Na paryskim bruku...

Warto wiedzieć!

Wielka Emigracja rozpoczęła się po powstaniu listopadowym w latach 1830–1831. Nazwana tak ze względu na ogromną rolę, jaką odegrała w życiu politycznym i umysłowym narodu polskiego oraz na liczebność - bezpośrednio po powstaniu wyemigrowało od 8 do 9 tysięcy Polaków, a kolejne 20 tysięcy osób do 1862 roku. Wielu wybitnych Polaków nie potrafiło rozwijać swoich talentów pod zaborami i tak, podobnie jak liczni rodacy, wybrało emigrację. Polacy tęsknili za ojczyzną, ale słusznie oceniali, że więcej osiągną poza krajem. Niektórzy zdobyli światową sławę i uznanie, jak na przykład poeta Adam Mickiewicz czy kompozytor Fryderyk ChopinChopinChopin – reprezentanci Wielkiej Emigracji, a także uczona Maria Skłodowska-CurieCurieCurie, która zrobiła karierę we Francji i aktorka Helena Modrzejewska, która osiadła na stałe w Stanach Zjednoczonych.

Głównym ośrodkiem emigracji stała się Francja, ale Polacy osiedlali się również w Anglii, Belgii i w Szwajcarii czy Stanach Zjednoczonych. Emigranci utrzymali stały kontakt z krajem, działali na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości.

R9kKbf6iZhqNi

Zdjęcie przedstawia stronę z książki "Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza. Jest to pierwodruk wydania z 1834 roku. Na samej górze kartki widnieje tytuł rozdziału zapisany drukowanymi ozdobnymi literami: Gospodarstwo. Poniżej napisu znajduje się graficzny element ozdobny składający się z sześciu kropek ograniczonych po obu stronach liniami. Poniżej na środku napis: Treść. Pod nim wpis: Powrót panicza - Spotkanie się pierwsze w pokoiku, drugie u stołu - Ważna Sędziego nauka o grzeczności - Podkomorzego uwagi polityczne nad modami - Początek sporu o Kusego i Sokoła - Żale Wojskiego - Ostatni Woźny Trybunału - Rzut oka na ówczesny stan polityczny Litwy i Europy. Poniżej tekstu znajduje się ozdobna linia, poniżej linii tekst: Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie; Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie. Panno święta, co jasnej bronisz Częstochowy I w Ostrej świecisz Bramie! Ty, co gród zamkowy

W kolebce polskiej emigracji  -  Paryżu -  rozkwitło polskie piśmiennictwo, publicystyka polityczna i powstały wielkie dzieła romantyczne. Ogromną rolę w rozwoju ducha narodowego emigrantów miała muzyka Fryderyka Szopena.

RO88koeO35FA6

Na ilustracji młody muzyk z lekko falowanymi włosami zaczesanymi do tyłu. Włosy są półdługie. Ubrany jest w garnitur i koszulę. Pod szyją ma zawiązaną muszkę.

Fryderyk Szopen urodził się we wsi Żelazowa Wola na Mazowszu 1 marca lub 22 lutego 1810 roku.
1 października 1810 r. przeniósł się z rodziną do Warszawy, gdzie zaczął się uczyć
w Liceum Warszawskim. Regularną naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku 6 lat u prywatnego nauczyciela muzyki, czeskiego imigranta Wojciecha Żywnego.
W 1817 r. w marcu rodzina przyszłego kompozytora przeniosła się do Pałacu Kazimierzowskiego i w tym też roku mały Frycek  stworzył swój  pierwszy utwór - Polonez B‑dur. Kilkuletniego Fryderyka okrzyknięto cudownym dzieckiem – zaczął on grywać w salonach warszawskiej arystokracji i dawać koncerty. Pierwszy publiczny koncert ośmioletni artysta zagrał w 1818 roku w pałacu Radziwiłłów w Warszawie. W 1822 r. Fryderyk ukończył naukę gry na fortepianie u Żywnego i  zaczął brać prywatne lekcje kompozycji u J. Elsnera. W 1826 r. zapisał się na pierwszy rok do Szkoły Głównej Muzyki. 20 listopada 1830 r. opuścił Warszawę i przez Pragę udał się do Wiednia. Na wieść o upadku powstania listopadowego Szopen napisał Etiudę c- mol zwaną Rewolucyjną oraz Preludium d‑moll.

Kompozytor w 1831 r. we wrześniu dotarł do Paryża i tu pozostał do końca swojego życia. Umarł 17 października 1849 r.

Szopen tworzył walce, mazurki, polonezy, ballady, sonaty, fantazje, preludia, etiudy. Wysłuchać ich można podczas niedzielnych koncertów w Łazienkach
i Żelazowej Woli, a co 5 lat na odbywających się w Warszawie Konkursach Szopenowskich.

RnZb60fGQMnEd

Zdjęcie przedstawia salę muzealną w stylu pałacowym, drewniany parkiet ułożony w ozdobny wzór, ściany ze sztukateriami, kryształowy żyrandol. W centralnej części podest, na którym stoi fortepian oraz 6 krzeseł, z czego jedno dla pianisty, a pozostałe ustawione wokół. W tle widać podświetloną płytką gablotę tej samej szerokości co podest, wysoką na 2‑3 metry. Wewnątrz niej namalowany jest fragment pokoju z meblami w podobnym stylu i z takim samym dywanem na podłodze. Pod ścianą z lewej strony sali stoi ciemna gablota, kształtem nawiązuje do otwartego pianina, w jej środkowej części wyeksponowane są arkusze z nutami i tekstami.

R1ANVr2TOAk8U

Ilustracja przedstawia pomnik Fryderyka Chopina. Kompozytor siedzi bokiem, a twarz ma skierowaną w stronę obserwatora. Ma włosy do uszu, ułożone na bok. Jest ubrany w długą szatę. Na stopach ma buty. Rękę trzyma na kolanach. Twarz wyraża zamyślenie. Siedzi pod wierzbą ze spiętrzoną koroną. Gałęzie zaczepiają o szatę artysty. W tle pomnika rosną drzewa.

Sprawdź, czy umiesz!

Wyobraź sobie, że jesteś dyrektorem muzeum. Właśnie skończył się remont czterech sal. Decyzją rady muzeum wystawy w nich mają być poświęcone pamięci czworga wybitnych Polaków, którzy większość swojego dorosłego życia spędzili na emigracji. Byli to Adam Mickiewicz, Fryderyk Chopin, Maria Skłodowska-Curie i Helena Modrzejewska.

RgJ6x0sOVHLaQ

Zdjęcie przedstawia kartkę zapisaną od góry do dołu pismem odręcznym. Na samej górze kartki widnieje napis: Pan Tadeusz. Pozostałe linie napisanego drobnym pismem tekstu są mało czytelne.