Podobno na wykłady Bergsona, „ostatniego wieszcza francuskiej filozofii”, damy przysyłały lokajów już kilka godzin wcześniej, aby zajęli im miejsca, a studenci protestowali, że muszą słuchać na stojąco.

Przeciwnicy zarzucali mu antyintelektualizm, brak konsekwencji i nazbyt literackie podejście do zagadnień filozofii. Henri Bergson głosił, że główną rolę w procesie życiowym odgrywa twórczy pęd życiowy – élan vital. Mówił, że świat podlega ciągłemu rozwojowi, a życie jest strumieniem przeżyć i czynów. Wskazywał, że wolność jest wartością najwyższą, a twórca kieruje się intuicją. Marcel Proust widział w nim wielkiego metafizyka. Dla poetów i artystów młodopolskich był największym autorytetem obok Schopenhauera i Nietzschego. Odwoływali się do niego futuryści, postulujący uwolnienie słowa.