Model $1$. Świder gryzowy z zębami słupkowymi.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający świder gryzowy z zębami słupkowymi. Świder gryzowy jest to narzędzie wiercące pozwalające na zwiercanie powierzchni kołowej otworu wiertniczego. Wykonany jest jako korpus stalowy, wyposażony w rolki z nafrezowanymi zębami lub osadzonymi słupkami z węglika wolframu.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono świder gryzowy z zębami słupkowymi. Świdry gryzowe to najpowszechniej stosowany typ świdrów w wiertnictwie obrotowym. Składają się z zespawanych ze sobą segmentów (łap) wyposażonych w czopy, na których osadzone są obrotowe gryzy uzbrojone w zęby frezowane lub słupki. W segmentach umieszczane są kanały, doprowadzające płuczkę wiertniczą pod gryzy. Kanały zakończone są wymiennymi dyszami porcelanowymi, których zadaniem jest nadanie odpowiedniej prędkości wypływu płuczce wiertniczej. W zależności od konstrukcji świdra, ilość dysz może wynosić $1$, $3$ lub $4$. Charakterystyczną cechą świdrów gryzowych są łożyska, umieszczone na czopie, umożliwiające obracanie się gryzów podczas urabiania skały. Sposób, w jaki ułożyskowany jest czop, może się zmieniać w zależności od sił, jakie łożyska będą musiały przenieść. Głównym zadaniem obecności łożyska kulkowego w konstrukcji świdra jest zapobieganie spadnięciu gryza z czopa. W zależności od twardości skał stosuje się gryzy z zębami frezowanymi (do skał miękkich) lub z zębami słupkowymi (do skał twardych). Im skała bardziej miękka tym długość słupków lub zębów jest większa a im twardsza tym mniejsza. Rozmieszczone zęby lub słupki na obwodzie gryzów tworzą wieńce w taki sposób, że wieńce jednego gryza wchodzą między wieńce drugiego gryza. Takie ułożenie powoduje samoczyszczenie się gryzów z urobku. W celu zapobiegnięcia utraty średnicy zewnętrznej powierzchnie boczne segmentów są wzmacniane poprzez napawanie twardym materiałem lub zbrojąc je słupkami z węglików spiekanych. Wyróżniamy świdry jedno-, dwu-, trój- lub czterogryzowe jednak najczęściej stosowane są świdry trójgryzowe. Do danych warunków techniczno - geologicznych świdry gryzowe dobieramy według kodu IADC. Sposób w jaki świder gryzowy urabia zwiercaną skałę to kruszenie.
W rzucie głównym widać urządzenie mechaniczne, którego podstawę stanowi gwintowany czop w kształcie lejka. Na czopie osadzone są trzy łapy zakończone gryzem. Łapa, znajdująca się w centralnej części ekranu, widziana z tyłu ma kształt prostokąta o zaokrąglonych wierzchołach górnych. Łapa, która znajduje się z prawej strony ekranu, widziana z boku, jest w kształcie połowy prostopadłościanu utworzonego poprzez odcięcie jego części w linii przekątnej prostopadłościanu. Na utworzonej w ten sposób powierzchni bocznej łapy osadzone są gryzy. Gryz stanowi półkolistą tarczę, po obwodzie której w formie wieńców osadzone są słupki. Podstawa słupka jest w kształcie cylindra, na szczycie którego znajduje się zaokrąglenie w formie półkuli lub wierzchołka stożka. Widoczne rzędy wieńców na sąsiadujących gryzach wchodzą między siebie. Na szczycie gryza widocznego w centralnej części ekranu znajduje się cyfra $1$.
Pomiędzy podstawami gryzów widać okrągły otwór czyli dyszę, którą doprowadzana jest płuczka.
Ze względu na to, że urządzenie składa się z takich samych segmentów, opis rzutu z prawej strony, z lewej strony oraz z tyłu urządzenia będzie tożsamy opisowi rzutu głównego.
W rzucie z góry widać, że urządzenie zbudowane jest z trzech takich samych segmentów. Osadzone słupki na tarczy gryza rozmieszczone są w formie czterech wieńców. Pomiędzy łapami widać okrągłe otwory, w których znajduje się dysza z płuczką. Na modelu znajdują się trzy takie otwory.
W rzucie dolnym w centralnej części podstawy czopa widać otwór. Na jego dnie widać stalowy element, na powierzchni którego po bo bokach widać wklęsłe stożkowe kształty w rozmieszczeniu trójkątnym. Zaokrąglone wierzchołki wklęsłych kształtów są skierowane w stronę środka podstawy.

Model $2$. Świder gryzowy z zębami frezowymi.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający świder gryzowy z zębami frezowymi. Świder gryzowy jest to narzędzie wiercące pozwalające na zwiercanie powierzchni kołowej otworu wiertniczego. Wykonany jest jako korpus stalowy, wyposażony w rolki z nafrezowanymi zębami lub osadzonymi słupkami z węglika wolframu.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono świder gryzowy z zębami frezowymi. Świdry gryzowe to najpowszechniej stosowany typ świdrów w wiertnictwie obrotowym. Składają się z zespawanych ze sobą segmentów (łap) wyposażonych w czopy, na których osadzone są obrotowe gryzy uzbrojone w zęby frezowane lub słupki. W segmentach umieszczane są kanały, doprowadzające płuczkę wiertniczą pod gryzy. Kanały zakończone są wymiennymi dyszami porcelanowymi, których zadaniem jest nadanie odpowiedniej prędkości wypływu płuczce wiertniczej. W zależności od konstrukcji świdra, ilość dysz może wynosić $1$, $3$ lub $4$. Charakterystyczną cechą świdrów gryzowych są łożyska, umieszczone na czopie, umożliwiające obracanie się gryzów podczas urabiania skały. Sposób w jaki ułożyskowany jest czop może się zmnieniać w zależności od sił jakie łożyska będą musiały przenieść. Głównym zadaniem obecności łożyska kulkowego w konstrukcji świdra jest zapobieganie spadnięciu gryza z czopa. W zależności od twardości skał stosuje się gryzy z zębami frezowanymi (do skał miękkich) lub z zębami słupkowymi (do skał twardych). Im skała bardziej miękka tym długość słupków lub zębów jest większa a im twardsza tym mniejsza. Rozmieszczone zęby lub słupki na obwodzie gryzów tworzą wieńce w taki sposób, że wieńce jednego gryza wchodzą między wieńce drugiego gryza. Takie ułożenie powoduje samoczyszczenie się gryzów z urobku. W celu zapobiegnięcia utraty średnicy zewnętrznej powierzchnie boczne segmentów są wzmacniane poprzez napawanie twardym materiałem lub zbrojąc je słupkami z węglików spiekanych. Wyróżniamy świdry jedno-, dwu-, trój- lub czterogryzowe jednak najczęściej stosowane są świdry trójgryzowe. Do danych warunków techniczno - geologicznych świdry gryzowe dobieramy według kodu IADC. Sposób w jaki świder gryzowy urabia zwiercaną skałę to kruszenie.
W rzucie głównym widać urządzenie mechaniczne, którego podstawę stanowi gwintowany czop w kształcie lejka. Na czopie osadzone są trzy łapy zakończone gryzem. Łapa, znajdująca się w centralnej części ekranu, widziana z tyłu ma kształt prostokąta o zaokrąglonych wierzchołach górnych. Łapa, która znajduje się z prawej strony ekranu, widziana z boku, jest w kształcie połowy prostopadłościanu utworzonego poprzez odcięcie jego części w linii przekątnej prostopadłościanu. Na utworzonej w ten sposób powierzchni bocznej łapy osadzone są gryzy. Gryz stanowi półkolistą tarczę, po obwodzie której w formie wieńców osadzone są zęby frezowe. Ząb frezowy jest w kształcie graniastosłupa trójkątnego czyli graniastosłupa posiadającego w podstawie trójkąt. Graniastosłup jest osadzony na tarczy w sposób, w którym podstawy trójkątne bryły są widziane jako ściany boczne. Widoczne rzędy wieńców na sąsiadujących gryzach wchodzą między siebie. Na szczycie gryza widocznego w centralnej części ekranu znajduje się cyfra $1$.
Pomiędzy podstawami gryzów widać okrągły otwór czyli dyszę, którą doprowadzana jest płuczka.
Ze względu na to, że urządzenie składa się z takich samych segmentów, opis rzutu z prawej strony, z lewej strony oraz z tyłu urządzenia będzie tożsamy opisowi rzutu głównego.
W rzucie z góry widać, że urządzenie zbudowane jest z trzech takich samych segmentów. Osadzone zęby frezowe na tarczy gryza rozmieszczone są w formie czterech wieńców. Pomiędzy łapami widać okrągłe otwory, w których znajduje się dysza z płuczką. Na modelu znajdują się trzy takie otwory.
W rzucie dolnym w centralnej części podstawy czopa widać otwór. Na jego dnie widać stalowy element, na powierzchni którego po bo bokach widać wklęsłe stożkowe kształty w rozmieszczeniu trójkątnym. Zaokrąglone wierzchołki wklęsłych kształtów są skierowane w stronę środka podstawy.

Model $3$. Świder skrawający (PDC).

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający świder skrawający (PDC). Świder PDC jest to narzędzie wiercące pozwalające na zwiercanie powierzchni kołowej otworu wiertniczego. Wykonany jest jako korpus stalowy, z naniesiona matrycą wraz z zamocowanymi ostrzami zakończonymi płytkami z polikrystalicznego diamentu (Polycrystalic diamond cutters). Świder ten urabia skałę przez skrawanie.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono świder skrawający (PDC). Są to świdry zaliczane do świdrów diamentowych wyposażone w ostrza z polikrystalicznych diamentów syntetycznych. Charakteryzują się stalowym lub matrycowym kadłubem z węglika wolframu, a także segmentowym, żebrowym lub skrzydłowym rozmieszczeniem ostrzy. Ostrza do kadłubów świdra PDC są przyspawane twardym spiekiem w specjalnych do tego przeznaczonych gniazdach. Wyróżnia się trzy główne kształty profilu roboczej powierzchni kadłuba świdrów: płaską lub lekko wygiętą, stożkową lub bardzo głęboko wygiętą oraz paraboliczną. Na jakość pracy świdra typu PDC ma wpływ wysokość wystawania ostrzy nad powierzchnię kadłuba. Im większa wysokość tym lepsze oczyszczanie dna otworu ze zwiercin jednak mniejsza wytrzymałość na nacisk osiowy. Tego typu świdry zwiercają urabianą skałę poprzez skrawanie.
W rzucie głównym widać urządzenie mechaniczne, którego podstawą jest czarny gwintowany czop w kształcie lejka. Przedłużenie czopa stanowi czarny cylindryczny element, na którym osadzony jest kadłub o powierzchni lekko wygiętej. Kadłub składa się z wypukłych segmentów o grubszej podstawie i zaokrąglonej lewej stronie. Po prawej stronie segmentów widać wypukłe półokrągłe gniazda, w których osadzone są stożkowe cylindryczne ostrza. W zależności od segmentu znajduje się w nim od sześciu do dziewięciu ostrzy. Przy podstawie każdego segmentu kadłuba znajduje się dziewięć nitów. Jest to zbrojenie wzmacniające. Nity są ułożone w dwóch pionowych rzędach. Pierwszy zawiera trzy elementy, drugi dziewięć elementów.
Na podstawie kadłuba pomiędzy segmentami z ostrzami widać okrągłe otwory z dyszą płuczkową. Dodatkowo pomiędzy widocznymi z przodu segmentami znajduje się cyfra $1$.
Ze względu na to, że urządzenie składa się z takich samych segmentów, opis rzutu z prawej strony, z lewej strony oraz z tyłu urządzenia będzie tożsamy opisowi rzutu głównego.
W rzucie z góry widać, że urządzenie zbudowane jest z sześciu takich samych segmentów z ostrzami, które z góry przybierają kształt spirali. Na całej powierzchni kadłuba widać sześć okrągłych otworów, w których znajduje się dysza z płuczką. Otworu znajdują się w okrągłych zagłębieniach, w których wycięty jest kształt w formie znaku plus. W środka znaku znajduje się otwór z dyszą.
W rzucie dolnym w centralnej części podstawy czopa widać otwór. Przez otwór widać wnętrze świdra wraz z otworami, przez które dostarczana jest płuczka.

Model $4$. Świder diamentowy ziarnisty.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający świder diamentowy ziarnisty. Świder diamentowy jest to narzędzie wiercące pozwalające na zwiercanie powierzchni kołowej otworu wiertniczego. Wykonany jest jako korpus stalowy, z naniesioną matrycą wraz diamentami.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono świder diamentowy ziarnisty. Świdry diamentowe ziarniste mają osadzone w powierzchniach roboczych i bocznych całe kryształy diamentów. Większość diamentów osadza się w powierzchni czołowej świdra, tak aby pokrywały one całkowicie dno otworu. Schemat ich rozmieszczenia jest różny dla różnych rozwiązań konstrukcyjnych i może być: promieniowy, spiralny lub koncentryczny. Ważnym parametrem opisującym świdry ziarniste jest stopień odkrycia opisujący jaka część diamentu znajduje się poza matrycą. Zazwyczaj jest to od jednej ósmej średnicy diamentu (skały twarde i spękane) do jednej trzeciej dla skał miękkich.
W rzucie głównym widać urządzenie mechaniczne, którego podstawą jest czarny gwintowany czop w kształcie lejka. Przedłużenie czopa stanowi czarny cylindryczny element w kształcie śruby, na którym osadzony złoty kadłub świdra. Na powierzchni kadłuba widać równomiernie rozmieszczone wypukłe półkoliste punkty, które stanowią kryształy diamentów. Diamenty osadzone są w segmentach składających się z trzech cienkich prostokątnych elementów, po których znajduje się kolejnych osiem podłużnych prostokątnych kształtów. W prostokątach diamenty osadzone są w dwóch rzędach, które ciągną się od podstawy korpusu po szczyt świdra w przypadku serii ośmiu prostokątów lub od połowy wysokości głowicy świdra do jej szczytu w przypadku serii trzech prostokątów. Pod serią trzech prostokątów na powierzchni korpusu znajduje się cyfra $1$.
Ze względu na to, że urządzenie składa się z takich samych segmentów, opis rzutu z prawej strony, z lewej strony oraz z tyłu urządzenia będzie tożsamy opisowi rzutu głównego.
W rzucie z góry widać, że diamenty ulegają zagęszczeniu w obszarach korpusu znajdujących się coraz bliżej środka koronki świdra. W centralnej części koronki znajduje się otwór uformowany z trzech kształtów o formie strzałek, których grot zwrócony jest w stronę środka.
W rzucie dolnym w centralnej części podstawy czopa widać otwór. Przez otwór widać wnętrze świdra wraz z otworami, przez które dostarczana jest płuczka.

Model $5$. Świder diamentowy impregnowany.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający świder diamentowy impregnowany. Świder diamentowy impregnowany jest narzędzie wiercące pozwalające na zwiercanie powierzchni kołowej otworu wiertniczego. Wykonany jest jako korpus stalowy, z naniesiona matrycą wraz z proszkiem diamentowym (powierzchnia $40$ sztuk na karat).
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono świder diamentowy impregnowany. Świdry diamentowe impregnowane, w odróżnieniu od ziarnistych, posiadają pył diamentowy jako element skrawający. Warstwa robocza powstaje poprzez zmieszanie diamentów z proszkiem twardego metalu (stanowiącym ścieralną matrycę) i poddaniu mieszanki obróbce cieplnej. Uzyskuje się wówczas jednolicie rozmieszczone, drobne diamenty na pewnej długości części roboczej narzędzia. Podczas pracy zużyte diamenty wypadają, a matryca ściera się odsłaniając kolejne warstwy diamentów.
W rzucie głównym widać urządzenie mechaniczne, którego podstawą jest czarny gwintowany czop w kształcie lejka. Przedłużenie czopa stanowi miedziany cylindryczny element w kształcę śruby z dwoma kwadratowymi wycięciami przy podstawie od strony czopa. Na górze elementu osadzony jest złoty kadłub koronki świdra. Na powierzchni kadłuba widać równomiernie rozmieszczone żłobienia, które oddzielają prostokątne wypukłe elementy. Góra prostokątnego elementu ulega pofalowaniu oraz zwężaniu wraz ze zmniejszeniem odległości do szczytu koronki. Widoczny segment składa się z trzech prostokątnych wypukłych kształtów biegnących od podstawy koronki doi jej szczytu oraz jednego prostokątnego kształtu biegnącego od połowy wysokości koronki do jej szczytu. Pod krótszym elementem na kadłubie koronki jest cyfra $1$.
Ze względu na to, że urządzenie składa się z takich samych segmentów, opis rzutu z prawej strony, z lewej strony oraz z tyłu urządzenia będzie tożsamy opisowi rzutu głównego.
W rzucie z góry widać, że koronka składa się z trzech segmentów. Trzy pofalowane wypukłe elementy łączą się ze sobą w środku koronki. Formują w ten sposób ułożenie trójkąta. Pomiędzy utworzonymi w ten sposób ramionami znajdują się trzy po trzy wypukłe pofalowane elementy, które biegną w stronę środka koronki, ale nie łączą się z nim ani ze sobą. Pomiędzy elementami widać żłobienia, a w górnej części w rejonie środka koronki są puste przestrzenie, przez które widać szare wnętrze świdra. W rzucie dolnym w centralnej części podstawy czopa widać otwór. Przez otwór widać wnętrze świdra wraz z otworami oraz górę koronki.

Model $6$. Koronka skrawająca.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający koronkę skrawającą. Koronka skrawająca jest to narzędzie wiercące urabiające na zasadzie skrawania skały. Zwyczajowo koronkami skrawającymi nazywa się koronki wiertnicze wyposażone w ostrza z węglika wolframu lub ze stali stopowych.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy koronki. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono koronkę skrawającą. Koronki typu PDC ze względu na możliwość formowania ostrzy różnej wielkości i konfiguracji występują w wielu formach, różniących się kształtem matrycy, ilością i wielkością ostrzy lub systemem płukania. Dodatkową zaletą koronek PDC jest brak łożysk i innych ruchomych elementów zmniejszających żywotność narzędzi oraz zwiększających prawdopodobieństwo awarii wiertniczej. Uzyskuje się również większe przewierty oraz większe uzyski w porównaniu z konwencjonalnymi narzędziami skrawającymi.
W rzucie głównym podstawę koronki stanowi szary element gwintowany w kształcie zwężającego się do dołu lejka. U góry podstawy koronki znajduje się niebieski element, na powierzchni którego widać żłobienia w kształcie cylindra o zaokrąglonym dnie od strony podstawy. Na żłobieniu znajduje się cyfra $1$. Pomiędzy cylindrycznymi żłobieniami widać zęby o kształcie graniastosłupa z lekko ścięta powierzchnią górną. Zęby zamontowane są naprzemiennie po stronie wewnętrznej i zewnętrznej koronki. Podstawa zęba przymontowana do koronki ma zaokrąglone dno.
Ze względu na to, że urządzenie składa się z takich samych segmentów, opis rzutu z prawej strony, z lewej strony oraz z tyłu urządzenia będzie tożsamy opisowi rzutu głównego.
W rzucie górnym widać, że zęby osadzone na szczycie koronki mają podstawę ośmiokąta foremnego. Zęby zewnętrzne i wewnętrzne są umieszczone do połowy swojej szerokości w obudowie koronki. Góra koronki jest szersza od podstawy koronki. Zarówno w rzucie dolnym jak i górnym widać przelot koronki.

Model $7$. Koronka skrawająca PDC

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający koronkę skrawającą PDC. Koronka skrawająca z ostrzami PDC jest to narzędzie wiercące pozwalające na zwiercanie powierzchni pierścieniowej otworu wiertniczego. Wykonana jest jako korpus stalowy, z naniesiona matrycą wraz z zamocowanymi ostrzami zakończonymi płytkami z polikrystalicznego diamentu (Polycrystalic diamond cutters). Koronka ta urabia skałę przez skrawanie.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy koronki. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono koronkę skrawającą PDC. Koronki typu PDC ze względu na możliwość formowania ostrzy różnej wielkości i konfiguracji występują w wielu formach, różniących się kształtem matrycy, ilością i wielkością ostrzy lub systemem płukania. Dodatkową zaletą koronek PDC jest brak łożysk i innych ruchomych elementów zmniejszających żywotność narzędzi oraz zwiększających prawdopodobieństwo awarii wiertniczej. Uzyskuje się również większe przewierty oraz większe uzyski w porównaniu z konwencjonalnymi narzędziami skrawającymi.
W rzucie głównym podstawę koronki stanowi szary cylindryczny element o płaskiej powierzchni zewnętrznej. U góry podstawa łączy się jasno szarą koronką, na powierzchni której znajdują się wypukłe elementy w kształcie rombu. Góra rąbu ulega zaokrągleniu i biegnie po krawędzi górnej koronki do jej wnętrza. Na zaokrągleniu znajdują się szare stożkowe elementy, w których osadzone są czarne cylindryczne ostrza skrawające. Na górnej krawędzi koronki, po jej obwodzie biegną ostrza skierowane w sposób prostopadły do koronki. Po dwa takie ostrza znajdują się pomiędzy wypukłymi elementami.
Na ścianie bocznej koronki, pomiędzy wypukłymi elementami znajduje się cyfra $1$.
Ze względu na to, że urządzenie składa się z takich samych segmentów, opis rzutu z prawej strony, z lewej strony oraz z tyłu urządzenia będzie tożsamy opisowi rzutu głównego.
W rzucie górnym widać, że urządzenie można podzielić na siedem segmentów, które przedzielają zaokrąglone kształty z ostrzami. Na zaokrągleniu widocznych jest siedem ostrzy skrawających. Zarówno w rzucie dolnym jak i górnym widać przelot koronki. Na podstawie wewnętrznej koronki widać żłobienia, które stanowią połączenie gwintowane.

Model $8$. Koronka diamentowa ziarnista

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający koronkę diamentową ziarnistą. Koronka diamentowa ziarnista jest to narzędzie wiercące pozwalające na zwiercanie powierzchni pierścieniowej otworu wiertniczego. Wykonana jest jako korpus stalowy, z naniesioną matrycą wraz diamentem.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy koronki. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono koronkę diamentową ziarnistą. Główne elementy konstrukcyjne koronek diamentowych to korpus zakończony gwintem umożliwiającym połączenie narzędzia z rdzeniówką oraz matryca, w której osadzone są diamenty. Podstawowym zadaniem matrycy jest utrzymanie diamentów w warunkach zmiennych naprężeń występujących podczas rdzeniowania. Matryce wykonywane są zazwyczaj z węglików spiekanych ze względu na twardość oraz współczynnik rozszerzalności cieplnej tego materiału, który powinien być zbliżony do rozszerzalności cieplnej diamentów. Przeciwdziała to przedwczesnemu wypadaniu diamentów z matrycy.
W rzucie głównym podstawę koronki stanowi czarny cylindryczny element o płaskiej powierzchni zewnętrznej. U góry podstawa łączy się ze złotą koronką, na powierzchni której znajdują się cienkie żłobienia pomiędzy wypukłymi elementami w kształcie prostokątnym. Prostokątne elementy ulegają zwężeniu w górnej części koronki. Dodatkowo nad krawędzią koronki ulegają zaokrągleniu. Na pojedynczym prostokątnym elemencie od jego podstawy do połowy jego wysokości biegną trzy wypukłe, równoległe względem siebie cienkie półcylindryczne kształty. Nad nimi w trzech rzędach pionowo do góry biegną małe wypukłe elementy o kształcie półkuli.
Koronkę można podzielić na cztery segmenty. Granicę stanowi powierzchnia płaska koronki, nad którą są dwa krótkie prostokątne elementy z trzema rzędami niewielkich wypukłych półkul. W segmencie znajduje się dziesięć pełnych prostokątnych kształtów. Na jednym z pełnych prostokątnych kształtów znajduje się cyfra $1$.
W rzucie górnym widać, że prostokątne elementy zawężają się. Następnie zawężające sąsiadujące ze sobą prostokąty ulegają połączeniu w kształt przypominający trapez. Elementy widoczne u góry koronki biegną przez krawędź górną do wewnątrz. Koronka na środku ma otwór przelotowy.
W rzucie dolnym widać, że przy podstawie koronka ma połączenie gwintowane. Dodatkowo średnica podstawy jest większa od średnicy góry koronki.
W rzucie bocznym z lewej, prawej strony oraz z tyłu opis jest tożsamy do opisu rzutu głównego.

Model $9$. Koronka diamentowa impregnowana

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający koronkę diamentową impregnowaną. Koronka diamentowa impregnowana jest to narzędzie wiercące pozwalające na zwiercanie powierzchni pierścieniowej otworu wiertniczego. Wykonana jest jako korpus stalowy, z naniesiona matrycą wraz z proszkiem diamentowym (powierzchnia $40$ sztuk na karat).
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy koronki. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono koronkę diamentową impregnowaną. Główne elementy konstrukcyjne koronek diamentowych to korpus zakończony gwintem umożliwiającym połączenie narzędzia z rdzeniówką oraz matryca, w której osadzone są diamenty. Podstawowym zadaniem matrycy jest utrzymanie diamentów w warunkach zmiennych naprężeń występujących podczas rdzeniowania. Matryce wykonywane są zazwyczaj z węglików spiekanych ze względu na twardość oraz współczynnik rozszerzalności cieplnej tego materiału, który powinien być zbliżony do rozszerzalności cieplnej diamentów. Przeciwdziała to przedwczesnemu wypadaniu diamentów z matrycy.
W rzucie głównym podstawę koronki stanowi czarny cylindryczny element o płaskiej powierzchni zewnętrznej. U góry korpus cylindra łączy się z jasnoszarą koronką o płaskiej powierzchni. Na górze koronki widać zęby w kształcie graniastosłupów o podstawie prostokąta. Na obu ścianach bocznych zęba od strony zewnętrznej koronki znajdują się dwa czarne równoległe względem siebie otwory. Otwory biegną pionowo w górę przez całą długość zęba. U góry koronki znajduje się cyfra $1$.
W rzucie górnym widać, że koronka ma dziewięć zębów. Prostokątne czarne otwory widoczne są również na dolnej części ostrza to znaczy od strony zewnętrznej krawędzi oraz pomiędzy zębami. W środku koronka jest pusta i widać jej przelot.
W rzucie dolnym widać, że przy podstawie koronka ma połączenie gwintowane.

Model $10$. Koronka gryzowa z zębami słupkowymi.

Na ekranie widać animowany interaktywny model przedstawiający koronkę gryzową z zębami słupkowymi. Koronka gryzowa jest to narzędzie wiercące pozwalające na zwiercanie powierzchni pierścieniowej otworu wiertniczego. Wykonana jest jako korpus stalowy, wyposażony w rolki z nafrezowanymi zębami lub osadzonymi słupkami z węglika wolframu. Koronka ta występuje pod zwyczajową nazwą koronka 'zębata'.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy koronki. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono koronkę gryzową słupkową. Koronki gryzowe niszczą strukturę skały poprzez jej kruszenie w wyniku przemiany momentu obrotowego przewodu na udary i poślizg zębów po dnie otworu. W tego typu rozwiązaniach konstrukcyjnych energia kinetyczna obrotu przemienia się w energię potencjalną o wartości niezbędnej do zniszczenia skały, przez co uzyskuje się efekt urabiania górotworu.
W rzucie głównym widać urządzenie mechaniczne, którego podstawę stanowi płaski czop w kształcie cylindra. Na czopie osadzonych jest sześć łap zakończonych gryzem. Łapa, znajdująca się w centralnej części ekranu, widziana z tyłu ma kształt prostokąta o zaokrąglonych wierzchołach górnych. Łapa, która znajduje się z prawej strony ekranu, widziana z boku, jest w kształcie połowy prostopadłościanu utworzonego poprzez odcięcie jego części w linii przekątnej prostopadłościanu. Na utworzonej w ten sposób powierzchni bocznej łapy osadzone są gryzy. Gryz stanowi półkolistą tarczę, po obwodzie której w formie wieńców osadzone są słupki. Podstawa słupka jest w kształcie cylindra, na szczycie którego znajduje się zaokrąglenie w formie półkuli lub wierzchołka stożka. Widoczne rzędy wieńców na sąsiadujących gryzach wchodzą między siebie. Na szczycie gryza widocznego w centralnej części ekranu znajduje się cyfra $1$. Ze względu na to, że urządzenie składa się z takich samych segmentów, opis rzutu z prawej strony, z lewej strony oraz z tyłu urządzenia będzie tożsamy opisowi rzutu głównego.
W rzucie z góry widać, że urządzenie zbudowane jest z sześciu takich samych segmentów. Osadzone słupki na tarczy gryza rozmieszczone są w formie trzech wieńców. Pomiędzy łapami widać okrągłe otwory, w których znajduje się dysza z płuczką.
W rzucie dolnym w centralnej części podstawy czopa widać otwór. Wewnętrzna powierzchnia czopa przy jego podstawie jest żłobiona czyli posiada połączenie gwintowane.

Model $11$. Koronka gryzowa zębata

Na ekranie widać animowany interaktywny model koronki gryzowej zębatej. Koronka gryzowa zębata jest to narzędzie wiercące pozwalające na zwiercanie powierzchni pierścieniowej otworu wiertniczego. Wykonana jest jako korpus stalowy, wyposażony w rolki z nafrezowanymi zębami lub osadzonymi słupkami z węglika wolframu. Koronka ta występuje pod zwyczajową nazwą koronka 'zębata'.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy koronki. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono koronkę gryzową zębatą. Koronki gryzowe niszczą strukturę skały poprzez jej kruszenie w wyniku przemiany momentu obrotowego przewodu na udary i poślizg zębów po dnie otworu. W tego typu rozwiązaniach konstrukcyjnych energia kinetyczna obrotu przemienia się w energię potencjalną o wartości niezbędnej do zniszczenia skały, przez co uzyskuje się efekt urabiania górotworu.
W rzucie głównym w centralnej części ekranu widać urządzenie mechaniczne, którego podstawę stanowi czop w kształcie cylindra. Na czopie osadzony jest cylindryczny korpus, na końcu którego widać sześć łap. Na górze łapy widać okrągłą rolkę, na której znajdują się zęby. Element przypomina koło zębate. Na środku łapy widzianej w centralnej części ekranu znajduje się cyfra $1$.
Ze względu na to, że urządzenie składa się z takich samych segmentów, opis rzutu z prawej strony, z lewej strony oraz z tyłu urządzenia będzie tożsamy opisowi rzutu głównego.
W rzucie z góry widać że centralną częścią urządzenia jest okrągły pierścień wpisany w sześcian, który zbliżony jest kształtem do struktury trójkąta. Pomiędzy łapą osadzoną na zewnętrznej ściany koronki a ścianą sześcianu osadzona jest rolka z organem roboczym wyposażonym w zęby
W rzucie dolnym w centralnej części podstawy czopa widać żłobienia, które stanowią połączenie gwintowane.