Trumna jesionowa
Jak tu, tak samo na Powązkach
styczniowy krąży śnieg puszysty...
Tam jesionowa trumna wąska,
a w niej twój głuchy sen, wieczysty.

Nie jesteś duchem, tyś wspomnienie,
które za włosy w przeszłość wlecze.
Nie wierzę w elizejskie cienie,
lecz w ciężkie, gorzkie łzy człowiecze.

A mam ich tyle w noc bezsenną,
że chyba nimi świat obdzielę,
i nie ma cię, a jesteś ze mną,
o! zostań choćby chwil niewiele.

Wspomnimy te dziecięce gwiazdy –
mówiłaś: „Słyszę, świat się kręci...” –
i te niedawne wspólne jazdy
po drogach Polski i pamięci,

I jak kwietniowy kwiat nam wiślił
drogę z Krakowa aż do Gdańska.
Wtedyśmy wspólnie snuli myśli,
a teraz moja myśl bezpańska.

Była jesienna Kielecczyzna
i w stu wrześniowych barwach Ojców...
Córeczko miła, cóż ci wyznać? –
że źle, że bardzo źle dziś ojcu.

Ale nie poddam się, nie poddam
i będę kroczył w dal za dalą,
i ciężar pieśni ludziom oddam,
co na budowach światła palą.
Indeks dolny Władysław Broniewski, Trumna jesionowa, [w:] tenże, Wiersze i poematy, Łódź 1984, s. 363‑364. Indeks dolny koniec_{Władysław Broniewski, Trumna jesionowa, [w:] tenże, Wiersze i poematy, Łódź 1984, s. 363‑364.}

***
Anka, to już trzy i pół roku,
długo ogromnie,
a nie ma takiego dnia, takiego kroku,
żebym nie wspomniał o mnie:

o mnie, osieroconym przez ciebie,
i choć twardość sobie wbijam w łeb,
nie widzę cię w żadnym niebie
i nie chcę takich nieb!

Żadna tu filozofia
sprawy tej nie zgładzi:
mojej matce, mojej siostrze było: Zofia,
i jakoś czas na to poradził.

A ja myślę i myślę o tobie
po przebudzeniu, przed snem...
Może ja jestem coś winien tobie? –
bo ja wiem.

Na Powązkach ośnieżona mogiła,
brzozy coś mówią szelestem...
Powiedz, czyś ty naprawdę była,
bo ja jestem...
Indeks dolny Władysław Broniewski, [***], [w:] tenże, Wiersze i poematy, Łódź 1984, s. 382. Indeks dolny koniec_{Władysław Broniewski, [***], [w:] tenże, Wiersze i poematy, Łódź 1984, s. 382.}

Brzoza
Przeciw smutkom cóż pocznę,
o! brzozo!
Usnę, ale się ocknę,
coś się we mnie rozpęta,
by pamiętać, pamiętać,
o! brzozo!

Córko moja nieżywa,
o! brzozo!
pieśni nić niegodziwa
chce mnie spętać trumiennie
i – zatruta – być we mnie,
o! brzozo!

Jakże rozpacz wyrazić, gdy żyję,
o! brzozo!
kiedy słowa nijakie, niczyje,
a ja powiem rozpaczą
słowom, że nic nie znaczą,
o! brzozo!
Indeks dolny Władysław Broniewski, Brzoza, [w:] tenże, Wiersze i poematy, Łódź 1984, s. 365. Indeks dolny koniec_{Władysław Broniewski, Brzoza, [w:] tenże, Wiersze i poematy, Łódź 1984, s. 365.}

O wielkim kochaniu
Anula! Ty mi dałaś w twarz,
moja córko...
Miałaś rację i po śmierci ją masz,
córko‑bzdurko.

Ja od roku wierszy nie umiem pisać,
bo ty nie żyjesz...
Upiory jakieś mam na rękach kołysać
w bzdurach po szyję?

To nie bzdury, nie bzdury, Aniu,
ja jednak jestem poetą,
chciałbym wiersz napisać o wielkim kochaniu...
nie to!
Indeks dolny Władysław Broniewski, O wielkim kochaniu, [w:] tenże, Wiersze i poematy, Łódź 1984, s. 378. Indeks dolny koniec_{Władysław Broniewski, O wielkim kochaniu, [w:] tenże, Wiersze i poematy, Łódź 1984, s. 378.}

Film o Wiśle
Od źródeł Wisły aż po ujście,
od źródeł życia aż do śmierci,
aż do utraty tchu jam niósł cię
na czułych skrzydłach moich wierszy.

Tak rzekę braliśmy na własność,
i piękne były nasze dobra,
jak światło, które ma nie zgasnąć,
jak żywy i wieczysty obraz.

Od wież wawelskich aż po gdańskie,
od Nowej Huty aż po Stocznię
i w przeszłość – aż po gród pogański,
umiłowaniem – po widoczne

sięgaliśmy, by słowem‑okiem
odtwarzać, tworzyć wielkie dzieje
i w krajobrazie tkwiąc szerokim
uparcie głosić: – Dnieje! dnieje! […]
Indeks dolny Władysław Broniewski, Film o Wiśle, [w:] tenże, Wiersze i poematy, Łódź 1984, s. 370. Indeks dolny koniec_{Władysław Broniewski, Film o Wiśle, [w:] tenże, Wiersze i poematy, Łódź 1984, s. 370.}