E‑BOOK

Spis treści

• Plan ruchuDblnxO5KqPlan ruchu

• Projekt geologiczno‑techniczny otworu (PGTO)DSfl8162JProjekt geologiczno‑techniczny otworu (PGTO)

• Dziennik wiertniczyDlS6umBwfDziennik wiertniczy

• RaportyDyA05YjU4Raporty

• Dokumentacja geologiczna złożaDM0DGhjfbDokumentacja geologiczna złoża

• Protokół kolauduacyjnyDkM8zQpz0Protokół kolauduacyjny

• Ewidencja, badania i próby prowadzone podczas prac wiertniczych

  • Ewidencja pracy przewodu wiertniczego i obciążników2Ewidencja pracy przewodu wiertniczego i obciążników

  • Przeprowadzanie prób szczelności elementów uzbrojenia wylotu otworu3Przeprowadzanie prób szczelności elementów uzbrojenia wylotu otworu

  • Sporządzanie metryki rur okładzinowych4Sporządzanie metryki rur okładzinowych

• Netografia i bibliografiaDqJjGwaUENetografia i bibliografia

Ewidencja, badania i próby prowadzone podczas prac wiertniczych

Podczas wykonania otworów wiertniczych konieczne jest zastosowanie środków technicznych pozwalających na dowiercenie do planowanej głębokości oraz gwarantujących bezpieczną realizacji wszystkich działań. Między innymi, z punktu widzenia wytrzymałości mechanicznej, takimi odpowiedzialnymi elementami są rury płuczkowe, obciążniki oraz graniatka. Poszczególne kawałki rur tych elementów są ze sobą skręcone i tworzą przewód wiertniczy, przenoszący moment obrotowy na narzędzie i dostarczający płuczkę do dna otworu.

Zasadniczym celem wiercenia otworów poszukiwawczych i eksploatacyjnych jest dowiercenie się do warstwy złożowej, w której w przestrzeni porowej lub szczelinowej znajduje się woda, ropa naftowa lub gaz ziemny pod wysokim ciśnieniem. Za kontrolę ciśnienia w otworze, szczególnie podczas wystąpienia przypływu płynów złożowych do otworu, jest odpowiedzialne wyposażenie przeciwerupcyjne otworu wiertniczego. Poprawność i skuteczność działania wszystkich podzespołów odpowiedzialnych za opanowanie erupcji wstępnej, jest kontrolowana i ewidencjonowana.

Zwieńczeniem prac wiertniczych jest wykonanie otworu, który po odpowiednim uzbrojeniu i wywołaniu stanie się odwiertem. Trwałość konstrukcji otworu oraz możliwość jego wykonania zgodnie z założonym projektem, wymaga dokładnej weryfikacji każdej rury okładzinowej, stosowanej podczas rurowania otworu. W celu kontroli rur okładzinowych przewidziane są odpowiednie procedury pomiarowe wraz z ich udokumentowaniem.

Stąd też niezmiernie ważne jest przestrzeganie przyjętych zasad okresowego kontrolowania elementów i podzespołów oraz bieżące sporządzanie protokołów z przeprowadzonych prób w obecności personelu kierownictwa wiertni.

Powrót do spisu treści5Powrót do spisu treści

Ewidencja pracy przewodu wiertniczego i obciążników

Przewód wiertniczy stosowany podczas wierceń geologiczno‑poszukiwawczych, obrotowych, stołowych lub wrzecionowych skręcony jest z różnego typu elementów rurowych. W zależności od metody wiercenia konstrukcja przewodu, jak również rodzaj zastosowanych elementów mogą być zróżnicowane.

Warunki pracy przewodu wiertniczego powodują, że narażony jest on na obciążenia, których wartości mogą nieznacznie być mniejsze od wytrzymałość stali użytej na przewód wiertniczy. Wśród tych obciążeń wyróżnia się:

• naprężenia ściskające, występujące w dolnej części przewodu wiertniczego, pochodzące od ciężaru obciążników, wywołujące odpowiedni nacisk na narzędzie wiercące,

• naprężenia rozciągające, generowane ciężarem własnym przewodu wiertniczego lub dodatkową siłą w przypadku przychwycenia przewodu,

• naprężenia skręcające, wynikające z przeniesienia momentu obrotowego na narzedzie wiercące, pochodzące od napędu stołowego, wrzecionowego lub silnika wgłębnego,

• naprężenia zginające, wynikające z innej trajektorii osi otworu niż idealnie pionowa (w górnej i dolnej części przewodu) oraz wynikające z wyboczenia obciążników (w dolnej części przewodu - BHA),

• ciśnienie rozrywające, podczas wierceń na mokro oraz zastosowaniem normalnego obiegu płuczki wiertniczej wnętrzem przewodu wiertniczego do dysz świdra dostarczana jest płuczka wiertnicza, przy ciśnieniu dochodzącym do kilkudziesięciu MPa,

• ciśnienie zgniatające, w przypadku zaburzenia normalnego rozkładu ciśnień w przestrzeni pierścieniowej otworu (np.: podczas usuwania poduszki gazu) możliwe jest wystąpienie wyższego ciśnienia na zewnątrz przewodu wiertniczego niż w jego wnętrzu.

Tak znaczna liczba jednocześnie występujących obciążeń warunkuje przyjęcie założenia, iż każdy element w przewodzie wiertniczym pracuje w tzw.: „złożonym stanie naprężeń”, czyli takim, gdzie różne obciążenia indywidualne będące dopuszczalnymi, w przypadku nakładania się na siebie, mogą doprowadzić do zniszczenia elementu. Uszkodzenie przewodu wiertniczego najczęściej kończy urwaniem przewodu oraz instrumentacją (pracami ratunkowymi, mającymi na celu wyciągnięcie urwanego przewodu z otworu). Dlatego, w celu minimalizacji ryzyka awarii przewodu wiertniczego każdy element jest wykonany z odpowiednio dobranej stali oraz okresowo poddawany badaniom nieniszczącym, mającym potwierdzić sprawność elementu. Przeprowadzenie dla elementu kolejnego badania nieniszczącego jest określone czasem pracy elementu i skrupulatnie odnotowywane w karcie pracy. Ponadto stosowanie elementów przewodu bez aktualnych badań jest niedopuszczalne oraz niesie ze sobą zagrożenie dla załogi pracującej na wiertni.

W zależności od rodzaju elementu przewodu wiertniczego stosuje się odpowiednie karty pracy, między innymi:

• Kartę pracy rury płuczkowej

• Kartę pracy grubościennej rury płuczkowej (HWDP)

• Kartę pracy obciążnika

• Kartę pracy graniatki

Karty te, ze względu na specyfikę elementu zawierają w nagłówku opis cech charakterystycznych elementu, numer ewidencyjny, numer fabryczny oraz nazwę producenta. W dolnej części znajduje się tabela, w której wraz z upływem czasu zamieszcza się potwierdzenie przeprowadzenia oględzin wzrokowych oraz badania nieniszczącego, kontrolującego stan elementu. Przeprowadzoną kontrolę potwierdza osoba wykonująca badania nieniszczące. Tak przygotowana rura płuczkowa, rura HWDP, obciążnik, graniatka lub inny element przewodu wiertniczego trafia na wiertnię, gdzie jest eksploatowany. Jednocześnie kierownictwo wiertni w karcie elementu ewidencjonuje czas pracy, i odwiercone metry przy zastosowaniu danego elementu. Informacje te są skrupulatnie uzupełniane. W przypadku osiągnięcia granicznego czasu pracy (w podanym przykładzie rury płuczkowej $1000 \mathrm{h}$) element przekazywany jest do ponownego sprawdzenia.

Ewidencję pracy prowadzi się dla każdego elementu przewodu wiertniczego, przechowuje na wiertni oraz przekazuje na bazę sprzętową w przypadku osiągniecia granicznego czasu bezpiecznej pracy elementu.

Powrót do spisu treści5Powrót do spisu treści

Przeprowadzanie prób szczelności elementów uzbrojenia wylotu otworu

Wykonywanie głębokich otworów geologiczno‑poszukiwawczych wiąże się z ryzykiem wystąpienia erupcji wstępnej, która w przypadku braku odpowiedniej reakcji załogi może przeobrazić się w erupcję rozwiniętą. Podjęcie odpowiednich kroków jest jednak uzależnione od posiadanego zagłowiczenia przeciwerupcyjnego wylotu otworu wiertniczego oraz jego sprawnego działania.

Wśród elementów wyposażenia przeciwerupcyjego otworu wiertniczego można wymienić:

• więźbę rurową, na której zamontowany jest zestaw głowic przeciwerupcyjnych,

• łączniki dwukołnierzowe z bocznymi odejściami lub bez,

• prewentery szczękowe,

• prewenter uniwersalny,

• obrotową głowice przeciwerupcyjną,

• zawory zamykające wylot przewodu wiertniczego,

• zawory podgraniatkowe, nadgraniatkowe lub na wrzecionie wiertnicy,

• węzeł dławienia,

• linię zatłaczania.

Przykładowy wyposażenie wylotu otworu wiertniczego, dla ciśnienia maksymalnego ciśnienia głowicowego nie przekraczającego $70 \mathrm{MPa}$, dla klasy zagrożenia wybuchowego B i kategorii $\mathrm{III}$ zagrożenia siarkowodorowego zawiera dwa zamknięcia suwakowe przestrzeni pierścieniowej oraz jedno uniwersalne (grafika załączona niżej podpisana jako głowica przeciwerupcyjna). Dodatkowo wyposażenie przeciwerupcyjne otworu zawiera węzeł dławienia złożony z zasuw i zwężek sterowanych mechanicznie lub hydraulicznie (grafika załączona niżej podpisana jako manifold dławienia) oraz linię zatłaczania z zaworem zwrotnym i zasuwami (grafika załączona niżej podpisana jako linia zatłaczania). Dodatkowo, na przewodach odchodzących od łącznika dwukołnierzowego zamontowane są zasuwy sterowane z pulpitu wiertacza ( grafika załączona niżej podpisana jako głowica przeciwerupcyjna).

RcP5nzAldT79R

Na zdjęciu przedstawiono schemat głowicy przeciwerupcyjnej typu Blow‑out preventer (BOP). Głowice przeciwerupcyjne są to urządzenia przeznaczone do zamknięcia wylotu otworu wiertniczego przy wierceniach obrotowych w celu przeciwdziałania erupcji płynu złożowego.
Centralną częścią głowicy są szare prostokątne elementy. Elementy znajdują się w pionie jeden pod drugim. Górny prostokąt opisany cyfrą $1$ jest największy. Element ten jest poprzedzony połączeniem kołnierzowym czyli dwoma przeciwległymi współosiowymi kołnierzami połączonymi co najmniej czterema śrubami. Na rysunku połączenie kołnierzowe zaznaczone są poprzez dwa cienkie przyległe do siebie białe prostokąty.
Poniżej połączenia kołnierzowego znajdują się dwa szare prostokąty oznaczone odpowiednio cyframi $2$ i $3$. Elementy są tej samej wielkości. Od każdego z lewego i prawego boku elementów odchodzą elementy o kształcie zbliżonym do świecy samochodowej zakończonej niewielkim szarym prostokątem. Pod elementem trzy znajduje się połączenie kołnierzowe, łączące z najmniejszym szarym prostokątem pełniącym rolę czwórnika. Od lewego i prawego boku prostokąta opisanego cyfrą $4$ odchodzi połączenie rurowe. Na każdym z odcinkówa) znajdują się dwa zawory. Zawory są narysowane jako dwa współosiowe okręgi których centralnym elementem jest pokrętło w kształcie litery X. Zawory po prawej stronie są opisane literami A i B. Przed połączeniem rurowym widoczna jest czarna pozioma strzałka, której grot zwrócony jest w prawo. Nad strzałką znajduje się napis linia zatłaczania otworu. Zawory znajdujące się na prawym odcinku opisane są literami C i D. Za odcinkiem widoczna jest czarna pozioma strzałka której grot zwrócony jest w prawo. Nad strzałką znajduje się napis linia dławienia otworu.
Pod czwórnikiem znajduje się prostokąt opisany cyfrą $5$ którego dolny bok jest zaokrąglony.

RlaCw23ViFZrb

Na rysunku przedstawiono schemat manifoldu dławienia.
Manifold dławienia jest formą połączonych ze sobą zaworów, rur, połączeń kołnierzowych oraz dwójników, trójników i czwórników. Zawory na rysunku są przedstawione jako dwa współosiowe okręgi których centralnym elementem jest pokrętło w kształcie litery X. Połączenie kołnierzowe są to dwa przeciwległe współosiowe kołnierze połączone co najmniej czterema śrubami. Na rysunku połączenie kołnierzowe zaznaczone są poprzez dwa cienkie przyległe do siebie białe prostokąty. Dwójniki, trójniki i czwórniki są przedstawiono jakie małe szare elementy o kształcie zbliżonym do kwadratu. Każdy z elementów na rysunku jest poprzedzony połączeniem kołnierzowym.
Centralnym elementem manifoldu jest połączenie rurowe które składa się z zaworu opisanego cyfrą $1$ czwórnika w formie szarego prostokąta od którego prawego i lewego boku odchodzi kolejne połączenie rurowe, zaworu opisanego cyfrą $8$, trójnika od którego prawego boku odchodzi kolejne połączenie rurowe, zaworu pisanego liczbą $11$ czwórnika od którego prawego i lewego boku odchodzi połączenie rurowe, oraz zaworu opisanego liczbą $16$. Na górze połączenia rurowego widoczna jest pionowa strzałka, której grot skierowany jest pionowo w dół. Nad strzałką znajduje się napis linia dławienia otworu. Na końcu połączenia rurowego widoczna jest pionowa strzałka której grot zwrócony jest pionowo w dół. Pod strzałką znajduje się napis: separator gazu.
Od górnego czwórniaka lewa odnoga składa się z następujących elementów widocznych od strony czwórnika: dwóch zaworów opisanych w kolejności cyframi $2$ i $3$ oraz okrągłego elementu opisanego cyfrą $4$. Na górze elementu narysowany jest kurek w kształćcie śmigła. Od dolnej podstawy elementu odchodzi połączenie rurowe które ulega połączeniu na dole z trójnikiem. Prawa odnoga czwórnika stanowi lustrzane odbicie lewej odnogi z tym że do zaworów przypisane są cyfry $5$ i $6$ , a ostatni element cyfrą $7$. Element ten łączy się na dole z czwórnikiem.
Od lewego boku czwórnika odchodzi odcinek rurowy który składa się zawór opisany liczbą $12$ trójnik łączący się z elementem $4$ oraz zawór opisany liczbą $17$. Prawa odnoga od czwórnika składa się z trójnika, zaworu opisanego cyfrą $13$, czwórnika którego górny odcinek łączy się z elementem $7$, a dolny odcinek stanowi zawór opisany liczbą $15$ pod którą znajduje się czarna pionowa strzałka o grocie zwróconym w dół pod którą widoczny jest napis separator urobkowy (zrzutowy), oraz zaworu opisanego liczbą $14$.
Prawa odnoga od środkowego trójnika składa się z zaworu opisanego cyfrą $9$ oraz dwójnika. Od dolnej podstawy dwójnika odchodzi połączenie rurowe które składa się z zaworu opisanego liczbą $10$ i które ulega przyłączeniu do trójnika znajdującego się w dolnej prawej odnodze manifoldu.

R10eGq5RlAWZL

Na zdjęciu przedstawiono schemat linii zatłaczania. Centralną częścią rysunku jest trójnik o kształcie szarego prostokąta do którego podstawy górnej, dolnej i prawego boku przyłączone są odcinki rurowe. Każde z połączeń jest poprzedzone przed i za każdym elementem poprzez połączenie kołnierzowe czyli dwa przeciwległe współosiowe kołnierze połączone co najmniej czterema śrubami. Na rysunku połączenie kołnierzowe zaznaczone są poprzez dwa cienkie przyległe do siebie białe prostokąty. W górnej odnodze linii zatłaczania narysowany jest zawór. Zawór jest przedstawiony jako na współosiowe okręgi z środka których wychodzi kształt zbliżony do czarnej litery X. Na samej górze odcinka znajduje się napis zatłaczanie otworu. Pod napisem widoczna jest czarna pionowa strzałka której grot skierowany jest w stronę rury. Zawór znajdujący się w górnej odnodze jest opisany cyfrą $1$.
Dolna odnoga jest odbicie lustrzanym górnej odnogi. Z tym, że zawór znajdujący się w dolnej odnodze jest opisany przez cyfrę $2$.
Na połączeniu rurowym odchodzącym z prawej strony trójnika znajdują się dwa zawory. Na zaworze od strony trójnika oznaczony przez cyfrę $3$ narysowany jest element o kształcie zbliżonym do litery X. Na dalszym zaworze oznaczonym cyfrą $4$ nie ma takiego elementu. Każdy z zaworów jest poprzedzony połączeniem kołnierzowym. Na końcu rury narysowana jest pozioma czarna strzałka której grot zwrócony jest w prawą stronę. Pod strzałką znajduje się napis: linia zatłaczania otworu.

Poszczególne elementy wyposażenia przeciwerupcyjnego połączone są ze sobą przy pomocy skręcanych połączeń kołnierzowych. Przed przystąpieniem do prac wiertniczych, niezbędne jest wykonanie próby szczelności wszystkich połączeń. Fakt wykonania takiej próby potwierdza się odpowiednim protokołem.

Próba szczelności każdego z elementów wykonywana jest przy pomocy pompy wysokociśnieniowej. Przebieg próby szczelności zapisywany jest każdorazowo na rekordografie. Do protokołu wykonanych prób szczelności dołącza się rekordografy potwierdzające pozytywną próbę dla wszystkich sprawdzonych elementów. W zależności od klasy ciśnieniowej poszczególnych elementów ($2 \mathrm{M}$, $3 \mathrm{M}$, $2 \mathrm{M}$, $10 \mathrm{M}$) wykonuje się próby szczelności odpowiednio na ciśnienie:

• $14 \mathrm{MPa}$,

R1X60CL6ocWeD

Na zdjęciu przedstawiono rekordograf czyli zapis przebiegu próby szczelności.
Rekordograf jest w kształcie wykresu kołowego. Centralną częścią rekordografu jest okrąg. Na nim rozmieszczonych jest sześć równomiernie rozłożonych punktów o wartości $0$. Od każdego z punktów odchodzi oś na których maksymalna wartość to $1000$ barów. Krok na każdej osi to $200$ barów. Na obwodzie rekordografu znajdują się wartości od $0$ do $59$ biegnące w przeciwną stronę niż wskazówki zegara. Wartość $0$ znajduje się po prawej stronie rekordografu. Nad każdą z osi głównych znajduje się wartość większa o $10$.
Na rekordografie pomiędzy osiami głównymi o wartościach $0$ i $20$ narysowany jest pomarańczowy łuk znajdujący się w dolnej części wykresu poniżej wartości $200$.

• $21 \mathrm{MPa}$,

RpSAzounCNU2Z

Na zdjęciu przedstawiono rekordograf czyli zapis przebiegu próby szczelności.
Rekordograf jest w kształcie wykresu kołowego. Centralną częścią rekordografu jest okrąg. Na nim rozmieszczonych jest sześć równomiernie rozłożonych punktów o wartości $0$. Od każdego z punktów odchodzi oś na których maksymalna wartość to $1000$ barów. Krok na każdej osi to $200$ barów. Na obwodzie rekordografu znajdują się wartości od $0$ do $59$ biegnące w przeciwną stronę niż wskazówki zegara. Wartość $0$ znajduje się po prawej stronie rekordografu. Nad każdą z osi głównych znajduje się wartość większa o $10$.
Na rekordografie pomiędzy osiami głównymi o wartościach $0$ i $20$ narysowany jest pomarańczowy łuk znajdujący się w dolnej części wykresu na linii przebiegającej przez wartość $200$.

• $35 \mathrm{MPa}$,

RBtIbon9AQkJD

Na zdjęciu przedstawiono rekordograf czyli zapis przebiegu próby szczelności.
Rekordograf jest w kształcie wykresu kołowego. Centralną częścią rekordografu jest okrąg. Na nim rozmieszczonych jest sześć równomiernie rozłożonych punktów o wartości $0$. Od każdego z punktów odchodzi oś na których maksymalna wartość to $1000$ barów. Krok na każdej osi to $200$ barów. Na obwodzie rekordografu znajdują się wartości od $0$ do $59$ biegnące w przeciwną stronę niż wskazówki zegara. Wartość $0$ znajduje się po prawej stronie rekordografu. Nad każdą z osi głównych znajduje się wartość większa o $10$.
Na rekordografie pomiędzy osiami głównymi o wartościach $0$ i $20$ narysowany jest pomarańczowy łuk o kształcie zbliżony do trapezu poniżej wartości $400$.

• $70 \mathrm{MPa}$,

R1LRI89OgUCKa

Na zdjęciu przedstawiono rekordograf czyli zapis przebiegu próby szczelności.
Rekordograf jest w kształcie wykresu kołowego. Centralną częścią rekordografu jest okrąg. Na nim rozmieszczonych jest sześć równomiernie rozłożonych punktów o wartości $0$. Od każdego z punktów odchodzi oś na których maksymalna wartość to $1000$ barów. Krok na każdej osi to $200$ barów. Na obwodzie rekordografu znajdują się wartości od $0$ do $59$ biegnące w przeciwną stronę niż wskazówki zegara. Wartość $0$ znajduje się po prawej stronie rekordografu. Nad każdą z osi głównych znajduje się wartość większa o $10$.
Na rekordografie pomiędzy osiami głównymi o wartościach $0$ i $25$ narysowany jest pomarańczowy łuk zbliżony do trapezu znajdujący się w poniżej wartości $800$.

Pomyślna próba zakłada uzyskanie ciśnienia testowego i utrzymanie go przez $15$ minut. W przypadku kłopotów z:

• uzyskaniem ciśnienia

RZChmuTJ2j2ns

Na zdjęciu przedstawiono rekordograf czyli zapis przebiegu próby szczelności.
Rekordograf jest w kształcie wykresu kołowego. Centralną częścią rekordografu jest okrąg. Na nim rozmieszczonych jest sześć równomiernie rozłożonych punktów o wartości $0$. Od każdego z punktów odchodzi oś na których maksymalna wartość to $1000$ barów. Krok na każdej osi to $200$ barów. Na obwodzie rekordografu znajdują się wartości od $0$ do $59$ biegnące w przeciwną stronę niż wskazówki zegara. Wartość $0$ znajduje się po prawej stronie rekordografu. Nad każdą z osi głównych znajduje się wartość większa o $10$.
Na rekordografie pomiędzy osiami głównymi o wartościach $0$ i $20$ narysowany jest pomarańczowy łuk zbliżony do elipsy, której lewa krawędź jest wysunięta w lewą stronę. Elipsa biegnie poniżej wartości $400$.

• spadku ciśnienia

R8pCsMYv5W81i

Na zdjęciu przedstawiono rekordograf czyli zapis przebiegu próby szczelności.
Rekordograf jest w kształcie wykresu kołowego. Centralną częścią rekordografu jest okrąg. Na nim rozmieszczonych jest sześć równomiernie rozłożonych punktów o wartości $0$. Od każdego z punktów odchodzi oś na których maksymalna wartość to $1000$ barów. Krok na każdej osi to $200$ barów. Na obwodzie rekordografu znajdują się wartości od $0$ do $59$ biegnące w przeciwną stronę niż wskazówki zegara. Wartość $0$ znajduje się po prawej stronie rekordografu. Nad każdą z osi głównych znajduje się wartość większa o $10$.
Na rekordografie pomiędzy osiami głównymi o wartościach $0$ i $20$ narysowany jest pomarańczowy łuk zbliżony do elipsy, której prawa krawędź jest wysunięta w prawą stronę. Elipsa biegnie poniżej wartości $400$.

• lub konieczności uzupełninia ciśnienia,

R1GrWDrf073Xo

Na zdjęciu przedstawiono rekordograf czyli zapis przebiegu próby szczelności.
Rekordograf jest w kształcie wykresu kołowego. Centralną częścią rekordografu jest okrąg. Na nim rozmieszczonych jest sześć równomiernie rozłożonych punktów o wartości $0$. Od każdego z punktów odchodzi oś na których maksymalna wartość to $1000$ barów. Krok na każdej osi to $200$ barów. Na obwodzie rekordografu znajdują się wartości od $0$ do $59$ biegnące w przeciwną stronę niż wskazówki zegara. Wartość $0$ znajduje się po prawej stronie rekordografu. Nad każdą z osi głównych znajduje się wartość większa o $10$.
Na rekordografie pomiędzy osiami głównymi o wartościach $10$ i $35$ narysowany jest pomarańczowy łuk zbliżony do trapezu. Górna krawędź ma w połowie długości wcięcie powodujące nagły spadek wartości z $300$ do $200$.

próba jest negatywna. W ten czas należy skontrolować szczelność elementu i ponownie podać go próbie. Pomyślne wykonanie próby szczelności dla wszystkich elementów wyposażenia przeciwerupcyjnego wylotu otworu wiertniczego jest warunkiem koniecznym do rozpoczęcia głębienia otworu.

Powrót do spisu treści5Powrót do spisu treści

Sporządzanie metryki rur okładzinowych

Ścianę otworu wywierconego w skale zabezpiecza się przez zapuszczenie kolumn rur okładzinowych oraz ich zacementowanie. Tak zabezpieczony fragment otworu jest bazą do odwiercenia kolejnego odcinka. Tym samym zapuszczone rury okładzinowe musza posiadać odpowiednią drożność, odpowiadającą nominalnej średnicy, zaplanowanej w projekcie konstrukcji otworu oraz deklarowanej przez producenta. W tym celu każda rura płuczkowa poddawana jest sprawdzeniu drożności przy pomocy szablonu, na ewentualność owalizacji, zagniecenia lub zadry wewnętrznej. Wymiary szablonów dobiera się w oparciu o średnicę rury okładzinowej oraz jej grubość ścianki.

gdzie $d$ to średnica wewnętrzna rury okładzinowej

Wszystkie rury okładzinowe dostarczone i zeskładowane na rampie rurowej poddaje się szablonowaniu, podczas którego dokładnie mierzy się długość rur, dokonuje się oględzin połączeń gwintowych i nadaje się im kolejne numery. Przeprowadzenie inspekcji kolejnych kawałków rur okładzinowych, wraz z nadanymi numerami odnotowuje się w metryce rur okładzinowych.

Metryka ta dodatkowo zawiera informacje o długości kolumny, gatunku i marce używanej stali, lokalizacji otworu, średnicy zewnętrznej oraz rodzaju połączeń gwintowych. Wykonanie szablonowania rur okładzinowych zatwierdza osoba bezpośrednio sprawdzająca każdy kawałek rur okładzinowych, kierownik wiertni oraz przedstawiciel inwestora. Dodatkowo po pozytywnym sprawdzeniu wszystkich dostarczonych rur okładzinowych sporządza się protokół szablonowania (protokół szablonowania znajduje się poniżej), który jest niezbędny, aby rozpocząć proces rurowania otworu wiertniczego.

Powiązane materiały multimedialne

• Projekt geologiczno‑techniczny otworuDigMeKjTOProjekt geologiczno‑techniczny otworu

• Sporządzanie dokumentacji prac wiertniczychDPPbqvxIlSporządzanie dokumentacji prac wiertniczych

• Sporządzanie raportów materiałowychDK4E0vWFvSporządzanie raportów materiałowych

• Wykonywanie szablonowania i sporządzanie metryki rur okładzinowychD1Bz55jVEWykonywanie szablonowania i sporządzanie metryki rur okładzinowych

Powrót do spisu treści5Powrót do spisu treści