Siła Lorentza jest zawsze prostopadła do prędkości, a więc do przesunięcia cząstki. Wobec tego nie wykonuje pracy, zatem nie może zmienić energii kinetycznej cząstki. Jej prędkość ma więc stałą wartość.

Skorzystaj ze wzoru opisującego siłę Lorentza, związku między oporem, napięciem i natężeniem prądu oraz faktu, że natężenie prądu ma wymiar kulomb przez sekundę, a napięcie - dżul przez sekundę.

Z $\vec{F}_L = q\vec{v}\times\vec{B}$ wynika wprost, że $\text{N} = \text{C}\cdot\text{m}\cdot\text{s}^{-1}\cdot \text{T}$. Z drugiej strony wiemy, że $\Omega = \frac{\text{V}}{\text{A}} = \frac{\text{J}}{\text{C}\cdot \text{C}\cdot \text{s}^{-1}}$. Wyrażenie pod pierwiastkiem ma wymiar $\frac{\text{kg}\cdot \Omega}{\text{m}^2 \cdot \text{s}}$, co po wykorzystaniu powyższych związków da się uprościć do $\frac{\text{N}^2}{\text{C}^2}\cdot \frac{\text{s}^2}{\text{m}^2}$, czyli do kwadratu tesli. Po wyrażeniu prędkości kątowej Ziemi w $\text{rad/s}$ i wykonaniu rachunku dostajemy $B \approx 2.7\cdot 10^{-4}\ \text{T}$.

Elektron - w modelowym przypadku - wchodzi do obszaru niezerowego, stałego pola magnetycznego, porusza się tam po pewnym półokręgu i wychodzi z obszaru niezerowego pola. Ma więc pęd przeciwny do pierwotnego. Założenie, że oddziałuje z polem magnetycznym, nie zaburzając go (oraz jego źródła), jest - jak widać - sprzeczne z zasadą zachowania pędu. Por.: e‑materiał o regule Lenza.