Ilustracja interaktywna przedstawia portret starszego mężczyzny. Mężczyzna jest siwy, lekko łysiejący. Ma wysokie czoło i długi nos. Ma wąsy i krótką brodę hiszpankę. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Thomas Hobbes był tym, który przejął od Machiavellego powyższy punkt wyjścia i rozwinął go w kontraktualną wizję państwa. Główne założenia swojej filozofii polityki Thomas Hobbes wyłożył w swoim najważniejszym dziele, tj. Lewiatan, czyli materiał, forma i władza państwa kościelnego i świeckiego. Przedstawiając swoją koncepcję państwa, wychodzi on od stanu natury. 2. Stan natury jest stanem bezpaństwowym. Jest stanem nieweryfikowalnym empirycznie, „idealnym” (choć w historii i współczesności można znaleźć dużo przykładów sytuacji wojny domowej związanej z zanikiem państwa, z czego Hobbes zdaje sobie sprawę, podając przykłady). Jest to pewna abstrakcyjna konstrukcja, mająca uzasadnić potrzebę i konstrukcję Lewiatana, który utożsamia państwo. 3. Stan natury to stan pierwotny, „wojny wszystkich ze wszystkimi”, permanentnego strachu, życia w równości, gdzie każdy „ma równe prawo do wszystkiego”, a jedynym ograniczeniem jest prawo innego „do wszystkiego”. Każda jednostka jest wolna i realizuje swoje ego, swoją żądzę mocy, która jest pierwotna i nie ustaje nigdy, chyba że wraz ze śmiercią, gdyż „przestać biec znaczy umrzeć”. Te jednostki nie chcą dobra i nie są złe, nie chcą sprawiedliwości i nie chcą niesprawiedliwości; one chcą być, znaczy realizować swoją żądzę mocy skierowaną do wszystkiego. 4. Stan wojny wszystkich ze wszystkimi istnieje w stanie natury i będzie istniał zawsze, nawet w państwie. Zawsze, bo taka jest pierwotna natura człowieka: „niechaj (każdy – przyp. autora) rozważy, co myśli o swoich współobywatelach, gdy podróżuje uzbrojony, gdy zaryglowuje drzwi”. Zadaniem Lewiatana, który powstaje na mocy umowy społecznej, jest wyprowadzenie nas ze stanu wojny, choć nie do końca (to wymagałoby utraty całego naszego „Ja”, gdyż ”Ja” musiałoby przestać realizować żądze mocy) – w państwie wojna będzie trwała, ale będzie „mniejsza”, mniej odczuwalna. Zatem zadaniem tym jest spowodowanie, byśmy żyli w złudzeniu pokoju, jakie Lewiatan nam daje i które jest najważniejszym ze złudzeń. 5. Złudzenie to polega na wierze, że ten „Lewiatan ojciec wszystkich dzieci pychy”, silny naszą mocą (wychodząc ze stanu natury, zawieramy umowę społeczną – zob. umowa społeczna – i oddajemy Lewiatanowi część uprawnień do wszystkiego, „Ja” się redukuje), sprawi, że każde „Ja”, nie zapominając o sobie (dalej będąc w stanie wojny z innymi pomimo istnienia państwa), będzie przekonane, że jest bezpieczne, bo Lewiatan je chroni. Można powiedzieć, że „Ja” teraz widzi siebie (to się nie zmieniło) i Lewiatana. 6. Tak oto zmienił się świat (pojawił się Lewiatan i jest większy), ale inni pozostali równi i każde „Ja” w ten właśnie sposób postrzega. Nie zmienia to faktu, że „Ja” dalej pożąda mocy. Hobbes znajduje trzy przyczyny wojny składające się na żądze mocy. Są to: rywalizacja, nieufność i żądza sławy. Zmienia się jedno – teraz to Lewiatan mówi poszczególnym „Ja”, co jest dobre i sprawiedliwe. W tej władzy Lewiatana nie ma jednak dowolności, musi on zapewnić poczucie pokoju w taki sposób, żeby nie zawarto innej umowy i na jego miejscu nie pojawił się nowy „Bóg śmiertelny”, który odpowiednio zadba o złudzenia. 7. Thomas Hobbes nie przesądza o formie rządów (Lewiatana). Autor Lewiatana pisze uzasadnienie dla kontraktualnej wizji państwa opartego na idei pierwotnej (naturalnej) wolności (granicą jest wolność innego), równości i indywidualizmu, a ponad wszystko dążącego do pokoju. Lewiatan (państwo) powstaje na mocy redukcji naszych uprawnień do wszystkiego – jest naszym państwem, pochodzi od każdego „Ja”, nie z woli Boga, i nie musi być absolutny.

Ilustracja interaktywna przedstawia portret dojrzałego mężczyzny. Mężczyzna jest odwrócony lewym półprofilem do widza. Jego długie, siwe, układające się włosy sięgają mu niemal do ramion. Twarz mężczyzny jest bardzo szczupła, pociągła. Jego nos jest długi, haczykowaty. Oczy są osadzone głęboko. Na twarzy mężczyzny widoczne są zmarszczki. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Za ojca liberalizmu politycznego uważa się Johna Locke’a, autora Dwóch traktatów o rządzie. Ten angielski filozof rozwinął koncepcję państwa opartego na umowie społecznej. Fundamentalnym założeniem jego koncepcji jest myśl, że człowiek jest niezapisaną (czystą) tablicą (tabula rasa), tzn. brak w nim wrodzonych idei, ale posiada potrzeby. Dlatego niejako powstaje (jest to proces), nabywając wiedzę w toku doświadczenia. Doświadczenia zaś są ściśle związane z realizacją potrzeb. Te ostatnie to potrzeby zachowania życia, zdrowia i poszukiwania szczęścia. 2. Człowiek jest u Johna Locke’a naturą popędową. Jednostkę kształtuje doświadczenie, rozum zaś dokonuje analizy idei i podejmuje decyzje, także te dotyczące dobra i zła. W stanie natury, w przeciwieństwie do Hobbesa, nie ma wojny wszystkich ze wszystkimi. Jest raczej stan względnego pokoju, gdzie panuje wolność i równość wszystkich, a jednostki kierują się prawem naturalnym pochodzącym od Boga. Ludzki umysł rozpoznaje te prawa w różnym stopniu. Ci, którzy więcej pracują (uczą się), rozpoznają je lepiej, także łatwiej zdobywają własność, okiełznując dobra naturalne, czyli niczyje. W wyniku rozwoju jednostek pojawia się pieniądz, a mocą włożonej w naturę pracy rozrasta się ilość własności. „Ja” staje się właścicielem i pracownikiem. 3. Ludzie zaczynają konkurować, stają się zawistni o bogactwa innych. Sposobem wyjścia z tego stanu natury jest umowa społeczna zawarta pomiędzy właścicielami (społeczeństwem) a władzą polityczną. Suwerenem jest społeczeństwo, gdyż nie pozbyło się w całości swoich praw. Reprezentantów, jeśli nie będą chronić społeczeństwa, można zmienić. Władza nie jest dana na zawsze i nie może naruszać praw jednostek (szczególnie należy chronić własność i życie). Zatem władza jest warunkowa, pochodzi od społeczeństwa i można ją zmienić. 4. Locke wymienia trzy władze: ustawodawczą, wykonawczą i federatywną. Ustawodawcza jest najważniejszą władzą, bo stanowi prawa, wykonawcza je wykonuje, natomiast federatywna decyduje o zaangażowaniu w wojny. Najważniejszym sensem istnienia rządu reprezentatywnego jest ochrona podstawowych i niezbywalnych praw jednostki: życia, prawa własności i wolności. Ten ostatni postulat stanowi myśl przewodnią liberalizmu politycznego, a u Locke’a jest wzmocniony skierowaniem wektora w kierunku wyboru formy władzy państwowej, tj. w stronę rządu reprezentatywnego, i dodatkowo początkiem koncepcji trójpodziału władzy.