Wykres pokazuje zmiany wilgotności względnej i prężności pary wodnej w warstwie przyziemnej powietrza, jakie następują wraz ze zmianami szerokości geograficznej. W pobliżu biegunów parowanie jest niewielkie, jednak niska temperatura powietrza sprawia, że powietrze jest bliskie stanu nasycenia. Prężność pary wodnej jest tu najniższa na całej kuli ziemskiej – charakteryzuje się wzrostem w okresie letnim i obniżeniem w zimowym. Wilgotność względna jest wyższa w półroczu zimowym niż w letnim. W strefie umiarkowanej panują warunki zróżnicowane – wraz ze spadkiem szerokości geograficznej następuje wzrost średniej rocznej temperatury powietrza, stopniowy spadek wilgotności względnej i wzrost prężności pary wodnej. Prężność pary wodnej wykazuje wzrost w okresie letnim i obniżenie w zimowym. Wilgotność względna jest wyższa w półroczu zimowym niż w letnim. W strefie podzwrotnikowej i zwrotnikowej notowany jest intensywny wzrost temperatury powietrza, spadek wilgotności względnej, która osiąga tu najniższe wartości na kuli ziemskiej, a także wzrost prężności pary wodnej. Prężność pary wodnej i wilgotność względna wykazują wzrost w okresie występowania najwyższej w roku temperatury powietrza i obniżają się wraz z jej spadkiem. W strefie równikowej ze względu na wysoką temperaturę występuje intensywne parowanie, powodujące dużą prężność pary wodnej oraz wysoką wilgotność względną nie wykazujących znaczących zmian w roku. Natomiast w strefie podrównikowej parametry te wykazują wzrost w okresie występowania najwyższej w roku temperatury powietrza i obniżają się wraz z jej spadkiem.