Rozważania Parmenidesa dotyczące jedności bytu i poddawania w wątpliwość zachodzenia zjawisk wielości i ruchu, sprowokowały oponentów filozofa do uznania jego stanowiska za niedorzeczne. Poglądy prezentowane przez myśliciela bardzo często ośmieszano, ponieważ zaprzeczały zdroworozsądkowemu doświadczeniu. Parmenides, żyjący między VI a V wiekiem p.n.e., założył jedną z najważniejszych szkół filozoficznych powstałych w okresie starożytności. Jej przedstawiciele rozwijali koncepcje filozoficzne zaproponowane przez myśliciela. Za jego najsłynniejszych uczniów uważa się Zenona z Elei i Melissosa z Samos. Pierwszy z nich został uznany przez Parmenidesa za jego następcę. Zenon zasłynął jako twórca tak zwanych paradoksów, które miały uwiarygodnić poglądy mistrza eleatów i udowodnić sprzeczność poglądów oponentów.