Audiobook + Sprawdź się
Zapoznaj się z nagraniem i wykonaj kolejne polecenia.
Wyjaśnij, co oznaczały deklaracje rządów francuskiego i brytyjskiego o niezmienności statusów Egiptu i Maroka.
Zinterpretuj prawa Francji do ingerowania w sprawy Maroka. Co oznaczało takie sformułowanie dla jego suwerenności?
Na podstawie poniższego tekstu wykonaj kolejne polecenia.
Historia XIX wieku. Przeobrażenie świataStany Zjednoczone po zakończeniu wojny domowej odnotowały bardzo znaczący wzrost gospodarczy i zyskały na arenie międzynarodowej znaczny prestiż, jednak dopiero pokonanie w 1898 r. Hiszpanii uwierzytelniło ich wielkomocarstwowe aspiracje. Triumf nad Chinami w 1895 r. zapewnił Japonii posłuch jako regionalnej potędze w Azji Wschodniej, ale dopiero pokonanie imperium carskiego w 1905 r. pozwoliło jej wejść do grona wielkich mocarstw. Niemcy, które do tej pory definiowały się głównie w kategoriach kulturowych, w 1871 r. znienacka objawiły się jako wielkie mocarstwo. […] Austria w zasadzie już nigdy nie zdołała odzyskać prestiżu utraconego w 1866 r. pod Sadową, Rosję klęski z 1856 i 1905 r. wpędziły w poważny kryzys wewnętrzny, a pozycja Francji na arenie międzynarodowej i jej poczucie godności ucierpiały w latach 1870−1871 tak silnie, że traumatyczne doświadczenie bitwy pod Sedanem na całe dziesięciolecia położyło się cieniem na francuskiej polityce zagranicznej, podsycając tendencje odwetowe.
Źródło: Jürgen Osterhammel, Historia XIX wieku. Przeobrażenie świata, tłum. J. Kałążny, Poznań 2020.
Zapoznaj się z tekstem oraz ilustracjami, a następnie wykonaj polecenia.
Historia NiemiecPozycja zjednoczonych Niemiec w Europie była różna od tej, jaką zajmowały jeszcze niewiele lat wcześniej Prusy. W „koncercie” mocarstw europejskich, jak określano w XIX w. układ sił między największymi państwami kontynentu, zajmowały one poślednie miejsce. […] Rozbujała ekspansywność pruska wywoływała obawy, że skoro na miejscu podzielonych od kilkuset lat Niemiec pojawiło się cesarstwo, może podjąć ono próbę włączenia w swoje granice także innych terenów zamieszkanych przez żywioł niemiecki czy w ogóle germański. Chodziło o takie kraje, jak Holandia, Szwajcaria i niemieckie prowincje Austrii. […] Bismarck starał się gorliwie zaprzeczać podobnym przypuszczeniom, twierdząc, że „nasycone” Niemcy jedyny swój cel widzą w obronie zdobytej pozycji. Podkreślał zwłaszcza, że nie ma mowy o likwidowaniu Austrii. Za rzecz nie do pomyślenia uznawał „obraz Wiednia jako prowincjonalnego miasta, położonego na samej granicy Rzeszy Niemieckiej”. Rzeczywiście bezpośrednio po zjednoczeniu trudno było sobie wyobrazić skuteczność i celowość dalszej ekspansji. Zmobilizowałaby ona pozostałe państwa, bo prowadziłyby ją nie stosunkowo słabe Prusy, ale wielka Rzesza.
Źródło: Władysław Czapliński, Adam Galos, Wacław Korta, Historia Niemiec, Wrocław 2010, s. 518–519.
