Personalizm Mouniera dotyka w wielu miejscach spraw społecznych. Jako krytyk nowoczesnego, finansowego kapitalizmu Mounier zwraca przede wszystkim uwagę na niebezpieczeństwo tworzenia się i kostnienia społeczeństwa bezosobowego, w którym pseudokomfort zabija – kluczową dla jego filozofii – zasadę twórczego życia. Brak sensu istnienia to w jego koncepcji koniec cywilizacji.