Skrót DVB (ang. Digital Video Broadcasting) oznacza nadawanie telewizji sygnałem cyfrowym. Opublikowane standardy i specyfikacje DVB są zarządzane i udostępniane przez ETSI (ang. European Telecommunications Standards Institute) za pośrednictwem internetu.

Ze względu na sposób nadawania tego sygnału (np. modulację i częstotliwość) wyróżnia się trzy metody nadawania:

• DVB‑T (ang. Digital Video Broadcasting – Terrestrial) i DVB‑T$2$ (ang. Digital Video Broadcasting – Terrestrial Second Generation); standardy telewizji naziemnej, w których do kompresji audio/wideo wykorzystuje się standardy MPEG‑2, MPEG‑4 (H.264) dla DVB‑T oraz dodatkowo MPEG‑H (H265/HEVC) dla nowszego standardu DVB‑T2 (dwa razy lepsze wykorzystanie pasma radiowego);

• DVB‑S (ang. Digital Video Broadcasting – Satellite) i DVB‑S2 (ang. Digital Video Broadcasting – Satellite – Second Generation); standardy telewizji cyfrowej nadawanej przez satelity; nowszy standard DVB‑S$2$ w porównaniu do poprzedniej wersji umożliwia m.in. odbiór programów w wysokiej rozdzielczości z zastosowaniem kompresji H.265/HEVC;

• DVB‑C (ang. Digital Video Broadcasting – Cable) i DVB‑C$2$ (ang. Digital Video Broadcasting – Cable Second Generation); standardy telewizji cyfrowej nadawanej w sieciach kablowych; standard DVB‑C oferuje jeden strumień transmisji danych, natomiast nowszy DVB‑C$2$ to transmisja wielostrumieniowa, co powoduje zwiększenie pojemności pasma od 30 do 60%.

Podstawowa wersja DVB charakteryzuje się jakością obrazu porównywalną z DVD ($480/576\text{i}$, rozdzielczość pionowa, liczba poziomych linii na obrazie), dodatkowo umożliwia ona odbiór interaktywny (np. włączanie napisów lub przełączanie ścieżek audio). Obraz i dźwięk przesyłane są w systemie MPEG‑2 oraz istnieje możliwość kompresji obrazu w standardzie MPEG‑4 (H.264).

Warstwa kodowania umożliwia dostosowanie sygnału z informacją binarną do postaci umożliwiającej przesyłanie w danym medium (przetwarzanie i przesyłanie danych pochodzących z różnych źródeł, koder programu).

Warstwa multipleksacji to utworzony wspólny strumień transportowy TS (ang. Transport Stream), multipleks, czyli kombinacja kilku lub kilkunastu programów oraz usług dodatkowych, które mają postać pakietów (identyfikowalne pakiety przesyłane sekwencyjnie, po zakodowaniu w formacie MPEG (ang. Moving Picture Experts Group).

Warstwa transmisyjna wykorzystuje poszczególne wyznaczone modulacje do przesyłania tych samych usług w różnych systemach sieciowych, szerokopasmowych, również o zasięgu globalnym.

Naziemna telewizja cyfrowa związana jest z rozsyłaniem cyfrowych sygnałów radia, telewizji i danych w atmosferze przez anteny związane z ziemią. Standard ten zastąpił tradycyjną telewizję analogową. Przejście na nadawanie cyfrowe pozwala na poprawę jakości obrazu i dźwięku, ponadto umożliwia efektywniejsze wykorzystanie częstotliwości i nadawanie większej ilości programów.

Częstotliwości transmisyjne stosowane w naziemnej telewizji cyfrowej DVB‑T (ang. Digital Video Broadcasting – Terrestrial) w przypadku Polski określone są w ośmiu niezależnych multipleksach:

• sześć nadawanych w zakresie częstotliwości $470-790\text{MHz}$,

• jeden nadawany w zakresie $790-862\text{ MHz}$,

• jeden w zakresie $174-230\text{MHz}$.

Dla systemu DVB‑T na jednym kanale jest przesyłany w jednym strumieniu danych tzw. multipleks. Wszystkie dane, które są przesyłane w tym jednym kanale, zawierają kilka programów telewizyjnych. W przyjętym w Polsce systemie kodowania w jednym multipleksie mieści się do $7$ programów telewizyjnych ze standardową jakością oraz do trzech programów telewizyjnych z wysoką rozdzielczością.

W odróżnieniu od standardu DVB‑T, w którym wykorzystuje się MPEG‑4 (H.264), w DVB‑T2 stosuje się kodowanie H.265 określane jako HEVC (ang. High Efficiency Video Coding). Nowszy standard zapewnia efektywniejsze wykorzystanie pasma częstotliwości, wymaga mniejszej przepływności bitowej, zachowując minimum tę samą jakość obrazu. Kodowanie HEVC pozwala również na efektywne przesyłanie sygnału wideo w rozdzielczości Ultra HD i 8K.

Tabela 3. Porównanie najważniejszych parametrów standardu DVB‑T i DVB‑T2

O jakości odbioru sygnału radiowo‑telewizyjnego decyduje przede wszystkim obwód antenowy. W jego skład wchodzi kilka elementów.

Anteny telewizyjne DVB‑T (rys. $2.2$), które wybiera się według wymaganej klasy zysku energetycznego i kierunkowości. Kierunkowość może być różna dla płaszczyzn poziomej i pionowej. Ze względu na szerokość pasma anteny dzieli się na anteny kanałowe, anteny wielokanałowe, anteny pasmowe i anteny wielopasmowe. Przy wyborze anteny należy uwzględnić czynniki związane z natężeniem pola elektromagnetycznego w miejscu odbioru. Są to:

• moc nadajników oraz charakterystyka anten nadawczych,

• wysokość posadowienia anten nadawczych,

• ukształtowanie terenu oraz rodzaj zabudowy między nadajnikiem i anteną odbiorczą.

Tabela 4. Dane techniczne

Zwrotnice (rys. $2.3$) stosowane są w instalacjach, w których należy podłączyć co najmniej dwie anteny, przy dużych odległościach anten odbiorczych od siebie (tych, które podłączamy do zwrotnicy). Dodatkowo zwrotnice antenowe wykorzystuje się, gdy wzmacniacz antenowy ma tylko jedno wejście. Jest to rozwiązanie stosowane przy dużych odległościach pomiędzy anteną nadawczą a odbiorczą.

RMRCnwREFlxYk

Ilustracja przedstawia zwrotnicę antenową. Jest to urządzenie, które rozdziela pasma sygnałów na różne częstotliwości. Przedstawiony model ma kształt płaskiego prostopadłościanu z trzema cylindrycznymi wejściami w części dolnej. Na ścianie przedniej widoczny jest logotyp producenta, nazwa i model urządzenia oraz rysunki wskazujące na trzy wejścia sygnału. Pierwszy to UHF o wzmocnieniu 1 decybela w przedziale od 470 do 862 megaherców. Drugi to WY oraz trzeci, sygnał VHF o wzmocnieniu 1 decybela w przedziale od 5 do 230 megaherców.

Wzmacniacz antenowy (rys. $2.4$) używany jest do kompensowania poziomu sygnału traconego w wyniku tłumienności toru. Służy również do podniesienia poziomu sygnału antenowego przy zbyt małym natężeniu pola elektromagnetycznego.

ReJDppDU0DW5F

Ilustracja przedstawia wzmacniacz antenowy. Jest to urządzenie, które wzmacnia sygnał z anteny. Ma kształt prostopadłościanu i ma po dwa wejścia na górze i na dole. Na tabliczce znajdują się informacje o producencie i techniczne dane urządzenia. Na korpusie widoczne są napisy UHF, UHF/VHF, rysunek i napisy, które informują o sile wzmacniania lub redukcji sygnału w określonych pasmach częstotliwości.

Rozgałęźniki antenowe (rys. $2.5$) stosowane do rozdzielania sygnału z jednego wejścia na wiele wyjść z małymi stratami. Sygnał po rozdzieleniu jest przekazywany do kilku przewodów, do których mogą być podłączone antenowe gniazda abonenckie.

Rfp9lSmEjjmyj

Ilustracja przedstawia rozgałęźnik antenowy. Posiada on korpus w obłym kształcie z trzema złączami na dolnej ścianie i jednym na górnej. Kabel podłączeniowy do źródła zasilania widoczny jest obok. Na płycie głównej znajduje się tabliczka znamionowa z opisem technicznym i informacjami o produkcie. Rozgałęźnik ma dwa wejścia oznaczone jako A i B, które obsługują pasma UKF VHF o wzmocnieniu 8 decybeli oraz pasmo UHF o wzmocnieniu 12 decybeli.

Gniazdo końcowe RTV‑SAT (rys. $2.6$), które dokonuje filtracji sygnałów na trzy tory: radio, DVB‑T/T2, TV‑SAT. W domach jednorodzinnych gniazda mogą łączyć funkcje DVB‑T/t2 i TV SAT.

R1Qs3TTcJcjxd

Gniazdo antenowe końcowe RTV+SAT umożliwia podłączenie odpowiednich kabli i przesyłanie sygnałów antenowych oraz sygnałów z urządzeń satelitarnych do telewizora lub odbiornika radiowego. Jest umieszczone w plastikowej obudowie i składa się z płytki, na której znajdują się dwa złącza. Jedno złącze służy do podłączenia kabla antenowego i jest przeznaczone dla sygnałów antenowych, natomiast drugie złącze jest przeznaczone dla sygnałów satelitarnych i nazywane jest złączem SAT.

Zabezpieczenie przepięciowe (rys. $2.7$) chroniące instalację przed niebezpieczeństwem pojawienia się dużych napięć w wyniku zjawisk atmosferycznych.

R2d19VT2UtbLu

Ilustracja przedstawia przykład zabezpieczenia przepięciowego. Jest to niewielkie urządzenie tłumiące zakłócenia w sygnale. Korpus ma kształt cylindryczny, wewnątrz widoczne są gwinty, które ułatwiają podłączenie anteny. Na obudowie tłumika znajdują się oznaczenia producenta i parametry tłumienia, mocy i częstotliwości.

Złącza, kabel koncentryczny, tłumiki

W zależności od ilości odbiorników oraz odległości między nimi instalacja DVB‑T/T$2$ może mieć różną strukturę i wykorzystywać inne podzespoły. Na rys. $2.8$ przedstawiono przykładową instalację DVB‑T/T$2$. Wykorzystano w nie dwa odbiorniki telewizyjne z fabrycznie wbudowanymi tunerami umożliwiającymi odbiór sygnału DVB‑T/T$2$. W związku z tym mogą być bezpośrednio wpięte do instalacji antenowej. Dwa pozostałe telewizory są wyposażone w gniazdo HDMI, lecz nie posiadają tunera DVB‑T/T$2$. Zostały więc wyposażone w zewnętrzny tuner DVB‑T/T$2$ i podpięty za pomocą kabla HDMI. Odbiornik cyfrowy DVB‑T powinien umożliwiać automatyczne wyszukiwanie programów w całym zakresie częstotliwości oraz dostosowywanie się do parametrów nadawanych sygnałów. Ponadto odbiornik może zapewniać również inne funkcje, jak odbiór programów telewizyjnych i radiofonicznych niekodowanych, wybór napisów oraz teletekst, praca przy formatach obrazów $4:3$ i $16:9$, kontrola rodzicielska do wybranych programów. Na rys. $2.9$ przedstawiono przykładowy tuner DVB‑T.

R1MWSB8vyHLig

Przedstawiona ilustracja ukazuje przykładową konfigurację instalacji DVB‑T/T. Na górze ilustracji znajduje się antena. Poniżej umieszczone są cztery odbiorniki telewizyjne. Dwa z tych odbiorników posiadają wbudowany tuner, co umożliwia im bezpośrednie połączenie z anteną. Natomiast dwa pozostałe odbiorniki korzystają z kabla HDMI. Linie kabla prowadzą od odbiorników do tunera zewnętrznego, który jest tu umieszczony. To właśnie z niego sygnał jest prowadzony do anteny.

Parametry i wymagania dla odbiornika DVB‑T zostały opisane europejską normą ETSI TS $101154\text{V}.1.8.1:2007$

Przykładowe cechy tunera:

• pełna kompatybilność ze standardami MPEG4, MPEG2 oraz DVB‑T,

• możliwość dekodowania płatnych telewizji za pomocą modułu CAM,

• obsługa pasma $7\text{[MHz]}$ i $8\text{[MHz]}$,

• wielojęzykowe menu,

• pamięć 1000 programów,

• oddzielne listy kanałów ulubionych, telewizyjnych i radiowych,

• automatyczne lub ręczne wyszukiwanie dostępnych kanałów TV i radio,

• wyjście HDMI (ang. High‑Definition Multimedia Interface) z obsługą HDCP (ang. High‑bandwidth Digital Content Protection), czyli technologii umożliwiającej kontrolę przesyłania cyfrowego dźwięku i obrazu,

• cyfrowe optyczne wyjście dźwięku S/PDIF,

• system automatycznej konwersji PAL‑NTSC‑SECAM,

• obsługa teletekstu i napisów ekranowych,

• Elektroniczny Przewodnik Programów (EPG).

R1Vr5EwX5cg7D

Grafika przedstawia urządzenie Tuner DVB, które składa się z prostopadłościennej obudowy z logo producenta i symbolami urządzenia umieszczonymi na przedniej ścianie. Tutaj znajduje się także włącznik zasilania, wyświetlacz LED i przyciski oznaczone jako plus i minus, pozwalające na regulację głośności. Na panelu przednim widoczne jest również jedno wejście.

Budowa odbiornika

Odbiornik składa się z:

• układu wejściowego oraz przetwornika analogowo‑cyfrowego (ADC),

• układu synchronizacji na podstawie sygnału pilota oraz sygnału TPS (ang. Transmission Parameters Signalling),

• przetwornika układu zmiennego,

• demodulatora OFDM,

• demultiplekserów strumienia programowego i transportowego na rozdzielone cyfrowe sygnały audio/wideo oraz danych,

• dekodera (MPEG-$2$ lub MPEG-$4$).

Opis elementów schematu:

• BER (ang. Bit Error Rate) – współczynnik liczby błędów

• Post Viterbi BER – liczba błędów po korekcji BER

• RU – licznik błędów, błędy nieskorygowane przez układ korekcji Reed‑Solomona

• Głowica odbiorcza – zadaniem głowicy jest odbiór (odnalezienie i dostrojenie się) sygnałów RF (ang. Radio Frequency) i demodulacja OFDM, oprócz odpowiednio regulowanych obwodów wejściowych układ ten posiada również wzmacniacz sygnałów, głowica odbiorcza zwana jest również tunerem RF

• Przetwornik A/C – zadanie przetwornika to odpowiednia zamiana sygnału ciągłego analogowego na postać cyfrową

• Dekoder z automatycznym przeszukiwaniem – odpowiedni sygnał cyfrowy trafia do ostatniego elementu toru odbiorczego, którym jest dekoder; jego zadanie polega na określeniu przesyłanej kombinacji bitów (odzyskanie danych cyfrowych „ukrytych” w zmodulowanym wcześniej sygnale) lub w przypadku błędów (przekłamań) w odbieranym strumieniu, wprowadzenie odpowiednich procedur korekcyjnych (o ile to jest możliwe); układy te mogą również występować jako zintegrowane z blokami korekcji błędów (korekcja Viterbi i Reed‑Solomona), zwane są wówczas modulatorami

• Korekcja Viterbi – obwód korekcyjny błędów według algorytmu Viterbiego (ang. Code Rate)

• Korekcja Reed‑Solomona – układ korekcji błędów według kodów korekcji Reed‑Solomona (ang. Reed‑Solomon error correction)

R1OBtQLZtcH5b

Widoczny jest wykres, który przedstawia widmo sygnału DVB‑T przy zastosowaniu modulacji OFDM. Na osi poziomej znajdują się częstotliwości, a na osi pionowej poziom mocy sygnału wyrażony w zakresie od -125 do -37. Na wykresie widoczna jest krzywa. Na początku od wartości minus 125 linia jest stała i lekko zygzakowata. Następnie od wartości 103 zaczyna się wyraźnie podnosić. Potem linia biegnie poziomo, a następnie gwałtownie opada. Ostatecznie wraca do wartości wyjściowej na poziomie 125.

Zalety telewizji DVB‑T:

• możliwość zwiększenia ilości odbieranych programów telewizyjnych,

• lepszą jakość odbieranych sygnałów,

• umożliwia całkowite zasilanie dużego obszaru w programy telewizyjne przez połączenie wielu nadajników telewizyjnych rozmieszczonych w różnych miejscach,

• na obrazie nie są już widoczne wielkoczęstotliwościowe odbicia,

• zwiększenia zasięgu i w celu zapewnienia możliwie najprostszego odbioru.

Wady telewizji DVB‑T:

• jakość obrazu jest gorsza niż w przypadku cyfrowej telewizji satelitarnej,

• mniejsza ilość kanałów niż w telewizji satelitarnej czy kablowej,

• opóźnienie sygnału wynoszące od około $2$ do $8$ sekund wynikające z kodowania sygnału przy nadajniku i dekodowania przy odbiorniku

Transmisja satelitarna funkcjonuje równolegle do naziemnego przesyłania sygnałów DVB‑T. Przesyłanie sygnału w sposób satelitarny ma swoją zaletę, ponieważ umożliwia podczas przesyłania programów telewizyjnych pokrycia sygnałem ogromnych obszarów za pomocą jednego nadajnika. Ogranicza to w wielu miejscach koszty przesyłania w stosunku do transmisji naziemnej. Ponadto dzięki zastosowaniu multiswitcha sygnał satelitarny może być doprowadzony z jednej anteny do wielu odbiorników telewizyjnych. Do odbioru satelitarnego przeznaczony jest zakres częstotliwości 3–30 GHz. Duża szerokość pasma umożliwia uzyskanie dużej liczby kanałów transmisyjnych. Obecnie telewizja satelitarna opiera się wyłącznie na technice cyfrowej DVB‑S.

Opis elementów występujących na schemacie:

• BER (ang. Bit Error Rate) – współczynnik liczby błędów

• Post Viterbi BER (ang. Viterbi Bit Rrror Rate – VBER) – liczba błędów po korekcji BER

• RU – licznik błędów, błędy nieskorygowane przez układ korekcji Reed‑Solomona

• Głowica odbiorcza – zadaniem głowicy jest odbiór (odnalezienie i dostrojenie się) sygnałów RF (ang. Radio Frequency) i demodulacja QPSK, głowica odbiorcza zwana jest również tunerem RF

• Przetwornik A/C – zadanie przetwornika to odpowiednia zamiana sygnału ciągłego analogowego na postać cyfrową

• Korekcja Viterbi – obwód korekcyjny błędów według algorytmu Viterbiego (ang. Code Rate)

• Korekcja Reed Solomona – układ korekcji błędów według kodów korekcji Reed‑Solomona (ang. Reed‑Solomon error correction)

Instalacja satelitarna musi zawierać właściwie dobrane elementy, aby nie występowały zakłócenia. Zasadniczo odbiorcza instalacja telewizyjna może być podzielona na trzy grupy.

A. Odbiorcza antena satelitarna (antena paraboliczna, rys. $2.13$) jest pierwszym elementem warunkującym jakość otrzymywanego obrazu telewizyjnego. O jakości otrzymywanego obrazu oraz optymalnym funkcjonowaniu decyduje wielkość reflektora anteny, jej ognisko i ukształtowanie promiennika w konwerterze. Przy antenach parabolicznych promiennik konwertera umieszcza się w ognisku anteny. Każda antena satelitarna musi być dokładnie ukierunkowana na satelitę. Wymagane jest ustawienie kąta wzniesienia (elewacja) i w płaszczyźnie poziomej (azymut).

RmJyGfdybSFGu

Grafika przedstawia antenę satelitarną. Ma ona kształt talerza, który jest lekko wklęsły, co ułatwia skupianie odbieranych sygnałów. Ta spłaszczona kulista powierzchnia ma zamontowane ramię, na którym umieszczony jest konwerter, którego zadaniem jest przetwarzanie fal na sygnał telewizyjny. Antena jest zamocowana na wsporniku. Miejscem montażu jest ściana lub dach budynku.

Innym rozwiązaniem jest zastosowanie anteny offsetowej (tzw. podświetlonej), która posiada asymetryczną, owalną powierzchnię niezasłoniętą przez konwerter, wspornik i promiennik. Punkt skupienia sygnału jest przesunięty w tej konstrukcji od geometrycznego środka reflektora parabolicznego o kąt $23°$.

R1LqXirGZrStW

Grafika przedstawia antenę satelitarną. Ma ona kształt talerza, który jest lekko wklęsły, co ułatwia skupianie odbieranych sygnałów. Ta spłaszczona kulista powierzchnia ma zamontowane ramię, na którym umieszczony jest konwerter, którego zadaniem jest przetwarzanie fal na sygnał telewizyjny.

B. Jednostka zewnętrzna (konwerter, rys. $2.14$), która służy do przetworzenia energii z ogniska anteny parabolicznej w sygnał elektryczny, jego wzmocnienia i przemiany na częstotliwość pośrednią. Konwerter zbudowany jest z promiennika (służy do zbierania energii skupianej w ognisku anteny odbiorczej i do przekształcania jej w falę), przełącznika polaryzacyjnego i właściwego konwertera (służy do przemiany częstotliwości mikrofalowych na pośrednią częstotliwość satelitarną $950...2150 \text{MHz}$ oraz wzmacnia i przełącza sygnały).

R1Edt7xjbHW0u

Grafika przedstawia konwerter pojedynczy, który jest niewielkim urządzeniem wykorzystywanym w systemach telewizji satelitarnej. Konwerter jest umieszczony w korpusie w kształcie niewielkiej, płaskiej, prostokątnej puszki, której górna część jest cylindrem z płaską pokrywą. Wewnątrz puszki znajdują się złącza, które są nagwintowane i zgrupowane po dwa w parze. Złącza służą do podłączenia kabli do odbiornika i anteny.

C. Jednostka wewnętrzna (tuner satelitarny) ma za zadanie, aby z doprowadzonego sygnału pośredniej częstotliwości z konwertera wybrać kanał i spowodować niezbędną selekcję oraz wzmocnienie i zdemodulowanie sygnału satelitarnego. W ten sposób otrzymuje się sygnały audio i wideo, które mogą być doprowadzane bezpośrednio do odbiornika TV. Na rys. $2.15$ przedstawiono schemat blokowy odbiornika satelitarnego.

R1LDJlqSIr4ft

Grafika przedstawia schemat. Zasadę połączeń między elementami na schemacie przedstawiono za pomocą linii i strzałek kierunkowych łączących umieszczone w ramkach elementy w następujący sposób: Sygnał z anteny jest wprowadzany do głowicy. Sygnał przechodzi przez demodulator i korektę błędów. Następnie jest przekształcany w sygnał UHF przez modulator. Sygnał UHF może być przekształcany między sygnałem cyfrowym i analogowym przez konwerter C/A. Po tym jest dekodowany przez dekoder MPEG na format wideo i audio. Sygnał wideo może być przetwarzany przez procesor wizyjny w celu poprawy jakości obrazu. Sygnał audio jest dekodowany przez dekoder audio na odpowiedni format dźwięku. Istnieje również połączenie między dekoderem audio a RAM, gdzie przechowywane są tymczasowe dane dźwiękowe. Wyjście MPEG2, generowane przez dekoder MPEG, jest dostępne jako sygnał wyjściowy w formacie MPEG‑2. Dodatkowo, na schemacie istnieje wejście RS232, które pozwala na komunikację i sterowanie urządzeniem. Jest tutaj również wejście SCART umożliwia przekazywanie sygnałów audio stereo.

Opis najważniejszych elementów występujących na schemacie blokowym odbiornika:

• Układ wejściowy (tuner wejściowy) – w skład tego układu wchodzą: głowica, demodulator QPSK oraz korekcja błędów; główne zadanie tej części to demodulacja sygnału oraz przeprowadzenie korekty błędów

• Demultiplekser – z układu wejściowego dane trafią do demultipleksera strumienia transportowego, którego zadaniem jest rozdzielenie poszczególnych kanałów/programów, sygnałów wizji i fonii oraz sygnałów sterujących

• Dekoder audio – przetwarza sygnał audio (demodulacja) do postaci analogowej przy użyciu konwertera C/A i następnie przekazuje sygnał do wyjść audio oraz do modulatora UHF

• Dekoder MPEG – przetwarza wszystkie sygnały dotyczące obrazu odebrane z demultipleksera, a następnie przekazuje je do procesora wizyjnego

• Procesor wizyjny – odtwarza wszystkie sygnały, np. CVBS, S‑VHS, RGB, które następnie przekazywane są do odpowiednich wyjść urządzenia

• Procesor – układ odpowiedzialny za obsługę i przetwarzanie wszystkich głównych procesów odbiornika

Dla instalacji satelitarnych ważnym urządzeniem jest multiswitch satelitarny. Jest to podzespół, który z odpowiednim konwerterem umożliwia przesyłanie sygnału z jednej anteny do wielu odbiorników telewizyjnych. Możliwe jest również rozprowadzanie sygnału z dwóch niezależnych anten do poszczególnych odbiorców. Zastosowanie multiswitcha pozwala na wybór sygnałów niezależnie dla każdego odbiornika. Schemat instalacji z zastosowaniem multiswitcha przedstawia rys. $2.16$.

RJHod23D4hpr6

Grafika przedstawia schemat instalacji z multiswitchem. W górnej części widać antenę satelitarną do odbioru sygnałów satelitarnych. Antena łączy się z umieszczonym poniżej multiswitchem, który przekazuje sygnały satelitarne do różnych gniazd. Sygnały są oznaczone jako kolorowe linie. Docierają one do gniazd. Wewnątrz każdego gniazda znajdują się trzy wejścia: tuner TV sat, radio UKF i tuner DVB‑T. Sygnał z multiswitcha jest również przesyłany do anteny UKF i anteny naziemnej DVB‑T. Pomiędzy anteną UKF a anteną naziemną DVB‑T znajduje się zwrotnica antenowa, która rozdziela sygnały do odpowiednich anten.

Standard DVB‑C (ang. Digital Video Broadcasting - Cable) telewizji cyfrowej jest przeznaczony do przesyłu sygnałów w sieciach kablowych. Wiadomo, że stosowany obecnie cyfrowy sposób przesyłania obrazu i dźwięku umożliwia kompresję znacznie większej liczby programów telewizyjnych i radiowych niż dla analogowych linii kablowych. Ponadto uzyskuje znacznie lepszą jakość obrazu i dźwięku oraz mniejszy wpływ zakłóceń. Dodatkowo w sygnale cyfrowym mogą być umieszczone rozszerzone informacje zawierające m.in. ścieżki dźwiękowe w różnych wersjach językowych, informacje o programach czy usługi internetowe.

Opis elementów występujących na schemacie:

• BER (ang. Bit Error Rate) – współczynnik liczby błędów

• RU – licznik błędów, błędy nieskorygowane przez układ korekcji Reed‑Solomona

• Głowica odbiorcza – zadaniem głowicy jest odbiór (odnalezienie i dostrojenie się) sygnałów RF (ang. Radio Frequency) i demodulacja QAM, głowica odbiorcza zwana jest również tunerem RF

• Przetwornik A/C – zadanie przetwornika to odpowiednia zamiana sygnału ciągłego analogowego na postać cyfrową

• Korektor adaptacyjny – zintegrowany układ korekcji błędów, dla modulacji QAM (w porównaniu do poprzednich układów) korekcja Viterbi nie jest stosowana ze względu na to, że sygnał telewizji kablowej z założenia ma bardzo mały poziom zakłóceń i szumów w sieci

• Korekcja Reed‑Solomona – układ korekcji błędów według kodów korekcji Reed‑Solomona (ang. Reed‑Solomon error correction)

Tuner DVB‑C przeznaczony jest do odbioru transmisji audio‑video w sieciach kablowych (potocznie kablówki). Standard ten rozwija się coraz bardziej. Obecnie stosowane urządzenia mogą umożliwiać odbiór tylko w standardzie DVB‑C lub obsługują wszystkie standardy – DVB‑T, DVB‑S oraz DVB‑C. Przykład takiego tunera przedstawiono na rys. $2.18$.

R2R4CnB5PmcpK

Grafika przedstawia urządzenie Tuner DVB T2, które składa się z prostopadłościennej obudowy z logo producenta i symbolami urządzenia umieszczonymi na przedniej ścianie. Tutaj znajduje się także włącznik zasilania, wyświetlacz LED i przyciski oznaczone jako plus i minus, pozwalające na regulację głośności, oraz przyciski ze strzałkami lewo i prawo, służące do zmiany kanałów. Przycisk OK służy do zatwierdzania wyboru. Na tylnej ścianie urządzenia znajdują się różne porty i gniazda, takie jak okrągłe wejście antenowe, port USB, który umożliwia podłączenie przenośnych nośników danych, oraz porty HDMI, CO AXIAL i SCART, pozwalające na podłączenie telewizora i przesyłanie sygnału w jakości HD. Widoczne są także symbole ostrzegawcze i kod kreskowy.

Na rysunku powyżej przedstawiono podstawowe podzespoły składowe odbiornika telewizyjnego LCD (ang. Liquid Crystal Display) zdolnego do odbioru telewizji naziemnej i kablowej. Wyposażony jest on w dekoder/tuner DVB‑T i DVB‑C, wszystkie te rozwiązania reprezentuje blok opisany jako „Tuner”.

Grafika interaktywna pt. „Budowa funkcjonalna urządzeń elektronicznych”DxNpUNQ6RGrafika interaktywna pt. „Budowa funkcjonalna urządzeń elektronicznych”

Wróć do spisu treściD15XOHD4MWróć do spisu treści

Powrót do materiału głównegoDDc7oBa11Powrót do materiału głównego