Na mapie świata zaznaczono obszary częstych trzęsień ziemi (sejsmiczne), obszary sporadycznych trzęsień ziemi (pensejsmiczne), obszary wolne od trzęsień ziemi, czynne wulkany lądowe oraz niektóre czynne wulkany podwodne. Opisano: 1. Strefę subdukcji (zaznaczono zachodnie wybrzeże Ameryki Południowej), 2. Strefę spreadingu w obrębie oceanu (zaznaczono obszar wzdłuż Atlantyku) , 3. Strefę spreadingu w obrębie kontynentu (zaznaczono wschodnią część Afryki), 4. Pióropusze gorąca (zaznaczono Hawaje). Na mapie wyróżniono dwie główne strefy sejsmiczne Ziemi: okołopacyficzną, która obejmuje pacyficzne wybrzeża obu Ameryk, archipelag Aleutów i Wysp Kurylskich, Japonię, Tajwan, Filipiny, Mariany, Nową Gwineę, archipelag Nowych Hebrydów, wyspy Fidżi, Samoa, Tonga, Kermadec i Nową Zelandię. Jest to pas utworzony głównie przez strefy subdukcji pod rowami oceanicznymi. Drugą strefą jest strefa alpejsko-himalajska, która ciągnie się od Wysp Azorskich poprzez Alpy, Półwysep Apeniński, Bałkany, Anatolię, Wyżynę Irańską, góry Hindukuszu, Himalaje i Tybet po Wyspy Sundajskie. Jest to pas utworzony głównie przez strefy subdukcji pod młodymi górami. Strefami sejsmicznymi są także grzbiety śródoceaniczne (chodzi o te grzbiety śródoceaniczne, w których obserwuje się spreading) i ryfty kontynentalne (takie, jak Wielkie Rowy Afrykańskie czy ryft Bajkału). Obszary nieaktywne sejsmicznie to między innymi Grenlandia, północno-wschodnia część Ameryki Północnej (Kanady), wschodnia cześć Ameryki Południowej, zachodnia i południowa część Afryki, Skandynawia i zachodnia część Rosji, Indie, północno-zachodnie obszary Australii, Antarktyda.