Proces starzenia się społeczeństwa jest zjawiskiem złożonym. Aby w pełni zrozumieć ten proces, a także żeby móc zaproponować skuteczne działania niwelujące negatywne skutki starzenia się, należy wziąć pod uwagę wskaźnik feminizacji, a także model rodziny osób starszych. O tych zjawiska dowiesz się za chwilę. Tekst pochodzi z artykułu Moniki Adamczyk pod tytułem „Proces starzenia się społeczeństwa polskiego wyzwaniem dla zrównoważonego rozwoju”.

„Inną cechą charakterystyczną procesu starzenia się polskiego społeczeństwa jest singularyzacja i feminizacja starości. Konsekwencją demograficznego starzenia się społeczeństwa polskiego jest coraz częstsze samotne zamieszkiwanie osób starszych. Jak przewidują prognozy GUS, ten stan będzie się w przyszłości utrzymywał. Koniecznością staje się zatem, z jednej strony, przygotowanie systemu opieki nad samotnymi osobami starszymi, a z drugiej strony, podniesienie poziomu szeroko rozumianej aktywności nie tylko osób powyżej sześćdziesiątego piątego roku życia, ale również tych w wieku niemobilnym. Takie przygotowanie populacji dorosłych Polaków pozwoli na efektywniejsze i pełniejsze wykorzystanie potencjału, jakim dysponują te grupy wiekowe. Według prognoz GUS w 2030 roku ogółem 53,3% gospodarstw jednoosobowych będzie prowadzonych przez osoby w wieku co najmniej 65 lat, w tym 17,3% przez osoby w wieku 80 lat i więcej. Oznacza to, że samotnie w swoich gospodarstwach domowych pozostawać będzie odpowiednio: 2 740 tysięcy osób w wieku 65 i więcej lat, w tym 887 tysięcy osób w wieku 80 lat i więcej.

Znacznie częściej w gospodarstwach jednoosobowych pozostają kobiety, co jest kolejną cechą specyfiki polskiego starzenia się. Osoby starsze pozostają najczęściej w związkach małżeńskich lub są owdowiałe. Na skutek wyższej umieralności mężczyzn istnieje w tej grupie wieku ludności zróżnicowanie zbiorowości kobiet i mężczyzn pod względem ich struktury według stanu cywilnego. Ponad ¾ populacji mężczyzn w wieku 65 lat i więcej żyje w związkach małżeńskich, podczas gdy kobiety w tej grupie wieku są najczęściej wdowami (58%). Odsetek osób owdowiałych jest wśród kobiet 3,5 raza wyższy niż w porównywalnej zbiorowości mężczyzn (w której wynosi on niewiele ponad 16%), natomiast kobiety zamężne w tym wieku stanowią 34%. W miarę przechodzenia do starszych roczników wieku wskazana dysproporcja nasila się, na przykład w grupie osób liczących 80 lat i więcej żonaci mężczyźni stanowią jeszcze 62%, a kobiety-wdowy już 80% populacji. Zatem starość dla mężczyzn w większości oznacza życie z drugą osobą, a dla kobiet – najczęściej samotność.