Ważne daty

Afrodyta

R11raUz9rN9AZ1

Ilustracja przedstawia rzeźbę Wenus z Milo – marmurowa rzeźba z okresu hellenistycznego z ok. 130–100 r. p.n.e. Figura wykonana jest z marmuru paryjskiego. Ma 2,02 metra wysokości. Półnaga bogini ma szatę opuszczoną poniżej bioder. Kiedyś w lewej ręce trzymała prawdopodobnie jabłko, a kończyna była wsparta na kolumnie podtrzymującej jej ciężar. Figura nie posiada rąk - według legendy straciła je, gdy statek, którym była przewożona, roztrzaskał się o skały w pobliżu wyspy.

Afrodyta (Wenus) była jedną z najważniejszych bogiń czczonych przez Greków. Czczono ją jako boginię piękna, miłości, płodności, kwiatów i wiosny. Miłość to potężna siła, która mogła opanować nie tylko ludzi ale i bogów.

Afrodyta (Wenus) była jedną z najważniejszych bogiń czczonych przez Greków. Czczono ją jako boginię piękna, miłości, płodności, kwiatów i wiosny. Miłość to potężna siła, która mogła opanować nie tylko ludzi ale i bogów.

Afrodyta to pogodna bogini. Wyobrażano sobie, że bogini porusza się na rydwanie zaprzężonym w gołębie – ptaki szczególnie jej poświęcone. Grecy i Rzymianie często wzywali jej pomocy, prosząc by przybyła i ukoiła ich serca, kiedy uczucie było przez kogoś nieodwzajemnione.

RE2NyhUIRFrMw

Ćwiczenie 1

Niektórym bóstwom rzymskim poświęcone były pewne gatunki ptaków. Czy wiesz, który ptak poświęcony był bogini Afrodycie?

Niektórym bóstwom rzymskim poświęcone były pewne gatunki ptaków. Czy wiesz, który ptak poświęcony był bogini Afrodycie?

Niektórym bóstwom rzymskim poświęcone były pewne gatunki ptaków. Który ptak poświęcony był bogini Afrodycie?

• Paw
• Sowa
• Biały gołąb

Skąd się wzięła Afrodyta?

Skąd wzięła się Afrodyta? Czy miała rodziców? Na to pytanie starali się odpowiedzieć pierwsi znani nam poeci greccy – Homer i Hezjod. Na kartach Homerowej Iliady czytamy o tym, że Afrodyta była córką Zeusa i Diony, którą przedststawia się jako jedną z Tytanid lub Plejad.

Inną wersję podaje Hezjod, autor Teogonii, poematu o narodzinach bogów. Według niego, narodziny Afrodyty związane są z mitem Kronosa, który obalił swojego ojca Uranosa, pozbawił go męskości, którą cisnął w morze. Woda otoczyła genitalia Uranosa białą pianą, z której wyłoniła się bogini Afrodyta. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w imieniu bogini, które można przetłumaczyć jako zrodzona z piany. To pojawienie się bogini miało miejsce w okolicach Cypru, dlatego wyspa ta była szczególnie ukochana przez Afrodytę.Według wersji Hezjoda bogini miłości pojawiła się na świecie jeszcze przed narodzinami Zeusa. Związek opowieści o narodzeniu bogini z morskiej piany sprawił, że Grecy i Rzymianie czcili ją również jako dobrą boginię opiekującą się żeglarzami.

R1U2VSpiENbyB1

Dzieło wykonane przez Alexandra Cabanela nosi tytuł Narodziny Wenus i przedstawia scenę narodzin Wenus z morskiej piany. Naga Wenus z długimi, rozpuszczonymi włosami, leży wśród fal morskich. Nad nią znajdują się małe, dziecięce, uskrzydlone amorki, które radośnie do niej podlatują.

Dla świata starożytnego bardzo ważny był cały cykl mitów związanych z wojną trojańską. Przyczyną jej wybuch było uprowadzenie przez Parysa Heleny, najpiękniejszej z żyjących wówczas kobiet. U samego początku tej mitologicznej historii był spór bogiń, w którym udział wzięła m.in. bogini Afrodyta.

R1IUiMKks6Azm

Film animowany Kultura i mity - Afrodyta. Film przedstawia mitologiczną historię o jabłku niezgody. Trwa wesele Tetydy i Peleusa. W sali biesiadnej na Olimpie, przy suto zastawionym stole, boginie Afrodyta, Hera i Atena rozmawiają o nieobecnej Eridzie. Afrodyta: Hero, doszły mnie ostatnio słuchy… Hera: Nie zaczynaj znowu. Wiem, co chcesz powiedzieć. Jest wesele, nie psujmy dobrej zabawy. W pewnym momencie na stół spada jabłko z napisem „dla najpiękniejszej”. Atena: A co to? Afrodyta: Zobaczcie, to dla mnie! Napisane jest „dla najpiękniejszej!” Hera: Chyba śnisz! To na pewno jest dla mnie. Atena: O nie! To ja je pierwsza zobaczyłam, ktoś wyraźnie tego chciał. To moje jabłko! Boginie zaczynają się kłócić, podchodzi Zeus, który proponuje rozwiązanie. Zeus: A co tu się dzieje? Jest wesele, a wy wywołujecie niepotrzebny zamęt. No już, Ateno, mów o co chodzi. Atena: Ktoś właśnie ofiarował mi jabłko, z dedykacją „dla najpiękniejszej”. Hera: Ono jest dla mnie. Afrodyta: Zapomnij! To moje jabłko. Zeus: Przestańcie! Eris, bogini niezgody, znów coś wymyśliła. To pewnie dlatego, że nikt jej nie zaprosił. No nic, zaraz coś temu zaradzimy. Zapytamy śmiertelnika o zdanie. Zeus przenosi boginie na pastwiska, boginie przedstawiają Parysowi, co mogą dać mu za to, że je wybierze. Zeus: Parysie, jest sprawa. Boginie kłócą się, której należy się tytuł najpiękniejszej. To Hera, Atena i Afrodyta. Która z nich zasługuje to miano? Parys: Na Zeusa! To znaczy… Nie mnie rozstrzygać. Wszystkie boginie są równie piękne. Atena: Wybierz mnie! Będę zawsze wspierać cię w boju i nigdy nie przegrasz żadnej bitwy. Hera: Po co ci taka pomoc, wybierz lepiej mnie. Otrzymasz całą Azję we władanie i wielki majątek. Afrodyta: Nie słuchaj ich. Wiesz, że jestem najpiękniejsza, a poza tym dzięki mnie możesz poznać najpiękniejszą kobietę na ziemi. Na pewno słyszałeś o Helenie, żonie Menelaosa? Sprawię, że kiedy tylko się z nią spotkasz, nie będzie chciała nigdy się rozstać. Parys: O Pani! To ty jesteś najpiękniejsza i tobie należy się jabłko. Najpiękniejszą z bogiń jest Afrodyta!

Film animowany Kultura i mity - Afrodyta. Film przedstawia mitologiczną historię o jabłku niezgody. Trwa wesele Tetydy i Peleusa. W sali biesiadnej na Olimpie, przy suto zastawionym stole, boginie Afrodyta, Hera i Atena rozmawiają o nieobecnej Eridzie. Afrodyta: Hero, doszły mnie ostatnio słuchy… Hera: Nie zaczynaj znowu. Wiem, co chcesz powiedzieć. Jest wesele, nie psujmy dobrej zabawy. W pewnym momencie na stół spada jabłko z napisem „dla najpiękniejszej”. Atena: A co to? Afrodyta: Zobaczcie, to dla mnie! Napisane jest „dla najpiękniejszej!” Hera: Chyba śnisz! To na pewno jest dla mnie. Atena: O nie! To ja je pierwsza zobaczyłam, ktoś wyraźnie tego chciał. To moje jabłko! Boginie zaczynają się kłócić, podchodzi Zeus, który proponuje rozwiązanie. Zeus: A co tu się dzieje? Jest wesele, a wy wywołujecie niepotrzebny zamęt. No już, Ateno, mów o co chodzi. Atena: Ktoś właśnie ofiarował mi jabłko, z dedykacją „dla najpiękniejszej”. Hera: Ono jest dla mnie. Afrodyta: Zapomnij! To moje jabłko. Zeus: Przestańcie! Eris, bogini niezgody, znów coś wymyśliła. To pewnie dlatego, że nikt jej nie zaprosił. No nic, zaraz coś temu zaradzimy. Zapytamy śmiertelnika o zdanie. Zeus przenosi boginie na pastwiska, boginie przedstawiają Parysowi, co mogą dać mu za to, że je wybierze. Zeus: Parysie, jest sprawa. Boginie kłócą się, której należy się tytuł najpiękniejszej. To Hera, Atena i Afrodyta. Która z nich zasługuje to miano? Parys: Na Zeusa! To znaczy… Nie mnie rozstrzygać. Wszystkie boginie są równie piękne. Atena: Wybierz mnie! Będę zawsze wspierać cię w boju i nigdy nie przegrasz żadnej bitwy. Hera: Po co ci taka pomoc, wybierz lepiej mnie. Otrzymasz całą Azję we władanie i wielki majątek. Afrodyta: Nie słuchaj ich. Wiesz, że jestem najpiękniejsza, a poza tym dzięki mnie możesz poznać najpiękniejszą kobietę na ziemi. Na pewno słyszałeś o Helenie, żonie Menelaosa? Sprawię, że kiedy tylko się z nią spotkasz, nie będzie chciała nigdy się rozstać. Parys: O Pani! To ty jesteś najpiękniejsza i tobie należy się jabłko. Najpiękniejszą z bogiń jest Afrodyta!

Film dostępny na portalu epodreczniki.pl

Film animowany Kultura i mity - Afrodyta. Film przedstawia mitologiczną historię o jabłku niezgody. Trwa wesele Tetydy i Peleusa. W sali biesiadnej na Olimpie, przy suto zastawionym stole, boginie Afrodyta, Hera i Atena rozmawiają o nieobecnej Eridzie. Afrodyta: Hero, doszły mnie ostatnio słuchy… Hera: Nie zaczynaj znowu. Wiem, co chcesz powiedzieć. Jest wesele, nie psujmy dobrej zabawy. W pewnym momencie na stół spada jabłko z napisem „dla najpiękniejszej”. Atena: A co to? Afrodyta: Zobaczcie, to dla mnie! Napisane jest „dla najpiękniejszej!” Hera: Chyba śnisz! To na pewno jest dla mnie. Atena: O nie! To ja je pierwsza zobaczyłam, ktoś wyraźnie tego chciał. To moje jabłko! Boginie zaczynają się kłócić, podchodzi Zeus, który proponuje rozwiązanie. Zeus: A co tu się dzieje? Jest wesele, a wy wywołujecie niepotrzebny zamęt. No już, Ateno, mów o co chodzi. Atena: Ktoś właśnie ofiarował mi jabłko, z dedykacją „dla najpiękniejszej”. Hera: Ono jest dla mnie. Afrodyta: Zapomnij! To moje jabłko. Zeus: Przestańcie! Eris, bogini niezgody, znów coś wymyśliła. To pewnie dlatego, że nikt jej nie zaprosił. No nic, zaraz coś temu zaradzimy. Zapytamy śmiertelnika o zdanie. Zeus przenosi boginie na pastwiska, boginie przedstawiają Parysowi, co mogą dać mu za to, że je wybierze. Zeus: Parysie, jest sprawa. Boginie kłócą się, której należy się tytuł najpiękniejszej. To Hera, Atena i Afrodyta. Która z nich zasługuje to miano? Parys: Na Zeusa! To znaczy… Nie mnie rozstrzygać. Wszystkie boginie są równie piękne. Atena: Wybierz mnie! Będę zawsze wspierać cię w boju i nigdy nie przegrasz żadnej bitwy. Hera: Po co ci taka pomoc, wybierz lepiej mnie. Otrzymasz całą Azję we władanie i wielki majątek. Afrodyta: Nie słuchaj ich. Wiesz, że jestem najpiękniejsza, a poza tym dzięki mnie możesz poznać najpiękniejszą kobietę na ziemi. Na pewno słyszałeś o Helenie, żonie Menelaosa? Sprawię, że kiedy tylko się z nią spotkasz, nie będzie chciała nigdy się rozstać. Parys: O Pani! To ty jesteś najpiękniejsza i tobie należy się jabłko. Najpiękniejszą z bogiń jest Afrodyta!

Utwory poświęcone Afrodycie

W literaturze greckiej i rzymskiej wiele utworów poświęcono Afrodycie. Antyczni poeci dostrzegali miłość w wielu jej przejawach i dlatego w swojej twórczości często odwoływali się do bogini. Utwory te były różnorodne. Autorzy nawiązywali do historii mitologicznych, w których pojawiała się Wenus, opisywali uczucia zakochanych, wzywali pomocy bogini, kiedy miłość była nieodwzajemniona.

R1WuiCBrICzHx

Ilustracja przedstawia fragment portretu Horacego - poety rzymskiego, często określanego mianem największego łacińskiego liryka i mistrza satyry. Fragment dzieła to kompozycja rzeźbiarska wykonana w kamieniu. Ukazuje leżącego mężczyznę, który w dłoni trzyma kielich.

Jednym z autorów, który w swojej twórczości pisał utwory poświęcone Afrodycie, był rzymski poeta Kwintus Horacjusz Flakkus – Horacy (65‑8 p.n.e.). Jego twórczość porusza różne tematy: polityczne, mitologiczne, religijne, erotyczne. W swoim zbiorze Pieśni (Carmina) zawarł wiele utworów, które przedstawiają różne oblicza Wenery. Przetłumacz pieśń Horacego poświęconą bogini, a następnie odpowiedz na pytania.

Horatius, Carmina I 30

O Venus regina Cnidi Paphique,
sperne dilectam Cypron et vocantis
ture te multo Glycerae decoram
transfer in aedem.Fervidus tecum puer et solutis
Gratiae zonis properentque Nymphae
et parum comis sine te IuvIuventasIuventaIuventasenta Mercuriusque.

Przekład polski:

O Wenus, Knidu i Pafu królowo,
Porzuć Cypr ulubiony i zstąp do świątyni,
Gdzie Glicera, zwąc ciebie, z kadzideł wciąż nową
Ofiarę czyni.

Niech spieszy z tobą i syn z strzałą w ręku,
I GracjeGracjeGracje z rozwianymi przepaski, nimfNimfynimf chóry,
I Młodość, co bez ciebie pozbawiona wdzięku
I sam Merkury.

Źródło: Horacy, Pieśni, tłum. J. Birkenmajer, Warszawa 2001.

Safona o Afrodycie

RJyy4r9s0mb4F1

Ilustracja przedstawia fresk z ruin Pompejów obrazujący Safonę, najsławniejszą poetkę starożytnej Grecji, przedstawicielkę poezji lirycznej, żyjącą na przełomie VII i VI wieku p.n.e.. Kobieta ma krótkie, brązowe włosy, na których nałożone ma nakrycie głowy, wyglądające jak złota siateczka. Kobieta ma duże, zamyślone oczy. W prawej dłoni trzyma pióro, którego koniec przykłada do ust. W lewej ręce ma książkę.

Modlitwa do Afrodyty

O Afrodyto! wielowładna, boska,
Ktora masz wszędzie po świecie ołtarze,
Spraw niech mojego serca już nie karze,
Miłosna troska.

Córko Jowisza! nieśmiertelnie miła,
Przyjm prośby moje łaskawie, bez sporu,
Jak wprzód słuchałaś, gdyś z złotego dworu
Ojca zstąpiła,

Siedziałaś w wózku, a skrzydły czarnemi,
Lekkie wróbelki w powietrzu igrały
I wozek lecąc lubieżnie ściągały
Z nieba ku ziemi.

Zeszłaś najmilsza! Pierwsze to pytanie,
Z ust nieśmiertelnych z uśmiechem mnie doszło,
Skąd troski moje? skąd cierpienie poszło?
Z czego wezwanie?

Pytałaś dalej: „Jakiego młodzieńca
Namiętnie kochasz? zaraz go posiędziesz
Dziś gardzi tobą, a jutro go będziesz
Miała jak jeńca.

Jeśli dziś stroni, to jutro nie minie
A ścigać będzie; dziś darami gardzi,
Jutro sam złoży; będzie codzień bardziej
Czcił cię jedynie.

Racz znowu Bóstwo przybyć i życzenia
Spełń błagające! lub ślubów ogniwem
Złącz mnie z kochankiem lub wsparciem życzliwem
Skończ me cierpienia.

Źródło: Poezye Brunona Hrabi Kicińskiego - częścią przekładane, cześcią oryginalne, w XII. tomach, tom V, Warszawa 1841

Maria Pawlikowska‑Jasnorzewska o Afrodycie

R1ef7KM2bCzO51

Na czarno-białym zdjęciu pokazana jest Maria Pawlikowska-Jasnorzewska. Poetka ma na głowie beret z woalką opuszczoną delikatnie na twarz. Młoda kobieta ma krótkie, ciemne włosy, patrzy w dół. Ubrana jest w futro.

Do twórczości Safony często odwoływała się polska poetka, Maria Pawlikowska‑Jasnorzewska (1891‑1945), nazywana niekiedy polską Safoną. Wiele jej utworów należy do liryki miłosnej. Niektóre z nich były później wykonywane jako piosenki przez Czesława Niemena czy Ewę Demarczyk.

Podobnie jak utwory Safony, poezje jej przesycone są kobiecą emocjonalnością. Pawlikowska‑Jasnorzewska poświęciła greckiej poetce znany utwór Róże dla Safony.

I
Budda głosił naukę swoją bez nadziei,
Ezechiel z Jeremiaszem ciskali gromami
Na żądze ludzkie, hienom podobne i wilkom,
Wielki Sokrates myślał, wojował Psammetyk
Z Asyrii lwem, o śmiercią ziejącej gardzieli,
Gdyś ty, blada i w loków ozdobna ametyst,
Śpiewała, ku Plejadom, o miłości tylko…

II
Jak śmiałaś pisać o różach,
Gdy historia płonęła jak bór w letnim skwarze?
Dziś w bibliotekach kustosz cykl dziejów odkurza,
A za oknem — wiosennie powrotna
Safo śpiewa słowikiem,
Jak jej serce każe.

III
Już wtedy, w Mitylene,
Jak i w całej Lesbos,
Obca jasnym, gajowym i nadmorskim bożkom,
Upadałaś, Miłości, pod ciężarem łez, bo
Jak dziś — byłaś słodko‑gorzką…

IV
Safo z puchem nad wargą,
Safo fiołkowłosa,
Gdy jej Eros serce przeszył na wskroś,
Zapatrzona w Plejady wschodzące w niebiosach,
Nazwała go:
GLUKUPIKROS…

V
Safo śniada, Safo długooka,
Drobna i niepozorna jak zwykle słowiki,
Pokochała niejakiego Faona,
Żeglarza urody przedniej,
Który, choć młody,
Lecz nienawidził liryki,
W szczególności safickiej ody.
Jakżeś ubogą była, siostro, przed nim,
Ty, coś demonów usidliła tylu!
Jak pokorną w jego ramionach!
Ach, bo czym byłby słowik bez swojego trylu,
Słowik w oczach głuchego?
Czym jaśminy, nardy
I fiołki pozbawionym węchu lub beznosym?
Czym dla śpiących ułuda księżycowej nocy,
Oplecionej zefirów szarfą?
Safo!
Natchniona!
Więc się i doczekałaś zasłużonej wzgardy
Niejakiego — Faona.

VI
Poetka, samobójczyni,
Loki rozwiawszy fiołkowe,
Nad wodą stoi…
„Safo, co chcesz uczynić?”
— „Chcę morze zarzucić na głowę,
By nikt nie dojrzał łez moich…”

Źródło: M. Pawlikowska‑Jasnorzewska, Być kwiatem?..., Warszawa 2007.

Afrodyta w Rzymie

RCrezjWO3Iekh1

Ilustracja przedstawia bogato zdobioną stronę z książki pt. De Rerum Natura autorstwa Lukrecjusza. Na ilustracji znajdują się liczne bożki - amorki. Pojawiają się motywy roślinne. Dominują jasne kolory. Strona zawiera także inskrypcje w języku łacińskim.

Bogini miłości zajmowała ważne miejsce wśród wierzeń Rzymian. Wierzyli oni, że pochodzą wprost od Afrodyty. Pradawnym założycielem miasta był przecież uciekinier spod Troi – Eneasz, którego matką była sama Afrodyta. Na ten fakt zwraca uwagę na przykład Lukrecjusz – poeta i filozof żyjący w I w. p.n.e. Jego dzieło O rzeczywistości (De rerum natura) stanowi wykład filozofii epikurejskiej. Utwór rozpoczyna się uroczystą inwokacją do Wenery, która dobrze oddaje charakter bogini miłości:

Rzymian pramatko, Wenus! Bogów i ludzi kochanko,
Która wprowadzasz na niebo gwiazd migotliwe kaganki,
Drogę znaczysz żeglarzom i żyzną rozjaśniasz niwę,
I sama dając początek wszystkiemu, co w świecie żywe,
Boskie, słoneczne światło każesz źrenicom ujrzeć.
Przed tobą, tobą, bogini, uchodzą wichry i burze,
Tobie przemyślna ziemia pod stopy kwiaty rozściela,
Do ciebie wód błękitami śmieje się gładki ocean.
Dla ciebie niebo pogodne szatą świetlistą się stroi
I kiedy blaskiem porannym schodzisz z wiosennych podwoi,
Gdy ciepły wiatr południowy przeleci rodnym powiewem,
Najpierw cię z całej piersi ptaki witają śpiewem;
Potem ochocze trzody i wolna zwierzyna wszystka
Przepływa bystro rzeki, tratuje bujne pastwiska,
Dokąd rozkażesz — zdąża w niewoli twego uroku.
W końcu po morzach i górach, po nurtach rwących potoków,
W cienistych gniazdach ptaków, na polach pełnych zieleni,
Rozżegasz ogień miłości w sercu każdemu stworzeniu
I rodzisz sztuką swoją, rozkosz dającą i boleść,
Młode radosne życie, nadzieję nowych pokoleń.
Skoro cała natura na twoich wspiera się rządach
I nic bez ciebie życia i światła nie ogląda,
Nic nie oddycha weselem, nic nie oddycha kochaniem —
Twojej pomocy wzywam, twego przymierza w pisaniu,
Składając wiersze o prawdzie dla druha mego, Memmiady,
Który za twoją sprawą jest wzorem cnót i ogłady.
Tem więcej teraz, bogini, gdy słudze twemu chcę służyć,
Nieśmiertelnego wdzięku mym prostym słowom użycz,
Spraw, niech po wszystkich morzach, nad całej ziemi obszary
Posną dzikie zapasy i krwawe, wojenne ofiary.
Ty jedna możesz śmiertelnych obdarzyć błogim pokojem,
Bo przecież Mars pancerny, co srogie roznieca boje
I sprawą rządzi wojenną, często na twoje łono
Pada, zmożony raną miłości nieukojoną,
I oto, rozkochany, smukłą odchyla szyję,
Chciwie wpatrzony w ciebie twój luby oddech pije.
Pochyl się nad nim, boska, gdy oczy tobą napawa,
Od uczty twoich wdzięków nie każ mu rychło wstawać,
Otul go sobą dokoła, nie szczędź najsłodszych namów,
Uproś łaskę pokoju dla wojną znużonych Rzymianów —
Bo w dni od burzy ciężkie i nam pracować niesporo
Ani dla dobra ojczyzny sławna Memmiuszów latorośl
Nie może spraw publicznych zaniechać i żyć w zaciszu.

Źródło:m7a1f14236b881c6f_0000000000008Źródło:

RRzxmPgLFcuSX1

Ilustracja przedstawia dzieło wykonane przez Sandra Botticelliego „Wenus i Mars”. Dzieło ukazuje boginię miłości Wenus i boga wojny Marsa po akcie miłosnym. Wyczerpany Bóg zapada w drzemkę, a satyrowie bawią się jego zbroją. Malarz przedstawił Wenus w szacie ze swojej epoki. Również jej uczesanie, biżuteria i zbroja Marsa pochodzą z czasów, w których żył Botticelli. Erotyczny wydźwięk sceny wzmacniają twarze satyrów wykrzywione w wyraźnie lubieżnych grymasach.

Jak widzimy w opisie Lukrecjusza, bardzo popularnym mitem była opowieść o romansie Wenus i Marsa. Historia ta stała się wdzięcznym tematem malarskim. Przykładem może być tu dzieło przedstawiciela szkoły florendzkiej Sandra Botticellego - Wenus i Mars. Widzimy śpiącego boga wojny wyczerpanego aktem miłosnym. Przygląda mu się bogini Wenus, którą artysta przedstawił w stroju z własnej epoki. Kiedy bóg wojny śpi, broń staje się niepotrzebna. Dla satyrów kopia i hełm stają się zwykłymi zabawkami. Obraz ten cieszył się dużą popularnością i stał się przedmiotem wielu alegorycznych interpretacji.

Słowniki

Galeria dzieł sztuki

R11raUz9rN9AZ1

Ilustracja przedstawia rzeźbę Wenus z Milo – marmurowa rzeźba z okresu hellenistycznego z ok. 130–100 r. p.n.e. Figura wykonana jest z marmuru paryjskiego. Ma 2,02 metra wysokości. Półnaga bogini ma szatę opuszczoną poniżej bioder. Kiedyś w lewej ręce trzymała prawdopodobnie jabłko, a kończyna była wsparta na kolumnie podtrzymującej jej ciężar. Figura nie posiada rąk - według legendy straciła je, gdy statek, którym była przewożona, roztrzaskał się o skały w pobliżu wyspy.

R1U2VSpiENbyB1

Dzieło wykonane przez Alexandra Cabanela nosi tytuł Narodziny Wenus i przedstawia scenę narodzin Wenus z morskiej piany. Naga Wenus z długimi, rozpuszczonymi włosami, leży wśród fal morskich. Nad nią znajdują się małe, dziecięce, uskrzydlone amorki, które radośnie do niej podlatują.

R1WuiCBrICzHx1

Ilustracja przedstawia fragment portretu Horacego - poety rzymskiego, często określanego mianem największego łacińskiego liryka i mistrza satyry. Fragment dzieła to kompozycja rzeźbiarska wykonana w kamieniu. Ukazuje leżącego mężczyznę, który w dłoni trzyma kielich.

RJyy4r9s0mb4F1

Ilustracja przedstawia fresk z ruin Pompejów obrazujący Safonę, najsławniejszą poetkę starożytnej Grecji, przedstawicielkę poezji lirycznej, żyjącą na przełomie VII i VI wieku p.n.e.. Kobieta ma krótkie, brązowe włosy, na których nałożone ma nakrycie głowy, wyglądające jak złota siateczka. Kobieta ma duże, zamyślone oczy. W prawej dłoni trzyma pióro, którego koniec przykłada do ust. W lewej ręce ma książkę.

RRzxmPgLFcuSX1

Ilustracja przedstawia dzieło wykonane przez Sandra Botticelliego „Wenus i Mars”. Dzieło ukazuje boginię miłości Wenus i boga wojny Marsa po akcie miłosnym. Wyczerpany Bóg zapada w drzemkę, a satyrowie bawią się jego zbroją. Malarz przedstawił Wenus w szacie ze swojej epoki. Również jej uczesanie, biżuteria i zbroja Marsa pochodzą z czasów, w których żył Botticelli. Erotyczny wydźwięk sceny wzmacniają twarze satyrów wykrzywione w wyraźnie lubieżnych grymasach.

Bibliografia

R. Greaves, Mity greckie, Vis‑a-vis, Kraków 2009.

P. Grimal, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 2008.

Horacy, Pieśni, tłum. J. Birkenmajer, Warszawa 2001.

W. Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych z almanachem, Warszawa, MUZA, 1999.

Z. Kubiak, Dzieje Greków i Rzymian, Znak, Warszawa 2014.

L. Miraglia, Fabulae Syrae, Focus Publishing/R Pullins & Colorado, 2011.

Poezye Brunona Hrabi Kicińskiego - częścią przekładane, cześcią oryginalne, w XII. tomach, tom V, Warszawa 1841.

Lukrecjusz, O Rzeczywistości, przeł. Edward Szymański, Warszawa 1957.

M. Pawlikowska‑Jasnorzewska, Być kwiatem?..., Warszawa 2007.

S. Wilczyński, T. Zarych, Lectio Latina I, Warszawa 1992.