Wykres: Wyniki wyborów prezydenckich w Polsce w 2020 roku (pierwsza tura)

• DUDA Andrzej Sebastian: Liczba głosów 8 450 513; Procent głosów 43,50%;

• TRZASKOWSKI Rafał Kazimierz: Liczba głosów 5 917 340; Procent głosów 30,46%;

• HOŁOWNIA Szymon Franciszek: Liczba głosów 2 693 397; Procent głosów 13,87%;

• BOSAK Krzysztof: Liczba głosów 1 317 380; Procent głosów 6,78%;

• KOSINIAK‑KAMYSZ Władysław Marcin: Liczba głosów 459 365; Procent głosów 2,36%;

• BIEDROŃ Robert: Liczba głosów 432 129; Procent głosów 2,22%;

• ŻÓŁTEK Stanisław Józef: Liczba głosów 45 419; Procent głosów 0,23%;

• JAKUBIAK Marek: Liczba głosów 33 652; Procent głosów 0,17%;

• TANAJNO Paweł Jan: Liczba głosów 27 909; Procent głosów 0,14%;

• WITKOWSKI Waldemar Włodzimierz: Liczba głosów 27 290; Procent głosów 0,14%;

• PIOTROWSKI Mirosław Mariusz: Liczba głosów 21 065; Procent głosów 0,11%.

Pałac Prezydencki

Najbardziej okazały pałac przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie nosił już wiele nazw: Koniecpolskich, Radziwiłłowski, Namiestnikowski, w czasach PRL Rady Ministrów, a ostatnio Prezydencki.

Jego budowę rozpoczął hetman wielki koronny Stanisław Koniecpolski około roku 1643, prawdopodobnie według projektu Constantino Tencallego, nadwornego architekta króla Władysława IV, autora kolumny króla Zygmunta. Pałac wraz z rozległymi włoskimi ogrodami ciągnącymi się aż do Wisły miał być warszawską rezydencją hetmana. Nagła śmierć przekreśliła te plany, budowę pałacu ukończył jego syn Aleksander. Świetność pałacu nie trwała długo, w czasie potopu szwedzkiego w latach 1656‑57 został ograbiony i zdewastowany.

Dwadzieścia lat później gmach znalazł się w rękach rodu Radziwiłłów. W tym czasie w pałacu odbywało się wiele uczt, redut (balów maskowych) i uroczystości.

W drugiej połowie XVII wieku Radziwiłłowie wydzierżawili część pałacu na teatr. Swoją lożę miał w nim nawet król Stanisław August Poniatowski. „Pałac Radziwiłłowski był jednym z największych i najwspanialszych gmachów w Warszawie; wjeżdżając w dziedziniec zdawał się płonąć cały od ogniów tak go bogato, symetrycznie i gustownie oświecono wszędzie” - relacjonował pamiętnikarz Jan Duklan Ochocki.

W czasie obrad Sejmu Czteroletniego w 1788‑92 obradowało w nim pierwsze stronnictwo polityczne Zgromadzenia Przyjaciół Ustawy Rządowej 3 Maja.

W 1818 roku pałac został zakupiony przez rząd Królestwa Kongresowego. Stał się siedzibą Namiestnika Królestwa Polskiego - gen. Józefa Zajączka.

W tym samym roku na koncercie Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności wystąpił ośmioletni Fryderyk Chopin. W pałacu bywali ludzie, którzy w swoich czasach mieli wpływ na losy Europy; na początku XVIII wieku gościli w nim car Piotr Wielki i Stanisław Leszczyński, wiek później, w styczniu 1807 roku, w teatrze był Napoleon Bonaparte, a w 1815 zatrzymał się car Aleksander I.

W czasie Królestwa Kongresowego pałac został gruntownie przebudowany, z barokowego stał się klasycystyczny, W 1821 roku na dziedzińcu ustawiono istniejące do dziś cztery rzeźby leżących lwów. Koszt remontu pałacu okazał się tak wielki, że komisarz carski Nikołaj Nowosilcow nakazał przedstawić sobie szczegółowe rachunki. W 1852 roku w pałacu wybuchł potężny pożar, który zniszczył korpus główny.

Rekonstrukcja zakończyła się w roku 1856. Prace we wnętrzach przeprowadzono pod kierunkiem Alfonsa Kropiwnickiego , który wcześniej, wraz z Antonio Corazzim, budował Teatr Wielki w Warszawie i odbudowywał kościół Św. Karola Boromeusza na Powązkach.

Po odzyskaniu niepodległości, w okresie międzywojennym, w pałacu znajdowała się m.in. siedziba rady Ministrów. Prywatny apartament premiera na drugim piętrze nie był jednak zamieszkiwany na stałe, szefowie rządu zmieniali się tak często, że po objęciu urzędu zatrzymywali na ogół swoje dotychczasowe mieszkania w Warszawie.

W latach 1941‑1942 w pałacu prowadzono prace budowlane w związku z przekształceniem siedziby polskiego rządu w Deutsches Haus - niemiecką placówkę społeczno‑kulturalną, z hotelem i kasynem.

Pałac przy Krakowskim Przedmieściu, podobnie jak Belweder i gmach Ministerstwa Wyzwań Religijnych i Oświecenia Publicznego, należy do zaledwie kilku budynków rządowych, które nie ucierpiały w czasie II wojny światowej. Zaginęła jednak większość cennego wyposażenia. Po wojnie w ocalałym budynku zainstalowały się biura prezydium Rady Ministrów, a po przeprowadzce w Aleje Ujazdowskie, gmach został poddany remontowi i kolejnej przebudowie, która w dużej części przywróciła mu klasycystyczny charakter.

W 1965 roku przed pałacem ustawiono pomnik księcia Józefa Poniatowskiego, kopię monumentu Bertela Thorvaldsena z 1832 roku, zniszczonego w czasie wojny przez Niemców. Kopię ufundowali Duńczycy na podstawie oryginału. który zachował się w muzeum artysty w Kopenhadze.

Pałac był świadkiem wielu istotnych wydarzeń, w 1955 roku podpisano w nim Układ Warszawski, w 1970 układ o normalizacji stosunków PRL z RFN, a w 1989 trwały w nim obrady Okrągłego Stołu.

Gmach poddano generalnemu remontowi, w 1994 roku stał się siedzibą Prezydenta RP i od tego czasu jest oficjalnie zwany Pałacem Prezydenckim.

To w Pałacu Prezydenckim podpisano Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej  w 1997 roku, ratyfikowano akt o przystąpieniu Polski do NATO w 1999 roku, a cztery lata później do Unii Europejskiej.

W kwietniu 2010 roku do Pałacu Prezydenckiego ustawiła się wielokilometrowa kolejka ludzi, którzy chcieli oddać hołd prezydentowi Lechowi Kaczyńskiemu i jego żonie Marii.

Po katastrofie smoleńskiej trumny z ich ciałami zostały wystawione w Sali Kolumnowej Pałacu. 9 sierpnia 2010 roku na fasadzie Pałacu Prezydenckiego umieszczono tablicę upamiętniającą ofiary tej tragedii.

Klatka schodowa

W czasie gruntownej przebudowy pałacu na Deutsches Haus prowadzonej przez Niemców w latach 1941‑42 odkryto na klatce schodowej malowidła en grisaille (technika malarska dająca złudzenie trójwymiarowości) z motywami orłów i broni umieszczonymi w prostokątnych płycinach. „Orły te Niemcy chcieli usunąć, wytłumaczono im jednak , że jest to ulubiony motyw okresu empiru i ostatecznie malowidła te zostały poddane renowacji” – czytamy w opracowaniu Zbigniewa Bani i Tadeusza S. Jaroszewskiego. Dzięki temu malowidła przetrwały. Prócz nich ściany zdobią wielkoformatowe obrazy przedstawiające sceny z życia Tadeusza Kościuszki autorstwa Michała Stachowicza, malarza żyjącego na przełomie XVIII i XIX wieku. U podnóża schodów znajduje się rzeźba Justitia Tomasza Oskara Sosnowskiego, powstała w połowie XIX wieku. Na podeście schodów ustawiono popiersie Fryderyka Chopina, który w 1818 roku, jako ośmioletni chłopiec, koncertował w pałacu.

Sień główna

W Sieni Głównej witani są goście Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Głowy państw wita sam prezydent. Sień ma wielkość salonu, więc choć stoi w niej wielka barokowa szafa, sprawia wrażenie pustej. Usytuowany w rogu marmurowy kominek wtapia się w ścianę. Pozostaje wrażenie dużej przestrzeni. Na ścianie naprzeciw wejścia wisi Chorągiew Rzeczypospolitej, kopia oryginalnej chorągwi z 1927 roku, przekazana Prezydentowi Lechowi Wałęsie przez ostatniego Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego.

Sala Rokoko

W czasie, gdy prezydent prowadzi rozmowy z głowami państw w Sali Białej, Pierwsza Dama spotyka się z ich żonami w Sali Rokoko. Styl nadają wnętrzu rokokowe, złocone sztukaterie i francuskie meble z epoki. Na ścianach wiszą portrety polskich dam z XVII, XVIII i XIX wieku, wśród nich namalowany przez Roberta Lefèvre’a, francuskiego malarza doby napoleońskiej, znakomity portret Marii Urszuli z Radziwiłłów Krasińskiej, matki poety Zygmunta Krasińskiego Z racji funkcji, jaką pełni ta sala, oraz ze względu na portrety kobiet nazywana jest też Salą Damską.

Sala biała

Gdyby Sala Biała potrafiła mówić, na pewno dowiedzielibyśmy się wielu dyplomatycznie skrywanych szczegółów. W tej bowiem sali prezydent spotyka się w cztery oczy z głowami innych państw. Do tej sali prezydent zaprasza też dziennikarzy na duże wywiady dla opiniotwórczych tytułów. Na ścianach wiszą obrazy Januarego Suchodolskiego „Przeprawa w krajobrazie z zamkiem”, „Grupa szlachciców na koniach na tle rozległego pejzażu letniego”, „Portret konny małżonków Schossland”, „Wjazd generała Jana Henryka Dąbrowskiego do Rzymu”. Na postumentach ustawiono dziewiętnastowieczne wazy z porcelany miśnieńskiej.

Jadalnia

Przytulna sala, ze ścianami w kolorze mlecznej kawy, w której urządzane są mniejsze przyjęcia. Zdarza się też, że szef gabinetu lub szef kancelarii przyjmuje tu osobistości, z którymi prezydent tego dnia nie może się spotkać. W bogato zdobionej serwantce wyeksponowano porcelanę miśnieńską z XVIII wieku. Wśród zawieszonych na ścianach obrazów zwraca uwagę: Pokój i Sprawiedliwość pochodzący z pracowni Bonifazio de’Piatati, zwanego Veronese z XVI wieku, oraz Król opojów ze szkoły Jacoba Jordaensa z XVII wieku.

Sala niebieska

To sala usytuowana od strony ogrodu, w której odbywają się ważne konferencje oraz przyjmowane są zagraniczne delegacje. Pośrodku ustawionego w tej sali stołu jest stałe miejsce dla Prezydenta RP. Na ścianach wiszą portrety znanych Polaków, między innymi księcia Józefa Poniatowskiego i Tadeusza Kościuszki.

Sala Nowosielskiego

W 2012 roku dawna Sala Rycerska zmieniła się w galerię sztuki nowoczesnej. Prezentowane są w niej dzieła Jerzego Nowosielskiego (1923‑2011), jednego z najwybitniejszych polskich malarzy. W głównym nurcie swojej twórczości skupiał się on na malarstwie religijnym, prawosławnym, dlatego ściany galerii pomalowano na granatowo, aby nawiązać do kolorystyki cerkwi. Ale Nowosielski malował także w kościołach katolickich i grekokatolickich. W Pałacu Prezydenckim zawisły m.in. „Abstrakcje”, „Pejzaże zielone”, „Monastyr” i „Cerkiew”. Dzieła te wypożyczył Andrzej Starmach, przyjaciel artysty, prezes Fundacji Nowosielskich.

Kaplica

Z Sali Nowosielskiego można przejść do Kaplicy pod wezwaniem Zwiastowania Najświętszej Marii Panny zbudowanej w miejscu pomieszczeń biurowych w czasach prezydentury Lecha Wałęsy. Kaplica jest miejscem modlitwy prezydenta, jego małżonki, ministrów kancelarii oraz zaproszonych gości. Na ścianie, oprócz wykonanych z kamienia strzegomskiego stacji drogi krzyżowej, wiszą podarunki od papieża Jana Pawła II i Benedykta XVI oraz krzyż wycięty z pozostałości po zniszczonych w 2001 roku wieżach World Trade Centre. W posadzce, w miejscach, gdzie modlili się papieże: Jan Paweł II i Benedykt XVI, zostały umieszczone pamiątkowe tablice. Z lewej strony kaplicy wmurowano tablicę upamiętniającą prezydenta Lecha Kaczyńskiego, jego żony, Marii, ostatniego prezydenta II RP na uchodźctwie, Ryszarda Kaczorowskiego, prezydenckich urzędników i kapelana ks. Romana Indrzejczyka, którzy zginęli w katastrofie smoleńskiej. W kaplicy przechowywane jest też betlejemskie światełko pokoju przekazywane co roku prezydentowi przez harcerzy.

Antyszambra

Antyszambra – wyraz ten, już dzisiaj zapomniany (zapożyczony z języka francuskiego), oznaczał pokój powitań znajdujący się przed salą balową.
Dawniej Sala Kolumnowa była Salą Balową, w niej więc ogłaszano przybycie kolejnych gości. Dziś jest to rodzaj przedpokoju, przez który można przejść do sekretariatu głowy państwa, a także do biura szefa Gabinetu Prezydenta RP. „Nadal to właśnie tu odbywają się powitania z gośćmi przed uroczystymi obiadami wydawanymi przez Prezydenta na cześć głów państw składających oficjalne wizyty w Polsce. Jest to specjalna ceremonia, podczas której goście ustawiają się w kolejce, trzymając karteczki z imieniem i nazwiskiem. Przed powitaniem z głowami państw karteczki wręczane są szefowi protokołu, który głośno odczytuje imię i nazwisko. Stamtąd goście przechodzą do Sali Kolumnowej, gdzie zajmują miejsca za stołami” – czytamy na stronie internetowej Kancelarii Prezydenta. Jest tu ustawiony autentyczny fortepian Ignacego Paderewskiego, nad fortepianem wisi portret tego zasłużonego polskiego polityka i pianisty, a także portret Thomasa Woodrowa Wilsona, Prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki. Prezydent Wilson w planie pokojowym ogłoszonym w 1918 roku postulował odzyskanie przez Polskę niepodległego bytu państwowego. W tej sali podziwiać możemy też obrazy znanych polskich malarzy, w tym krajobrazy pędzla Józefa Chełmońskiego i Adama Chmielowskiego.

Sala kolumnowa

To największa (286 m2) i najbardziej znana z relacji telewizyjnych sala w Pałacu Prezydenckim. W tej sali prezydent powołuje i odwołuje premiera i ministrów, mianuje sędziów, nadaje stopnie generalskie, wręcza najwyższe odznaczenia i ordery. Tutaj wydawane są uroczyste obiady na cześć głów państw. W dyplomacji obiadem nazywany jest wieczorny posiłek, w trakcie którego gospodarz wygłasza toast na cześć zaproszonych gości. Sala Kolumnowa była świadkiem najważniejszych wydarzeń w historii Polski. To tutaj w 1955 roku władze ZSRR, PRL i innych państw bloku komunistycznego podpisały Układ Warszawski. W tej sali odbywały się również obrady Okrągłego Stołu, dzięki którym układ przestał obowiązywać i dziesięć lat później, 12 marca 1999 roku, mógł zostać podpisany akces Polski do NATO, a w 2003 roku – do Unii Europejskiej. Ta dwukondygnacyjna sala nazwę swą zawdzięcza dwóm rzędom zielonych, marmurowych kolumn wspierających galerie dla orkiestry (poprzednio była to sala balowa). Ozdobą sali są obrazy Jacka Malczewskiego. Uwagę przyciąga także XIX‑wieczny żyrandol składający się z pięciu obręczy, do których przytwierdzono 80 świec. Jego dolną część ożywia 3600 kryształów. Dawniej żyrandol był oświetlany gazem.

Okrągly Stół

W czasie obrad w 1989 roku, gdy okrągły stół ustawiony był w Sali Kolumnowej, uczestnicy obrad zasiedli przy nim tylko dwa razy – 6 lutego w dniu rozpoczęcia i 5 kwietnia na zakończenie obrad. Od 2004 roku okrągły stół stoi w specjalnie zaaranżowanej sali na końcu północnego skrzydła pałacu. Umieszczono na nim plakietki z nazwiskami uczestników rozmów i ustawiono oryginalną aparaturę konferencyjną z lat 80. Stół dwukrotnie wrócił do Sali Kolumnowej: w 2001 roku na czas trwania międzynarodowej konferencji potępiającej terroryzm oraz 6 lutego 2009 roku podczas uroczystych obchodów 20‑lecia obrad. Od lutego 2009 roku przy tym stole odbywają się lekcje historii dla uczniów warszawskich szkół.

Krakowskie Przedmieście

Pałac Namiestnikowski – zabytkowy klasycystyczny pałac zlokalizowany przy Trakcie Królewskim, na Krakowskim Przedmieściu 46/48, który jest jedną z rezydencji prezydenta Rzeczypospolitej Polski.

Belweder

Pałac, który możemy dzisiaj podziwiać, powstał w czasach Królestwa Kongresowego, jednak historia posiadłości jest znacznie dłuższa. Prawdopodobnie w pierwszej połowie XVI wieku znajdowała się w tym miejscu rezydencja królowej Bony, a już na pewno w 1663 roku wystawił tutaj swoją willę Krzysztof Zygmunt Pac, kanclerz wielki litewski. Miejsce było pięknie położone na skarpie, dlatego pałac nazwano Belwederem - od włoskich słów bel vedere, co znaczy „piękny widok”. Pałac wielokrotnie zmieniał właścicieli, jednak w pierwszej połowie XVIII wieku znów stał się własnością rodziny Paców. Przeszedł gruntowną przebudowę i rozbudowę (m.in. wzniesiono parterowe oficyny) według projektu architekta Józefa Fontany.

W 1767 roku Belweder stał się własnością króla Stanisława Augusta. W czasach Stanisława Augusta Poniatowskiego pałac był skromnie urządzony, główną ozdobę wnętrz stanowiły obrazy, wisiało ich wówczas aż 767. Belweder słynął z manufaktury fajansu, która uruchomiona została w jednej z oficyn.

W 1818 roku Belweder został odkupiony od spadkobierców króla przez rząd Królestwa Kongresowego dla wielkiego księcia Konstantego, faktycznego wielkorządcy Polski, brata cara Aleksandra I. Przed przeprowadzką księcia przeprowadzono gruntowną przebudowę według projektu Jakuba Kubickiego (dziś najbardziej znanego z zaprojektowania arkad na Zamku Królewskim). Na tyłach pałacu urządzono modny, krajobrazowy ogród.

Belweder był świadkiem dramatycznych wydarzeń w trakcie powstania listopadowego w 1830 roku. Pierwszym działaniem powstańców miało być aresztowanie księcia Konstantego. Spiskowcy wdarli się do pałacu, ale Konstantemu udało się uciec. Po śmierci Konstantego i jego polskiej żony Belweder pozostał własnością rosyjskich carów.

W czasie pierwszej wojny światowej stał się siedzibą niemieckiego gubernatora - generała Hansa von Beslera. W 1918 roku, jako mienie carskie, Belweder stał się własnością państwową. W listopadzie 1918 roku zamieszkał w nim Naczelnik Państwa, Pierwszy Marszałek Polski, Józef Piłsudski, a następnie prezydenci Polski: Gabriel Narutowicz i Stanisław Wojciechowski. Po przewrocie majowym w 1926 roku do Belwederu wrócił Marszałek Piłsudski. Mieszkał w nim aż do śmierci. Do 1939 roku w Belwederze działało muzeum jego pamięci.

W okresie okupacji hitlerowskiej w Belwederze rezydował gubernator Hans von Beseler. Od 1940 do 1943 roku trwał gruntowny remont, między innymi wymieniono posadzkę w hallu głównym na czarny marmur, a ściany pomalowano na czerwono. Niemcy nie zdążyli wysadzić Belwederu, choć wywiercili już otwory na dynamit.

Po wojnie pałac stał się siedzibą Krajowej Rady Narodowej. Urzędował tam Bolesław Bierut jako przewodniczący KRN, a następnie także jako prezydent. Od 1952 roku pałac pełnił funkcję siedziby Rady Państwa i jej Przewodniczącego.

W 1989 roku Belweder znów stał się siedzibą Prezydenta: najpierw generała Wojciecha Jaruzelskiego, a od 1990 roku - wybranego w powszechnych demokratycznych wyborach Lecha Wałęsy. W 1994 roku Prezydent Lech Wałęsa przeprowadził się do pałacu przy Krakowskim Przedmieściu.

W latach 1998‑2001 przeprowadzony został gruntowny remont i konserwacja Belwederu. Od 2010 roku Belweder pełni funkcję siedziby Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Odbywają się tu również uroczystości z udziałem głowy państwa bądź przedstawicieli Kancelarii Prezydenta RP.

Pomnik Józefa Piłsudskiego

Belweder kojarzy się przede wszystkim z Józefem Piłsudskim. Marszałek mieszkał w nim dwukrotnie, po raz pierwszy po odzyskaniu przez Polskę niepodległości do 1922 roku i ponownie po przewrocie majowym od 1926 do śmierci w dniu 12 maja 1935 roku. Pomnik Józefa Piłsudskiego u zbiegu ulic Belwederskiej, Bagatela i Alej Ujazdowskich (obok Belwederu i blisko wejścia do Łazienek) odsłonięto w 1998 roku z inicjatywy Jerzego Waldorffa, w 80. rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości. Rzeźbę z marmuru wykonał znany artysta, Stanisław Kazimierz Ostrowski, jeszcze przed II wojną światową. Przechowana w Starej Pomarańczarni w Łazienkach Królewskich stała się podstawą do wykonania odlewu ze spiżu. Było to możliwe dzięki pomocy Ministerstwa Obrony Narodowej, które przekazało na ten cel wiele łusek od amunicji. Napis umieszczony od strony ul. Belwederskiej głosi: „Swojemu Obrońcy w 1920 r. – Warszawa”.

Kaplica pw. NMP Królowej Polski

Kaplica powstała w 1990 roku z inicjatywy prezydenta Lecha Wałęsy w miejscu, gdzie modliła się księżna łowicka Joanna Grudzińska, żona wielkiego księcia Konstantego. „Pod Pokojem Bawialnym, w przyziemiu, znajdowała się kaplica. (…) Księżna przesiadywała ciągle w ponurej kaplicy Belwederu, z której murów sączyła się woda” – opisuje w książce poświęconej Belwederowi Marek Kwiatkowski. Współczesną kaplicę zaprojektował Jerzy Kalina, a witraże wykonała pracowania Jerzego Owsiaka. Na ścianie z czarnego granitu wisi jedynie niewielki obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. W 1991 roku w belwederskiej kaplicy modlił się papież Jan Paweł II, o czym informuje tablica znajdująca się przy wejściu.

Ekspozycja poświęcona J. Piłsudskiemu

W grotach z kolebkowymi sklepieniami usytuowano wystawę kilku tysięcy pamiątek związanych z Józefem Piłsudskim. Są to portrety, rzeźby, medale, znaczki. Oprócz dzieł artystycznych jest też wiele wyrobów rzemieślniczych. Większość pamiątek przekazał warszawski kolekcjoner Janusz Ciborowski.

Gabinet Orderu Wojennego Virtuti Militari

W tej sali można zapoznać się z historią jednego z najstarszych orderów wojskowych na świecie i najwyższego polskiego wyróżnienia przyznawanego za męstwo na polu bitwy. Order Virtuti Militari został ustanowiony przez króla Stanisława Augusta w 1792 roku dla uczczenia zwycięstwa w bitwie pod Zieleńcami po rozpoczęciu wojny polsko‑rosyjskiej w obronie Konstytucji 3 Maja. Pierwszymi kawalerami orderu byli książę Józef Poniatowski i Tadeusz Kościuszko.

Sala Pompejańska

To najbardziej reprezentacyjna sala w Belwederze. Dawniej salę nazywano Niebieską. „To wydłużone wnętrze posiadało trzy okna, z których środkowe, zwane weneckim, stanowiło wyjście na ogród. Ściany między oknami wypełniały lustra. W ścianie naprzeciwko okien wykrojona była półkolista wnęka, wybita niebieską materią liońską w arabeski takiego koloru. Z obydwu jej stron umieszczone były marmurowe kominki” – opisywał wygląd Sali Marek Kwiatkowski, autor książki o Belwederze. Dzisiejsza nazwa nawiązuje do malowideł wzorowanych na freskach odkrywanych na przełomie XVIII i XIX wieku w Pompejach, które wykonał w końcu XIX wieku malarz i konserwator Antoni Strzałecki. Dekorację sali uzupełniają trzy gobeliny z Aubusson ze scenami rodzajowymi, utrzymane w klasycystycznym stylu. W 1979 roku w tej sali spotkał się papież Jan Paweł II z Edwardem Gierkiem, ówczesnym pierwszym sekretarzem PZPR. W Sali Pompejańskiej w 1935 roku wystawiono trumnę z ciałem Józefa Piłsudskiego, a 2010 roku, także w tej sali, warszawiacy składali hołd tragicznie zmarłemu w katastrofie smoleńskiej prezydentowi Ryszardowi Kaczorowskiemu, ostatniemu polskiemu prezydentowi na uchodźstwie.

Sala Lustrzana

Sala usytuowana w południowo‑wschodnim narożniku pałacu, na planie ośmiokąta, z bezpośrednim wyjściem do ogrodu. Jest najbardziej nasłoneczniona w całym pałacu. Można w niej podziwiać arabeskowe malowidła z wkomponowanymi znakami zodiaku. Salę tę bardzo lubił Marszałek Piłsudski, bawił się tu z córkami, układał pasjanse, spotykał się z prywatnymi gośćmi. Niektórzy żartują, że tutaj spotykał się z czterema doradcami, ponieważ układ luster w sali sprawia, że gdy stanie się pośrodku, widać własne odbicie w każdym z nich.

Sala Kominkowa

Dawniej zwana Pokojem Żółtym. Dzisiejszą nazwę zawdzięcza klasycyzującemu, marmurowemu kominkowi. Intarsjowane, niebanalne meble były niegdyś prezentem, który księżnej łowickiej Joannie Grudzińskiej i księciu Konstantemu podarowali warszawscy rzemieślnicy. Na kominku ustawiono miniaturowe wazy i świeczniki z pozłacanego brązu i z malachitu. Na ścianach osiemnastowieczne malarstwo – krajobrazy z antycznymi ruinami.

Sala Malinowa

Dawniej zwana była Jadalną. Zachował się w niej komplet mebli, które książę Konstanty otrzymał od swojego brata, cara Aleksandra I, z okazji ślubu. Na ścianach wiszą obrazy przypominające ważne wydarzenia z dziejów historii Polski, między innymi Olszynka Grochowska, obraz Wojciecha Kossaka z 1886 roku, przedstawiający słynną bitwę, jaką stoczyli Polacy z Moskalami w styczniu 1831 roku.

Sala Marmurowa

Dawniej Sala Marmurowa pełniła funkcję westybulu, czyli obszernego, reprezentacyjnego przedpokoju. Obecnie główną jej ozdobą jest przedwojenna statua Józefa Piłsudskiego, wyrzeźbiona w marmurze przez Stanisława K. Ostrowskiego. To według tej rzeźby wykonano pomnik Marszałka, który stoi przed Belwederem od 1998 roku. Z jasną, marmurową podłogą kontrastują złocone meble obite malinową tkaniną – dar cara Aleksandra dla księcia Konstantego i jego żony Joanny Grudzińskiej.

Taras widokowy

Tylko nieliczni mogą podziwiać Belweder od strony Łazienek. A właśnie widok ze znajdującego się tam tarasu pokazuje, jak trafnie została wybrana nazwa pałacu. Z tarasu rozpościera się piękny widok na staw, park i ukrytą wśród drzew świątynię Sybilli.

Salonik

Gabinet połączony był z salonikiem. Tu Marszałek przyjmował gości, współpracowników, tu udzielał wywiadów. Obecnie w pomieszczeniu znajdują się meble z epoki: skórzana kanapa i dwa klubowe fotele, okrągły stolik z popielniczką, stolik przyścienny i dwa krzesła. Stoi tu również popiersie Marszałka dłuta Konstantego Laszczki. Zwraca także uwagę słynny portret Marszałek Józef Piłsudski na Kasztance, namalowany przez Wojciecha Kossaka w 1928 roku.

Gabinet Piłsudskiego

W dwudziestoleciu międzywojennym, gdy w Belwederze mieszkał dwukrotnie Józef Piłsudski, pokoje pełniły różne funkcje. Obecnie gabinet Marszałka urządzony jest w pomieszczeniu, gdzie w latach 1918‑22 znajdowało się biuro Adiutantury Generalnej Naczelnego Wodza. Od 1926 r. był to pokój jadalny prywatnej części używanej przez rodzinę Marszałka. W gabinecie znajdują się oryginalne meble Piłsudskiego: mahoniowe biurko, fotele, łóżko, nocny stolik służący do pracy. Prezentowane są też dawne ozdoby: ryngraf z Matką Boską Ostrobramską, szable polskie, fotografie rodziców oraz portret żony Marszałka, Aleksandry, z córkami Wandą i Jadwigą, namalowany przez Blankę Mercére w 1928 r.

Pokój adiutanta

W pokoju adiutanta centralne miejsce zajmuje biurko z trzema zabytkowymi telefonami, tworzącymi kiedyś centralkę Belwederu. Dziś telefony mogą wzbudzać uśmiech, w latach dwudziestych umożliwiały szybkie przekazywanie decyzji, sprawną logistykę.