Audiobook
Zapoznaj się z danymi dotyczącymi finansowania partii politycznych z budżetu państwa w poszczególnych krajach.
-
kraj : Grecja
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 87.9
-
kraj : Rumunia
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 81.7
-
kraj : Hiszpania
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 80.8
-
kraj : Włochy
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 80.8
-
kraj : Irlandia
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 80
-
kraj : Litwa
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 78.1
-
kraj : Słowenia
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 76.9
-
kraj : Portugalia
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 70.9
-
kraj : Bułgaria
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 68.8
-
kraj : Wielka Brytania
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 66.1
-
kraj : Łotwa
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 61.9
-
kraj : Węgry
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 61.9
-
kraj : Czechy
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 58.3
-
kraj : Niemcy
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 57.3
-
kraj : Francja
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 53.8
-
kraj : Finlandia
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 51.8
-
kraj : Polska
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 47.8
-
kraj : Szwajcaria
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 29
-
kraj : Norwegia
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 26.3
-
kraj : Holandia
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 23.4
-
kraj : Dania
finansowanie_partii_z budżetu_państwa_(w_%) : 18.4
Trudne czasy dla partii, trudne czasy dla demokracji
Niektóre symptomy kryzysu systemu partyjnego w Polsce, takie jak niskie zaufanie i spadająca liczba osób przynależących do partii, dają się zauważyć od lat. Można je dostrzec również w innych krajach, nawet tych uchodzących za demokracje lepiej ustabilizowane.
Nakładają się jednak na nie zjawiska nowe. Pojawiają się na przykład nowe ruchy społeczne, które deklarują chęć podważenia ładu demokratycznego i których uczestnicy posługują się przemocą. Co więcej, same partie polityczne coraz częściej w swojej działalności sięgają do repertuaru ruchów społecznych: organizują marsze, demonstracje i protesty. Czynią to szczególnie chętnie, kiedy znajdują się w opozycji – usiłują wówczas nie tylko odegrać rolę politycznego adwersarza w parlamencie, ale też całkowicie zdyskredytować partię rządzącą jako ignorującą „wolę ludu”.
Taka taktyka może przynieść krótkoterminowe zwycięstwa polityczne, przede wszystkim pomóc w wygraniu kolejnych wyborów. Jednak na dalszą metę jedynie wzmacnia nieufność do wszystkich partii, całego systemu partyjnego i demokracji parlamentarnej w ogóle. Negatywne skutki stosowania tej strategii „udawanego zrywu społecznego” długoterminowo odczują wszystkie ugrupowania, również te, którym w danym momencie udało się dzięki niej odnieść sukces. Przeciwnicy polityczni szybko uczą się naśladować te rozwiązania, a opinia publiczna zaczyna dostrzegać, że demonstrujący są wykorzystywani w partyjnej grze. Markowanie protestu i oddolnej organizacji nie uczyni partii bardziej demokratycznymi i nie odbuduje zaufania do nich.
Jeśli partie mają stać się ważnymi instytucjami demokratycznego życia publicznego, to nie mogą unikać trudnych, ale koniecznych reform. Muszą stać się bardziej reprezentatywne i demokratyczne, nauczyć się respektowania niezależności kluczowych instytucji publicznych, takich jak media, uczynić swoje finanse bardziej przejrzystymi i reagować w sposób programowy (co niekoniecznie oznacza afirmatywny) na postulaty zgłaszane przez autentyczne, oddolne inicjatywy obywatelskie.
W przeciwnym razie czeka je dalsza utrata kontaktu z wyborcami i będą skazane na kolejne próby odbudowywania utraconego zaufania przez powierzchowne, propagandowe komunikaty, które mogą dać chwilową przychylność. Jednakże w ten sposób nie da się zbudować trwałego poparcia. Brak zaufania do partii oznacza większą niepewność dla nich samych i dla całego systemu demokratycznego.