Projekt założenia i utrzymania łąki kwietnej. Projekt koncepcyjny. W każdym polu znajduje się nagranie (plik dźwiękowy), których treść jest tożsama z treścią zamieszczoną poniżej.

Poniżej zamieszczono przykładowy projekt koncepcyjny założenia i utrzymania łąki kwietnej. Zawarto w nim także wskazówki dotyczące jego poprawnego wypełnienia.

Projekt założenia i utrzymania łąki kwietnej. Projekt wykonawczy. W każdym polu znajduje się nagranie (plik dźwiękowy), których treść jest tożsama z treścią zamieszczoną poniżej.

Poniżej zamieszczono przykładowy projekt wykonawczy założenia i utrzymania łąki kwietnej. Zawarto w nim także wskazówki dotyczące jego poprawnego wypełnienia.

Kosztorys wykonania łąki kwietnej parkowej siewem na terenie płaskim przy uprawie mechanicznej. W każdym polu znajduje się nagranie (plik dźwiękowy), których treść jest tożsama z treścią zamieszczoną poniżej. W obiegu funkcjonują różne wzory tabel kosztorysowych. Różnią się one np. nagłówkami kolumn, ich liczbą i sposobem zapisu danych. Jednak zasady opisu robót i metody obliczeń są dla wszystkich takie same.

Oto wskazówki dotyczące poprawnego wypełnienia dokumentu:

Pole „Podstawa wyceny lub pozycja analiza”. Podstawą wyceny są normy zawarte w katalogach nakładów rzeczowych. W tej kolumnie zapisujemy numer katalogu (2–21), numer tablicy (0607 – gdzie pierwsze dwie cyfry wskazują numer rozdziału, a pozostałe numer tablicy) oraz numer pozycji (dla robocizny liczby zaczynają się od 01, dla materiałów od 20, a dla sprzętu od 70).

Pole „Opis kosztorysowy, jednostka miary i ilości”. W tej kolumnie przedstawiamy opis konkretnych prac, które zostaną wykonane, oraz obmiar, czyli ilość pracy do wykonania, który posłuży do obliczeń nakładów i wartości robocizny. 

Pole „Cena jednostkowa”. W tej kolumnie podajemy stawkę za roboczogodzinę.

Pole „Wartość kosztorysowa – robocizna R”. Wartość robocizny jest iloczynem obmiaru, normy i stawki.

Pole „Wartość kosztorysowa – materiały M”.  Wartość materiału jest iloczynem obmiaru, normy i ceny jednostkowej materiału.

Poniżej zamieszczono przykładowy kosztorys wykonania łąki kwietnej parkowej siewem na terenie płaskim przy uprawie mechanicznej.

Wyciąg z KNR 2‑21.

Poniżej zamieszczono przykładowy wyciąg z KNR 2‑21.

Plan pracy (harmonogram). W każdym polu znajduje się nagranie (plik dźwiękowy), których treść jest tożsama z treścią zamieszczoną poniżej. Plan pracy określa kolejność wykonywania wszystkich czynności niezbędnych do założenia łąki kwietnej i jej utrzymania, a także terminy ich realizacji.

Oto wskazówki przydatne do poprawnego wypełnienia dokumentu:

Pole „Usunięcie darni”. Rozpoczęcie prac, mających na celu przygotowanie podłoża pod wieloletnią łąkę kwietną, najlepiej zaplanować na wczesną jesień. Będzie to szczególnie korzystne, jeśli mamy do czynienia z glebami gliniastymi (ciężkimi), które wymagają wielu zabiegów poprawiających strukturę gleby. Jeśli łąkę kwietną zgodnie z projektem zakładamy od podstaw na miejscu, które wcześniej było porośnięte przez trawnik, pierwszą czynnością, którą powinniśmy wykonać jest usunięcie darni. Na większych terenach (osiągających wielkość powyżej 1 ara) robimy to przy mocy zrywarki do darni. Na mniejszych obszarach do wykonania tej czynności wystarczy szpadel.

Pole „Oczyszczenie podłoża z kamieni i śmieci”. Kolejnym krokiem jest oczyszczenie podłoża z kamieni i śmieci. Jest to czynność, którą musimy wykonać przed przystąpieniem do właściwych prac przygotowujących grunt do siewu (czyli orki podłoża pługiem), gdyż pozostawienie wszelkich nieczystości mogłoby skutkować gwałtownym zatrzymaniem się maszyny. Na większych terenach pracę tę wykonujemy przy pomocy brony talerzowej, która dodatkowo oczyści teren z resztek darni. Na mniejszych obszarach używamy grabi.

Pole „Orka pługiem z bronowaniem”. Uprawa gruntu to podstawowy zabieg przygotowania podłoża przed wysiewem. Decyduje o przyszłym wyglądzie łąki kwietnej i o tym, czy będzie ona spełniać swoje podstawowe funkcje. Dzieje się tak, gdyż im dokładniejsza uprawa gleby, tym więcej usuniętych chwastów, zwłaszcza gatunków inwazyjnych, oraz tym większe prawdopodobieństwo likwidacji niechcianych nasion. Tym samym orka zwiększa szansę wykiełkowania nasion pożądanych, tzn. nasion zaprojektowanego składu gatunkowego łąki kwietnej. Gdy mamy do czynienia z glebami gliniastymi, ciężkimi, należy zaplanować uprawę gleby jesienią. Trzeba jednak pamiętać, że nie można uprawiać gleby mokrej czy zalanej, gdyż będzie to skutkowało zniszczeniem struktury gleby. Termin uprawy gleb lekkich można określać bardziej dowolnie. Na dużych obszarach przeprowadza się orkę ciągnikiem z pługiem lub uprawia się glebę ciągnikiem z glebogryzarką. Po orce pługiem należy również przeprowadzić bronowanie (np. broną wirnikową, która doskonale sprawdza się na glebach ciężkich). Czynność ta powoduje intensywne mieszanie gleby i rozbijanie jej brył. a w efekcie spulchnienie. Na małym terenie do uprawy gleby wystarczy szpadel lub widły amerykańskie. Można też wykorzystać w tym celu małą glebogryzarkę.

Pole „Ponowna orka z pługiem z bronowaniem”. Aby mieć pewność, że grunt został odpowiednio przygotowany pod wysiew, tzn. wcześniej rosnąca, niepożądana roślinność została zniszczona, warto ponowić uprawę podłoża po około 3–4 tygodniach. Jeśli mamy do czynienia z dużymi obszarami bardzo zachwaszczonymi, o ciężkich, gliniastych glebach należy zaplanować adekwatnie więcej zabiegów tego rodzaju.

Pole „Wyrównanie terenu”. Bezpośrednio po orce należy wyrównać teren, tak aby zapobiec niepożądanym spadkom, które mogłyby spowodować zbieranie się wody, a w konsekwencji gnicie nasion. Na dużych obszarach można to zrobić włóką, na małych terenach – grabiami.

Pole „Wysiew nasion”. Wysiew zaplanowanej w projekcie mieszanki siewnej powinien nastąpić od razu po uprawie gruntu i wyrównaniu terenu. Przed wysiewem należy upewnić się, że nasiona nie zapleśniały. Norma wysiewu dla mieszanek łąk kwietnych, które są złożone wyłącznie z roślin dwuliściennych (bez traw) wynosi 1–3 g/m² . Dla mieszanek z trawami jest ona proporcjonalnie większa. Nasiona należy wymieszać z nośnikiem – suchym piaskiem lub wermikulitem frakcji 2–4 mm, przy czym pożądana ilość nośnika wynosi 1–2 l na 100 g nasion. Szczególnie polecany jest wermikulit, który podobnie jak piasek oznacza obsiany teren, ale ponadto zwiększa objętość nasion (zwłaszcza drobnych), wspomagając ich kiełkowanie, gdyż kumuluje wodę. Do mieszania większych ilości nasion i nośnika wykorzystuje się klastrę budowlaną, do mniejszych – wiadro. Jeśli chodzi o wysiew materiału siewnego na bardzo dużych obszarach, możemy użyć siewnika zbożowego. Na mniejszych terenach można wykorzystać siewnik rzutowy lub siewnik do trawy. Nasiona łąk kwietnych wysiewa się najczęściej wczesną wiosną (marzec–kwiecień) lub jesienią (październik–listopad), ponieważ w tych okresach możemy mieć pewność, że nastąpi wystarczająca ilość opadów, aby nasiona wykiełkowały. Wysiew mieszanek jednorocznych praktykuje się wyłącznie wiosną, gdyż ich cykl życiowy trwa tylko sezon. Mieszanki wieloletnie można wysiewać zarówno wiosną, jak i jesienią, jednak termin jesienny będzie preferowany, jeśli mamy do czynienia z glebami średnimi lub ciężkimi, a także jeśli w mieszance znajdują się nasiona roślin, które – aby wykiełkować – muszą przejść tzw. stratyfikację chłoną, czyli muszą być na okres zimy umieszczone w podłożu w niskiej temperaturze. Po wysiewie nasion podłoże należy delikatnie zgrabić.

Pole „Wałowanie”. Wałowanie wykonuje się bezpośrednio po wysiewie i delikatnym zagrabieniu podłoża. Zabieg ten wykonuje się, aby docisnąć nasiona do ziemi. Dzięki temu nasiona szybciej wykiełkują (łatwiej będą nasiąkać wodą), a ponadto nie zostaną łatwo wywiane przez wiatr. Do wałowania małych i średnich terenów używa się wału ogrodowego, na większych obszarach należy użyć wału rolniczego. Po wałowaniu można podlać obsiany teren, jednak nie jest to konieczne, jeśli termin siewu został dobrze dobrany, tzn. przypada na czas miesięcy wiosennych lub jesiennych, obfitujących w deszcze.

Pole „Pierwsze koszenie”. Koszenie jest obowiązkowym zabiegiem pielęgnacyjnym łąk kwietnych, niemniej kosi się je rzadko. Łąki jednoroczne – raz w roku, a łąki wieloletnie – dwukrotnie. Łąka jednoroczna powinna być skoszona po przekwitnięciu i wytworzeniu nasion, czyli pod koniec sezonu wegetacyjnego – nie wcześniej jednak niż na początku lipca i nie później niż w połowie sierpnia. Podobnie rzecz się ma z pierwszym koszeniem łąki wieloletniej. Łąki kwietne należy kosić na wysokość 5–8 cm kosami tradycyjnymi, natomiast większe obszary można kosić kosiarkami listwowymi. Niedopuszczalne jest wykorzystywanie kosiarek ogrodowych lub bijakowych – nie tylko dlatego, że powodują rozdrobnienie biomasy, ale także ze względu na emitowane przez nie spaliny. Po skoszeniu łąki należy pozostawić pokos na ok. dwa tygodnie - pozwoli to na wyschnięcie i osypanie się nasion, które wykiełkują w następnym sezonie. Po tym czasie konieczne jest bardzo dokładne wygrabienie siana, gdyż pozostawienie go na łące spowoduje zwiększenie żyzności gleby: zwiększa się jej zasobność w azot, a to z kolei wpłynie na zmniejszenie różnorodności gatunkowej łąki (bo dojdzie do dominacji wybranych gatunków), a tym samym zmniejszą się jej walory dekoracyjne. Rozwiązaniem niezalecanym, ale dopuszczalnym, jest pozostawienie łąki kwietnej bez koszenia na zimę i skoszenie jej dopiero w marcu.

Pole „Drugie koszenie”. Łąkę wieloletnią kosi się z reguły dwukrotnie, przy czym termin drugiego koszenia przypada na wrzesień. Zasady wykonywania ponownego koszenia są takie same, jak podczas pierwszego koszenia. W przypadku gleb żyznych koszeń może być może być więcej, jednak muszą być one połączone ze zbiorem siana. Należy pamiętać, że im więcej koszeń, tym mniejsza różnorodność gatunkowa łąk kwietnych.

Poniżej zamieszczono przykładowy plan pracy (harmonogram) założenia i utrzymania łąki kwietnej.

W dokumencie tym nie podano dat wykonania następujących prac:

• poz. 1. Usunięcie darni

• poz. 4. Ponowna orka z pługiem z bronowaniem

• poz. 8. Pierwsze koszenie

• poz. 9. Drugie koszenie

Zastanów się, kiedy prace te powinny zostać wykonane, a następnie wykonaj poniższe ćwiczenia.