Zbigniew Herbert Gauguin Koniec

z kwiatami manga w białej pogodzie w czarnym deszczu 
na rue des Fourneaux i na Pacyfiku 
rozgarniając szeroko obrazy i liście 
ogromny Gauguin ciężki głuchy stuk sabotów 
szuka źródła potem długo pije 
otwarte nożem niebo i zasypia słodko

nie pragnął spoczynku pragnął snu 
który jest pracą długim marszem w południe 
z ciemnymi wiadrami obrazów

jeszcze czasem słyszy 
syk salonów paryskich w domu pozostała 
biała kobieta zasunął kotarę 
śpi pewnie jeszcze 
niech śpi

wymioty oceanu gitary papużko 
dziewcząt nie kochał ani Tehury 
ani Metty Gad z nitką śliny między wargami 
Alina umarła zbyt wcześnie on miał wstręt do pleśni

z kwiatami manga jedzie wielki wóz 
ostatni król Pomare gnijący ananas 
w mundurze admirała do ziemi 
jedzie bije dzwon drewniany

cierpliwy Wincenty w słońcu jak słonecznik 
przepala słońce rudy mózg 
miał odwagę malował brzytwą 
to nie Monet krzyczał nie będę wystawiał 
avec le premier barbouilleur venu

kto pojął sens kobaltu musi opuścić giełdę 
nie było innej drogi tylko droga do morza 
na łokciach i kolanach Gauguin prowadzi swoje ciało 
owoce są jak wrzody las stoi w liszajach 
maoryjscy bogowie z przejęciem dłubią w zębach 
wymioty oceanu gitary papużko

pomiędzy niebem z ognia trawą z ognia – śnieg 
bretońska wioska w kwiatach manga

cyt1 Źródło: Zbigniew Herbert, Gauguin Koniec.