Polski romantyzm zbiegł się czasowo z dominacją filozofii heglowskiej na europejskich uczelniach i salonach. Polscy filozofowie zaczęli tworzyć filozofię narodową, która miała wyrażać ducha narodowego, zapewnić mu przetrwanie i wyznaczyć cele na przyszłość. Równocześnie powszechne było heglowskie przekonanie, że historia już się skończyła i co ważnego miało się w niej wydarzyć – już miało miejsce. Nie można było się Heglem nie fascynować, ale trudno było się z nim zgodzić. Należało więc poprawić i zreformować jego koncepcję. Zwalczyć go jego własnymi metodami filozofowania. Tak powstały historiozofia polskiego romantyzmu i idea słowiańszczyzny jako syntezy.