Przeczytaj
Dalsza walka – w innych państwach Europy
Po klęsce sił polskich w kampanii wrześniowej i kapitulacjikapitulacji Warszawy 28 września 1939 r. niemożliwa stała się walka regularna na terenie okupowanego państwa. Żołnierze pragnący kontynuować walkę w kraju zmuszeni byli toczyć wojnę partyzanckąpartyzancką. Możliwość walki przeciwko III Rzeszy otwierała się na zachodzie, gdzie w stanie wojny z Niemcami znajdowały się także Francja i Wielka Brytania. W ciągu całej II wojny światowej żołnierze polscy różnych formacji walczyli na jej frontach o wolną Polskę.
Pierwsze polskie formacje poza granicami kraju zaczęły się tworzyć już we wrześniu 1939 r. we Francji. Były to cztery dywizje piechoty (1 Dywizja Grenadierów, 2 Dywizja Strzelców Pieszych, 3 Dywizja Piechoty, 4 Dywizja Piechoty), a także 10 Brygada Kawalerii Pancernej (pancerno‑motorowa), oprócz tego powstawały oddziały lotnictwa i wsparcia. Natomiast w samych walkach we Francji na wiekszą skalę uczestniczyli żołnierze dwóch dywizji i brygady. Rekrutami byli ochotnicy, Polacy przebywający na terytorium Belgii, Holandii, Francji i Wielkiej Brytanii. Siły te liczyły w 1940 r. już ponad 80 tys. żołnierzy. W kampanii francuskiej wzięło udział ok. 50 tys. żołnierzy polskich. Po porażce i zajęciu Francji przez Niemców spora część oddziałów polskich została ewakuowana do Anglii i Palestyny, będącej w tym czasie mandatem brytyjskim, było to ok. 27 tys. żołnierzy.
Skład Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie ze względu na pochodzenie żołnierzy (dane zbiorcze z całego okresu II wojny)
Pochodzenie | Liczba (w tys.) | % |
---|---|---|
dezerterzy z Wehrmachtu | 89,3 | 35,8 |
ewakuowani z ZSRS (1941) | 83 | 33,7 |
ewakuowani z Francji (1940) | 35 | 14 |
uwolnieni jeńcy wojenni | 21,75 | 8,7 |
uciekinierzy z okupowanej Europy | 14,21 | 5,7 |
rekruci z Francji | 7 | 2,8 |
Polonia z obu Ameryk | 2,29 | 0,9 |
Polonia z Wielkiej Brytanii | 1,78 | 0,7 |
Razem | 249 |
Indeks dolny Źródło: na podstawie Polski wkład w II wojnę światową, Wikipedia.org Indeks dolny koniecŹródło: na podstawie Polski wkład w II wojnę światową, Wikipedia.org
Część wojsk polskich utworzonych we Francji brała udział w kampanii norweskiej, trwającej od 9 kwietnia do 10 czerwca 1940 roku. Do obrony miasta Narwik w północnej Norwegii został przydzielony aliancki korpus ekspedycyjny, w którego skład weszła także polska Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich, dowodzona przez gen. Zygmunta Bohusza‑Szyszkę. Oddział ten liczył prawie 5 tys. żołnierzy. Pomimo zdecydowanej przewagi liczebnej i sukcesów korpusu ekspedycyjnego, któremu udało się zdobyć Narwik, operacja ostatecznie zakończyła się ewakuacją sprzymierzonych ze względu na postępy Niemców w kampanii francuskiej.
Na afrykańskiej ziemi
Przy francuskiej Armii Lewantu (Armée du Levant), tworzonej na francuskim terytorium mandatowym w Syrii, także postanowiono powołać jednostki polskie. Miały się one składać z żołnierzy i ochotników ewakuowanych z Węgier i Rumunii. Rozkaz o sformowaniu Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Syrii został wydany 12 kwietnia 1940 r. przez gen. Władysława Sikorskiego. Dowódcą mianowany został płk Stanisław Kopański. Jednostka liczyła ok. 4 tys. żołnierzy. Po kapitulacji Francji dowódca francuskiej Armii Lewantu opowiedział się za rządem Vichy, natomiast płk Kopański otrzymał rozkaz połączenia się z oddziałami brytyjskimi. W 1941 r. Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich została skierowana do walk przeciwko Niemcom w Libii (Polacy nie byli kierowani do walk z Włochami, gdyż formalnie nie było stanu wojny pomiędzy ich krajami), gdzie m.in. brała udział w obronie twierdzy Tobruk.
Złota księga pieśni polskich: pieśni, gawędy, opowieściKarpacka Brygada
Myśmy tutaj szli z Narwiku,
Wy przez Węgry, a my z Czech.
Nas tu z Syrii jest bez liku,
A was z Niemiec zwiało trzech!
My przez morza, a wy z Flandrii,
My górami, wy przez las!
Teraz wszyscy do Aleksandrii,
Teraz my już wszyscy wraz.
Karpacka Brygada! Daleki jest świat!
Daleki żołnierza tułaczy ślad.
Daleka jest droga w zawiejach i mgłach,
Od śniegów Narwiku w libijski piach.
Maszeruje Brygada, maszeruje,
Maszeruje co tchu, co tchu!
Bo z daleka jej Polska wypatruje,
Wyczekuje dzień po dniu.
I wzrok na nią zwraca zza gór i zza mórz,
Czy widać Brygadę, że idzie już?
Co noc słuch wytęża, przez dal i przez mrok.
Czy słychać Karpackiej Brygady krok?
Karpacka Brygada! Daleki jest świat!
Daleki żołnierza tułaczy ślad.
Daleka jest droga w zawiejach i mgłach,
Od śniegów Narwiku w libijski piach.
Po ewakuacji ze zdobytej przez Niemców Francji oddziały polskie ponownie zaczęły się formować w Wielkiej Brytanii. Powstał tam I Korpus Polski, któremu przypadła w udziale obrona wschodniego wybrzeża Szkocji. Podczas bitwy o Anglię wsławili się także polscy lotnicy z dywizjonów 302 i 303. Do 1941 r. stan liczebny Polskich Sił Zbrojnych wynosił ok. 27 tys. żołnierzy i oficerów. Problem stanowił brak źródeł uzupełnień. Kwestia ta została rozwiązana dopiero po dołączeniu Związku Socjalistycznych Republik Sowieckich (ZSRS) do wojny po stronie aliantówaliantów oraz zawarciu układu Sikorski–Majskiukładu Sikorski–Majski 30 lipca 1941 roku.
Z Rosji przez Iran do Włoch
Po podpisaniu układu Sikorski–Majski i ponownym nawiązaniu stosunków dyplomatycznych między Polską a ZSRS możliwe stało się powołanie jednostek Polskich Sił Zbrojnych w Związku Sowieckim. Odpowiednia umowa została zawarta 14 sierpnia 1941 roku. Na dowódcę Polskich Sił Zbrojnych w ZSRS został wyznaczony niedawny więzień NKWDNKWD, gen. Władysław Anders (stąd jednostka ta była nazywana armią Andersaarmią Andersa). Początkowo armia ta liczyła 26 tys. żołnierzy, rekrutowanych spośród więźniów sowieckich obozów jenieckich dla żołnierzy polskich. Do kolejnych jednostek wojskowych rekrutowano więźniów łagrów i zesłańców posiadających polskie obywatelstwo. Szybko doszło do sporów ponieważ władze sowieckie nie pozwalały przyjmować Białorusinów i Ukraińców, którym w wyniku agresji sowieckiej nadano obywatelstwo Związku Sowieckiego. W 1942 r. Związek Sowiecki wyraził zgodę na ewakuację jednostki do Iranu, okupowanego od roku przez armie brytyjskie i sowieckie. Łącznie Związek Sowiecki opuściło ok. 80 tys. żołnierzy polskich. Poprzez Irak armia dotarła w końcu do Palestyny, już jako II Korpus Polskich Sił Zbrojnych, utworzony w 1943 roku. Jednostka ta składała się nie tylko z oddziałów ewakuowanych z ZSRS, ale także z oddziałów walczących wcześniej w Afryce, jak np. 3 Dywizja Strzelców Karpackich. Oprócz niej w skład Korpusu wchodziły również m.in. 5 Kresowa Dywizja Piechoty, 2 Samodzielna Brygada Pancerna, 2 Armijna Grupa Artylerii oraz pułki ułanów. Następnie jednostka została skierowana do walk z Niemcami na Półwyspie Apenińskim, gdzie brała udział m.in. w walkach o klasztor Monte Cassino oraz o Bolonię, w której pozostała już do końca wojny.
Po utworzeniu nowego frontu na zachodzie swój udział w walkach na nim zaznaczyli także Polacy. I Samodzielna Brygada Spadochronowa gen. Stanisława Sosabowskiego we wrześniu 1944 r. wzięła udział w nieudanej operacji powietrznodesantowej pod Arnhem (operacja „Market‑Garden”). 1 Dywizja Pancerna gen. Stanisława Maczka brała udział w bitwie pod Falaise oraz w walkach na terenie Belgii, Holandii i północnych Niemiec.
Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie miały swój wkład w sukcesy aliantów na frontach II wojny światowej. W momencie podpisania kapitulacji Niemiec liczyły one ponad 200 tys. żołnierzy. Żołnierze ci, nie mogąc walczyć z okupantem we własnej ojczyźnie, występowali przeciwko niemu wszędzie, gdzie było to możliwe. Celem, jaki im przyświecał, była wolna i niepodległa ojczyzna. Żołnierze Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie duchowo związani byli z walką, jaką toczył ruch oporu w kraju. Tę łączność dobrze obrazuje odezwa gen. Maczka do walczących w powstaniu warszawskim:
Odezwa do walczących w powstaniu warszawskim, 1 września 1944Mówię do Was z pola walki we Francji. Walcząc tu u boku naszych sojuszników brytyjskich, amerykańskich, kanadyjskich z tym samym, co i Wy, wrogiem – sercem i myślami jesteśmy zawsze z Wami. […] Dzielą nas jeszcze tysiące kilometrów, ale ciosy, które tu padają, są ciosami zadawanymi tym samym Niemcom, którzy dziś niszczą i palą stolicę Polski. Pomoc dla Was idzie od Zachodu.
Jesteśmy dumni, że dane nam jest brać udział w tej błyskawicznej ofensywie armii sojuszniczych. Lecz jednocześnie przepełnieni jesteśmy najgłębszym niepokojem o Wasze losy. Największym bowiem szczęściem każdego polskiego żołnierza byłoby walczyć w Polsce, w Warszawie. Polska Dywizja Pancerna we Francji składa hołd żołnierzom i ludności cywilnej Stolicy. Ślubujemy, że poniesione przez Was ofiary pomścimy stokrotnie.
Jednak wysiłek żołnierza polskiego nie mógł zostać postawiony przez aliantów wyżej niż wysiłek Związku Sowieckiego na froncie wschodnim. Polskie jednostki były zbyt nieliczne, aby wpłynąć na politykę sprzymierzonych i skłonić aliantów do odbudowy Polski niezależnej od ZSRS. Podział Europy na strefę wpływów sowieckich i zachodnich nie mógł oszczędzić Polski.
Ważne postacie
Słownik
(fr. alliance - przymierze) w czasie II wojny światowej państwa należące do koalicji antyhitlerowskiej i sprzymierzone w walce przeciwko III Rzeszy oraz jej sojusznikom
Polskie Siły Zbrojne w ZSRS w latach 1941‑1942, armia dowodzona przez gen. Władysława Andersa, podporządkowana legalnemu rządowi Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie (w Londynie), pod względem operacyjnym podlegająca dowództwu Armii Czerwonej; ten związek operacyjny został utworzony na mocy układu polsko‑sowieckiego z 1941 r., w jego skład wchodzili m.in. deportowani obywatele Polski
Polskie Siły Zbrojne w ZSRS w latach 1942‑1944, związek operacyjny, sformowany przez Zygmunta Berlinga, kierowany przez polskich komunistów, powstał po wyjściu z ZSRS Armii Andersa za porozumieniem Związku Patriotów Polskich i rządu sowieckiego
poddanie się części lub całości wojska przeciwnikowi. Może być bezwarunkowa lub pod pewnymi wcześniej ustalonymi warunkami. Najczęściej kończy konflikt zbrojny.
nieoficjalna nazwa Wojska Polskiego od 1944 r., stosowana w celach propagandowych; były to polskie siły zbrojne walczące przeciwko Niemcom u boku sowieckiej Armii Czerwonej; znajdowało się pod kontrolą rządzącej partii komunistycznej; w 1944 r. z sił Armii Berlinga utworzono 1. Armię Wojska Polskiego również dowodzoną przez Berlinga (w jej skład wchodziło 5 dywizji piechoty, samodzielna brygada kawalerii, 2 brygady artylerii haubic, brygada artylerii przeciwlotniczej, brygada artylerii przeciwpancernej, brygada artylerii ciężkiej, brygada zaporowa, pułk czołgów ciężkich, pułk artylerii pancernej, pułk moździerzy, pułk zapasowy oraz pułk łączności); 2. Armia Wojska Polskiego została utworzona w sierpniu 1944 r. pod dowództwem gen. Karola Świerczewskiego (w jej skład wchodziło 5 dywizji piechoty, samodzielny pułk czołgów ciężkich, pułk moździerzy, samodzielny zmotoryzowany batalion pontonowo‑mostowy, samodzielny batalion obrony przeciwchemicznej, brygada pancerna, służby tyłowe i łączności, brygada artylerii ciężkiej i przeciwlotniczej oraz dywizja artylerii przeciwlotniczej), w 1945 r. ponad połowę korpusu oficerskiego armii stanowili Rosjanie; u schyłku II wojny światowej w maju 1945 Ludowe Wojsko Polskie liczyło 370 000 żołnierzy
zawarty 30 lipca 1941 r. układ między Polską a ZSRS, przywracał on stosunki dyplomatyczne pomiędzy państwami
(skrót od ros. Narodnyj Komissariat Wnutriennich Dieł – Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych) centralny organ władz bezpieczeństwa ZSRS, istniejący w latach 1917–1946
(od fr. partisan - stronnik, partyzant oraz wł. partigiano - stronnik; pochodzące z łac. pars - część) forma walki zbrojnej przeciwko okupantowi, prowadzonej z ukrycia, na tyłach jego wojsk;
Słowa kluczowe
II wojna światowa, oddziały polskie, układ Sikorski–Majski, Polskie Siły Zbrojne, Władysław Anders, Stanisław Maczek, Polska pod okupacją, polskie władze na uchodźstwie
Bibliografia
C. Brzoza, Wielka Historia Polski. Polska w czasach niepodległości i II wojny światowej (1918–1945), t. 9, Kraków 2003.
Wielka historia Polski, tomy 9‑10; Oficyna Wydawnicza FOGRA, Kraków 2016.
Z. Adrjański, Złota księga pieśni polskich: pieśni, gawędy, opowieści, Warszawa 1994.
A. Kunert, Powstanie Warszawskie 1944, Warszawa 1994.