Etap operacji
Chirurg wykonujący amputację powinien mieć na uwadze nie tylko aspekt czysto lekarski, ratujący zdrowie lub życie chorego, lecz powinien również uwzględniać możliwości przyszłego zaprotezowania nowo powstałego narządu, który wraz z protezą pełnić będzie funkcję naturalnej kończyny. Istnieje wiele klasyfikacji amputacji w obrębie kończyny dolnej, jednak najczęściej opierają się one na wysokości dokonywanej amputacji (Rycina 1.):
amputacja w obrębie stopy – istnieje wiele poziomów amputacji, począwszy od poszczególnych palców stopy, poprzez amputację w obrębie stawu stępowo‑śródstopnego (amputacja Lisfranca), stawu poprzecznego stępu (amputacja Choparta), po odjęcie całej stopy wraz z usunięciem powierzchni stawowej kości piszczelowej oraz obu kostek (amputacja Syme’a),
amputacja w obrębie podudzia – wyróżnia się podział na kikut krótki, średni i długi, najczęściej wykonuje się kikut średniej długości, ze względu na największe możliwości wydolnościowe – tym samym to kikut najbardziej funkcjonalny,
wyłuszczenie w stawie kolanowym – całkowite odjęcie kości podudzia,
amputacja w obrębie uda – najczęściej wyróżnia się podział na kikut krótki, średni i długi, najczęściej wykonuje się kikut średniej długości,
wyłuszczenie w stawie biodrowym – wykonuje się przez odjęcie całej kończyny dolnej od miednicy, co skutkuje przecięciem mięśni poruszających fizjologicznie kończyną dolną i utrudnia sterowanie protezą.
Ze względów chorobowych przy planowanej operacji lub w sytuacjach nagłych lekarz operujący wybiera poziom amputacji jak najbardziej oszczędzający kończynę, ale z drugiej strony umożliwiający pacjentowi odpowiednie zaprotezowanie kikuta. W zależności od poziomu amputacji powstały kikut powinien być jak najbardziej funkcjonalny pod względem biomechanicznym, czyli przystosowany do zaprotezowania, a następnie do sprawnej lokomocji w przypadku amputacji w obrębie kończyny dolnej.
Powrót do spisu treściPowrót do spisu treści