. zna konteksty kulturowe i naukowe powstawania muzyki;
4. dokonuje analizy percepcyjnej, uwzględniając:
a) elementy muzyki,
b) podstawowe techniki kompozytorskie,
c) cechy stylów muzycznych,
d) strukturę gatunków i form muzycznych, ich zmiany i rozwój,
e) funkcje: np. religijna, społeczna, użytkowa, artystyczna i in.,
5. rozpoznaje cechy stylistyczne utworu reprezentującego określoną epokę muzyczną.
III. Tworzenie wypowiedzi związanych z historią i kulturą muzyczną. Uczeń:
1. wypowiada się w formie ustnej (np. dyskusja, prezentacja, debata) i/lub pisemnej (np. esej, referat) o dziełach muzycznych w oparciu o podstawową terminologię;
3. interpretuje i odczytuje w kontekście dokonań epoki wybrane dzieła muzyczne.
Nauczysz się
charakteryzować cechy dramatu greckiego;
określać etapy rozwoju teatru greckiego;
wykazywać funkcje aktorów w teatrze greckim.
Panatenaje i Wielkie Dionizje – rola muzyki
Antyczna Grecja wytworzyła wysoką kulturę muzyczną, powstałą pod wpływem innych kultur starożytnych, m.in. Egiptu, Asyrii i Babilonii. Odwoływała się do uniwersalnych wartości etycznych, czerpiąc źródła z mitów i etyki greckiej. Najważniejszymi elementami dramatu były: treść (mytos), charakter (ete), kształt zewnętrzny (ppsis), język (leksis), myśl (dianoia), muzyka (melopoia).
Muzyka nierozerwalnie związana była z uroczystościami religijnymi. W Atenach najważniejsze były Panatenaje i Wielkie Dionizje, które w VI wieku zostały rozbudowane i zawierały wiele elementów muzycznych.
R3MfmoDlDfZ6P
Ilustracja przedstawia białą kartkę z zagiętym prawym dolnym rogiem. Na kartce znajduje się zapisany czarną czcionką cytat z Landenls John, „Muzyka starożytnej Grecji”, Kraków 2003. Cytat brzmi: „Panatenaje były świętowane przez całą ludność Aten i otaczającej je krainy - Attyki - co roku w okresie letnim, natomiast szczególną odmianę tych uroczystości, zwaną Wielkimi Panatenajami, odprawiano co cztery lata. Z tej okazji tkano nową szatę przeznaczoną dla starożytnego posągu Ateny, znajdującego się w dawnej świątyni, której ruiny nadal widoczne są na Akropolu (część jej fundamentów przykrytych jest przez Erechtejon). Podczas corocznych celebracji formowała się dostojna procesja, która wyruszała spod ateńskich murów granicznych. Przy akompaniamencie muzyków i tancerzy kroczyła przez całe miasto. Jej trasa wiodła poprzez rynek - Agorę, po czym wspinała się zboczem Akropolu.” Źródło: Landenls John, „Muzyka starożytnej Grecji”, Kraków 2003, s. 18
Źródło: online-skills, licencja: CC BY 3.0.
Podczas procesji śpiewano peanPeanpean ku czci Apollina lub Ateny, który miał charakter dziękczynny lub zawierał prośbę o uchronienie przed niebezpieczeństwami. Wykonywany był podczas procesji do świątyni i poprzedzał go prozodionProzodionprozodion. Podczas Panatenajów oprócz części religijnych odbywały się zawody muzyczne: instrumentalistów, śpiewaków, chórów i tancerzy.
Rj2YIHLXZujwo
Ilustracja interaktywna przedstawia: Praksyteles, Apollo Sauroctonus, IV w. p.n.e., Luwr, Paryż, Francja. Na ilustracji znajduje się posąg nagiego, młodego mężczyzny. Stoi on obok drzewa, na którym widoczna jest jaszczurka. Postać jedną rękę ma uniesioną do góry, a drugą do przodu. Posąg jest w kolorze kości słoniowej. Po kliknięciu kursorem myszy na grafikę, zostanie wyświetlona informacja dodatkowa oraz pojawi się obraz nieznanego autora pt. „Athéna à la ciste”. Na obrazie znajduje się zbliżenie na popiersie kobiety. Na głowie ma nakrycie.
Ilustracja interaktywna przedstawia: Praksyteles, Apollo Sauroctonus, IV w. p.n.e., Luwr, Paryż, Francja. Na ilustracji znajduje się posąg nagiego, młodego mężczyzny. Stoi on obok drzewa, na którym widoczna jest jaszczurka. Postać jedną rękę ma uniesioną do góry, a drugą do przodu. Posąg jest w kolorze kości słoniowej. Po kliknięciu kursorem myszy na grafikę, zostanie wyświetlona informacja dodatkowa oraz pojawi się obraz nieznanego autora pt. „Athéna à la ciste”. Na obrazie znajduje się zbliżenie na popiersie kobiety. Na głowie ma nakrycie.
Praksyteles, Apollo Sauroctonus, IV w. p.n.e., Luwr, Paryż, Francja, wikimedia.org, domena publiczna
RhHAkuRRpsbPR11
Ilustracja przedstawia białą kartkę z zagiętym prawym dolnym rogiem. Na kartce znajduje się zapisany czarną czcionką cytat z Landenls John, „Muzyka starożytnej Grecji”, Kraków 2003. Cytat brzmi: „Innym, ważniejszym świętem ateńskim, podczas którego muzyka odgrywała rolę jeszcze bardziej doniosłą były Wielkie Dionizje, odprawiane w końcu marca lub na początku kwietnia. Był to czas, gdy po zimowych sztormach morze stawało się znów żeglowne, czas, gdy wszystko „otwierało się" na nowo. Uroczystości trwały kilka dni i zawierały szereg wydarzeń muzycznych. Najważniejszym z rytuałów było procesyjne przeniesienie starożytnego posągu boga Dionizosa do granic terytorium Aten i ponowne jego „przywitanie". Był to gest przeprosin, zadośćuczynienia za niezbyt przychylne przyjęcie, jakie zgotowało mu miasto, gdy przybył doń po raz pierwszy. Następnie posąg niesiono z powrotem do świątyni w Atenach znajdującej się na tyłach zabudowań scenicznych teatru. Wędrówce tej towarzyszyły sprośne pieśni nawiązujące do płodnościowego charakteru rytuału. Muzyka rozległa się na wszystkich wymienionych etapach. Gdy procesja powracała do centrum miasta, odbywały się tam liczne wydarzenia o charakterze muzycznym - zawody w grze na aulosie i kitarze oraz w śpiewie.” Źródło: Landenls John, „Muzyka starożytnej Grecji”, Kraków 2003, s. 19
Źródło: online-skills, licencja: CC BY 3.0.
Dionizjom towarzyszyły muzyczne wydarzenia: zawody w grze na aulosieAulosaulosie i kitarzeKitarakitarze oraz w śpiewie. Największą rozrywką było wykonywanie dytyrambów – pieśni, która w VI wieku p.n.e. przeznaczona była na chór mężczyzn lub chłopców z towarzyszeniem muzyka grającego na aulosie. Dytyramby przyczyniły się do rozwoju dramatu greckiego, który połączył poezję, muzykę i taniec.
RbS2ACmASVZQC
Ilustracja interaktywna przedstawia: Aulos, ok. 500 r. p.n.e., British Museum, Londyn, Wielka Brytania. Instrument muzyczny. Był to jeden z najpopularniejszych instrumentów starożytnej Grecji. Jest to długa, szara rurka z dziurami. Wyglądem przypomina flet. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Dźwięk Aulosu. Dźwięk cechuje się groźnym, tajemniczym charakterem.
Ilustracja interaktywna przedstawia: Aulos, ok. 500 r. p.n.e., British Museum, Londyn, Wielka Brytania. Instrument muzyczny. Był to jeden z najpopularniejszych instrumentów starożytnej Grecji. Jest to długa, szara rurka z dziurami. Wyglądem przypomina flet. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Dźwięk Aulosu. Dźwięk cechuje się groźnym, tajemniczym charakterem.
Aulos, ok. 500 r. p.n.e., British Museum, Londyn, Wielka Brytania, wikimedia.org, domena publiczna
RdHmouHDKAQaB
Ilustracja interaktywna przedstawia: Fresk z muzykiem grającym na kitarze, ok. 470 r. p.n.e, Luwr, Paryż, Francja, Na ilustracji znajduje się młody mężczyzna w długich, kręconych włosach. Ubrany jest w długie szaty. Na kolanach trzyma kitarę, na której gra. Postać siedzi na ławce. W tle znajduje się jasne tło. Mężczyzna jest półnagi, w pasie widoczny jest fragment płótna. Postać nie ma rąk.Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Eurypides, tragedia Orestes, V w. p.n.e. Kompozycja posiada umiarkowane tempo. Cechuje się spokojnym charakterem.
Ilustracja interaktywna przedstawia: Fresk z muzykiem grającym na kitarze, ok. 470 r. p.n.e, Luwr, Paryż, Francja, Na ilustracji znajduje się młody mężczyzna w długich, kręconych włosach. Ubrany jest w długie szaty. Na kolanach trzyma kitarę, na której gra. Postać siedzi na ławce. W tle znajduje się jasne tło. Mężczyzna jest półnagi, w pasie widoczny jest fragment płótna. Postać nie ma rąk.Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Eurypides, tragedia Orestes, V w. p.n.e. Kompozycja posiada umiarkowane tempo. Cechuje się spokojnym charakterem.
Fresk z muzykiem grającym na kitarze, ok. 470 r. p.n.e, Luwr, Paryż, Francja, wikimedia.org, domena publiczna
Polecenie 1
Na podstawie powyższych tekstów źródłowych porównaj Panatenaje i Wielkie Dionizja. Zwróć uwagę na rolę muzyki w obchodzonych uroczystościach.
RbudCZv9tO6bl
Wykonaj zgodnie z poleceniem.
Wykonaj zgodnie z poleceniem.
Etapy rozwoju dramatu
Rozwój dramatu w starożytnej Grecji przypada na VI w. p.n.e. Uroczystości na cześć boga Dionizosa składały się z chóralnych śpiewów na jego cześć, którym przewodniczył koryfeusz. Takim koryfeuszem był prawdopodobnie Tespis, który wpadł na pomysł, aby jedna osoba prowadziła dialog z chórem. Był to pierwszy krok do powstania dramatu. Gatunkowo dramat przybierał formę tragiczną, komiczną i satyryczną. Do najstarszych zachowanych zabytków należy część cyklu dramatycznego Ajschylosa (525‑450 p.n.e.) – tragedia Błagalnice. Do jego zasług należy wprowadzenie drugiego aktora w celu spotęgowania ekspresji. U dramaturga ważną rolę pełni narracja poprzedzająca akcję dramatu. Taką rolę pełnią trzy pieśni chóralne Agamemnona o dużym ładunku dramatycznym. Chór nie tylko śpiewał tekst, ale również gestykulował –jego taniec naśladował wydarzenia historyczne i wyrażał uczucia śpiewaków.
Sofokles (496‑406 p.n.e.) dodał trzeciego aktora, do jego zasług należy stworzenie klasycznego dramatu, w którym w składzie tragedii znalazły się: wstęp (prologos), chór wchodzący (parodos), pięć epizodów dialogowych (epejsodion), oddzielonych występami chóru (stasimon), oraz pieśni końcowej chóru (exodus). W takim układzie znalazły się elementy stałe: tańce o charakterze pantomimyPantomimapantomimy, pochwalne hymny, pieśni miłosne i wojenne, sceny fantastyczne, postacie mityczne. Muzykę tworzyły melika i rytm, a charakter melodii zależał od zasad tonalnych i porządkujących.
Zmiany w treści dramatu wprowadził Eurypides (ok. 485 – ok. 406 p.n.e.), który poszerzył wątki mityczno‑bohaterskie. Większą rangę nadał śpiewowi solowemu, który pełnił główną rolę w akcji dramatycznej, a chór pełnił rolę komentatora wydarzeń. W jego wczesnych tragediach rozbudowane monologi dotyczą przeszłości i oparte są na pieśni solowej zwanej monodią. Reprezentatywną sztuką jest powstała w końcu V wieku p.n.e. Iona. Dwie części sztuki zajmują dialogi, a 1/3 jest śpiewana lub inkantowana.
R1IZag7VQPqW7
Ilustracja interaktywna przedstawia: Eurypides, tragedia Orestes, V w. p.n.e, Luwr, Paryż, Francja. Mężczyzna jest półnagi, w pasie widoczny jest fragment płótna. Postać nie ma rąk. Mężczyzna siedzi na fotelu. Posąg jest w kolorze kości słoniowej. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: Utwór Eurypides Tragedia. Kompozycja posiada umiarkowane tempo. Cechuje się spokojnym charakterem.
Ilustracja interaktywna przedstawia: Eurypides, tragedia Orestes, V w. p.n.e, Luwr, Paryż, Francja. Mężczyzna jest półnagi, w pasie widoczny jest fragment płótna. Postać nie ma rąk. Mężczyzna siedzi na fotelu. Posąg jest w kolorze kości słoniowej. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: Utwór Eurypides Tragedia. Kompozycja posiada umiarkowane tempo. Cechuje się spokojnym charakterem.
Autor nieznany, „Rzeźba Eurypidesa”, V w. p.n.e, Luwr, Paryż, Francja, wikimedia.org, domena publiczna (ilustracja), Eurypides, Orestes, Pierwszy chorus, wyk. Christodoulos Halaris, online-skills, CC BY 3.0
Powstanie komedii wiąże się z obchodzonym jesienią świętem winobrania zwanym Małymi Dionizjami. Było to widowisko humorystyczno - komiczne, w trakcie którego śpiewano wesołe pieśni. Antyczna komedia pozwalała aktorom na większą swobodę. U Arystofanesa pojawia się parabasis/parabaza, w której przewodnik chóru bezpośrednio zwraca się w imieniu autora do publiczności. Ważnym miejscem w teatrze greckim jest kolista przestrzeń naprzeciwko sceny zwana orchestrą. Na niej tańczono i śpiewano, później tak nazywano miejsce, na którym stał chór. Spektaklom towarzyszyły instrumenty, gdyż muzyka odgrywała bardzo ważną rolę w życiu codziennym i religijnym. Kitara, aulos i lira to najważniejsze instrumenty. W Ptakach Arystofanesa w 223 wersie znajduje się informacja że ktoś gra na aulosie spoza sceny. Cechą charakterystyczną komedii z V wieku jest reguła, że tańcom przewodzi auleta.
Od komosu (gr. kómos – pochód, procesja), pochodzi nazwa gatunku: komodía to dosłownie: „pieśń komosu”. Komedia rozpoczynała się zawsze prologiem, którego zadaniem było przedstawienie widzom założeń sztuki. Po nim następuje parodos, pierwsza, wstępna pieśń chóru. Chór, tradycyjnie przebrany za zwierzęta lub fantastyczne postacie, nadawał ton całej komedii. W komediach Arystofanesa rola chóru maleje na rzecz partii aktorskich. Dalej scenki mówione przeplatają się z partiami śpiewanymi. Zadaniem komedii jest ośmieszenie ludzi czy środowiska lub sytuacji. Komedię kończy pieśń chóru, zwana éksodos - wyjście.
R1DyEr9KrKgzu1
Ilustracja interaktywna przedstawia: Cztery postacie z Wazy Pronomosa. Źródło: Landenls John, Muzyka starożytnej Grecji. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Na boku wazy w trzech poziomach ukazana jest grupa aktorów przygotowujących się do wykonania dramatu satyrowego - (...) przedstawia cztery postacie z dolnego poziomu. 2. Znajdujący się po prawej stronie aktor ma na sobie krótkie spodnie, maskę zaś trzyma w ręce. 3. Ten po lewej stronie maskę już włożył i ćwiczy typowy dla chóru satyrów taniec z podskokami, zwany sikinnis. 4. Jeden mężczyzna zdaje się należeć do grupy głównych aktorów, trzyma lirę, na której przypuszczalnie grał w czasie dramatu. 5. Drugą postacią jest auleta ubrany w eleganckie szaty i usadowiony na wytwornym siedzeniu. Jest to Pronomos – słynny wirtuoz pochodzący z Teb. Muzyk ten przyczynił się do rozwoju konstrukcji aulosu. (…) można zatem wywnioskować, że wybitny solista mógł był angażowany do produkcji teatralnej, nawet jeśli był to dramat satyrowy. Źródło: Landenls John, Muzyka starożytnej Grecji, Kraków 2003, s. 39.
Ilustracja interaktywna przedstawia: Cztery postacie z Wazy Pronomosa. Źródło: Landenls John, Muzyka starożytnej Grecji. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Na boku wazy w trzech poziomach ukazana jest grupa aktorów przygotowujących się do wykonania dramatu satyrowego - (...) przedstawia cztery postacie z dolnego poziomu. 2. Znajdujący się po prawej stronie aktor ma na sobie krótkie spodnie, maskę zaś trzyma w ręce. 3. Ten po lewej stronie maskę już włożył i ćwiczy typowy dla chóru satyrów taniec z podskokami, zwany sikinnis. 4. Jeden mężczyzna zdaje się należeć do grupy głównych aktorów, trzyma lirę, na której przypuszczalnie grał w czasie dramatu. 5. Drugą postacią jest auleta ubrany w eleganckie szaty i usadowiony na wytwornym siedzeniu. Jest to Pronomos – słynny wirtuoz pochodzący z Teb. Muzyk ten przyczynił się do rozwoju konstrukcji aulosu. (…) można zatem wywnioskować, że wybitny solista mógł był angażowany do produkcji teatralnej, nawet jeśli był to dramat satyrowy. Źródło: Landenls John, Muzyka starożytnej Grecji, Kraków 2003, s. 39.
Cztery postacie z Wazy Pronomosa. Źródło: Landenls John, Muzyka starożytnej Grecji, Kraków 2003, s. 39
Zadania
RXe5IlXNLzbEl
Ćwiczenie 1
Uzupełnij luki w tekście. Najważniejszymi elementami dramatu były: treść (mytos), charakter (Tu uzupełnij), kształt zewnętrzny (ppsis), język (leksis), myśl (dianoia), Tu uzupełnij (melopoia). Muzyka nierozerwalnie związana była z uroczystościami Tu uzupełnij. W Atenach najważniejsze były Tu uzupełnij i Wielkie Dionizje, które w VI wieku zostały rozbudowane i zawierały wiele elementów muzycznych.
Uzupełnij luki w tekście. Najważniejszymi elementami dramatu były: treść (mytos), charakter (Tu uzupełnij), kształt zewnętrzny (ppsis), język (leksis), myśl (dianoia), Tu uzupełnij (melopoia). Muzyka nierozerwalnie związana była z uroczystościami Tu uzupełnij. W Atenach najważniejsze były Tu uzupełnij i Wielkie Dionizje, które w VI wieku zostały rozbudowane i zawierały wiele elementów muzycznych.
Uzupełnij luki w tekście.
Najważniejszymi elementami dramatu były: treść (mytos), charakter (............), kształt zewnętrzny (ppsis), język (leksis), myśl (dianoia), .............. (melopoia).
Muzyka nierozerwalnie związana była z uroczystościami ....................... W Atenach najważniejsze były .................... i Wielkie Dionizje, które w VI wieku zostały rozbudowane i zawierały wiele elementów muzycznych.
R1buRnFTW6dci
Ćwiczenie 2
Z podanych zdań określ fałszywe. Możliwe odpowiedzi: 1. Panatenaje były świętem związanym z kultem Posejdona., 2. Eurypides nadał większe znaczenie śpiewowi solowemu., 3. Sofokles jako pierwszy przeciwstawił chórowi aktora., 4. Kolebką teatru Greckiego są Ateny.
Z podanych zdań określ fałszywe. Możliwe odpowiedzi: 1. Panatenaje były świętem związanym z kultem Posejdona., 2. Eurypides nadał większe znaczenie śpiewowi solowemu., 3. Sofokles jako pierwszy przeciwstawił chórowi aktora., 4. Kolebką teatru Greckiego są Ateny.
Z podanych zdań zaznacz fałszywe.
Panatenaje były świętem związanym z kultem Posejdona.
Eurypides nadał większe znaczenie śpiewowi solowemu.
Sofokles jako pierwszy przeciwstawił chórowi aktora.
Kolebką teatru greckiego są Ateny.
RH6lRRMgLArPB
Utwór nr 1 do zadania nr 3
Utwór nr 1 do zadania nr 3
Dźwięk nr 1 do zadania 3, online-skills, CC BY 3.0
Dźwięk nr 2 do zadania 3, online-skills, CC BY 3.0
Utwór nr 2 do zadania nr 3
R1MqUFg6PQ8jB
Ćwiczenie 3
Opisz własnymi słowami dźwięk aulosa i kitary. Do czego mozesz je porównać?
Opisz własnymi słowami dźwięk aulosa i kitary. Do czego mozesz je porównać?
Na podstawie nagrań, napisz nazwę instrumentu.
Dźwięk instrumentu nr I – ............
Dźwięk instrumentu nr II – ............
Inna wersja zadania
Wyjaśnij pojęcie aulos.
Ćwiczenie 4
Wskaż, która z postaci nie należy do grupy aktorów.
R14ote7gOnOeR
Czarno-biała ilustracja nieznanego autora przedstawia grupę osób przygotowujących się do przedstawienia. Na każdej postaci została zamieszczona cyfra. Postać numer jeden wykonuje pozy, rozciąga się, postać numer dwa gra na instrumencie - Aulosie. Postać numer trzy jest ubrana w czepek, w dłoni trzyma instrument strunowy. Postać numer cztery patrzy się w prawo, a w dłoni trzyma maskę.
Rj4EzdHrl83CQ
Do grupy aktorów nie należy postać nr - 1. 2, 2. 4, 3. 3, 4. 1
Do grupy aktorów nie należy postać nr - 1. 2, 2. 4, 3. 3, 4. 1
1, 3, 2, 4
Do grupy aktorów nie należy postać nr - ............
Inna wersja zadania
Wyjaśnij pojęcie auleta.
R1DoKsnEex4Rm
Ćwiczenie 5
Do greckich nazw, przyporządkuj ich polskie odpowiedniki. prologos. Możliwe odpowiedzi: 1. dialogi, 2. wstęp, 3. epizody chóralne, 4. pieśń końcowa, 5. wejście chóru. parodos. Możliwe odpowiedzi: 1. dialogi, 2. wstęp, 3. epizody chóralne, 4. pieśń końcowa, 5. wejście chóru. epejsodion. Możliwe odpowiedzi: 1. dialogi, 2. wstęp, 3. epizody chóralne, 4. pieśń końcowa, 5. wejście chóru. stasimon. Możliwe odpowiedzi: 1. dialogi, 2. wstęp, 3. epizody chóralne, 4. pieśń końcowa, 5. wejście chóru. exodus. Możliwe odpowiedzi: 1. dialogi, 2. wstęp, 3. epizody chóralne, 4. pieśń końcowa, 5. wejście chóru
Do greckich nazw, przyporządkuj ich polskie odpowiedniki. prologos. Możliwe odpowiedzi: 1. dialogi, 2. wstęp, 3. epizody chóralne, 4. pieśń końcowa, 5. wejście chóru. parodos. Możliwe odpowiedzi: 1. dialogi, 2. wstęp, 3. epizody chóralne, 4. pieśń końcowa, 5. wejście chóru. epejsodion. Możliwe odpowiedzi: 1. dialogi, 2. wstęp, 3. epizody chóralne, 4. pieśń końcowa, 5. wejście chóru. stasimon. Możliwe odpowiedzi: 1. dialogi, 2. wstęp, 3. epizody chóralne, 4. pieśń końcowa, 5. wejście chóru. exodus. Możliwe odpowiedzi: 1. dialogi, 2. wstęp, 3. epizody chóralne, 4. pieśń końcowa, 5. wejście chóru
Do greckich nazw, przyporządkuj ich polskie odpowiedniki.
wejście chóru, epizody chóralne, wstęp, pieśń końcowa, dialogi
prologos
parodos
epejsodion
stasimon
exodus
R1YLh3q3vdqtX
Ćwiczenie 6
Ułóż imiona zgodnie z chronologią. Elementy do uszeregowania: 1. Tespis, 2. Arystofanes, 3. Eurypides, 4. Sofokles
Ułóż imiona zgodnie z chronologią. Elementy do uszeregowania: 1. Tespis, 2. Arystofanes, 3. Eurypides, 4. Sofokles
Ułóż imiona postaci zgodnie z chronologią.
Eurypides
Arystofanes
Tespis
Sofokles
RqFEDbQoJXS4X
Ćwiczenie 7
Do terminów dobierz właściwe definicje. Prozodion – 1. Uroczysta pieśń dziękczynna skierowana do Apollina. 2. Pieśń błagalna lub dziękczynna skierowana do bogów. 3. Rodzaj widowiska teatralnego, w którym dominuje ekspresja ciała.
Pantomima – 1. Uroczysta pieśń dziękczynna skierowana do Apollina. 2. Pieśń błagalna lub dziękczynna skierowana do bogów. 3. Rodzaj widowiska teatralnego, w którym dominuje ekspresja ciała.
Pean – 1. Uroczysta pieśń dziękczynna skierowana do Apollina. 2. Pieśń błagalna lub dziękczynna skierowana do bogów. 3. Rodzaj widowiska teatralnego, w którym dominuje ekspresja ciała.
Do terminów dobierz właściwe definicje. Prozodion – 1. Uroczysta pieśń dziękczynna skierowana do Apollina. 2. Pieśń błagalna lub dziękczynna skierowana do bogów. 3. Rodzaj widowiska teatralnego, w którym dominuje ekspresja ciała.
Pantomima – 1. Uroczysta pieśń dziękczynna skierowana do Apollina. 2. Pieśń błagalna lub dziękczynna skierowana do bogów. 3. Rodzaj widowiska teatralnego, w którym dominuje ekspresja ciała.
Pean – 1. Uroczysta pieśń dziękczynna skierowana do Apollina. 2. Pieśń błagalna lub dziękczynna skierowana do bogów. 3. Rodzaj widowiska teatralnego, w którym dominuje ekspresja ciała.
Do terminów dobierz właściwe definicje.
Rodzaj widowiska teatralnego, w którym dominuje ekspresja ciała., Uroczysta pieśń dziękczynna skierowana do Apollina., Pieśń błagalna lub dziękczynna skierowana do bogów.
Wykaż, jakie związki zachodzą pomiędzy muzyką a teatrem greckim.
ROLXLdRtluwjF
Wykonaj zgodnie z poleceniem.
Wykonaj zgodnie z poleceniem.
Słownik pojęć
Auleta
Auleta
muzyk grający na aulosie.
Aulos
Aulos
instrument muzyczny z grupy aerofonów stroikowych, popularny w starożytnej Grecji, związany tam z kultem Dionizosa.
Kitara
Kitara
starogrecki instrument muzyczny z grupy chordofonów szarpanych.
Pantomima
Pantomima
rodzaj widowiska teatralnego, w którym dominuje ekspresja ciała.
Pean
Pean
w greckiej liryce chóralnej uroczysta pieśń dziękczynna skierowana do Apollina.
Prozodion
Prozodion
jeden z gatunków melicznych w starożytnej Grecji, pieśń błagalna lub dziękczynna skierowana do bogów.
Źródło pojęć:
https://encyklopedia.pwn.pl/
Biblioteka muzyczna
RbS2ACmASVZQC
Ilustracja interaktywna przedstawia: Aulos, ok. 500 r. p.n.e., British Museum, Londyn, Wielka Brytania. Instrument muzyczny. Był to jeden z najpopularniejszych instrumentów starożytnej Grecji. Jest to długa, szara rurka z dziurami. Wyglądem przypomina flet. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Dźwięk Aulosu. Dźwięk cechuje się groźnym, tajemniczym charakterem.
Ilustracja interaktywna przedstawia: Aulos, ok. 500 r. p.n.e., British Museum, Londyn, Wielka Brytania. Instrument muzyczny. Był to jeden z najpopularniejszych instrumentów starożytnej Grecji. Jest to długa, szara rurka z dziurami. Wyglądem przypomina flet. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Dźwięk Aulosu. Dźwięk cechuje się groźnym, tajemniczym charakterem.
Aulos, ok. 500 r. p.n.e., British Museum, Londyn, Wielka Brytania, wikimedia.org, domena publiczna
RdHmouHDKAQaB
Ilustracja interaktywna przedstawia: Fresk z muzykiem grającym na kitarze, ok. 470 r. p.n.e, Luwr, Paryż, Francja, Na ilustracji znajduje się młody mężczyzna w długich, kręconych włosach. Ubrany jest w długie szaty. Na kolanach trzyma kitarę, na której gra. Postać siedzi na ławce. W tle znajduje się jasne tło. Mężczyzna jest półnagi, w pasie widoczny jest fragment płótna. Postać nie ma rąk.Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Eurypides, tragedia Orestes, V w. p.n.e. Kompozycja posiada umiarkowane tempo. Cechuje się spokojnym charakterem.
Ilustracja interaktywna przedstawia: Fresk z muzykiem grającym na kitarze, ok. 470 r. p.n.e, Luwr, Paryż, Francja, Na ilustracji znajduje się młody mężczyzna w długich, kręconych włosach. Ubrany jest w długie szaty. Na kolanach trzyma kitarę, na której gra. Postać siedzi na ławce. W tle znajduje się jasne tło. Mężczyzna jest półnagi, w pasie widoczny jest fragment płótna. Postać nie ma rąk.Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Eurypides, tragedia Orestes, V w. p.n.e. Kompozycja posiada umiarkowane tempo. Cechuje się spokojnym charakterem.
Fresk z muzykiem grającym na kitarze, ok. 470 r. p.n.e, Luwr, Paryż, Francja, wikimedia.org, domena publiczna
R1IZag7VQPqW7
Ilustracja interaktywna przedstawia: Eurypides, tragedia Orestes, V w. p.n.e, Luwr, Paryż, Francja. Mężczyzna jest półnagi, w pasie widoczny jest fragment płótna. Postać nie ma rąk. Mężczyzna siedzi na fotelu. Posąg jest w kolorze kości słoniowej. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: Utwór Eurypides Tragedia. Kompozycja posiada umiarkowane tempo. Cechuje się spokojnym charakterem.
Ilustracja interaktywna przedstawia: Eurypides, tragedia Orestes, V w. p.n.e, Luwr, Paryż, Francja. Mężczyzna jest półnagi, w pasie widoczny jest fragment płótna. Postać nie ma rąk. Mężczyzna siedzi na fotelu. Posąg jest w kolorze kości słoniowej. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: Utwór Eurypides Tragedia. Kompozycja posiada umiarkowane tempo. Cechuje się spokojnym charakterem.
Autor nieznany, „Rzeźba Eurypidesa”, V w. p.n.e, Luwr, Paryż, Francja, wikimedia.org, domena publiczna (ilustracja), Eurypides, Orestes, Pierwszy chorus, wyk. Christodoulos Halaris, online-skills, CC BY 3.0
Bibliografia
Landenls John, Muzyka starożytnej Grecji, Kraków 2003
Józef Chomiński, Krystyna Wilkowska‑Chomińska, Historia muzyki cz. I, 1990